Σμαραγδένιος Κύκλος

Οι δώδεκα αρχαίοι & ο προσωπικός σας κώδικας

14 Ιουνίου 2008

........ Η νύχτα ήταν σκοτεινή και ο ουρανός είχε ένα βαθύ μελανί χρώμα. Ο ψηλός άντρας ήταν απελπισμένος και το πρόσωπό του φαινόταν κυριευμένο από βαθιά αγωνία. Τον παρακολουθούσαμε κοιτώντας από ψηλά και αναρωτιόμασταν τι θα κάνει...

Η φύση παντού ολόγυρα διαγραφόταν μόνο από το ημίφως που χάριζε το φεγγάρι και έτσι μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιος θάμνος ή δένδρο. Ο άντρας φορούσε μία βαριά κάπα, η οποία ανέμιζε καθώς περπατούσε τρέχοντας προς κάποιο σημείο. Γεμάτοι αγωνία παρακολουθούσαμε τα βήματά του περιμένοντας να δούμε τι θα συμβεί.

Πράγματι, διανύοντας μία τεράστια απόσταση εκείνο το βράδυ, που ίσα-ίσα κάποιος ξεχώριζε την γη και το έδαφος ανάμεσα στις πέτρες και τους θάμνους, όλο το είναι του έφτασε αποφασισμένο σ' εκείνο το σημείο της στεριάς, όπου κάθιδρος και απελπισμένος, γονάτισε.

Ο κόσμος του τελείωνε και η πραγματικότητά του ήξερε ότι βρισκόταν λίγα δευτερόλεπτα, λίγες στιγμές πριν την τελική της διάλυση. Ο πλανήτης τον οποίο κατοικούσε ήταν πλούσιος σε δώρα, σε ζωές. Όμως, μέσα σ' ελάχιστες εκατονταετίες είχε απομείνει νεκρός από ζωντανά πλάσματα. Σιγά-σιγά είχε στεγνώσει από ζωτική ενέργεια.

Φίλοι και αγαπημένοι του είχαν ήδη φύγει. Τον ακολουθούσαν μόνο ως αστρικά σώματα και αιθερικές ενέργειες. Τα χωριά του και οι πόλεις του δεν υπήρχαν πια στους χάρτες του πλανήτη του. Ήταν σαν ο πλανήτης του να ρουφούσε την ζωτική ενέργεια μέσα από το κέντρο του, στερώντας την χαρά της ζωής από όλους όσους κατοικούσαν πάνω του. Ήταν από τους τελευταίους εναπομείναντες... και αυτός ήταν ... ο τελευταίος του σκοπός.

Μαζί με κάποιους άλλους είχαν αναλάβει ένα ρόλο και αυτόν τον ρόλο ήθελε να βγάλει εις πέρας εκείνο το βράδυ. Αγγελικές φιγούρες πετούσαν στον ουρανό, όμως εκείνος από την αγωνία του δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Όλη η ενέργειά του και ο νους του είχε συγκεντρωθεί σ' αυτόν τον ένα σκοπό, σ' αυτόν τον ένα στόχο, προκειμένου να τον εκπληρώσει. Γονατισμένος πάνω στο έδαφος, γύρισε και κοίταξε προς εμάς, που τον κοιτούσαμε από τον ουρανό, χωρίς όμως εκείνος να μπορεί να μας δει.

Κοίταξε τα βαριά σύννεφα και τις μελανί αποχρώσεις που είχαν, αναζητώντας ίσως μία τελική απάντηση, μία τελική επιφοίτητηση, πήρε μία βαθιά ανάσα και μέσα από τον σάκο που κρατούσε στον ώμο του έβγαλε μία ζωντανή φωτεινή σφαίρα. Η σφαίρα έλαμπε στα χέρια του και φώτιζε τις παλάμες και τους καρπούς του. Σ' εκείνο το μέρος που την έθαψε, ήταν μία από τις πύλες που ήξερε ότι λειτουργούν ως αγωγοί και οδηγούν στο κέντρο του ενεργειακού πλέγματος του πλανήτη του.

Πράγματι, άνοιξε εκείνο το σημείο και άφησε την φωτεινή σφαίρα να κατρακυλήσει μέχρι να φτάσει να δεθεί στα ενεργειακά πλέγματα εκείνης της πραγματικότητας. Έκλεισε τον χώρο από πάνω, και έμεινε γονατισμένος και στράφηκε να προσευχηθεί...

Μπορούσαμε να νιώσουμε την καρδιά του και τους παλμούς που χτύπαγαν στο φως που έλαμπε μέσα του. Η αγωνία του ήταν εάν οι άλλοι βρίσκονταν στ' αντίστοιχα σημεία και εάν είχαν καταφέρει να κάνουν αυτό που εκείνος μόλις ολοκλήρωσε. Στην προσευχή του έλεγε πως δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί και πως το Πνεύμα τον είχε στερήσει από απαντήσεις. Έλεγε, πως εντούτοις, παρότι ήταν χωρίς απαντήσεις και κατανόηση, η αγάπη του γι' αυτό που πίστευε ότι είναι η μεγάλη καρδιά και διάνοια του Θεού ήταν ακόμα μαζί του.

Από εκείνο το μέρος του εαυτού του δήλωσε σ' όλους εμάς, που αόρατα παρακολουθούσαμε τις τελευταίες στιγμές, πως ήταν εντάξει, πως δεν καταλάβαινε γιατί γίνονταν όλα αυτά, δεν καταλάβαινε που οδηγούσαν, αλλά ακόμα πίστευε πως το σχέδιο του θεού είχε φτιαχτεί με αγάπη και πως όλα, κάποτε στον χρόνο, θα εύρισκαν την δική τους απάντηση. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκε ότι όλοι οι υπόλοιποι είχαν καταφέρει τον δικό τους σκοπό. Το μόνο που έκανε ήταν να τραβήξει την κάπα και να τυλιχτεί ολόκληρος και να παραμείνει σ' εκείνο το σημείο όπου είχε εναποθέσει την φωτεινή σφαίρα, ώστε όταν θα ερχόταν το τέλος, το σημείο της δικής του αναχώρησης να σηματοδοτούσε το αντίστοιχο σημείο της σφαίρας μέσα στην ενέργεια του πλανήτη του.

Και έτσι έγινε. Ο πλανήτης καταστράφηκε. Δεν έμεινε ίχνος ούτε από εκείνον, ούτε από τους έντεκα φίλους του. Τα πάντα έγιναν ενέργεια, άμορφη, άχρωμη. Τα πάντα επέστρεψαν στο τίποτα. Παρότι ότι το τέλος ήταν πιο σκληρό απ' ότι θα ήθελε ποτέ να φανταστεί, η ψυχή του αναχώρησε μαζί με τις ψυχές των άλλων έντεκα. Κοίταξαν από ψηλά τον χώρο τους, τον χώρο όπου είχε δώσει στέγη και τροφή στο σώμα τους, σε όνειρα και σκέψεις, σ' εμπειρίες και επαφές. Σώμα που είχε δώσει χώρο για αγγίγματα, για χορούς και τραγούδια.

Γύρω από εκείνον τον πλανήτη, οι δώδεκα ορκίστηκαν ... πως αυτό που μόλις είχε χαθεί, δεν θα χανόταν ποτέ από την ψυχή και την καρδιά τους... ότι στο κατάλληλο πλήρωμα του χρόνου, μέσα από τα έγκατα του νου και της ψυχής τους θα ξαναδημιουργούσαν εκείνες τις δομές, τις ενέργειες, τις σκέψεις που θα τους οδηγούσαν να αναπλάσουν εκείνη την χαμένη πραγματικότητα, που θα έδινε την ευκαιρία για ψυχές ν' αγγιχθούν μέσα σώματα και για καρδιές να τραγουδήσουν μαζί...

Πάρα πολλές χιλιετίες χρόνου κύλησαν. Όμως, οι δώδεκα δεν είχαν ξεχάσει ποτέ εκείνο τον όρκο και την αγάπη που είχαν νιώσει για τις εμπειρίες που έζησαν. Οι φωτεινές σφαίρες που είχαν εναποθέσει είχαν γίνει μέρος μίας συμπύκνωσης ενέργειας άμορφης που περιστρεφόταν κυκλικά μέσα στο διάστημα. Κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία σ' αυτή την συμπύκνωση γιατί το μόνο που εξέπεμπε ήταν η απουσία κάθε ζωής, εξέπεμπε κενό, άδειασμα. Εξέπεμπε νεκρική σιγή, ένα χώρο όπου δεν υπήρχε καμία ελπίδα.

Απαρατήρητη κινιόταν στο διηνεκές αυτή η ενέργεια. Ο χρόνος και η εξέλιξη όλων των υπόλοιπων πολιτισμών, όλων των υπόλοιπων ήλιων φαινόταν να μην την ακουμπά, να μην την επηρεάζει. Κανείς στο σύμπαν δεν ήθελε να σχετιστεί μ' αυτό. Με το κύλημα των χιλιετιών, νέες δομές υπήρχαν μέσα στο σύμπαν. Νέοι πολιτισμοί είχαν εμφανιστεί. Νέες νοημοσύνες είχαν γεννηθεί. Νέα όντα υπήρχαν. Νέες ευκαιρίες, νέες τεχνολογίες, νέες επιστήμες. Το ενεργειακό κενό συνέχιζε να δηλώνει την παρουσία του στις άκρες, στις παρυφές της κοσμικής ζωής.

Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα, που οι διάδρομοι του φωτός έλαμπαν μέσα στον κοσμικό ιστό, που δώδεκα Αρχαίοι είχαν συγκεντρωθεί σ' ένα σημείο κοντά στο Κέντρο του Γαλαξία. Κανείς δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που τους έφερε στη συνάντηση. Οι δώδεκα αρχαίοι, γεμισμένοι από τη σοφία χιλιετιών από εμπειρίες, γεμισμένοι με τη σοφία της αγάπης της Πηγής, δημιούργησαν ένα στεφάνι γύρω από το γαλαξιακό κέντρο, εκεί όπου ο παλμός της ζωής του γαλαξία ετοιμάζεται, καθορίζεται και γεννιέται. Έφτιαξαν ένα δακτύλιο φωτός, ο οποίος μίλησε με το γαλαξιακό κέντρο.

Μία συζήτηση έγινε ανάμεσα σ' εκείνους και στον εκπρόσωπο της ευφυίας του κοσμικού είναι. Η Πηγή απορημένη τους ρώτησε τι τους έφερνε σ' αυτή τη συνάντηση, κι εκείνοι θύμησαν στην Πηγή τις Δώδεκα Φωτεινές Σφαίρες, που βρίσκονταν κρυμμένες, αφομοιωμένες μέσα στο σκοτάδι της ενέργειας, στο χώρο του κενού, στον χώρο της εξορίας.

Η Πηγή εξεπλάγη και αναρωτήθηκε. Ήξερε πολύ καλά ότι εκείνος ο χώρος δεν είχε καμία ζωή, κανένα μέλλον και κανένα ον μέσα στο σύμπαν δεν ενδιαφερόταν για εκείνον τον χώρο που δεν είχε καμία ελπίδα ή υπόσχεση. Οι δώδεκα αρχαίοι ανακάλεσαν τις μνήμες τους και το κουβάρι του χρόνου άρχισε να δονεί την λάμψη των λεωφόρων του φωτός μέσα στον κοσμικό ιστό. Όλος ο κοσμικός ιστός μετέφερε μία συχνότητα που δημιουργήθηκε από αυτούς. Η συμπαντική ενέργεια μίλησε για τις δικές της μνήμες, κρυμμένες βαθιά πίσω στα ντουλάπια του χώρου και του χρόνου, ξεχασμένη από όλους τους άλλους, αλλά όχι από τους δώδεκα.

Ήταν ακριβώς τότε που οι δώδεκα μαζί με την Πηγή, είδαν τη συνέχεια... τη δυνατότητα... και την υπόσχεση της επιστροφής...

Η Πηγή συγκινήθηκε. Συγκινήθηκε αναγνωρίζοντας τις μνήμες της, αναγνωρίζοντας την αφοσίωσή της. Συγκινήθηκε γιατί αναγνώρισε εκείνα τα στοιχεία που την έκαναν να είναι μεγαλειώδης. Όσος άπειρος χρόνος κι αν είχε κυλήσει, οι δώδεκα δεν είχαν ξεχάσει την υπόσχεσή τους. Ένα ασύλληπτο σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή εκείνη την μέρα και πήρε την έγκριση της Πηγής.

Ο Θεός σκίρτησε αναγνωρίζοντας το μεγαλείο του και συγκινήθηκε δακρύζοντας γιατί οι Δώδεκα απόστολοί του και απεσταλμένοι αποδείκνυαν το μεγαλείο της υπόστασής του. Το σχέδιο μπήκε μπρος. Ήταν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Ασύλληπτο σε μήκος χρόνου και σε έκταση εφαρμογής. Μέσα του εμπλέκονταν όλοι οι ζωντανοί πολιτισμοί και συμμετείχαν όλες οι νοημοσύνες. Σε διαφορετικά χρονικά σημεία, διαφορετικοί πολιτισμοί θα ενεργοποιούνταν. Διαφορετικά καλέσματα θα συνέβαιναν και κομμάτια της συμπαντικής ενέργειας θ' αφυπνίζονταν.

Η Πηγή κοίταγε από το Κέντρο όλον τον κοσμικό ιστό, όλο το δικτύωμα της συμπαντικής ενέργειας και έβλεπε στο μέλλον τα σημεία του χρόνου και αυτό που θα συνέβαινε. Η Πηγή είχε εκστασιαστεί. Μία βαθιά σιωπή ακολούθησε. Αμέσως μετά, όλος ο ιστός της συμπαντικής ενέργειας φωτίστηκε και «κάηκε» από το άπειρο φως που η Πηγή εξέπεμψε. Τα κυκλώματα, οι συστοιχίες, οι διασυνδέσεις, όλα πήραν φωτιά. Φωτιά υγρή, φωτιά αιθέρια. Όλα άλλαξαν λάμψη. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο από εκείνη τη στιγμή που αυτό το σχέδιο μπήκε μπρός.

Η ένταση της ενέργειας ήταν τέτοια που ακόμα και οι πιο προηγμένες νοημοσύνες, ακόμα και τα πνευματικά όντα που ήταν τα εγγύτερα στην Πηγή, έμειναν σ' ένα κενό χρόνου και χώρου. Όσοι ήταν κοντά ήξεραν πως κάτι ασύλληπτο συνέβαινε, ήξεραν πως κάτι μοναδικό βιωνόταν μέσα στο είναι. Αυτό καταγράφηκε μέσα στο είναι τους ως η ώρα της σιωπής, το λεπτό της σιωπής, γιατί μέσα σ' αυτήν την απέραντη σιωπή είχε μπει μπρος η συνέχεια.

Πράγματι, κύλησαν χιλιετίες όπου πάρα πολλά γεγονότα φαίνονταν να μην έχουν νόημα για το που οδηγούν και γιατί συμβαίνουν. Πολλοί πολιτισμοί απορούσαν, πλανήτες γεννήθηκαν και πλανήτες χάθηκαν, ήλιοι δημιουργήθηκαν και ήλιοι χάθηκαν. Και όλα αυτά, με ασύλληπτη μαθηματική ακρίβεια, εκδήλωναν και ζωγράφιζαν εκείνη την εικόνα που η Πηγή είχε δει μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο να συμβαίνει στο μέλλον.

Κομμάτι-κομμάτι του συμπαντικού ιστού, όλης της κοσμικής ευφυίας φωτιζόταν και άναβε. Το ένα κομμάτι συνέδεε το ένα, ήταν σαν όλα ιστορικά, όλου του χρόνου σιγά-σιγά να ενώνονταν δημιουργώντας ένα τέτοιο υφαντό που εξέπληττε ακόμα και τους πλέον προηγμένους πολιτισμούς. Κάποιοι άρχισαν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και άρχισαν να διαδίδουν τα νέα, άρχισαν να μεταφέρουν τις υποψίες τους για το πού οδηγούσε αυτό.

Εντω μεταξύ οι Δώδεκα είχαν αναλάβει πολύ μεγάλη δουλειά. Είχαν μεταφερθεί σ' εκείνο το κενό σημείο, στις άκρες ενός Γαλαξία, και πολύ σιωπηλά και διακριτικά είχαν βάλει μπρος ένα μεγάλο εγχείρημα. Αυτό το εγχείρημα θα ονομαζόταν Γαία. Μ' αυτό το εγχείρημα, η Πηγή είχε δημιουργήσει ένα διαφορετικό μέλλον για όλο το είναι, παντού. Αυτό το εγχείρημα είχε δώσει την αφορμή να φωτιστεί όλος ο συμπαντικός ιστός. Μεγάλες εξελίξεις συνέβησαν μέσα σ' αυτή την κοσμογονία καθώς οι ενέργειες των Δώδεκα, η μία μετά την άλλη και παράλληλα μαζί, δούλευαν εντατικά προσπαθώντας να επαναφέρουν την δομή εκείνων των Φωτεινών Σφαιρών και πάλι στη ζωή.

Αυτό συνέβη. Οι δώδεκα σφαίρες απέκτησαν ζωή. Οι δώδεκα σφαίρες ανασυντάχθηκαν μέσα στον χρόνο και άρχισαν όλες μαζί να περιστρέφονται σ' εκείνο το κενό απόμακρο σημείο. Οι δώδεκα σφαίρες τραγούδησαν μέσα στο σύμπαν καινούργιους ήχους και τόνους. Το κενό τις είχε φορτίσει με ιδιαίτερες συχνότητες. Και καθώς χόρευαν όλες μαζί και άρχισαν να συνδημιουργούν νέα μοτίβα μέσα από τον χορό και τους ήχους τους, οι ήχοι άρχισαν να μεταφέρονται σ' όλον τον ιστό.

Όσοι δονούνταν σε υψηλές συχνότητες και ήταν ευαίσθητοι στις λεπτομέρειες του είναι του Θεού άρχισαν ν' ακούν αυτές τις απόμακρες μελωδίες. Αυτό τους κάλεσε να βοηθήσουν. Πράγματι, οι δώδεκα αυξήθηκαν. Πολλές λεπτοφυείς αιθέριες ενέργειες άρχισαν να συνεισφέρουν την νοημοσύνη και τις μνήμες τους σ' αυτό το κενό, όπου γινόταν ο χορός των Δώδεκα. Αυτό έγινε μέχρι το σημείο του χρόνου, που οι Δώδεκα έριξαν ο καθένας τα δικά του ρούχα και άφησαν τους εαυτούς τους να συνενωθούν ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο ον, που θα είχε τους δώδεκα αρχαίους μέσα του, ενώ θα ήταν κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτούς. Θα ήταν ένα ομοίωμα της ίδιας της Πηγής, ίσως... θα ήταν μία ολογραφική αναπαράσταση της Πηγής μέσα στην ύλη... θα ήταν το ανείπωτο που θα είχε αρχίσει να παίρνει υλική εκδήλωση.

Και οι δώδεκα συνενώθηκαν, και οι δώδεκα μουσικές σφαίρες έγιναν μία. Μία μουσική σφαίρα τόσο μεγάλη σε συχνότητα, σε φάσμα δόνησης, σε ήχους και μελωδίες, που ακόμα και οι πιο απόμακρες γωνίες του σύμπαντος μπορούσαν να συντονιστούν και να επηρεαστούν απ' αυτές. Αυτό κάλεσε νέες νοημοσύνες να προσεγγίσουν και να πλησιάσουν για να γνωρίσουν. Καθώς η σφαίρα μεγάλωνε και γινόταν πιο πλούσια, οι ψυχές των Δώδεκα αρχαίων ως ένα μέρος μίας συνειδητότητας άρχισαν να εκδηλώνουν τις μνήμες τους για τον χώρο που είχαν υποσχεθεί ότι θα ξαναέφερναν σε υλική υπόσταση.

Αυτό σταδιακά άρχισε να συμβαίνει. Ο πιο όμορφος χώρος μέσα στο υλικό σύμπαν άρχισε να παίρνει μορφή, να γίνει ορατός, να έχει πρόσωπο. Σταδιακά, ο χαμένος παράδεισος των Δώδεκα αρχαίων ξαναπήρε σάρκα και οστά, έγινε μία νέα πραγματικότητα. Σ' αυτόν τον χαμένο και ανακτημένο κόσμο άρχισαν να γεννιούνται νέα όντα. Όντα, που ήταν κρυμμένα μέσα στον νου των αρχαίων, που υπήρχαν στις μνήμες τους, όντα νοήμονα, έμβια, οργανικά και ανόργανα. Και νέα όντα, που προήλθαν από τις εμπειρίες των Δώδεκα μετά την καταστροφή του πλανήτη. Ο νέος πλανήτης έγινε κάτι πιο μεγαλειώδες από το παρελθόν.

Το πεπρωμένο του ήταν μεγάλο και οι δυνατότητές του ζηλευτές. Αυτό κάλεσε κι άλλους ν' αναμειχθούν μ' αυτές τις δυνατότητες και να θέλουν να παίξουν μ' αυτές τις ιδιαιτερότητες, να θέλουν να γευτούν κάτι από το ολόγραμμα της ίδιας της Πηγής.

Πράγματι, τόσα όντα, τόσοι κόσμοι, τόσες νοημοσύνες, τόσα πλάσματα, ήρθαν και μοιράστηκαν για λίγο ή πολύ, κομμάτια του και μέρη του. Βίωσαν και αισθάνθηκαν μικρά τμήματα από τον αμέτρητο πλούτο του. Δεν ήξεραν πραγματικά με τι είχαν να κάνουν. Κανείς δεν μπορούσε επακριβώς να αποκωδικοποιήσει το τι ήταν αυτό, που συνέβαινε. Καθένας μιλούσε για κάτι μοναδικό, ιδιαίτερο, ξεχωριστό και κάτι ανεπανάληπτο, αλλά καθώς οι επισκέπτες επέστρεφαν στον τόπο τους, καθένας μετέφερε ένα μικρό μέρος που αφορούσε την ατομική τους εμπειρία.

Όλοι συμφωνούσαν ότι υπήρχε πολύ περισσότερο, κρυμμένο, πίσω απ' αυτό που βίωσαν. Όλοι κατάλαβαν ότι είχαν επαφή μ' ένα μικρό κομμάτι, ενώ ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι έμενε ανέγγιχτο. Δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση, ούτε ήξεραν με ποιον τρόπο θα συσχετίζονταν μαζί του. Σταδιακά τα ανθρώπινα όντα σχηματίστηκαν και άρχισαν να κατοικούν σε ημιαιθέρια μορφή αρχικά. Ήταν η εξελιγμένη μορφή εκδήλωσης των Δώδεκα αρχαίων. Μέσα σ' αυτήν την μορφή είχε συμπεριληφθεί όλη η σοφία τους. Αυτή η μορφή εξελίχθηκε κι άλλο. Προστέθηκαν καινούργιες ενέργειες, καινούργιες συχνότητες, καινούργιοι επισκέπτες, που ήθελαν να γευτούν κάτι από αυτήν την απερίγραπτης γεύσης Τούρτα του Σύμπαντος.

Αυτός ο πλανήτης ήταν σαν η ομορφότερη τούρτα, το πιο υπέροχο γλυκό που είχε δημιουργηθεί από τον καλύτερο ζαχαροπλάστη της Πηγής. Κάποιοι είχαν την ικανότητα ν' αντιληφθούν ότι ήταν το υπέρτατο γλυκό, το Νέκταρ. Άλλοι έβλεπαν μόνο την χρηστική του αξία, πώς τα συστατικά και τα στοιχεία του ήταν τόσο πολύτιμα και χρήσιμα για εκείνους. Όπως και να'χει, καθένας εύρισε μέσα σ' αυτό, εκείνο το κομμάτι της Πηγής που τον αφορούσε. Καθένας, μέσα από αυτό, ερχόταν σ' επαφή μ' εκείνο το κομμάτι της Πηγής που συνιστούσε την δική του εξέλιξη.

Όμως, τα πιο τυχερά πλάσματα ήταν εκείνα που κατοικούσαν πάνω του. Κάποια είχαν την τύχη ενώ ακόμα ζούσαν πάνω του, ν' αναγνωρίσουν εκείνον τον κόσμο και να καταλάβουν το μεγάλο του μυστικό, το ολόγραμμα της ίδιας της Πηγής. Όσο τερατώδες κι αν ακούγονταν, κάποιοι είχαν την δύναμη να το αφουγκραστούν αυτό. Αυτοί άρχισαν να ζουν στον παράδεισο που ήταν έντεχνα κρυμμένος μέσα σ' αυτήν την υλική εκδήλωση.

Με τους αιώνες κάποιοι άρχισαν να μιλούν για το κρυμμένο πρόσωπο της Πηγής πίσω από όλα. Κάποιοι βοήθαγαν τους άλλους να κατανοήσουν τον υπέροχο και μεγαλειώδη ρόλο που έπαιζαν μοναδικά μέσα σ' όλο το σύμπαν. Όμως τα όντα ακολουθούσαν την εξελικτική τους διαδικασία και χρειάζονταν χρόνο για ν' αφομοιώσουν αυτό το ανήκουστο, για το οποίο κάποιοι μίλαγαν.

Αιώνες πέρασαν και τα λόγια πολλαπλασιάστηκαν. Όλο και περισσότεροι μιλούσαν για τον Παράδεισο που ήταν παρών, για το ολόγραμμα της Πηγής, για την δημιουργία του κόσμου εκείνου με τις ίδιες ενέργειες που είχε η Πηγή, για την μοναδική, ανείπωτη σύνδεση που είχε με την Πηγή και έτσι εξηγούσαν τις δυνατότητες που είχε εκείνος ο χώρος ν' αλλάξει όλο τον Κόσμο. Τα όντα ξαφνιάζονταν. Αυτό ήταν πολύ μεγαλειώδες για να είναι πραγματικό.

Επί αιώνες άκουγαν διάφορους να τους μιλούν για το ποταπό της καταγωγής τους και για τα ποταπά τους ένστικτα - αυτό δεν βοηθούσε ν' αναγνωρίσουν το ανείπωτο μεγαλείο που έκρυβαν μέσα τους, το κρυμμένο μυστικό... Όμως, η Πηγή, όπως και οι Δώδεκα, ήξεραν πως ήταν μοιραία η πορεία και η εξέλιξη, πως μπορεί να φαινόταν αντίξοο ή παράδοξο, αλλά ότι όλος ο κοσμικός ιστός εκεί θα οδηγούσε, γιατί οι Δώδεκα συνέχιζαν να ζουν μέσα στον ιστό της ενέργειας του πλανήτη και να μιλούν μέσα από τον ιστό του πλανήτη και συνέχιζαν να δονούν τις ενέργειες της Γαίας, σύμφωνα με το σχέδιο.

Οι Δώδεκα αρχαίοι εκδηλώθηκαν σε διάφορα ιστορικά σημεία εκείνου του πολιτισμού. Πήραν υλικές μορφές και έπαιξαν ρόλο στις εξελίξεις του ολογράμματος της Πηγής. Οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν το ολόγραμμα της Πηγής μέσα από ασφαλείς διαδρομές στην εκπλήρωση του δικού του πεπρωμένου και μαζί μ' αυτό, στην εκπλήρωση του πεπρωμένου όλων των ψυχών, που μοιράστηκαν το μεγαλείο του ολογράμματός Της.

Και ποιος μπορεί, μέσα στ' αρχεία του χρόνου, να περιγράψει με λόγια όσα μοιράστηκαν οι ψυχές, στις οποίες δόθηκε το προνόμιο να βιώσουν το ολόγραμμα της Πηγής... Ποιος μπορεί να μεταφέρει με λόγια μέσα από το Χρυσό Βιβλίο της Πηγής αυτό που γνωρίζουν αυτές οι ψυχές μέσα στις δώδεκα αρχαίες ενέργειες που τις αποτελούν. Καθεμιά, μία διαφορετική και ξεχωριστή χημεία των δώδεκα αρχαίων. Καθεμία, ένας διαφορετικός και ξεχωριστός εκπρόσωπος από δώδεκα μεγάλες καρδιές, από δώδεκα άπειρες διάνοιες, από δώδεκα κομμάτια της Πηγής.

 Αγαπητοί μας,

Όσο πιο πολύ πλησιάζει ο χρόνος στην ολοκλήρωσή του, τόσο πιο πολύ το ολόγραμμα της Πηγής που δονεί μέσα σας και μέσα στην σύνθεση των ενεργειών που σας δίνουν ζωή θ'αρχίσει να μιλά μέσα σε καθένα σας, με μία προσωπική γλώσσα, που είναι η δική σας μοναδική, ατομική, προσωπική γλώσσα επαφής με την Πηγή.

Καθένας σας έχει προικιστεί μ' ένα Προσωπικό Κωδικό Επαφής, μ' ένα δικό του τρόπο επαφής με την ίδια την Πηγή. Οι δώδεκα αρχαίοι μέσα σε καθένα σας έχουν ένα συγκεκριμένο κώδικα επικοινωνίας, που για να τον ακούσετε χρειάζεται ν' αφήσετε την καρδιά σας ν' ακούσει τον ψίθυρο και το κάλεσμα. Να αισθανθεί όσα είναι πέρα από μεγέθη και μέτρα, αυτά που δεν εκτιμώνται με σταθμά, αυτό που είναι η πεμπτουσία της ψυχής σας.

Μέσα σας, από την αρχή όλων των χρόνων, από την πρώτη υλική σας ενσάρκωση, αυτή η ουσία, αυτό το νέκταρ μιλά και πάλλεται και είναι ζωντανό. Είναι η δική σας υλική εκδήλωση των δώδεκα αρχαίων ψυχών. Είναι η δική σας υλική εκδήλωση της δικής σας ατομικής ψυχής και είναι η δική σας χορδή, γεμάτη φωτιά από φως, που σας ενώνει με την Πηγή.

Καθώς ο χρόνος πλησιάζει στην εκπλήρωσή του, η ανάγκη σας να ενωθείτε ατομικά και προσωπικά, με τον δικό σας τρόπο με την Πηγή, θα είναι όλο και πιο πύρινη μέσα στο σώμα σας. Αυτή η ανάγκη επανένωσης μέσω του ολογράμματος της Πηγής με τον Εαυτό σας «καίει» ό,τι δεν σας το επιτρέπει. Αυτή η πύρινη ανάγκη μέσα στα τρίσβαθα του εαυτού σας είναι η ανάγκη της ίδιας της Πηγής ν' αναγνωριστεί μέσα στο υλικό της φαινομενικά ολόγραμμα. Αυτή η ανάγκη είναι πέρα από νοητική κατανόηση. Μόνο μέσα από τον ψυχικό σας πλούτο μπορεί ν' αναγνωριστεί αυτή η ανάγκη. Η απάντηση σ' αυτήν σας οδηγεί στην απόλυτη εκπλήρωση του εαυτού σας, σας κινεί σε διεύρυνση, στο μεγάλωμα, στο να χωρέσετε μεγαλύτερες αντιφάσεις και αντιθέσεις, που σας οδηγεί να συνενώσετε τα άκρα αντίθετα, στο να κατανοήσετε αυτά που φαίνονται ακατανόητα, στο να συγχωρήσετε αυτά που φαίνονται αδικαιολόγητα και ασυγχώρητα.

Ανοίγοντας τον εαυτό σας στην ιστορική στιγμή, όπου όλα δημιουργήθηκαν, σ' εκείνο το σημείο όπου δεν κατανοούσατε, δεν είχατε όλη την απάντηση, αλλά εμπιστευθήκατε ότι όλα συμβαίνουν με βάση την αγάπη και την σοφία της Πηγής, σας οδηγεί πολύ πίσω, πριν την δημιουργία του υλικού κόσμου που ζείτε. Σας οδηγεί σ' εκείνο το σημείο που φυτέψατε τις φωτεινές σφαίρες, όπου τυλίξατε την Κάπα σας και αρκεστήκατε να μείνετε στο μέρος της εμπιστοσύνης μέσα σας, όπου χωρίς απαραίτητη απάντηση και δεδομένη κατανόηση, εμπιστευθήκατε την αγάπη. Εμπιστευτήκατε ότι πίσω απ' όσα ζήσατε, πίσω από το πιο δυσάρεστο, πικρό τέλος υπήρχε η ιερότητα μίας αγάπης που είχε σκοπό νόημα, υπήρχε η ιερότητα ενός σχεδίου που είχε φτιαχτεί γεμάτο σεβασμό και καλοσύνη. Εκεί ξαναγυρνάτε, όμως είστε σε νέα πραγματικότητα. Είστε μέσα στ' ολόγραμμα της ίδιας της Πηγής.

Γι' αυτό τον λόγο, επαναλαμβάνουμε ότι είστε οι Δημιουργοί. Κατοικείτε και μοιράζεστε τις συχνότητες της ίδιας της Πηγής. Είστε η υλική της εκδήλωση, όπως φυλάχθηκε για να δημιουργηθεί στις παρυφές της ζωής, στις άκρες κάθε ενδιαφέροντος για να καλέσει εκείνα τα πλάσματα που θα μπορούσαν να συσχετιστούν μαζί της. Είστε εκείνες οι ψυχές, που φέρουν το Ιερό Πυρ μέσα τους, είναι ιερό αλλά ακατανόητο, είναι παρόν αλλά απερίγραπτο. Εσείς, όλοι, όμως το ξέρετε γιατί το έχετε νιώσει μέσα σας... αυτό το Κάλεσμα που σας οδηγεί...

Επιστρέφοντας στο κλείσιμο του χρόνου που πλησιάζει, θα γίνετε παρόντες μάρτυρες με όλες τις αισθήσεις σας μεγάλων και σημαντικών γεγονότων. Γεγονότων που θα σας διαστείλουν ως προς την ανάγκη να κατανοήσετε ή να δικαιολογήσετε. Θυμηθείτε ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο να υπάρχει η κατανόηση ή οι απαντήσεις, θυμηθείτε πως το σημαντικό είναι να κρατήσετε ζωντανό κείνον τον Αιθέριο Λώρο ανάμεσα στον εαυτό σας και την ψυχή σας. Σημαντικό είναι να εμπιστευθείτε.

Κάποιες απαντήσεις θα έρθουν, άλλες όχι. Κάποιες κατανοήσεις θα γεννηθούν, άλλες όχι. Το ζητούμενο, αγαπητοί μας φίλοι, μέσα στον Χρόνο δεν είναι να έχετε όλες τις κατανοήσεις και όλες τις απαντήσεις. Το ζητούμενο είναι ν' ανακτήσετε την εμπιστοσύνη στη σχέση σας με την Πηγή, με την Ψυχή σας, με την αγάπη του Θεού.

Εάν αυτό ανακτηθεί, οι σφαίρες των εαυτών, αντί να συγκρουστούν και να αλληλοεξου-δετερωθούν, θα βρουν την ενέργεια της συνένωσης και θα δημιουργήσουν μία ακόμα μεγαλύτερη, πιο ανείπωτη δημιουργία. Θα βρουν τον καινούργιο χώρο μίας ακόμα υψηλότερης αγάπης και μίας ακόμα πιο ακλόνητης ειρήνης, πιο ανεπηρέαστης ισορροπίας, πιο ισχυρής ψυχικής συμμαχίας.

Αγαπητοί μας φίλοι,

Ξέρετε ότι ο χρόνος είναι μία ψευδαίσθηση, όμως παρόλα αυτά όταν οι ψυχές αποκτούν υλική μορφή και εισέρχονται μέσα σε υλική εκδήλωση, μετρούν με τον χρόνο και σκέφτονται με τον χρόνο, κωδικοποιούν μέσα στον χρόνο και εξελίσσουν μέσα στον χρόνο. Ο χρόνος που μένει, τρισήμισυ χρόνια, μέχρι το σημείο της εκπλήρωσης είναι απίθανα λίγος. Το κάλεσμά σας είναι να κάνετε τα βήματα και να σταθείτε στις θέσεις που απαντούν στο προσωπικό σας κάλεσμα και σας φέρνουν πιο κοντά στην ανάσα του Θεού. Ο θεός, αγαπητοί μας φίλοι, μιλά πολλές γλώσσες. Μιλά τόσες γλώσσες, όσοι είστε: δισεκατομμύρια δηλαδή. Έχει τον δικό του προσωπικό τρόπο να μιλήσει στην ψυχή του καθενός από σας και να καθοδηγήσει καθένα σας στην δική του εκπλήρωση.

Και πάλι, το μόνο ερώτημα που έχετε να απαντήσετε είναι Εάν είστε πνευματικά όντα. Εάν ναι, η επόμενη φυσική σας κίνηση είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης σας. Όλα τα άλλα είναι περιφερειακά.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα σας συναντήσουμε,

Κρατήστε ζωντανή την φωτεινή σφαίρα που καθένας φέρει μέσα του και την μεταφέρετε από τα τρίσβαθα του χρόνου,

Τιμήστε το κάλεσμα της ψυχής σας που γίνεται όλο και πιο δυνατό,

Ζήστε μ' ένα τρόπο που τιμά το αληθινό και αναλλοίωτο μέρος του εαυτού σας, που μετρά με αγάπη, που υπολογίζει με σοφία και ξέρει να υποτάσσεται στο μεγαλύτερο και στο σημαντικότερο.

Και μέχρι την επόμενη φορά, αγαπητοί φίλοι,

Μείνετε γονατισμένοι σ' εκείνο το μέρος του εαυτού σας.

Αποφασίστε να μείνετε κοντά στην Αλήθεια σας, και

Δώστε χώρο στο φως του Δημιουργού που είστε να λάμψει λίγο πιο έντονα μέσα σας.

Και έτσι είναι!

 © 2008 Χαριτίνη Χριστάκου