Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα

Πρώ­το και Δεύ­τε­ρο Μέ­ρος

Οι δύ­ο α­νώ­τε­ρες ε­πι­κοι­νω­νί­ες έ­γι­ναν στο Ν. Χαμ­σά­ιρ, με έ­να χρό­νο δια­φο­ρά.

Α­πό τον Συγ­γρα­φέ­α…

Πλη­σιά­ζω το δέ­κα­το χρό­νο των δη­μό­σιων ε­πι­κοι­νω­νιών μου και παρ’ ό­λα αυ­τά συ­νέ­χεια εκ­πλήσ­σο­μαι ό­ταν το Πνεύ­μα α­πο­φα­σί­ζει ό­τι ήρθε ο “χρό­νος” να απελευ­θε­ρω­θούν νέ­ες πλη­ρο­φο­ρί­ες. Τα α­κό­λου­θα φαί­νο­νται να εί­ναι επι­στη­μο­νι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες, αλ­λά εί­ναι πνευ­μα­τι­κές με την α­νώ­τε­ρη έν­νοια. Εί­ναι η αρ­χή της απο­κάλυ­ψης για το πώς η κο­σμι­κή ε­νέρ­γεια συ­σχε­τίζεται και με τη φυ­σι­κή, αλ­λά και με τον Θε­ό. Ε­κεί­νοι που μέ­χρι τώ­ρα διευ­κό­λυ­ναν με με­τα­φυ­σι­κή ε­νερ­γεια­κή ερ­γασία, κα­θώς ε­πί­σης και ε­κεί­νοι που με­λε­τούν τις ε­ναλ­λα­κτι­κές θε­ρα­πεί­ες, θα βρουν ε­δώ ε­ξη­γή­σεις που θα συ­μπί­πτουν α­πό­λυ­τα με αυ­τά που πα­ρα­τη­ρού­σαν και μά­θαιναν για χρόνια.

Χαί­ρε­τε, α­γα­πητοί, Ε­γώ Εί­μαι ο Κρύ­ων της Μα­γνη­τι­κής Υ­πη­ρε­σί­ας. Α­α­α, εί­ναι πο­λύ ό­μορ­φα που ε­πι­στρέ­ψα­με σε αυ­τή την ε­νέρ­γεια μα­ζί σας. Αυ­τή η νύ­χτα θα εί­ναι δια­φο­ρετι­κή α­πό την τε­λευ­ταί­α, κα­θώς σε αυ­τό τον χώ­ρο θα υ­πάρ­ξουν αλ­λαγ­μέ­νες καρ­διές, με την ά­δειά σας. Με­ρι­κοί α­πό εσάς θα δεί­τε για πρώ­τη φο­ρά τι εί­ναι α­λη­θι­νά η α­γά­πη του Θε­ού και πώς “α­νταλλάσ­σει χει­ρα­ψί­α” με το πνευ­μα­τι­κό μέρος μέ­σα σας, το ο­ποί­ο εί­ναι μέ­ρος του ό­λου. Α­πό­ψε θα α­πο­κα­λυ­φθούν με­ρι­κές σημαντι­κό­τα­τες αρ­χές που εί­στε έ­τοι­μοι να δε­χθεί­τε, κα­θώς η παρου­σί­α των αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται ε­δώ εί­ναι η ι­δα­νι­κή για να τις ακούσουν.

Αχ, οι­κο­γέ­νεια –α­γα­πη­τοί– συ­γκε­ντρω­νό­μα­στε μα­ζί αυ­τό το βρά­δυ, μό­νο με­ρι­κοί α­πό εμάς, για να αι­σθαν­θού­με την α­γά­πη της ε­στί­ας. Και σας λέ­με ό­τι με­ρι­κοί θα δυ­σκο­λευ­τούν, για με­ρι­κά λεπτά, να κα­τα­νοήσουν ό­τι η φω­νή που α­κού­τε (και που δια­βά­ζε­τε) δεν εί­ναι πλέ­ον η συνει­δη­τό­τη­τα του συ­νερ­γά­τη μου, ο ο­ποί­ος σας μι­λού­σε για αρ­κε­τές ώ­ρες (κα­τά τη διάρ­κεια των σε­μι­να­ρί­ων). Α­α­α, ό­χι. Τώ­ρα ακού­τε τη φω­νή και τη συ­νει­δη­τό­τη­τα εκεί­νου που σας α­γα­πά α­φά­ντα­στα –ε­κεί­νο το ον της ου­σίας του Θε­ού αυ­το­προ­σώ­πως, ε­κεί­νου που γνωρίζει τα πά­ντα για τη ζω­ή σας, ε­κεί­νου που σας α­γα­πά πιο πο­λύ α­πό ο­ποιον­δή­πο­τε στο σύ­μπαν, ε­κεί­νου που γνω­ρί­ζει τα πιο α­πό­κρυ­φα μυ­στι­κά σας, ε­κεί­νου που δεν α­σκεί κα­μί­α κρι­τι­κή ε­να­ντί­ον σας. Α­α­α, ακού­στε το ε­ξής: Ευ­λο­γημένοι εί­ναι οι Άν­θρω­ποι που θα θυ­σιά­σουν την ύ­παρ­ξή τους ως ο­ντό­τη­τες του σύ­μπα­ντος, και που θα έρ­θουν ε­θελοντι­κά σε αυτόν τον πλα­νή­τη α­πο­δε­χό­με­νοι την ευ­πά­θεια της βιο­λο­γί­ας –κρύ­βο­ντας τη με­γα­λειό­τη­τα του ε­αυ­τού τους, τη Μέρ­κα­μπά τους και τα χρώ­μα­τά τους, έ­τσι ώ­στε να σταθούν με άλ­λους Αν­θρώ­πους, και να προσπα­θή­σουν να θυ­μη­θούν ποιοι εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Δεν υ­πάρχει με­γα­λύ­τε­ρη α­γά­πη α­πό αυ­τή –ό­τι θα θυ­σιά­ζα­τε τον ε­αυ­τό σας σε τέ­τοιο βαθ­μό, ώ­στε να έρ­θε­τε εδώ και να κά­νε­τε μια αλ­λα­γή στην ί­δια την ου­σί­α του σύ­μπα­ντος! Α­κού­σα­τε κα­λά, κα­θώς αυ­τό που κά­νε­τε σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη κα­τά τη διάρ­κεια του ί­διου του τα­ξι­διού, θα αλ­λά­ξει τον τρό­πο που λει­τουρ­γούν τα πράγ­μα­τα σε έ­να χώ­ρο για τον ο­ποί­ο δεν έ­χε­τε κα­μί­α α­ντίλη­ψη.

Χρη­σι­μο­ποιού­με αυ­τόν το χρό­νο (παύ­ση) για να πλύ­νου­με τα πό­δια σας. Εί­ναι ο τρό­πος που ο Κρύ­ων εκ­φρά­ζει την α­γά­πη του κα­τά τη διάρ­κεια της δι­δα­σκα­λί­ας και εί­ναι γι’ αυ­τόν πά­ντα το πρωτεύ­ον θέ­μα του. Έ­τσι, και πά­λι μι­λά­με για πράγ­μα­τα που οι πιο πολ­λοί α­πό ε­σάς έ­χε­τε ξα­νακού­σει, ό­τι με­τα­φο­ρι­κά εί­μα­στε ε­δώ αυτή τη νύ­χτα για να ξα­να­σμί­ξου­με αυ­τή την ε­νέρ­γεια με τη δι­κή σας και να α­πλώ­σου­με τα χέ­ρια μας και να πά­ρου­με το κά­θε Αν­θρώ­πι­νο πό­δι, έ­να έ­να, και να το λού­σου­με με τα δά­κρυα της χα­ράς μας. Περ­πα­τούν στους δια­δρό­μους αυ­τής της συ­γκέ­ντρω­σης τώ­ρα, ό­πως και βρί­σκο­νται δί­πλα σ’ ε­κεί­νους που δια­βά­ζουν αυ­τό το μή­νυ­μα τώρα, οι ο­ντότη­τες που γνω­ρί­ζε­τε. Προ­τού τε­λειώ­σει αυ­τός ο χρό­νος δι­δα­σκα­λί­ας, θα τους αι­σθαν­θεί­τε, κα­θώς θα σας α­γκα­λιά­ζουν και θα βά­λουν τα χέ­ρια τους γύρω σας, ε­νώ θα σας λέ­νε ό­τι σας α­γα­πούν. Η πνευ­μα­τι­κή α­κολου­θί­α που εί­ναι ε­δώ εί­ναι πολλα­πλά­σια σε α­ριθ­μό α­πό τους Αν­θρώ­πους σε αυ­τή την αί­θου­σα, και κα­θώς συ­νε­χί­ζου­με τη δι­δα­σκα­λί­α αυ­τό το βρά­δυ, θα σας πού­με ό­τι αυ­τή η ομάδα θα έρ­θει α­κό­μη πιο κο­ντά σας. Θα υ­πάρ­ξουν με­ρι­κοί α­πό ε­σάς που θα δώσουν την ά­δειά τους σε αυ­τό τον χρό­νο να προ­χω­ρή­σουν στη ζω­ή τους με α­γνή πρό­θε­ση και να κα­τα­νο­ήσουν αυτά που πα­ρου­σιά­ζο­νται. Το α­πο­ψινό μή­νυ­μα μπο­ρεί να φαί­νε­ται αρ­χικά απρό­σω­πο, αλ­λά κα­θώς προ­χω­ρά­με, θα κα­ταλάβε­τε για­τί δί­δε­ται σε αυ­τή τη χρο­νι­κή στιγ­μή και τι ση­μαί­νει.

Θα σας πού­με με­ρι­κά πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α δεν έ­χουν ει­πω­θεί ξα­νά. Θα πα­ρου­σιά­σου­με έ­να θέμα, συ­νερ­γά­τη μου, το ο­ποί­ο είναι εν μέρει ε­πι­στη­μο­νι­κό και αρ­γό­τε­ρα θα με­τα­τρα­πεί σε προ­σω­πι­κό. Για χά­ρη αυ­τού που θα α­κο­λου­θή­σει, συ­νερ­γά­τη μου, θέ­λω να εί­σαι πο­λύ προσε­κτι­κός κα­θώς το με­τα­φρά­ζεις. Πή­γαι­νε ό­σο αρ­γά χρειά­ζε­σαι, κα­θώς αυ­τές οι πλη­ρο­φο­ρί­ες εί­ναι και­νούρ­γιες. Η δια­δι­κα­σί­α της κα­τα­γραφής θα εί­ναι ο­λο­κλη­ρωμένη και μπο­ρούμε α­κό­μη να δού­με τώ­ρα ε­κεί­νους που θα το διαβά­σουν. Θα εί­ναι στο δι­κό τους “τώ­ρα”, αλ­λά εί­ναι στο δικό σας μέλ­λον. Αυ­τό το μή­νυ­μα θα εί­ναι ση­μα­ντι­κό­τα­το για την επιστή­μη, αλ­λά ό­πως και σε τό­σα άλ­λα ε­πι­στη­μο­νι­κά θέ­μα­τα που σας έ­χου­με με­τα­φέ­ρει, α­γα­πη­τοί, παρ’ ό­λο που μπο­ρεί ξε­κι­νώ­ντας να φαίνε­ται συ­μπα­ντι­κό, γί­νε­ται πο­λύ προσωπι­κό πά­ρα πο­λύ σύντο­μα –έ­τσι μεί­νε­τε με το μή­νυ­μα.

Εί­μα­στε ε­δώ προ­κει­μέ­νου να α­πο­κα­λύ­ψου­με, για πρώ­τη φο­ρά, μερι­κούς α­πό τους τρό­πους που λει­τουρ­γούν τα πράγ­μα­τα και δεν τα έ­χου­με πει σε κα­μί­α ο­μά­δα πριν. Εί­ναι πράγ­μα­τι κα­τάλ­λη­λο να α­ποκαλυ­φθούν σε αυ­τό τον χώρο, κα­θώς η συ­νει­δη­τό­τη­τα ε­δώ εί­ναι αυ­τή της α­γά­πης –αυ­τή της ε­πι­θυ­μί­ας για γνώ­ση– και εί­ναι σο­βα­ρή. Μι­λά­ω στους ερ­γά­τες του φω­τός που κρα­τά­νε ψη­λά το φως τους! Μι­λά­ω σε ε­σάς, α­γα­πη­τοί [που δια­βά­ζε­τε και α­κού­τε αυ­τό το μή­νυ­μα]. Γνω­ρί­ζω την καρ­διά σας και την α­γνό­τη­τά της. Γνω­ρί­ζω γιατί βρί­σκε­στε ε­δώ. Αυ­τό το μή­νυ­μα εί­ναι για σας προ­σω­πι­κά, κα­θώς και για τους επι­στή­μο­νες –κα­θώς και για τους με­τα­φυσικούς α­νά τον κό­σμο. Έ­τσι εί­ναι που αυτό το μή­νυ­μα θα πά­ει μα­κριά. Ας ξεκινήσει.

 Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα

Ε­πι­θυ­μού­με να σας πού­με αυ­τό το βρά­δυ για έ­να συ­γκε­κριμέ­νο εί­δος ε­νέρ­γειας. Ε­πι­θυ­μού­με να σας πού­με αυ­τό το βρά­δυ για κά­τι που μερικοί α­πό ε­σάς θα α­ντι­λη­φθεί­τε ως έ­να α­ντι­κεί­με­νο, αλ­λά δεν εί­ναι –εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο. Εί­ναι κά­τι το ο­ποί­ο είναι τό­σο κοι­νό ώ­στε βρί­σκεται γύ­ρω από ό­λους σας, και πα­ρ’ ό­λα αυ­τά εί­ναι τό­σο μυ­στή­ριο, ώστε μό­νο με­ρι­κοί α­πό ε­σάς το γνω­ρί­ζε­τε. Εί­ναι το κομ­μάτι της ε­νέρ­γειας που λεί­πει και για το ο­ποί­ο ψά­χνα­τε τό­σο και­ρό. Εί­ναι η ενέρ­γεια της α­γά­πης. Εί­ναι η ε­νέργεια του Πνεύ­μα­τος. Εί­ναι η ε­νέρ­γεια του σύ­μπα­ντος, και μι­λά­με αυ­τό το βρά­δυ για κά­τι το ο­ποί­ο στα Αγ­γλι­κά θα το ο­νο­μά­σου­με “The Cosmic Lattice” (στα Ελ­λη­νι­κά “Συμπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα”). Θα μεταφέρω αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες προ­σε­κτι­κά και αρ­γά στο συ­νερ­γά­τη μου, ώ­στε να κα­τα­λά­βε­τε τι εί­ναι και πώς λειτουρ­γεί. Πριν τε­λειώ­σει αυ­τή η συνά­ντη­ση α­πό­ψε, θα κα­τα­λά­βε­τε πώς ε­φαρμό­ζε­ται για ε­σάς.

Εί­ναι πο­λύ κοι­νό στις δι­δα­σκα­λί­ες του Κρύ­ων ό­τι ξε­κι­νά­με α­πό το με­γά­λο και πη­γαί­νουμε στο μι­κρό, ώ­στε να κα­τα­νο­ή­σε­τε την ευ­ρύ­τε­ρη ει­κό­να και τι ε­πί­δρα­ση έ­χει στην αν­θρώ­πι­νη καρ­διά. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα, α­γα­πη­τοί, εί­ναι ο κοι­νός πα­ρα­νο­μα­στής της ε­νο­ποι­η­μέ­νης ε­νερ­γεια­κής πη­γής του σύ­μπα­ντος. Ο κοινός πα­ρα­νο­μα­στής, εν­νοώντας ό­λα τα πράγ­μα­τα που εκ­πο­ρεύ­ο­νται α­πό το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύωμα. Εί­ναι δύ­σκο­λο να το ο­ρί­σου­με αυ­τό με μιας, έ­τσι θα σας α­πο­καλύψου­με α­πό­ψε τα πολ­λά χα­ρα­κτηρι­στι­κά του αρ­γά αρ­γά. Το Συ­μπα­ντικό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι πα­ντού. Βρί­σκε­ται σε ό­λο το σύ­μπαν. Ό­λα αυ­τά που μπο­ρεί­τε να δεί­τε και ό­λα ε­κεί­να που δε μπο­ρεί­τε να δεί­τε πε­ριέ­χουν αυ­τό το Δι­κτύ­ω­μα. Α­πό τα μι­κρό­τε­ρα στοι­χεί­α στη φυσι­κή σας, πέ­ρα και α­πό το «νέ­φος των η­λε­κτρο­νί­ων», το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα είναι πα­ρόν. Ό­σοι α­πό ε­σάς α­σχο­λού­νται με τη φυ­σι­κή θα αρ­χί­σουν να κατα­λα­βαί­νουν και να α­να­γνω­ρί­ζουν αυτή την αρ­χή και θα αρχί­σει αυ­τό να έ­χει νό­η­μα για ε­σάς.

Το Μέ­γε­θος του Δι­κτυώ­μα­τος

Ας ξε­κι­νή­σου­με πρώ­τα με το μέ­γε­θός του. Αυ­τό εί­ναι κα­τάλ­λη­λο, προτού α­κό­μη ο­ρί­σου­με πώς λειτουρ­γεί και τι εί­ναι. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύω­μα εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη ε­νέρ­γεια που έ­χε­τε α­ντι­λη­φθεί πο­τέ. Ε­μπε­ριέχει ο­λό­κλη­ρο το σύ­μπαν και πιο πολ­λά. Εί­ναι πα­ρόν πα­ντού. Δεν υπάρ­χει μέ­ρος που να μπο­ρεί­τε να α­ντι­λη­φθεί­τε –ά­σχε­τα α­πό τη διάστα­ση– που να υ­πάρ­χει χω­ρίς το Δι­κτύ­ω­μα. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι ί­σως αυ­τό που μπο­ρεί­τε να ο­ρί­σε­τε ως συνει­δη­τό­τη­τα του Θε­ού, και παρ’ ό­λα αυ­τά εί­ναι φυ­σι­κή και εί­ναι ε­νέρ­γεια και πε­ριέ­χει συ­νειδη­τή α­γά­πη. Ά­ρα, αυ­τό που σας λέ­με εί­ναι ό­τι εί­ναι διά­χυ­το πα­ντού και ε­μπεριέ­χει ο­λό­κλη­ρο το σύ­μπαν, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων ό­λων των δια­στά­σε­ων. Μπορεί­τε να α­ντι­λη­φθεί­τε κά­τι τό­σο με­γά­λο; Ό­σο μα­κριά μπο­ρεί­τε να δεί­τε στους ου­ρα­νούς –απ’ ό­σο μα­κριά μπο­ρεί έ­νας αστρο­νό­μος να συλ­λέ­ξει φως πέ­ρα α­πό το δι­κό μας πά­νω σε μια φωτο­γρα­φι­κή πλά­κα– το Συ­μπα­ντικό Δι­κτύωμα υ­πάρ­χει ή­δη ε­κεί. Και παρ’ ό­λα αυ­τά έ­χει μί­α και μο­να­δι­κή συ­νει­δη­τό­τη­τα συγ­χρό­νως –πά­ντα στον ίδιο χρό­νο. Η α­πό­στα­ση δεν εί­ναι τί­πο­τε για το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα και αυ­τό, συ­νερ­γά­τη μου, εί­ναι το σημεί­ο ό­που γίνο­νται δύ­σκο­λα τα πράγ­μα­τα για να ε­ξηγηθούν.

Προ­σποι­η­θείτε για έ­να λε­πτό ό­τι το χέ­ρι σας εί­ναι με­γα­λύτερο α­πό το ί­διο το σύ­μπαν και, κα­θώς τε­ντώ­νε­τε το χέ­ρι σας, ό­λη η γνω­στή ύ­λη που υ­πάρ­χει μπο­ρεί να χω­ρέ­σει στην πα­λά­μη σας σε μια μικρή σφαίρα. Εί­στε, ά­ρα, τε­ρά­στιοι! Έ­χε­τε τις δια­στά­σεις του Θε­ού! Μέ­σα σε αυτή τη σφαί­ρα στο χέ­ρι σας υ­πάρ­χουν δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια α­στέ­ρια και μέσα σε αυ­τή τη σφαί­ρα υ­πάρ­χουν α­πο­στάσεις που φαί­νο­νται α­ξε­πέραστες και τε­ρά­στιες σε ε­κεί­νες τις ο­ντότη­τες που ζουν ε­κεί. Μέ­σα σε ε­κεί­νη τη σφαί­ρα, που εί­ναι το σύ­μπαν, σε μια ο­ντότητα που τα­ξι­δεύ­ει μέ­σα σε αυ­τή θα φαινό­ταν να χρειά­ζε­ται ά­πει­ρος χρόνος για να πά­ει κά­τι α­πό τη μια ά­κρη στην άλ­λη, πα­ρ’ ό­λα αυ­τά ε­κεί­νη η σφαί­ρα παρα­μέ­νει ή­ρε­μα στο έ­να σας χέ­ρι! Το Συμπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι έτσι, κα­θώς δεν υ­πάρ­χει πραγ­μα­τι­κά κα­μί­α α­πό­στα­ση που να μη μπο­ρεί να δια­νυ­θεί με­τα­ξύ του α­ντί­χει­ρά σας και ε­νός δα­κτύ­λου, και η συ­νειδητό­τη­τα του χε­ριού σας εί­ναι μια. Η κυτ­τα­ρι­κή δο­μή εί­ναι του ε­νός, διαπλεγ­μέ­νο με μια συ­νει­δη­τό­τη­τα που α­ντι­δρά ως μια. Και παρ’ ό­λο που μέ­σα σε αυ­τή τη σφαί­ρα, που μπο­ρεί να ο­ρι­στεί ως σύ­μπαν που βρίσκε­ται στην πα­λά­μη σας, φαί­νε­ται να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται δι­σεκατομ­μύ­ρια έτη φω­τός τα­ξι­διού κα­θώς και χώ­ροι και χρό­νοι να κα­τα­κτήσε­τε, κα­θώς το κρα­τά­τε στο χέ­ρι σας, αυ­τό δεν εί­ναι έτσι. Ό­λα ό­σα βρί­σκο­νται ε­κεί –τα δισε­κα­τομ­μύ­ρια α­στέ­ρια– εί­ναι στο δι­κό σας “τώρα”.

Έ­τσι παίρ­νετε μια ι­δέ­α για το μέ­γε­θος αυ­τής της ε­νέρ­γειας, αλ­λά ε­πί­σης παίρ­νε­τε μια ιδέ­α για την ε­νο­ποί­η­ση του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος. Το πιο μα­κρι­νό μέ­ρος αυ­τού του Δι­κτυώ­μα­τος γνω­ρί­ζει α­κριβώς τι κά­νει αυ­τό το μέ­ρος που βρί­σκεται ε­δώ σε αυ­τή την αί­θου­σα. Το μέ­ρος που βρί­σκε­ται α­νά­μεσα στα κύτ­τα­ρα της βιο­λο­γί­ας σας, το ο­ποί­ο έ­χου­με ο­νομά­σει α­γά­πη, γνω­ρί­ζει τι γίνεται 11 δι­σεκα­τομ­μύ­ρια έ­τη φω­τός μα­κριά! Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα δεν έ­χει χρό­νο, και θα μι­λή­σου­με γι’ αυ­τό σε έ­να λε­πτό.

Σχή­μα – Διά­τα­ξη – Φω­ταύ­γεια

Το πρώ­το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι το μέ­γε­θος, και το μέ­γε­θος εί­ναι κολοσ­σιαί­ο. Εί­ναι η με­γα­λύ­τερη γνω­στή ε­νέρ­γεια. Εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη ενέρ­γεια που υ­πάρ­χει. Ας μι­λή­σου­με για το σχή­μα του, και αυ­τό, συ­νεργά­τη μου, εί­ναι α­κό­μη πιο δύσκο­λο. Δεν εί­ναι έ­να πλέγ­μα. Το Συ­μπαντι­κό Δι­κτύ­ω­μα έ­χει συμ­με­τρί­α, πα­ρ’ ό­λα αυ­τά δεν εί­ναι τε­τρα­γω­νι­σμένο. Αν μπο­ρού­σε να σας απο­κα­λυ­φθεί, θα σας ε­ξέ­πληττε, κα­θώς θα α­πο­κά­λυ­πτε κά­τι γι’ αυ­τό που ε­σείς ο­νο­μά­ζετε χρό­νο. Υ­πάρ­χουν ή­δη α­πο­δεί­ξεις για το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα και θα σας πού­με πώς να ψάξε­τε γι’ αυ­τές. Οι α­στρο­νό­μοι σας κοι­τά­νε α­πό τη Γη σας με έ­ναν τρόπο που φαί­νε­ται σαν να έ­χουν το έ­να μά­τι κλει­στό. Δεν έ­χουν δει πραγ­μα­τι­κά α­κό­μη μια κα­θα­ρή στε­ρε­ο­σκο­πι­κή ει­κό­να αυ­τών που βρίσκονται γύ­ρω α­πό τον πλα­νή­τη σας. Α­ντί γι’ αυ­τήν, κοι­τούν από τη Γη με έ­να μο­νό­φθαλ­μο τρό­πο, χω­ρίς να έ­χουν μια εις βά­θος αντί­λη­ψη αυ­τών που βρί­σκο­νται γύ­ρω σας. Ά­ρα, δεν μπο­ρέ­σα­τε να δεί­τε τις ί­νες της σκο­τει­νό­τη­τας. Αυ­τό εί­ναι έ­να α­πό τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του Συ­μπαντικού Δι­κτυώ­μα­τος που βρί­σκε­ται ε­κεί για να το δεί­τε ό­πο­τε το επιθυ­μή­σε­τε. Η λέ­ξη σκο­τει­νό­τη­τα χρη­σιμο­ποιεί­ται ε­δώ α­πό τον συ­νερ­γά­τη μου ως “έλ­λει­ψη φω­τός”, χω­ρίς να υ­πο­δη­λώ­νει κα­μιά αρ­νητική πνευ­μα­τι­κή ερ­μη­νεί­α. Εί­ναι σαν να κοι­τά­ξα­τε τον ουρα­νό με τ’ αστέ­ρια το βρά­δυ και να είδα­τε ό­τι πολ­λές α­πό τις ο­μά­δες των α­στεριών εί­χαν στε­νές “λε­ω­φό­ρους” με τί­πο­τε με­τα­ξύ τους, παρά μόνο έ­να κα­θα­ρό μο­τί­βο.

Πριν α­πό μερι­κά χρό­νια σάς εί­πα­με ό­τι η δι­κή σας Με­γά­λη Έ­κρη­ξη δεν έ­γι­νε. Σας εί­πα­με ότι δεν εί­ναι λο­γι­κό να έ­χε­τε έ­να σύ­μπαν το οποί­ο ε­κρή­γνυ­ται α­πό έ­να κε­ντρι­κό δη­μιουρ­γι­κό ση­μεί­ο και να μην έ­χει δια­νε­μη­θεί ί­σα. Σας εί­πα­με να κοι­τά­ξε­τε για το φαι­νό­με­νο των ομάδων, ως α­πό­δει­ξη ό­τι δεν υ­πήρ­χε έ­να αρ­χικό ση­μεί­ο έ­κρη­ξης. Τώ­ρα υ­πάρ­χουν και άλ­λα και τώ­ρα θα σας πω τι εί­ναι αυ­τά. Θα έρ­θει έ­νας χρό­νος που θα μπο­ρεί­τε να στρέ­ψε­τε τα “μά­τια” σας και τα τη­λε­σκόπιά σας σε πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κά και μα­κρι­νά μέ­ρη. Μπο­ρεί ακό­μη έ­νας να βρί­σκεται σε κά­ποιον άλ­λον πλα­νή­τη και μα­ζί με κά­ποιον άλ­λο που βρί­σκε­ται ε­δώ, και καθώς θα κοι­τά­νε το σύ­μπαν με έ­ναν στερε­ο­σκο­πι­κό τρό­πο, ό­πως τα δύ­ο σας μά­τια βλέ­πουν τον κό­σμο σας, θα δουν ε­πιτέ­λους την τρισδιά­στα­τη ει­κό­να μπροστά τους. Αυ­τό που θα δουν εί­ναι οι λε­ω­φό­­ροι της φαινο­με­νι­κής μαυ­ρί­λας με­τα­ξύ των ο­μά­δων της α­στρι­κής ύ­λης. Ευ­θεί­ες γραμ­μές σκο­τει­νό­τη­τας θα εί­ναι εμ­φα­νείς, δίνο­ντας στο σύ­μπαν κα­τεύ­θυν­ση –δί­νο­ντάς του συμ­με­τρία, ε­πι­τρέποντας να α­να­πτυ­χθεί έ­να μυστή­ριο για το πώς μπο­ρεί να υ­πάρ­χει κά­τι τέ­τοιο– σαν φαι­νο­με­νι­κοί λε­ω­φόροι με εμ­φα­νέ­στα­το το τί­πο­τε α­νάμεσα στις μά­ζες. Ψάξ­τε γι’ αυ­τό. Θα γί­νει.

Το Συ­μπα­ντικό Δι­κτύ­ω­μα δεν έ­χει ο­ρα­τό φως, παρ’ ό­λο που εί­ναι η ου­σί­α του φω­τός. Η ε­νέργεια του Δι­κτυώ­μα­τος εί­ναι σε μια μη­δε­νι­κή ι­σορ­ρο­πί­α, και θα σας πού­με γι’ αυ­τό τώ­ρα. Η ε­νέρ­γεια εί­ναι σε μια ι­σορ­ρο­πη­μέ­νη κατά­στα­ση που λέ­γε­ται μη­δε­νι­κή ι­σορ­ρο­πί­α, ό­που η πο­λι­κότη­τα των πιο δυ­να­μι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών εί­ναι ι­σορ­ρο­πη­μέ­νη στο μη­δέν. Η μη­δε­νι­κή ε­νέρ­γεια έ­χει φα­ντα­στι­κή δύ­να­μη, αλ­λά στην κοι­νή της κα­τά­στα­ση φαί­νε­ται να εί­ναι κε­νή λό­γω της ι­σορρο­πί­ας στο μη­δέν. Βλέ­πε­τε, η δύ­να­μη απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται ό­ταν δια­τα­ρά­ζε­τε την ισορ­ρο­πί­α της πο­λι­κό­τη­τας. Οι α­στρο­νό­μοι σας έ­χουν κοιτά­ξει το σύμπαν και τον κό­σμο με τους δι­κούς τους τρό­πους μέ­τρη­σης της ε­νέργειας που υ­πάρχει ε­κεί και κοι­τούν τους ου­ρα­νούς και με­τρά­νε ό­λη την ε­νέρ­γεια. Αυ­τό που έ­χουν πα­ρα­τη­ρή­σει, με λί­γο ε­κνευρι­σμό, εί­ναι ό­τι υ­πάρ­χει πολύ λι­γό­τε­ρη ύ­λη και φως α­πό τη με­τρη­μέ­νη ε­νέργεια! Αυ­τή εί­ναι μια γνω­στή κα­τά­στα­ση των ε­πι­στη­μό­νων σας. Ρω­τή­στε τους επι­στή­μο­νές σας γιατί να εί­ναι έ­τσι, και θα πά­ρουν ως δε­δο­μέ­να διάφο­ρα πράγ­μα­τα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ύ­παρ­ξης της “σκο­τεινής ύ­λης”. Α­γα­πη­τοί, αυ­τό που βλέ­πουν εί­ναι κε­νή ε­νέρ­γεια. Εί­ναι το Συμπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα αυ­τό που με­τρά­νε. Η ε­νέρ­γεια του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος υ­πάρ­χει πα­ντού, και ό­ταν τε­λειώ­σω αυ­τό το μή­νυ­μα, θα γνω­ρί­ζε­τε τι είναι αυ­τό που το ε­νερ­γο­ποιεί και πώς χρη­σι­μο­ποιεί­ται. Θα γνω­ρί­ζε­τε πως α­ντι­δρά σε άλ­λη ε­νέρ­γεια και θα γνω­ρί­ζε­τε γιατί υ­πάρ­χει.

Ό­πως α­να­φέρ­θη­κε, σε μια μη­δε­νι­κή μορ­φή, αυ­τή η α­πί­στευ­τη ενερ­γή ε­νέρ­γεια θα φαι­νό­ταν σε ε­σάς να βρί­σκε­ται σε μια μη­δε­νι­κή μέτρη­ση. Παρ’ ό­λα αυ­τά το Δικτύ­ω­μα εί­ναι ι­σχυ­ρό σε ό­λα τα ση­μεί­α και σε ό­λες τις πε­ριο­χές. Έ­χου­με α­να­φερ­θεί σε αυ­τό στα πο­λύ μι­κρά σωμα­τί­δια του α­τό­μου. Ό­ταν μι­λή­σα­με για την απόστα­ση του πυ­ρή­να α­πό το νέ­φος η­λε­κτρο­νί­ων, μι­λού­σα­με για την αρ­χή του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος. Ό­ταν σας δώ­σα­με τον τύ­πο υ­πο­λο­γι­σμού της α­πό­στα­σης των στοι­χεί­ων του νέ­φους ηλε­κτρο­νί­ων α­πό τον πυ­ρή­να, σας μιλού­σα­με για τη δρά­ση των α­κτί­νων γά­μα, 11 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια έ­τη φω­τός μα­κριά, μιλού­σα­με για το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα. Α­πό το μεγαλύ­τε­ρο στο μι­κρότερο, αυ­τή η πη­γή ε­νέρ­γειας εί­ναι πε­λώ­ρια και εί­ναι ή­συ­χη. Πα­ρέ­χει δύ­να­μη μό­νο ό­ταν ε­πι­κα­λεί­ται και δια­τα­ράσ­σε­ται η ι­σορ­ρο­πί­α της με σχε­δια­σμέ­νους τρό­πους. Εί­ναι ο κοι­νός πα­ρα­νομαστής και ο στα­θε­ρο­ποι­η­τής ό­λης της ε­νέρ­γειας και της ύ­λης που υπάρ­χει πα­ντού –το Συ­μπα­ντι­κό Δικτύ­ω­μα. Και ό­ταν η φυ­σι­κή γί­νει γνω­στή στους Αν­θρώ­πους, θα α­νοι­χθούν διάφορα πράγ­μα­τα μπρο­στά σας –ό­χι μό­νο στις ε­πι­κοι­νω­νί­ες, αλ­λά ε­πί­σης α­πε­ριό­ρι­στη δύνα­μη πα­ντού– α­πε­ριό­ρι­στη δύνα­μη!

Χρό­νος – Τα­χύ­τη­τα

Ε­πι­τρέψ­τε μου να σας πω για την ε­νέρ­γεια του Δι­κτυώ­μα­τος. Α­νταποκρί­νε­ται στο χρό­νο. Ε­δώ υ­πάρ­χει και κά­τι α­κό­μη για να ε­ρευνή­σουν οι ε­πι­στή­μο­νές σας: Ό­ταν βρεί­τε έ­να γε­γο­νός στο σύ­μπαν που γνω­ρίζε­τε ό­τι έ­χει δυ­να­τό­τη­τα μεταβο­λής του χρό­νου, πα­ρα­τη­ρεί­στε ό­τι η φυ­σι­κή ε­νέρ­γεια που εκ­δη­λώ­νε­ται στρέφε­ται. Τα πά­ντα στο σύ­μπαν φαί­νο­νται να πε­ρι­στρέ­φο­νται, έ­τσι δεν εί­ναι; Σύμ­φω­να με τους νό­μους της φυσικής, με­ρι­κά α­πό τα σω­μα­τί­δια που φεύγουν κα­τά την πε­ρι­στρο­φή πρέπει να φεύγουν σε ορ­θές γω­νί­ες προς την πε­ρι­στρο­φή. Με­ρι­κά πρέ­πει να εί­ναι κάθε­τα προς την πε­ρι­στρο­φή. Αυ­τή εί­ναι η κα­νο­νι­κή φυ­σι­κή. Πα­ρα­τη­ρεί­στε ό­μως ε­κεί­να τα ο­ποί­α δεν υ­πα­κού­ουν σε αυ­τούς τους κα­νό­νες! Κα­θώς αυ­τά εί­ναι ε­κεί­να που ευ­θυ­γραμ­μί­ζο­νται με τη συμ­με­τρί­α του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώματος. Αυ­τά εί­ναι ε­κεί­να τα ο­ποί­α “δεί­χνουν” προς το μο­τί­βο της ε­νέρ­γειας του Δι­κτυώ­μα­τος, και μι­λά­με για γε­γο­νό­τα ό­πως την ε­κτί­να­ξη των μαύ­ρων τρυ­πών και άλ­λα φαινόμε­να στο σύ­μπαν, που φαί­νο­νται να ε­κρέ­ουν προς τα έ­ξω τε­ράστια ε­νέρ­γεια σαν χεί­μαρ­ρος. Προ­σέξ­τε για ε­κεί­νους τους χείμαρ­ρους που “δεί­χνουν” προς μια ό­μοια κα­τεύ­θυν­ση, αλ­λά δεν ευ­θυ­γραμ­μί­ζο­νται α­να­γκα­στι­κώς με την πε­ρι­στρο­φή του α­ντι­κει­μέ­νου που τους δη­μιουργεί (ό­πως μπο­ρεί να α­να­μέ­νε­τε). Οι ε­πι­στή­μο­νές σας θα ρω­τή­σουν: «για­τί συμ­βαί­νει κά­τι τέ­τοιο;» Τε­λι­κά θα πρέ­πει να υ­πο­θέ­σουν ό­τι υ­πάρχει μια άλ­λη δύ­να­μη που προ­κα­λεί αυτή την ευ­θυ­γράμ­μι­ση –σαν έ­νας τε­ρά­στιος κοσμι­κός μα­γνή­της. Βλέ­πουν την ε­νέρ­γεια να τεί­νει και να κά­μπτε­ται α­νά­λο­γα με τη συμ­με­τρί­α του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώμα­τος.

Ή­δη γνω­ρί­ζετε ό­τι ο χρό­νος εί­ναι σχε­τι­κός. Οι ε­πι­στή­μο­νές σας το έ­χουν πει αυ­τό και ε­μείς θα σας πού­με ό­τι αυ­τό το συ­γκε­κρι­μέ­νο γεγονός θα παί­ξει έ­να ση­μα­ντι­κό ρό­λο στο να γνω­ρί­ζε­τε τα χαρα­κτη­ρι­στικά του Συ­μπα­ντι­κού Δικτυώ­μα­τος. Α­γα­πη­τοί, πνευ­μα­τι­κά θέμα­τα σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη σχε­τί­ζο­νται με το Δι­κτύ­ω­μα. Το πλαί­σιο του χρόνου στο ο­ποί­ο βρί­σκε­στε, ε­πί του πα­ρό­ντος, θα αλ­λά­ξει τε­λι­κά (ό­πως έ­χει δο­θεί και σε πα­λαιές ε­πι­κοι­νω­νί­ες), αλ­λά σχε­τί­ζε­ται με το Συ­μπαντι­κό Δι­κτύ­ωμα. Σας έ­χου­με πει ό­τι η ε­νέρ­γεια αυ­τού του συ­μπα­ντι­κού κοι­νού παρα­νο­μα­στή σχε­τί­ζε­ται με τον χρό­νο και τώ­ρα σας λέ­με ό­τι ο χρό­νος ε­πί­σης αλ­λά­ζει για ε­σάς. Τι νο­μί­ζε­τε ό­τι ση­μαίνει αυ­τό; Επιτρέψ­τε μου να σας πω. Ση­μαί­νει ό­τι το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα α­ντα­πο­κρί­νε­ται στην Αν­θρώ­πι­νη συ­νει­δη­τό­τη­τα! Ό­ταν ο συ­νερ­γά­της μου σας εί­πε ό­τι η συ­νειδη­τό­τη­τα αλ­λά­ζει τη φυ­σι­κή [κα­τά τη διάρ­κεια του σε­μι­ναρί­ου πριν α­πό την ε­πι­κοινω­νί­α], αυ­τή ήταν μια συ­γκρα­τη­μέ­νη δή­λω­ση. Ό­λα τα πράγ­μα­τα εί­ναι πι­θα­νά με την πρό­θε­ση των Αν­θρώπων στον πλα­νή­τη τώ­ρα, κα­θώς ε­σείς έχετε κυ­ριο­λε­κτι­κά τον έ­λεγ­χο του Δι­κτυώ­μα­τος, το ο­ποί­ο εί­ναι συ­μπα­ντι­κό. Και πάλι θα σας πού­με ό­τι το Δι­κτύ­ω­μα, που εί­ναι στην άλ­λη πλευρά του σύ­μπα­ντος, γνωρίζει το ό­νο­μά σας! Σας έ­χου­με πει ό­τι η δι­κή σας συ­νει­δη­τό­τη­τα έ­χει α­νυ­ψώ­σει αυ­τόν τον πλα­νή­τη σε μια δό­νη­ση που εί­ναι και­νούρ­για. Αυτή η συ­νει­δη­τό­τη­τα έ­χει κυ­ριο­λε­κτικά “ε­πη­ρε­ά­σει” το Δι­κτύ­ω­μα, ώ­στε να εί­ναι ι­κα­νή η Γη να ξε­κι­νή­σει μια με­τα­βο­λή του χρό­νου –α­φού θα σχε­τί­ζε­ται με ε­σάς, αλ­λά προφα­νώς ό­χι με τους άλ­λους (ε­κτός πλανήτη). Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι μπο­ρεί να μη δεί­τε ή να μην αι­σθαν­θεί­τε τί­πο­τε α­συ­νήθι­στο, αλ­λά τε­λι­κά θα δεί­τε με­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του σύ­μπαντος να φαί­νο­νται να ε­πι­βρα­δύ­νο­νται. Αυ­τό θα σας υ­πο­δεί­ξει ό­τι κινεί­στε (ή δο­νεί­στε) σε έ­να δια­φορετι­κό πλαί­σιο χρό­νου. Σας έ­χου­με δώ­σει ε­πί­σης τη φυ­σι­κή θε­ω­ρί­α σχε­τι­κά με αυ­τό στο πα­ρελθόν. Τώ­ρα σας δί­νου­με τον α­κρι­βή μη­χα­νι­κό λό­γο πί­σω α­πό αυ­τό, με την έν­νοια ό­τι το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα κά­νει την ερ­γα­σί­α. Ά­ρα, η συ­νει­δη­τό­τη­τά σας έχει αλ­λά­ξει τη φυ­σι­κή της δι­κής σας πραγ­μα­τι­κότητας.

Αχ, α­γα­πη­τοί, α­κού­στε αυ­τό πο­λύ προ­σε­κτι­κά: ή­δη έ­χε­τε επί­γνω­ση πολ­λοί α­πό ε­σάς, για την ε­πι­κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ των Αν­θρώ­πων που φαί­νε­ται να ξε­περ­νά ο­ποια­δή­πο­τε γνω­στή στον άν­θρω­πο τα­χύ­τη­τα. Τα πα­νο­μοιό­τυ­πα δί­δυ­μα, οι δίδυμες φλό­γες, οι α­δελ­φές ψυ­χές, το έ­να α­πό τη μια με­ριά της Γης και το άλ­λο α­πό την άλ­λη με­ριά, πο­λύ συ­χνά έ­χουν αυ­τό­μα­τες ε­πι­κοι­νω­νί­ες που έ­χουν α­να­φερθεί και που έ­χουν κατα­μαρ­τυ­ρη­θεί. Ί­σως το έ­να δίδυ­μο να εί­ναι σε μια φά­ση άγχους και αυ­τό­μα­τα το άλ­λο να το αι­σθά­νε­ται αυ­τό! Μπορεί να τη­λε­φω­νη­θούν και να πουν: «τι έ­γι­νε πριν α­πό έ­να, δύ­ο λε­πτά;» Και οι δύ­ο α­ντι­λαμβά­νο­νται ό­τι αι­σθάν­θη­καν το ί­διο πράγ­μα την ί­δια χρο­νι­κή στιγ­μή. Τι σημαί­νει αυ­τό για τη δι­κή σας φυ­σι­κή ιδέ­α του χρό­νου; Τι λέ­ει αυ­τό για τη δύ­να­μη της Αν­θρώ­πι­νης συ­νει­δη­τό­τη­τας να με­ταλ­λάσ­σει ό­λες τις α­πο­στάσεις και τον χρό­νο; Θα σας πω τι το κά­νει αυ­τό ε­φι­κτό: εί­ναι οι μη­χα­νι­σμοί λει­τουργί­ας του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος. Εί­στε συν­δεδεμέ­νοι α­κα­ριαί­α και χρη­σι­μο­ποιεί­τε το Δι­κτύ­ω­μα. Εί­ναι η δι­κή σας πη­γή Πνευ­μα­τι­κής δύ­να­μης –και αυ­τό επίσης χρη­σι­μο­ποιεί τη φυ­σι­κή.

Ε­άν μπο­ρού­σαμε να πά­ρου­με έ­ναν Άν­θρω­πο τώ­ρα και να τον μετα­φέ­ρουμε μα­γι­κά στην άλ­λη πλευ­ρά του γνω­στού σύ­μπα­ντος –α­πί­στευ­τα μα­κριά, σε μια α­πό­σταση που δεν μπο­ρεί­τε ού­τε να φα­ντα­στεί­τε– εί­μα­στε ε­δώ για να σας πούμε ό­τι το Δι­κτύ­ω­μα θα ε­πέ­τρε­πε μια κοι­νή ε­πι­κοι­νω­νί­α που εί­ναι αυ­τό­μα­τη σε αυ­τόν –ά­σχε­τα α­πό την α­πό­στα­ση! Πο­λύ αρ­γό­τε­ρα α­πό αυ­τή την ε­πι­κοι­νω­νί­α, με­ρι­κοί α­πό εσάς θα ε­νώ­σε­τε τα κομ­μά­τια και τα μέ­ρη αυ­τών των πλη­ρο­φο­ριών και θα α­ντι­λη­φθεί­τε με­ρι­κά α­πό τα πράγ­μα­τα που ι­σχύ­ουν στη φυσική. Ο κοι­νός παρονομαστής αυ­τής της ε­νέρ­γειας του Δι­κτυώ­μα­τος είναι χω­ρίς φως, μό­νο και μό­νο ε­πει­δή εί­ναι σε κε­νή ενέρ­γεια και κενό χρό­νο.

Έ­χου­με μι­λήσει για το χρό­νο του τώ­ρα, έ­να πο­λυ­δια­στα­σια­κό σημεί­ο ό­που βρί­σκε­ται το Πνεύ­μα και ό­που ό­λα τα πράγ­μα­τα στο πα­ρελθόν, κα­θώς και οι δυ­να­τό­τη­τες του μέλ­λο­ντος, βρί­σκονται σε έ­να μέ­ρος –αυ­τό εί­ναι στο χρό­νο του τώ­ρα. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα δεν εί­ναι στο χρό­νο του τώ­ρα, εί­ναι στο χρό­νο του κε­νού. Κε­νός χρό­νος, α­γαπητοί, εί­ναι ο χρό­νος που ι­σού­ται με το μη­δέν, α­ντί­θε­τα α­πό τον χρό­νο του τώ­ρα που έ­χει κί­νη­ση κυ­κλι­κή. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι μονί­μως σε μια ισορ­ρο­πη­μέ­νη κα­τά­στα­ση και σε αυ­τή την ι­σορρο­πη­μέ­νη ε­νέρ­γεια, εί­ναι δυ­να­μι­κά έ­τοι­μο να λά­βει ει­σερχό­με­νο μή­νυ­μα για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της ε­νέρ­γειας. Και αυ­τό το ει­σερ­χόμε­νο μή­νυ­μα, αγαπη­τοί, υ­πάρχει στην Αν­θρώ­πι­νη συ­νει­δη­τό­τη­τα. “Βλέ­πει” ό­λον το χρό­νο ως μη­δέν –σαν να μην κι­νεί­ται πο­τέ– παρ’ ό­λο που πολ­λά χρο­νι­κά πλαί­σια ε­μπε­ριέ­χο­νται στην ε­νέργεια του. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που, ά­σχε­τα α­πό το σε ποιο πλαί­σιο χρό­νου εί­ναι η δι­κή σας πραγ­μα­τικότη­τα, η ε­πι­κοι­νω­νί­α εί­ναι αυ­τό­μα­τη α­νά­με­σα σε όλες τις ο­ντό­τη­τες που γνω­ρί­ζουν για το Δι­κτύ­ω­μα. Αυ­τή εί­ναι μια δύ­σκο­λη έννοια για ε­σάς να την κα­τα­λά­βε­τε, μια και α­κό­μη δεν πι­στεύ­ε­τε ό­τι υ­πάρ­χουν πολ­λά χρο­νι­κά πλαί­σια πα­ρό­ντα, κα­θώς κοι­τά­τε μέ­σα α­πό τα μη­χανήμα­τα σας την “α­δύ­να­τη φυ­σική” που εκ­δη­λώ­νε­ται στο σύ­μπαν (ό­πως έ­χει α­να­φερ­θεί σε προ­η­γού­με­νες ε­πικοι­νω­νί­ες). Ο χρό­νος εί­ναι σαν τον α­έ­ρα που α­να­πνέ­ε­τε. Παρα­κο­λου­θεί­τε α­πί­στευ­τες κα­ται­γί­δες, με τον α­έ­ρα να φυσά προς πολ­λές κα­τευ­θύν­σεις και σε διά­φο­ρες τα­χύ­τη­τες, και παρ’ ό­λα αυ­τά ε­σείς α­να­πνέ­ε­τε αυ­τόν τον α­έ­ρα α­πα­λά και φυ­σιολο­γι­κά, α­κό­μη και κα­τά τη διάρ­κεια μιας με­γά­λης καται­γί­δας. Ά­ρα, ο α­έ­ρας που α­να­πνέ­ε­τε στα πνευ­μό­νια σας εί­ναι σε η­ρε­μί­α, ακόμη και ό­ταν ο α­έ­ρας γύ­ρω σας εί­ναι σε α­να­τα­ρα­χή. Έ­τσι είναι και το Συ­μπαντι­κό Δικτύ­ω­μα.

Το Συ­μπα­ντικό Δι­κτύ­ω­μα, α­γα­πη­τοί, εί­ναι αυ­τό που ε­πι­τρέ­πει τους μηχα­νι­σμούς για τη συν-δη­μιουρ­γί­α, για τη συγ­χρο­νι­κό­τη­τα, γι’ αυ­τό που έ­χου­με ο­νο­μά­σει α­γά­πη. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα πε­ριέ­χει τους μη­χα­νι­σμούς που ε­πι­τρέ­πουν τα θαύ­μα­τα στον πλα­νή­τη. Α­ντα­πο­κρί­νε­ται στη φυ­σι­κή –α­ντα­πο­κρίνε­ται στη συ­νει­δη­τό­τη­τα. Έ­τσι αρχί­ζου­με να βλέ­που­με τη συγ­χώ­νευ­ση αυ­τών που έχουν το­πο­θε­τη­θεί στο σύ­μπαν για ε­σάς.

Το Συ­μπα­ντικό Δι­κτύ­ω­μα δεν εί­ναι Θε­ός! Αλ­λά, ό­πως έ­χου­με ξαναπεί, ο Θε­ός (Πνεύ­μα) χρη­σι­μο­ποιεί τα φαι­νό­με­να που εί­ναι σύμ­φω­να με τη φύ­ση για τους μη­χα­νι­σμούς των θαυ­μά­των. Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς επι­θυ­μεί­τε να δια­χω­ρί­σετε τη φυ­σι­κή από τον Θε­ό. «Μην κά­νε­τε την ε­πι­στή­μη Θε­ό. Μην ε­ξα­φα­νί­σε­τε τη μα­γεία!» Ε­μείς λέ­με, «Ο χρό­νος για να σκέ­πτεστε κατ’ αυ­τόν τον τρό­πο εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­νος. Ό­ταν τε­λι­κά α­να­κα­λύ­ψε­τε με­ρι­κούς α­πό τους φυ­σι­κούς μη­χα­νι­σμούς του Πνεύματος, δε θα μειώ­σουν τη μεγαλειό­τη­τα ό­λων αυ­τών, κα­θώς σας έ­χου­με πει ε­δώ και ο­κτώ χρό­νια ό­τι η χά­ρη του Θε­ού κα­τοι­κεί στα ί­δια τα κύττα­ρα του σώ­μα­τός σας!» Ο Θε­ός χρη­σι­μο­ποιεί α­πό­λυ­τα τις κοι­νές φυσι­κές ι­διότη­τες της ε­νέρ­γειας γύ­ρω α­πό το σύ­μπαν για δύ­να­μη –όπως προ­σκα­λεί­στε και ε­σείς να κά­νε­τε. Κα­τα­νο­ώ­ντας τη φυ­σι­κή του Πνεύμα­τος, δεν α­κυ­ρώ­νε­τε την α­γά­πη! Α­ντί γι’ αυ­τό δί­νε­τε μια ό­μορ­φη συμμε­τρί­α και λο­γι­κή σε ό­λα τα πράγ­μα­τα και αυ­τά τα πράγ­μα­τα θα γίνουν πιο κα­θα­ρά για ε­σάς κα­θώς προ­χω­ρά­τε στη δό­νη­ση όπου μπορεί­τε ε­πί­σης να χρη­σι­μο­ποιείτε την ε­νέρ­γεια του Δι­κτυώ­μα­τος. Ά­ρα, το Δι­κτύ­ω­μα δεν εί­ναι ο Θε­ός. Εί­ναι έ­να α­πό τα πιο ι­σχυ­ρά ερ­γα­λεί­α του Πνεύμα­τος που υ­πάρ­χουν σή­με­ρα και ε­μπε­ριέ­χει πολ­λά α­πό αυ­τά που ε­σείς έ­χε­τε ο­νομάσει α­νε­ξή­γη­τη μα­γεί­α –τρό­ποι του Θε­ού. Σας σο­κά­ρει ό­τι το Πνεύ­μα χρη­σι­μο­ποιεί την ί­δια φυ­σι­κή την ο­ποία δη­μιούρ­γη­σε προ­κει­μέ­νου να κα­τα­στή­σει δυ­να­τό τον τρό­πο λει­τουρ­γί­ας των πραγμά­των; Για­τί να δη­μιουρ­γή­σει ερ­γα­λεί­α και με­τά να τα α­γνο­ή­σει; Ό­χι. Αυ­τή εί­ναι μια α­πο­κά­λυ­ψη σε σας για το πώς λειτουρ­γεί το Πνεύ­μα στο σύ­μπαν.

Έ­τσι σας λέμε πώς λει­τουρ­γεί. Αλ­λά δεν τε­λειώ­σα­με ε­δώ, κα­θώς το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα τώ­ρα α­ντα­πο­κρί­νε­ται σε κά­τι που δεν α­νταπο­κρι­νό­ταν πο­τέ πριν στον πλα­νή­τη σας. Δη­μιουρ­γεί­ται ενέρ­γεια, και ο χρό­νος με­τα­βάλ­λε­ται –ό­λα μέ­σα α­πό την Αν­θρώπι­νη πρό­θε­ση. Δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη στο σύ­μπαν α­πό την Ανθρώ­πι­νη πρό­θε­ση και α­γά­πη, και σας το έ­χου­με πει αυ­τό το γεγο­νός ε­πα­νει­λημ­μέ­να α­πό τό­τε που έ­φθα­σε ο Κρύ­ων. Αυ­τή εί­ναι η βρα­διά που τε­λι­κά πρέ­πει να τα συ­σχε­τί­σου­με και να τα ε­ξι­σώ­σου­με με τη φυ­σι­κή της αγάπης!

Α­α­α, α­γα­πη­τοί, κα­τα­λα­βαί­νε­τε τώ­ρα πως ό­ταν εκ­δη­λώ­νε­τε πρόθε­ση, δεν είναι κά­ποια μυ­στη­ριώ­δης ε­νέρ­γεια που φαί­νε­ται να πε­τά στους αι­θέ­ρες και με κά­ποιον τρό­πο να κά­νει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κά­τι που θέ­λε­τε ή χρειά­ζε­στε; Τώρα μπο­ρεί­τε να δεί­τε ό­τι έ­χει συμ­μετρί­α, μέ­γε­θος, σκο­πό και συ­νει­δη­τό­τη­τα και ό­τι υ­πάρ­χει έ­να μη­χα­νι­κό χαρακτη­ρι­στι­κό της φυ­σι­κής και της α­γά­πης γύ­ρω α­πό αυ­τό, το ο­ποί­ο ονομά­ζε­ται Ανθρώ­πι­νη πρό­θε­ση; Τώ­ρα αρ­χί­ζε­τε να καταλα­βαί­νε­τε για­τί οι διευ­κο­λυ­ντές της ε­νέρ­γειας της Νέ­ας Ε­πο­χής μπο­ρούν να κά­νουν τόσα πολ­λά! “Συν­δέ­ο­νται” με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα. Δεν υ­πάρ­χει πλέον μυ­στή­ριο σχε­τι­κά με αυ­τό, το μυ­στήριο κά­ποια η­μέ­ρα θα α­ντι­καταστα­θεί με μια κα­λή πλή­ρη ε­πι­στή­μη –Θε­ού θέ­λο­ντος και Σύ­μπαντος ε­πι­τρέ­πο­ντος.

Δεν θα εί­ναι ε­τού­τη η μό­νη ε­πι­κοι­νω­νί­α που θα α­πο­κα­λύ­ψει αυ­τήν την αρχή. Θα γί­νει γνω­στή με πολ­λά ο­νό­μα­τα και θα εί­ναι η πη­γή για α­πί­στευ­τη δύ­να­μη –πραγ­μα­τι­κή φυ­σι­κή δύ­να­μη– την ο­ποί­α μπορεί­τε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σε­τε για τα­ξί­δια και ε­νέρ­γεια, δύ­να­μη που μπο­ρεί­τε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σε­τε για τη συ­ντή­ρη­ση ζωής. Τα α­πο­θέ­μα­τα του πλα­νή­τη σας, τα ο­ποί­α χρη­σι­μο­ποιού­σα­τε για να δη­μιουρ­γή­σε­τε ε­νέρ­γεια, έχουν έ­να ό­ριο. Δεν υ­πάρ­χει πιο κα­θα­ρή δύναμη που­θε­νά α­πό αυ­τή του Δι­κτυώ­ματος. Αυ­τή εί­ναι η φυ­σι­κή ε­πι­στή­μη και είναι ή­δη γνω­στή και α­πό τους φω­τι­σμένους που τα­ξι­δεύ­ουν με­γά­λες α­πο­στά­σεις μέ­σα στο σύ­μπαν –στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, συ­χνά “ιπ­πεύ­ουν” τις ί­νες του Δι­κτυώματος.

Ο κα­θέ­νας από ε­σάς φέ­ρει έ­να φως, α­γα­πη­τοί, το ο­ποί­ο εί­ναι ευ­διά­κρι­τα ο­ρα­τό α­πό την κάθε ο­ντό­τη­τα στο σύ­μπαν. Υ­πάρ­χουν ο­ντότητες που βρίσκο­νται τό­σο μα­κριά, που δεν μπο­ρεί­τε ού­τε να δια­νο­η­θεί­τε ό­τι μπο­ρεί να γνωρί­ζουν για το φως σας. Παρ’ ό­λα αυ­τά, γνω­ρί­ζουν τι συμ­βαί­νει ε­δώ και προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για τις δι­κές τους αλ­λα­γές, χά­ρη σε αυ­τά που κάνε­τε ε­σείς. Σας στέλ­νουν α­γά­πη, η ο­ποί­α εί­ναι ά­με­ση έν­δει­ξη ευ­γνω­μο­σύ­νης γι’ αυ­τά που έχετε κά­νει. Το κα­θή­κον σας σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη είναι συ­μπαντι­κό και έ­χει πο­λύ λί­γο να κά­νει με τη Γη, το γνω­ρί­ζα­τε αυ­τό; Και αυ­τό ε­πειδή ό,τι συμ­βαί­νει ε­δώ θα ε­πη­ρεάσει ό­λους ε­μάς, α­κό­μη και τον Κρύ­ων.

Α­να­ρω­τιέ­στε για­τί ερ­χό­μα­στε και κα­θό­μα­στε στα πό­δια σας και σας α­γα­πά­με τό­σο; Α­να­ρωτιέ­στε που τώ­ρα θαυ­μά­ζου­με πώς έ­χει ση­κω­θεί το πέ­πλο και μπο­ρούμε να σας δώ­σου­με αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες; Σας λέ­με ό­τι οι φυ­σι­κοί ή­δη γνω­ρί­ζουν έ­να μέ­ρος του Δι­κτυώ­μα­τος. Ε­κεί­νοι που α­να­κα­λύ­πτουν ό­τι η συ­νει­δη­τό­τη­τα αλ­λάζει τα πει­ρά­μα­τά τους εί­ναι ε­κεί­νοι που γνω­ρί­ζουν ό­τι κά­τι συμ­βαί­νει. Έρ­χε­ται. Ψάξ­τε γι’ αυ­τό. Υ­πάρ­χουν τό­σα α­κό­μη που μπο­ρού­με να πού­με και θα υ­πάρ­ξει κά­ποιος κα­τάλ­λη­λος χρό­νος για πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες… αλ­λά τώ­ρα θέ­λου­με α­πλά να κα­θί­σου­με στα πόδια σας και να σας αγαπά­με.

(παύ­ση)

Και έ­τσι εί­ναι.

Κρύ­ων

(τέ­λος του πρώ­του μέ­ρους)

Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα

Μέ­ρος Ι­Ι

(Έ­να Χρό­νο Αρ­γότε­ρα)

Χαί­ρε­τε, α­γα­πητοί! Πέ­ρυ­σι τέ­τοιον και­ρό σας πα­ρου­σιά­σα­με ενερ­γεια­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες που ή­ταν και­νούρ­γιες. Θα το κάνου­με ξα­νά. Για τα ε­πό­με­να λε­πτά, θα μιλή­σου­με για τη φυ­σι­κή, την ε­νέρ­γεια, τα σχή­μα­τα, το χρό­νο και τους μη­χα­νι­σμούς. Σε αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α μην εκ­πλα­γεί­τε όταν οι πλη­ρο­φο­ρί­ες κα­τα­λή­ξουν και πά­λι στη βιο­λο­γί­α σας και στην Αν­θρώ­πι­νη καρδιά. Υ­πάρ­χει μό­νο έ­νας λό­γος που θέ­λου­με να σας τις δώ­σου­με αυ­τές τις πληρο­φο­ρί­ες: το Πνεύ­μα δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για τη φυ­σι­κή. Το Πνεύ­μα ενδια­φέ­ρε­ται να κα­τα­νο­ή­σε­τε πώς να μεί­νε­τε ε­δώ ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο μπο­ρεί­τε –σε αυ­τά τα σώμα­τα που κά­θο­νται μπρο­στά μας, σε αυ­τά που δια­βά­ζουν τώ­ρα αυ­τό μή­νυ­μα, ε­κείνα τα ο­ποί­α φέ­ρε­τε ως άγ­γε­λοι, πα­ρι­στά­νο­ντας τους Αν­θρώπους. Αυτός εί­ναι ο λό­γος που μέ­σα α­πό την ε­πε­ξή­γη­ση και τις καταγρα­φές αυ­τών των πλη­ρο­φο­ριών, θα α­να­πτυ­χθεί γνώ­ση και θα συν­δυα­στεί με άλ­λη γνώ­ση που δεν έ­χει προ­έρ­θει α­πό αυ­τή την σκη­νή και θα επιβε­βαιω­θεί α­πό μό­νη της.

Αυ­τές οι πληρο­φο­ρί­ες θα βρουν τε­λι­κά το δρό­μο τους σε το­μείς που εν­δε­χο­μέ­νως να σας κρα­τή­σουν ζω­ντα­νούς. Εί­ναι ο μόνος τρό­πος τα σώ­μα­τά σας, που έχουν τη δυ­νατό­τη­τα να εί­ναι τέ­λεια, να βρουν την τε­λειό­τη­τα στη δι­κή σας πραγ­μα­τι­κό­τητα. Πέ­ρα­σαν οι ε­πο­χές που γί­νο­νταν γρή­γο­ρες α­ντικατα­στά­σεις και οι ζω­ές ή­ταν σύ­ντο­μες. Δεν υ­πάρ­χει λό­γος για ε­σάς να συ­νε­χί­σε­τε αυ­τόν τον κύκλο. Πα­ρα­κο­λου­θεί­τε; Δεν υ­πάρ­χει λό­γος. Έ­χε­τε φθά­σει στο τέ­λος του χρο­νο­δια­γράμ­μα­τος. Τώ­ρα, κά­θε­στε ε­δώ –ξέ­ρε­τε δεν σας έ­φε­ρε κανέ­να τυ­χαί­ο γε­γο­νός σε αυ­τή την κα­ρέ­κλα να α­κού­σε­τε ή να δια­βά­σε­τε αυτό. Εί­ναι σχε­δόν σαν έ­να ρα­ντε­βού. Μή­πως μά­θα­τε γι’ αυ­τή τη συ­νά­ντη­ση μόλις χθες; Α­λή­θεια; Λέ­τε ό­τι εί­στε ε­δώ ε­πει­δή κά­ποιος άλ­λος σας έ­φε­ρε. Αλήθεια; Κα­λω­σο­ρί­σα­τε στην οι­κο­γέ­νεια, α­γα­πη­τοί. Κα­λω­σο­ρί­σα­τε στη συγ­χρο­νι­κό­τη­τα! Α­πό αυ­τό το σημεί­ο και ε­μπρός μπο­ρεί­τε να κάνε­τε ό,τι επιθυ­μεί­τε με αυ­τή την ε­νέρ­γεια και αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες. Αλ­λά α­κό­μη και ε­άν εί­στε δύ­σπι­στοι τώ­ρα, δεν μας πει­ρά­ζει. Το καλω­σό­ρι­σμα ι­σχύ­ει α­κό­μη επει­δή γνωρίζου­με ποιοι εί­στε και η αγά­πη που νιώ­θου­με για ε­σάς εί­ναι το ί­διο μεγάλη με αυ­τή που νιώ­θου­με για το δι­πλα­νό σας.

Θα πρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σε­τε και άλ­λα για την ε­νέρ­γεια για να δι­ευ­κο­λύ­νε­τε τη ζω­ή και τη βιο­λο­γί­α στον πλα­νή­τη. Έ­τσι, στα ε­πό­με­να λεπτά θα με­τα­φέ­ρου­με μια πραγ­μα­τεί­α την ο­ποί­α θα ο­νο­μάσου­με “Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα-Μέ­ρος Ι­Ι”. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι οι πρώ­τες πληρο­φο­ρί­ες του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος δό­θη­καν ε­πί­σης σε αυ­τή την ε­νέρ­γεια (Νέ­ο Χαμ­σά­ιρ, Νο­έμ­βριος 1997). Είναι πράγ­μα­τι μια πο­λύ­τι­μη ε­νέρ­γεια –μια ε­νέρ­γεια στημέ­νη γι’ αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες. Γι’ αυ­τό δίνονται αυ­τές τώ­ρα.

Αυ­τή εί­ναι η ε­πι­κοι­νω­νί­α που προ­ο­ρί­ζε­ται να κα­τα­γρα­φεί, έ­τσι λοι­πόν μι­λά­ω τώ­ρα σ’ ε­κεί­νους που το δια­βά­ζουν αυ­τό. Μπο­ρώ να πω σε ε­σάς που το δια­βά­ζε­τε: «ε­μείς εί­μα­στε στο τώ­ρα. Δε δια­βά­ζε­τε κά­τι που έ­γι­νε πριν α­πό κά­ποιο και­ρό. Δια­βά­ζε­τε για μια ε­νέρ­γεια που μπο­ρεί να εισ­ρεύ­σει στη ζω­ή σας τώ­ρα, το ί­διο μπο­ρεί ε­πί­σης να κάνει για ε­κεί­νους που α­κού­νε αυ­τό το μήνυ­μα με τα αυ­τιά τους. Παρ’ ό­λο που δε βλέ­που­με το μέλ­λον, με­τρά­με τις δυ­να­τό­τη­τες του χρονοδια­γράμ­μα­τος σας και γνω­ρί­ζου­με ποιος κρα­τά­ει αυ­τό το βι­βλί­ο. Γνωρί­ζου­με ποιος το κοι­τά­ει “τώ­ρα” με την ί­δια σι­γου­ριά που γνωρί­ζου­με αυτούς που α­κού­νε αυ­τό το μή­νυμα.

Σας εί­πα­με αρ­κε­τά για το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα την τε­λευ­ταί­α φορά που ήμασταν μα­ζί. Σας εί­πα­με ό­τι το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι μια ε­νέρ­γεια που δια­περ­νά το σύ­μπαν και ό­τι εί­ναι στα­θε­ρή. Σας εί­πα­με ό­τι διαπερ­νά ό­λη την ύ­λη και ό­τι εί­ναι δια­θέσι­μη πά­ντα. Σας εί­πα­με ό­τι εί­ναι μια βά­ση της φυ­σι­κής για το πώς λει­τουρ­γούν τα πράγ­μα­τα σε ό­λο το σύ­μπαν που εί­ναι ο­ρα­τό. Σας εί­πα­με ό­τι το φως κι­νεί­ται αρ­γά, συ­γκριτι­κά με την ε­πι­κοι­νωνί­α του Δι­κτυώ­μα­τος (το οποί­ο θα συ­ζη­τή­σου­με), η ε­πι­κοινωνί­α μέ­σα σε αυ­τό εί­ναι σχε­δόν στιγ­μιαί­α. Η τα­χύ­τη­τα της ε­νέρ­γειας α­πό τη μια ά­κρη του σύ­μπαντος στην άλ­λη εί­ναι σχε­δόν αυτό­ματη. (Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δεν υπάρ­χουν ά­κρες).

Το κο­σμι­κό ενερ­γεια­κό συμ­βάν που βλέ­πε­τε να ε­ξε­λίσ­σε­ται 12 δισε­κα­τομ­μύρια έ­τη φω­τός μα­κριά δεν έ­γι­νε πριν α­πό 12 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια έ­τη. Υ­πάρ­χει έ­να χαρα­κτη­ρι­στι­κό της ε­πι­κοι­νω­νί­ας που υπο­δη­λώ­νει ό­τι συμ­βαί­νει τώ­ρα, ώ­στε να α­νταπο­κρί­νε­ται στη με­τα­βο­λή της χι­λιε­τί­ας σας. Δεν εί­ναι κάτι που συ­νέ­βη πριν α­πό 12 δισε­κα­τομ­μύρια έ­τη φω­τός.

Σας δώ­σα­με βα­σι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες για το σχή­μα του Δι­κτυώμα­τος. Τώ­ρα θα γε­μί­σου­με τα κε­νά στις πλη­ρο­φο­ρί­ες που σας δώ­σα­με την τε­λευ­ταί­α φο­ρά. Θα σας πού­με ποιο εί­ναι το πραγ­μα­τι­κό σχή­μα του Δι­κτυώ­μα­τος. Θα σας πούμε για την κα­τα­σκευ­ή του, ό­σο εί­ναι αυ­τό δυ­να­τό, με ό­ρους που δεν εί­ναι ε­πι­στη­μο­νι­κοί, τους ο­ποί­ους μπορεί ο συ­νερ­γά­της μου να με­τα­φέ­ρει. Ε­πί­σης θα σας δώ­σου­με με­ρι­κά χαρακτη­ρι­στι­κά του Δι­κτυώ­μα­τος και θα σας πού­με πώς να τα χρη­σιμοποι­ή­σε­τε. Με­τά θα σας πού­με το πραγ­μα­τι­κό θαύ­μα, αλ­λά πρώτα πρέ­πει να μοι­ρα­στού­με τη θεωρη­τι­κή φυ­σι­κή.

Αυ­τές οι πληρο­φο­ρί­ες θα στοι­χειο­θε­τή­σουν την ε­πι­στή­μη των διευκο­λυ­ντών σε αυ­τή την αί­θου­σα, οι ο­ποί­οι α­κο­λου­θούν διαδι­κα­σί­ες που θα φαι­νό­ντου­σαν να εί­ναι δι­χο­το­μη­μέ­νες [μι­λώ­ντας για τη φυσι­κή του Δρ. Τό­ντ Οβοκαΐτη και την ε­νερ­γεια­κή ερ­γα­σί­α της Πέγκυ Ντού­μπρο, την Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνητι­κού Πε­δί­ου, οι ο­ποί­οι και οι δύ­ο παρευ­ρί­σκο­νται ε­δώ]. Τε­λι­κά, μπο­ρεί να κατανο­ή­σε­τε πώς το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι πράγ­μα­τι η ίδια η ου­σί­α της ε­νέργειας της θε­ρα­πεί­ας.

Και πά­λι, μπορεί να μη σας εκ­πλήσ­σει ό­τι πη­γαί­νου­με στο με­γα­λύ­τε­ρο α­πό τα με­γά­λα προτού φθά­σου­με στο μι­κρό­τε­ρο α­πό τα μικρά, για να μι­λή­σου­με για τους Αν­θρώ­πους. Σε αυ­τά τα λε­πτά που μιλά­με για τη φυ­σι­κή, μι­λά­με ε­πί­σης για την α­γά­πη. Με­ρι­κοί α­πό εσάς θα αι­σθανθεί­τε την έ­ντα­ση της α­γά­πης κα­τά τη διάρ­κεια αυ­τού του χρό­νου, και παρ’ όλο που μπο­ρεί να μην κα­τα­νο­ή­σε­τε τί­πο­τε α­πό την ε­πι­στή­μη, μπο­ρεί να αι­σθανθεί­τε την έ­ντα­ση, φυ­σι­κά, και το πλύ­σι­μο –την πί­ε­ση α­πό το α­γκά­λια­σμα, με­ρι­κοί στο κε­φά­λι και με­ρι­κοί στους ώμους. Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς θα αι­σθαν­θείτε την αλ­λα­γή της θερ­μο­κρα­σί­ας και θα αι­σθαν­θεί­τε την ε­νέρ­γεια σε αυ­τή την αί­θου­σα καθώς αυ­τές οι νέ­ες πλη­ροφορίες με­τα­φέ­ρο­νται με α­γά­πη. Αυ­τή η ώρα της α­πο­κά­λυ­ψης δί­δε­ται ε­πει­δή ε­σείς το επιθυ­μεί­τε και ε­πει­δή ε­σείς το κερ­δί­σα­τε. Αυ­τός εί­ναι ο λόγος που κά­θε­στε σε αυ­τές τις καρέ­κλες.

Πε­ρισ­σό­τε­ρα για το Σχή­μα του Δι­κτυώ­μα­τος

Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα δεν εί­ναι πλέγ­μα. Δεν εί­ναι έ­να πράγ­μα. Δεν εί­ναι μί­ας διά­στα­σης. Ε­άν δια­περ­νά το σύ­μπαν, ό­πως έ­χου­με πει, τό­τε θα πρέ­πει να βρί­σκε­ται πα­ντού, και πράγ­μα­τι το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι παντού. Ε­πι­θυ­μού­με να α­πο­κα­λύ­ψου­με το σχή­μα: το πραγ­μα­τι­κό σχή­μα των κυτ­τά­ρων του Δι­κτυώ­μα­τος εί­ναι κλει­στά τμή­μα­τα. Αυ­τό δεν πρέπει να σας σο­κά­ρει ού­τε να σας εκ­πλήσ­σει. Μι­μεί­ται το σώμα σας. Για την ώ­ρα, θα ο­νο­μά­σου­με αυ­τά τα κύτ­τα­ρα “ε­νερ­γεια­κά κύτ­τα­ρα”. Έχουν έ­να κυ­ψε­λο­ει­δές σχή­μα και αυ­τά τα σχή­μα­τα (τα κύτ­τα­ρα) έ­χουν το κα­θέ­να 12 πλευ­ρές. Το κά­θε ε­νερ­γεια­κό κύτ­τα­ρο του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος που υ­πάρχει γύ­ρω α­πό ε­σάς πα­ρα­μέ­νει μη ο­ρα­τό, αλ­λά θα μπο­ρέ­σε­τε τε­λι­κά να με­τρή­σε­τε την ε­νέργειά του. Αυ­τό το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι μια δο­μή της ο­ποί­ας τα μέ­ρη δεν α­κουμπά­νε το έ­να με το άλ­λο. Το κα­θέ­να α­πό αυ­τά τα 12-πλευ­ρα κυ­ψε­λο­ει­δή ε­νερ­γεια­κά κύττα­ρα, τα ο­ποί­α βρί­σκο­νται πα­ντού, δεν α­κου­μπά­νε το έ­να με το άλ­λο. Παρ’ ό­λα αυ­τά υ­πάρ­χουν το έ­να δίπλα στο άλ­λο σαν να α­κου­μπά­νε. Α­κό­μη μοιά­ζουν να α­κου­μπάνε, αλ­λά δεν το κά­νουν, κα­θώς υπάρ­χει κά­τι που τα κρα­τά χω­ρι­στά.

Υ­πάρ­χει έ­να μη­χα­νι­κό φυ­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό που συμ­βαί­νει στον πυ­ρή­να του α­τό­μου. Αυτό ο ί­διος μη­χα­νι­κός “νό­μος” που κρα­τά τα κύττα­ρα του Δι­κτυώ­ματος χω­ρι­στά εί­ναι το ί­διο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό που εί­ναι υ­πεύθυνο για τα ά­νι­σα πο­λω­μέ­να τμή­μα­τα της δο­μής του πυ­ρή­να του α­τό­μου που συ­γκρα­τού­νται μαζί. Εί­ναι ση­μα­ντι­κό να κα­τα­λά­βε­τε ό­τι αυ­τά τα κύτ­τα­ρα του Δι­κτυώ­μα­τος δεν α­κου­μπά­νε πο­τέ το έ­να το άλλο, και υ­πάρ­χει λό­γος που δεν α­κου­μπά­νε. Εί­ναι ό­λο μέ­ρος της ε­πι­κοινω­νί­ας μέ­σα στο Δι­κτύ­ω­μα. Η με­τα­φο­ρά ε­νέρ­γειας μέ­σα στο Δι­κτύ­ω­μα μι­μεί­ται ε­πί­σης τη φυ­σι­κή στο μι­κρό­τε­ρο ε­πί­πε­δο  –ό­που υ­πάρχουν ε­πί­σης α­το­μι­κές δο­μές που δεν α­κου­μπά­νε. Ε­πί­σης μι­μεί­ται το πιο εκλε­πτυ­σμέ­νο μέ­ρος του σώ­μα­τός σας –το μέ­ρος που εί­ναι υ­πεύ­θυ­νο για την σκέ­ψη σας –για τη μνή­μη σας, για την ενθύμησή σας και για τις α­ντι­δρά­σεις σας –και αυ­τός εί­ναι ο Αν­θρώ­πι­νος ε­γκέ­φα­λος. Οι συνάψεις των με­ρών (οι κα­λω­διώσεις) μέ­σα σε αυ­τό το όρ­γα­νο ε­πί­σης δεν α­κου­μπά­νε. Αυ­τοί εί­ναι οι τρόποι των φυ­σι­κών χα­ρα­κτηρι­στι­κών που με­τα­βι­βά­ζουν ε­νέρ­γεια. Δεν εί­ναι και­νούργιο. Ψάξ­τε γι’ αυ­τό κα­θώς υ­πάρ­χει πα­ντού. Εί­ναι ε­πί­σης η κοι­νή δο­μή του Δι­κτυώμα­τος.

Τώ­ρα θα σας δώ­σου­με με­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά αυ­τών των κυτ­τά­ρων και θα σας ζη­τή­σου­με να μας πα­ρα­κο­λου­θή­σε­τε. Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς, ει­δι­κά ε­κεί­νοι που έχουν ε­πι­στη­μο­νι­κά μυα­λά, θα δια­σκε­δά­σε­τε. Οι υ­πό­λοι­ποι α­πό ε­σάς που δεν εν­δια­φέ­ρε­στε για την ε­πι­στή­μη μπορεί­τε α­πλά να κα­θί­σε­τε –κα­θώς ε­μείς α­πλά θα πλένου­με τα πό­δια σας.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά

Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι ι­σορ­ρο­πη­μέ­νο, αλ­λά δεν είναι ή­συ­χο. Το Δι­κτύ­ω­μα έ­χει α­πί­στευ­τη δύ­να­μη. Έ­χει μια ρο­ή ε­νέρ­γειας που δε μπορώ να σας εξηγή­σω, κα­θώς δεν υ­πάρ­χει α­κό­μη κα­νέ­να πρό­τυ­πο γι’ αυ­τό στη δι­κή σας σκέ­ψη. Ά­ρα, δεν θα το κα­τα­λα­βαί­να­τε εύ­κο­λα. Το Δι­κτύ­ω­μα έ­χει αγω­γούς και ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος να τους πε­ρι­γρά­ψουμε εί­ναι να πού­με ό­τι εί­ναι α­να­γκαί­οι για τη ρο­ή της ε­νέργειας. Εξισορ­ρο­πεί τις ε­λά­χι­στες α­νισό­τη­τες της πο­λι­κό­τη­τας. Οι α­γω­γοί έ­χουν ε­πί­σης να κά­νουν με το χρό­νο, για τον ο­ποί­ο θα σας πού­με πε­ρισ­σότερα σε έ­να λε­πτό πε­ρί­που. Πά­ντα θα βρεί­τε δύ­ο αγωγούς μα­ζί. Ο έ­νας θα εί­ναι δια­κε­κρι­μέ­νος, ο άλ­λος θα εί­ναι δευ­τε­ρεύ­ων. Μπο­ρεί γρα­φι­κά και κα­θα­ρό­τα­τα να δεί­τε τον έ­ναν, αλ­λά θα πρέπει να ψά­ξε­τε προσεκτι­κά για να δείτε τον συ­νερ­γά­τη του. Πά­ντα υ­πάρ­χουν δύ­ο. Αυ­τό εί­ναι έ­να α­ξί­ω­μα ή έ­νας φυσικός νό­μος της ε­νέρ­γειας του Δι­κτυώ­μα­τος και του σύ­μπαντος.

Οι α­γω­γοί είναι συ­νή­θως στο κέ­ντρο των γα­λα­ξιών. Η από­στα­ση με­τα­ξύ των α­γω­γών κα­θο­ρί­ζει την κα­τεύ­θυν­ση περι­στρο­φής ε­νός γαλα­ξί­α και την ταχύ­τη­τα της ύ­λης γύ­ρω α­πό το κέ­ντρο του. Εί­ναι έ­να κλασ­σι­κό σε­νά­ριο α­πώ­σεως και έλ­ξε­ως, και η ύ­λη α­ντα­πο­κρί­νε­ται σε αυ­τό. Τώ­ρα ε­δώ υ­πάρ­χει κά­τι που δεν θα κα­τα­λά­βε­τε κα­θό­λου: οι αγω­γοί είναι πο­λύ α­πα­ραί­τη­τοι για την ι­σορ­ρο­πί­α της συ­μπα­ντι­κής σας ε­νέρ­γειας. Οι α­γω­γοί εί­ναι ε­πί­σης ε­νερ­γεια­κές πύ­λες (κα­νά­λια για εσάς) και βρί­σκο­νται ε­κεί που το μπρο­στι­νό μέ­ρος του Δικτυώ­μα­τος ακου­μπά το πί­σω. Το πί­σω μέ­ρος του δι­κτυώ­μα­τος κρα­τά έ­να σύ­μπαν του ο­ποί­ου οι α­γω­γοί εί­ναι α­ντί­θε­τοι. Ση­μεί­ω­ση: Αυ­τό δεν εί­ναι έ­να εναλ­λα­κτι­κό σύ­μπαν. Εί­ναι ε­πί­σης δι­κό σας. Παρ’ ό­λο που αυ­τό μπο­ρεί να σας δη­μιουρ­γεί την αί­σθη­ση του πα­ρα­δό­ξου αυ­τήν τη στιγ­μή, κάποιοι στο μέλ­λον σας, ει­δι­κά ε­κεί­νοι που δια­βά­ζουν αυ­τήν την καταγρα­φή, και έ­χουν κα­λή επι­στη­μο­νι­κή διαί­σθη­ση, θα α­να­κα­λύ­ψουν τη θε­ω­ρη­τι­κή φυ­σική που θα ε­πι­κυ­ρώ­σει τη ση­μα­σί­α αυ­τής της πληροφορίας.

Ά­ρα, στο κέ­ντρο του δι­κού σας γα­λα­ξί­α, υ­πάρ­χει έ­να ζευ­γά­ρι αγωγών, α­πό τους ο­ποί­ους μπο­ρεί­τε να δεί­τε τον έ­ναν ε­άν το επι­λέ­ξε­τε. Ο άλ­λος κρύ­βε­ται. Αλ­λά οι α­γω­γοί πά­ντα εμ­φα­νί­ζο­νται σε ζευ­γά­ρια. Αυτό εί­ναι δρα­μα­τι­κό, εί­ναι δυ­να­μι­κό, εί­ναι το Δικτύ­ω­μα που ε­ξι­σορ­ρο­πεί τον ε­αυ­τό του.

Θα σας δώ­σουμε έ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος και της ε­νέρ­γειας μέ­σα σε αυ­τό, το ο­ποί­ο εί­ναι δύ­σκο­λο να ε­ξη­γήσουμε. Θα συζητήσουμε τους μη­χα­νι­σμούς της τα­χύ­τη­τας της με­τα­βί­βασης της ε­νέρ­γειας ε­ντός του Δι­κτυώ­μα­τος και θα σας δεί­ξου­με πως η ταχύ­τη­τα του Δι­κτυώ­μα­τος εί­ναι α­στρική, συ­γκρι­τι­κά με την αρ­γή μεταβί­βα­ση του φωτός.

Η Τα­χύ­τη­τα του Δι­κτυώ­μα­τος

Αυ­τή η συ­ζή­τη­ση για την τα­χύ­τη­τα έ­χει μια με­τα­φο­ρι­κή έννοια, μια α­να­λογί­α που υ­πάρ­χει στο δικό σας πλα­νή­τη. Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς έ­χε­τε την ε­πί­γνω­ση ό­τι ε­άν παίρ­να­τε κά­τι υ­λι­κό και το περ­νού­σα­τε με κάποια δύνα­μη μέ­σα α­πό το νε­ρό των ω­κε­α­νών σας, η κί­νη­σή του θα ήταν σχε­τι­κά αρ­γή. Το νε­ρό εί­ναι πυ­κνό και προ­σφέ­ρει έ­να μέ­σον που α­παι­τεί με­γά­λη πο­σό­τη­τα ε­νέρ­γειας για να πε­ρά­σει κά­τι μέ­σα α­πό αυ­τό. Σκε­φτεί­τε τα πιο γρή­γο­ρα α­ντι­κεί­με­να στους ω­κε­α­νούς σας. Αυτά θα εί­ναι κά­ποια γρήγο­ρα ψά­ρια, κα­θώς και κά­ποιες μη­χα­νολο­γι­κές κα­τα­σκευές σας [υ­πο­βρύ­χια]. Αλ­λά αυ­τά και η τα­χύ­τη­τά τους ωχρι­ούν συ­γκρι­νό­με­να με την τα­χύ­τητα των τε­ρά­στιων κυ­μά­των των ω­κε­α­νών που δη­μιουρ­γού­νται α­πό την ε­νέρ­γεια ε­νός σει­σμού.

Πολ­λοί α­πό εσάς έ­χε­τε ε­πί­γνω­ση ό­τι η τα­χύ­τη­τα των κυ­μά­των στον ω­κε­α­νό σας που δη­μιουρ­γού­νται α­πό σει­σμό πλησιά­ζει την ίδια την τα­χύ­τη­τα του ή­χου! Τό­σο γρή­γο­ρα πη­γαί­νει. Α­να­λο­γι­στεί­τε πό­ση ε­νέργεια θα χρεια­ζό­ταν να ω­θή­σε­τε κά­τι του με­γέ­θους ε­νός βου­νού με την τα­χύτη­τα του ή­χου, μέ­σα α­πό τον ω­κε­α­νό σας. Πολ­λοί θα πουν ό­τι δε μπο­ρεί να γί­νει, παρ’ ό­λα αυ­τά, τα κύμα­τα φαί­νο­νται ό­τι το κά­νουν με με­γά­λη ευ­κο­λί­α.

Ο λό­γος εί­ναι ό­τι το κύ­μα δεν εί­ναι με­τα­φο­ρά της ύ­λης α­πό έ­να μέ­ρος σε κά­ποιο άλ­λο (ό­πως έ­να ψά­ρι ή έ­να υ­πο­βρύ­χιο ή η ύ­λη ε­νός βου­νού). Έ­να κύμα εί­ναι με­τα­φο­ρά ε­νέρ­γειας α­πό έ­να μέ­ρος σε κά­ποιο άλ­λο. Ό­πως γνω­ρίζετε, το έ­να μό­ριο του νερού προ­σκρού­ει ε­πά­νω σε έ­να άλ­λο μό­ριο. Το έ­να προ­σκρού­ει στο άλ­λο, και το άλλο προ­σκρού­ει σε κά­ποιο άλ­λο, και η τα­χύ­τη­τα της με­τα­φο­ράς της πρόσκρου­σης εί­ναι πά­ρα, μα πά­ρα πο­λύ γρήγο­ρη.

Παρ’ ό­λο που η με­τα­φο­ρά αυ­τή έ­χει τα ό­ρια της, στην ου­σί­α το ί­διο συμ­βαί­νει στο Δι­κτύ­ωμα σε μια πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη κλί­μα­κα. Το φως είναι η με­ταφορά της ύλης –τα φω­τό­νια στο διά­στη­μα. Μπο­ρεί να έ­χει την εμ­φά­νι­ση ε­νός κύμα­τος, αλ­λά η τα­χύ­τη­τα του εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­νη λό­γω της μά­ζας του, και η ταχύ­τη­τα εί­ναι σχε­τι­κά αρ­γή. Πα­ρό­μοιο με έ­να ψά­ρι ή μια μη­χα­νο­λο­γι­κή κα­τα­σκευ­ή στο νε­ρό, το φως εί­ναι η μετα­φο­ρά της ύ­λης μέ­σα α­πό μια ου­σί­α. Όταν λοι­πόν τα κύτ­τα­ρα του Δι­κτυώ­μα­τος προ­σκρού­ουν, δη­μιουρ­γούν μο­τί­βα (κύματα), χά­ρη στην πρό­σκρου­σή τους, με μια τα­χύ­τη­τα η ο­ποί­α εί­ναι σχε­δόν στιγ­μιαί­α μέσα α­πό δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια και δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια έ­τη φωτός. Ό­χι μό­νο εί­ναι αρ­γό το φως, αλ­λά μπο­ρεί να διεισ­δύ­σει στην ύ­λη –και ό­χι μό­νο στην κε­νό­τη­τα του χώ­ρου. Υ­πάρχουν σκό­νη, α­έ­ρια και μα­γνη­τι­κά– ό­λα αυ­τά τα ο­ποί­α το εμπο­δί­ζουν και το λυ­γί­ζουν. Η με­τα­βί­βα­ση της ε­νέρ­γειας α­πό το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι κα­θα­ρή, γρή­γο­ρη και σχε­δόν αυ­τό­μα­τη μέ­σα στην α­περα­ντο­σύ­νη του. Αυ­τό γί­νε­ται ε­πει­δή το ενερ­γεια­κό διά­με­σο εί­ναι ο­μοιό­μορ­φο και με­τα­δί­δει, μέ­σα α­πό τη χρή­ση του συ­στή­μα­τος που εύ­κο­λα α­να­γνω­ρί­ζει, αυ­τό που περ­νά­ει μέσα α­πό αυ­τό (κά­τι ανάλο­γο με αυ­τό που κάνει το κύ­μα με τα μό­ρια του νε­ρού). Τώ­ρα σας δώσα­με έ­να μη­χα­νι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό για το πώς με­τα­βι­βάζε­ται η ε­νέργεια στο α­λη­θι­νό σύμπαν.

Κα­νό­νες της Ε­νέρ­γειας

Υ­πάρ­χουν τρεις κα­νό­νες της φυ­σι­κής για το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα, αλλά κα­νέ­νας α­πό αυ­τούς δεν θα α­ντα­πο­κρι­θεί σε αυ­τό που ε­σείς ονομά­ζε­ται φυ­σι­κή του Νεύ­τω­να ή θε­ω­ρί­α της σχετι­κό­τη­τας του Α­ϊν­στά­ιν, κα­θώς η φυ­σι­κή του Νεύ­τω­να και η θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας πε­ριγράφουν κυ­ρί­ως τη συ­μπε­ρι­φο­ρά της ύ­λης. Οι κα­νό­νες της φυ­σικής που θα σας δώ­σω ε­γώ α­φο­ρούν την ε­νέρ­γεια και εί­ναι δια­φο­ρετικοί –πά­ρα πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κοί.

1. Η τα­χύ­τη­τα της ε­νέρ­γειας που κι­νεί­ται μέ­σα α­πό το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι πά­ντα η ί­δια. Δεν αλ­λά­ζει πο­τέ. Εί­ναι έ­νας στα­θε­ρός νόμος της φυσι­κής της ε­νέρ­γειας. Εί­ναι η τα­χύ­τη­τα με την ο­ποί­α τα κύττα­ρα του Δι­κτυώ­μα­τος συ­γκρού­ο­νται το έ­να με το άλ­λο, και αυ­τό δημιουρ­γεί κύ­μα­τα ε­νέρ­γειας, των ο­ποί­ων η τα­χύ­τη­τα εί­ναι πά­ντα η ί­δια. Αυτός εί­ναι ο πρώ­τος.
2. Ε­δώ είναι ο δεύ­τε­ρος και εί­ναι λί­γο πα­ρά­ξε­νος. Πά­ντα χρειά­ζε­ται η ί­διος χρό­νος στην ε­νέρ­γεια προκει­μέ­νου να δια­σχί­σει την εσω­τε­ρι­κή α­πό­στα­ση ε­νός κυτ­τάρου του Δι­κτυώ­μα­τος. (Μια α­πό­λυ­τη διάρ­κεια χρό­νου α­παι­τεί­ται για να πά­ει α­πό τη μια πλευ­ρά στην άλ­λη, μέ­σα σε έ­να κύτ­τα­ρο Δι­κτυώ­μα­τος) Αυ­τή η διάρ­κεια του χρόνου εί­ναι πά­ντα η ί­δια και δεν αλλά­ζει.
3. Το τρί­το α­ξί­ω­μα εί­ναι το ε­ξής: τα κύτ­τα­ρα έ­χουν δια­φο­ρε­τι­κά μεγέθη. Δη­λα­δή, υ­πάρ­χουν πε­ριο­χές στο σύ­μπαν που τα ε­νερ­γεια­κά κύτ­τα­ρα του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος εί­ναι με­γά­λα και άλ­λες περιοχές που εί­ναι μι­κρά.

«Πε­ρί­με­νε Κρύ­ων», μπο­ρεί να πεί­τε. «Μό­λις τε­λεί­ω­σες να μας λες ό­τι α­παι­τεί­ται μια συ­γκε­κρι­μέ­νη διάρ­κεια χρό­νου για να διανύ­σει μια α­πό­στα­ση έ­να κύτ­τα­ρο. Ε­άν με­ρι­κά εί­ναι με­γά­λα και με­ρι­κά εί­ναι μικρά, αυ­τό δεν θα δη­μιουρ­γή­σει κά­ποια δια­φο­ρά στον χρό­νο που α­παιτεί­ται; Σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση, αλ­λά­ζει την απόστα­ση!»

Ό­χι, ο χρό­νος εί­ναι πά­ντα ο ί­διος.

«Τό­τε», μπο­ρεί να πεί­τε, «κά­τι γί­νε­ται. Δεν εί­ναι λο­γι­κό να χρειά­ζε­ται ο ίδιος α­κρι­βώς χρό­νος για να δια­νυ­θεί μια μι­κρή α­πό­στα­ση και μια με­γά­λη α­πό­στα­ση, ε­άν η τα­χύ­τητα πρέ­πει να είναι στα­θε­ρή».

Έ­χε­τε δί­κιο. Ε­δώ εί­ναι που σας προ­κα­λού­με να κα­τα­νο­ή­σε­τε ό­τι το πα­ρά­δο­ξο έ­γκει­ται στο ό­τι τα ί­δια τα στοι­χεί­α του χρό­νου, όπως μετρι­ού­νται, πρέ­πει να αλ­λά­ξουν! Ά­ρα, ό­ταν κινείστε σε μια πε­ριο­χή του δια­στή­μα­τος ό­που τα κύτ­τα­ρα εί­ναι μι­κρό­τε­ρα, θα λά­βε­τε μια διαφορε­τι­κή μέ­τρη­ση του χρό­νου α­πό ε­κεί που εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρα. Αυ­τό θα σας ε­ξη­γή­σει αυ­τό που έ­χουμε πει στο πα­ρελ­θόν –για­τί οι α­στρο­νό­μοι σας βλέ­πουν “α­δύ­να­τη φυ­σι­κή” μέ­σα α­πό τα τη­λε­σκό­πιά τους– φυ­σι­κή η ο­ποί­α δε μπο­ρεί να ι­σχύ­ει σύμ­φω­να με τις υ­πο­θέ­σεις που έ­χε­τε δεχθεί. Κοι­τά­νε τη φυσι­κή σε έ­να πλαί­σιο χρό­νου που έ­χει μι­κρό­τε­ρα ή με­γα­λύ­τε­ρα κύτ­ταρα α­πό ό,τι έ­χε­τε ε­σείς.

Ά­ρα, το τρί­το α­ξί­ω­μα εί­ναι το μό­νο με­τα­βλη­τό και εί­ναι ο χρό­νος. Οι μο­νά­δες του χρόνου τεί­νουν να αλ­λά­ζουν σε σχέ­ση με το μέ­γε­θος των κυτ­τά­ρων του Δικτυώ­μα­τος.

Η Βα­σι­κή Φυ­σι­κή του Δι­κτυώ­μα­τος

Τώ­ρα ας συ­ζη­τή­σου­με για τη χρη­σι­μό­τη­τα του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώμα­τος, α­πό την ά­πο­ψη της φυ­σι­κής (ό­χι α­πό τη βιο­λο­γι­κή ά­πο­ψη). Αγα­πη­τοί, σας εί­πα­με πριν ό­τι η κε­νή ε­νέρ­γεια του Δι­κτυώ­μα­τος εί­ναι ι­σορρο­πη­μέ­νη στο μη­δέν. Σας εί­πα­με ό­τι κά­θε κύτ­τα­ρο έ­χει τρο­μα­κτι­κή δύ­να­μη, αλ­λά αυ­τή ι­σορ­ρο­πείται α­πό μια άλ­λη δύ­να­μη που υ­πάρ­χει δί­πλα της, η ο­ποί­α έ­χει α­ντί­θε­τη πολικό­τη­τα. Αυ­τό “α­κυ­ρώ­νει” την προ­φα­νή δυ­να­μι­κή έ­τσι ώ­στε να φαί­νο­νται ό­λα α­ό­ρα­τα σε σας. Η ενέργεια ά­ρα, φαί­νε­ται να είναι μη­δε­νική.

Ό­ταν το Δι­κτύ­ω­μα ε­πί­τη­δες δια­τα­ράσ­σε­ται, τό­τε και μό­νο τό­τε βλέ­πε­τε πραγ­μα­τι­κά τη δύ­να­μη. Ε­άν μπο­ρού­σα­τε μό­νο να κα­τα­νο­ή­σε­τε πώς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σε­τε αυ­τό το κε­νό ώ­στε να το α­νι­σορ­ρο­πή­σε­τε ελάχι­στα, το α­πο­τέ­λε­σμα θα ή­ταν α­πί­στευ­τη δω­ρε­άν ε­νέρ­γεια. Ας ξανα­πού­με ό­τι έ­νας α­πό τους λό­γους που θα ή­ταν αυ­τό ασφα­λές να το κά­νε­τε εί­ναι ε­πει­δή κα­νέ­να α­πό τα κύτ­τα­ρα δεν α­κου­μπά­ει σε κα­νέ­να άλ­λο. Δεν θα έ­χε­τε αλυσιδω­τή α­ντί­δρα­ση ό­πως έ­χε­τε στην πυ­ρη­νι­κή ε­πι­στή­μη. Έ­τσι μπο­ρεί­τε να α­πο­σπά­σε­τε την ενέρ­γεια ε­νός, δύ­ο, τριών ή και ό­σων κυτ­τά­ρων ε­πι­θυ­μεί­τε, ό­ταν μά­θε­τε πώς να τα χρη­σιμοποιεί­τε.

Με­ρι­κοί έ­χουν ρω­τή­σει για το κε­νό –για την πο­λι­κό­τη­τα. Τι εί­δους ε­νέρ­γειες υ­πάρ­χουν ε­κεί που να α­ντι­τί­θε­ται η μί­α στην άλ­λη τό­σο καλά; Ε­πι­τρέψτε μας να σας δώ­σου­με μια α­πά­ντη­ση, η ο­ποί­α μπο­ρεί να εί­ναι δύ­σκο­λη να την κατα­νο­ή­σε­τε αυ­τήν τη φο­ρά, αλ­λά μέ­σα από την έ­ρευ­να και με το πέ­ρα­σμα του χρό­νου, θα σας φα­νεί λο­γι­κό. Τα χαρακτη­ρι­στι­κά των α­ντι­θέ­των ενερ­γειών που δη­μιουρ­γούν το κε­νό είναι πο­λω­μέ­νες ε­νέρ­γειες. Εί­ναι σχε­δόν εί­δω­λο η μί­α της άλ­λης, που δημιουρ­γούν μα­ζί έ­να ή­συ­χο, μη­δε­νι­κό κε­νό. Αυ­τό εί­ναι μέ­ρος της ι­σορρο­πί­ας του σύ­μπα­ντος και βρί­σκε­ται πα­ντού. Έ­τσι εί­ναι ε­πί­σης και στο φως και στην ύ­λη. Παρ’ ό­λα αυ­τά, εί­ναι ε­πί­σης α­λή­θεια ό­τι το είδω­λο της ε­νέρ­γειας, του φω­τός και της ύ­λης δεν εί­ναι τέ­λεια ι­σορ­ροπη­μέ­νο. Χά­ρη στην πό­λω­ση του δι­κού σας “εί­δους” του σύ­μπα­ντος (ονο­μά­στε το “θε­τι­κό”, αν θέ­λε­τε), η “α­ντι-ε­νέρ­γεια” ή το εί­δω­λο της θετικής εί­ναι ε­λα­φρώς α­σθε­νέ­στε­ρο. Είναι αυ­τή η ε­λά­χι­στη α­νι­σορ­ρο­πί­α που δη­μιουρ­γεί τους α­γω­γούς για τους ο­ποί­ους μι­λή­σα­με πριν. Οι αγω­γοί εί­ναι α­πα­ραί­τη­τοι για να επι­κρα­τεί η δια­τή­ρη­ση της ι­σορ­ρο­πί­ας. Αλ­λιώς, η βα­σι­κή “κε­νή” στά­ση δεν θα υ­πήρ­χε για πολύ και το Δι­κτύ­ω­μα θα ή­ταν συ­νε­χώς σε α­νι­σορ­ρο­πί­α. Ά­ρα, οι α­γω­γοί “αποχε­τεύ­ουν” την ε­λά­χι­στη α­νι­σορ­ρο­πί­α της πόλω­σης.

Κο­σμο­λο­γι­κή Στα­θε­ρά

Το τε­λευ­ταί­ο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της φυ­σι­κής εί­ναι αυ­τό που θα αγ­γί­ξου­με πο­λύ λι­γό­τε­ρο. Το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι ό­ντως η κο­σμι­κή στα­θε­ρά την ο­ποί­α η ε­πι­στή­μη έ­ψα­χνε α­νέ­κα­θεν να τη βρει. Υπάρ­χουν κά­ποιοι που έ­χουν α­να­ρω­τη­θεί: «Ποια εί­ναι η πραγ­μα­τι­κή μη­χα­νι­κή σύνδε­ση με­τα­ξύ του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος και της ύλης;». Ας πού­με μό­νο ό­τι εί­ναι το χα­ρακτη­ρι­στι­κό αυ­τής της στα­θε­ράς είναι ότι “κουρ­δί­ζει τις χορ­δές” της μου­σικής της ύ­λης. Κα­θο­ρί­ζει τις συ­χνό­τη­τες για τα μι­κρό­τε­ρα μέρη και ε­κείνες οι συ­χνό­τη­τες δια­φέ­ρουν α­νά­λο­γα με το πού βρί­σκονται στο σύ­μπαν.

Θα θέ­λα­με τελι­κά να κα­τα­λά­βε­τε πώς να χρη­σι­μο­ποιεί­τε το Δι­κτύ­ω­μα ώ­στε να μπο­ρεί­τε να α­πορ­ρο­φά­τε μέ­ρος α­πό την ε­νέργειά του. Κα­τα­νο­ή­στε ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει ο­που­δή­πο­τε σε ο­ποιον­δήποτε χρό­νο –στη γη ή στο διά­στη­μα. Αυ­τό γί­νε­ται ο­λο­κλη­ρω­τι­κά και συ­νο­λι­κά με μα­γνη­τι­σμό –με ε­νερ­γά μαγνη­τι­κά. Ε­πι­τυγ­χά­νε­ται με τη δη­μιουρ­γί­α μο­τί­βων τε­ράστιων μα­γνη­τι­κών πεδί­ων που έ­χουν τοπο­θε­τη­θεί πο­λύ προ­σε­κτι­κά, τα ο­ποί­α πρέ­πει να εί­ναι ε­νεργά (δη­μιουρ­γη­μέ­να με ε­νέρ­γεια, ό­χι φυ­σι­κά, που ή­δη υ­πάρχουν). Ό­ταν α­νακαλύψ­τε πώς λει­τουρ­γεί αυ­τό, θα βρεί­τε ε­πί­σης ό­τι αυ­τή η συ­γκε­κρι­μέ­νη δια­δι­κα­σί­α στον πλα­νή­τη δεν είναι και­νούρ­για και ό­τι οι πει­ραμα­τι­στές σας το έ­χουν ή­δη επιτύ­χει αυτό.

Ό­ταν εί­χε γίνει αυ­τό πα­λαιό­τε­ρα, κα­νείς δεν κα­τά­λα­βε αυ­τό που συ­νέ­βαινε. Η δια­δι­κα­σί­α ή­ταν πο­λύ πέ­ρα α­πό τις ι­κα­νό­τη­τες σας να το ε­λέγ­ξε­τε, και ού­τε ξέ­ρα­τε τους βα­σι­κούς κα­νό­νες –παρ’ ό­λα αυ­τά το δο­κι­μά­σα­τε. Τώ­ρα έ­χε­τε την ι­κα­νό­τη­τα να ε­λέγ­χε­τε το πείρα­μα και ά­ρα να δη­μιουρ­γή­σε­τε πει­θαρ­χη­μέ­νη και συ­γκρα­τη­μέ­νη ε­νέρ­γεια, φαινο­με­νι­κά α­πό το τί­πο­τε (α­πό το κενό). Ό­πως πολ­λές άλ­λες δια­δι­κα­σί­ες της φυ­σι­κής ό­μως, θα χρεια­στεί μια τε­ρά­στια ποσότη­τα ε­νέρ­γειας για τη δια­τά­ρα­ξη της ι­σορ­ρο­πί­ας α­κό­μη και ε­νός κυτ­τά­ρου του κενού. Έ­τσι θα χρη­σι­μο­ποι­η­θεί μια τε­ρά­στια πο­σό­τη­τα ε­νέρ­γειας για το πεί­ρα­μα προ­τού μπορέ­σε­τε να δεί­τε τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Μό­λις κα­τα­νοήσε­τε πώς να “κε­ντρί­ζε­τε” το κε­νό για να κι­νη­το­ποι­ή­σει τον ε­αυ­τό του, θα α­νταμει­φθεί­τε με μια στα­θε­ρή ρο­ή ε­νέρ­γειας, πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη α­πό αυ­τήν που απο­δώ­σα­τε. Αυ­τό πραγ­μα­το­ποιεί­ται, α­φού δη­μιουρ­γή­σε­τε έναν δι­κό σας μι­κρό “α­γω­γό”. Έ­να α­νι­σόρ­ρο­πο κύτ­τα­ρο δη­μιουρ­γεί μια κατά­στα­ση ό­που τα άλ­λα κύτ­τα­ρα γύ­ρω του θα προ­σπα­θή­σουν να “τροφο­δο­τή­σουν” με ε­νέρ­γεια ε­κεί­νο που εί­ναι α­νι­σόρ­ρο­πο. Αυ­τό δη­μιουργεί μια κά­νου­λα η ο­ποί­α θα α­πορ­ρο­φά α­πό το Δι­κτύ­ω­μα επ’ α­ό­ρι­στον, αρ­κεί η ερ­γα­σί­α σας να ται­ριά­ζει με τις ι­διότη­τες που το Δι­κτύ­ω­μα πε­ρι­μέ­νει να δει. Ξέ­ρω ό­τι αυ­τό ακού­γε­ται σαν ε­πι­στη­μο­νι­κή φα­ντασία, αλ­λά τε­λι­κά μπο­ρεί να κα­τα­στεί η πηγή ενέρ­γειας για τον πλα­νή­τη σας.

Δη­μιουρ­γώ­ντας Φυ­σι­κή Ι­σχύ α­πό το Δι­κτύ­ω­μα

Ε­δώ θα σας πω πώς λει­τουρ­γεί. Δύ­ο μα­γνη­τι­κά πε­δί­α μα­ζί, στη­μέ­να με τον κα­τάλ­λη­λο τρό­πο –έ­ναν τρό­πο που εί­ναι πο­λύ τρισδιά­στα­τος για τη δι­κή σας δια­δι­κα­σία σκέψης– θα δη­μιουρ­γή­σει έ­να “διαμορ­φω­μέ­νο μα­γνη­τι­κό πε­δί­ο” που εί­ναι πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νο. Εί­ναι έ­να φαινό­με­νο το ο­ποί­ο δεν έ­χε­τε ξα­να­δεί και δεν υ­πάρ­χει στη φύ­ση. Ξε­κι­νή­στε δο­κι­μά­ζο­ντας πολ­λά μα­γνη­τι­κά πε­δί­α, στη­μέ­να το έ­να α­ντί­θε­τα α­πό το άλ­λο –ά­νι­σης δύ­να­μης και σχε­δί­ου και σε ορ­θές γω­νί­ες. Μην κά­νε­τε κα­θό­λου υ­ποθέ­σεις. Σκε­φτεί­τε ε­λεύ­θε­ρα. Αν γί­νει με το σω­στό τρό­πο, αυ­τά τα δύ­ο πε­δί­α θα δημιουρ­γή­σουν έ­να τρί­το σχέ­διο, το οποί­ο εί­ναι μοναδι­κό και εί­ναι το προ­ϊ­όν των δύ­ο αρ­χι­κών. Αυ­τό το τρί­το πρό­τυ­πο που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί με συ­γκε­κρι­μέ­νες προ­δια­γρα­φές εί­ναι αυ­τό με το ο­ποί­ο θέ­λε­τε να α­σχο­λη­θεί­τε και είναι ε­κεί­νο που έ­χει τη δυ­να­τότητα να χρη­σιμο­ποι­ή­σει το δι­κτύ­ω­μα. Ό­ταν θα το έ­χε­τε δη­μιουρ­γή­σει, θα μά­θε­τε για τις ι­διαί­τε­ρες ι­διό­τη­τές του α­πό το πό­σο δρα­μα­τι­κά αλ­λάζει τη φυ­σι­κή γύρω του. Δεν θα είναι φα­νε­ρό ε­ξαρ­χής, πιστέψ­τε με. Θα το ξέ­ρε­τε ό­ταν το πετύ­χετε.

Και σας δί­νω τώ­ρα μια κα­λή συμ­βου­λή: κρα­τεί­στε αυ­τό το πεί­ρα­μα μα­κριά α­πό τα σώ­μα­τά σας! Ε­λέγ­χε­τε το πεί­ρα­μα σύμ­φω­να με τις επιστη­μο­νι­κές με­θό­δους σας. Προ­χω­ρή­στε αρ­γά. Κα­τα­νο­ή­στε τι εί­ναι αυτό που βλέ­πε­τε πριν πά­τε στο ε­πό­με­νο βή­μα. Μην ε­κτί­θε­στε στα μαγνητι­κά πε­δί­α. Πραγ­μα­το­ποι­ή­στε ό­λα τα πει­ρά­μα­τα απομο­νω­μέ­να. Να θυ­μά­στε ό­τι τα μα­γνη­τι­κά παί­ζουν ε­πί­σης ένα ση­μα­ντι­κό ρόλο μέ­σα στα σώ­μα­τά σας.

Και τώ­ρα άλ­λη μί­α συμ­βου­λή: να κα­τα­νο­ή­σε­τε ό­τι αν α­νι­σορ­ροπήσε­τε το Δι­κτύ­ω­μα υ­περ­βο­λι­κά, θα έ­χε­τε μια χρο­νι­κή με­τατό­πι­ση, καθώς η δια­δι­κα­σί­α συ­μπερι­λαμ­βά­νει ε­πί­σης την ι­διό­τη­τα του χρό­νου. Δεν εν­νο­ού­με ό­τι πρέ­πει να το α­να­μέ­νε­τε. Εν­νο­ού­με ό­τι έ­νας α­πό τους α­λη­θι­νούς φυ­σι­κούς “πα­ρά­γο­ντες” στη δημιουρ­γι­κή δια­δι­κα­σί­α της δια­τάρα­ξης του Δι­κτυώ­μα­τος εί­ναι η χρή­ση του χρο­νι­κού πλαι­σί­ου της ύ­λης (έ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κά­θε μο­ρί­ου ύ­λης στο σύ­μπαν που εί­ναι ε­λά­χι­στα γνω­στό). Αυ­τό δεν α­πο­τε­λεί τα­ξί­δι στον χρό­νο, αλ­λά μια μετα­τό­πι­ση του χρό­νου. Εί­ναι ε­κεί που κυ­ριο­λε­κτι­κά α­πευθύ­νε­στε σε απει­ρο­ε­λά­χι­στα σω­μα­τί­δια της ύ­λης και αλ­λά­ζε­τε το χρο­νι­κό πλαί­σιο στο ο­ποί­ο βρί­σκο­νται. Ό­ταν ά­νισα χρο­νι­κά πλαί­σια συ­να­ντη­θούν (ύ­λη ανα­κα­τε­μέ­νη με δια­φο­ρε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του χρό­νου), το α­πο­τέλεσμά της εί­ναι μια με­τα­τό­πι­ση της α­πόστα­σης. Παρ’ ό­λο που δεν υπάρ­χει κα­νένας τρο­με­ρός κίν­δυνος για τη Γη α­πό αυ­τή τη με­τα­τό­πι­ση του χρό­νου, μπο­ρεί, και θα ε­πη­ρε­ά­σει α­να­πό­φευ­κτα την τοπι­κή κατάστα­ση σε αυ­τό το πεί­ρα­μα. Με άλ­λα λό­για, μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει μια πα­ρα­μόρ­φω­ση της ύ­λης, στα­μα­τώ­ντας ο­λο­κληρωτι­κά το πεί­ρα­μα και με­τα­τοπί­ζο­ντας κυ­ριο­λε­κτι­κά τα μέ­ρη. Δεν θα πού­με τί­πο­τα παρα­πά­νω γι’ αυ­τό τώ­ρα, αλ­λά τα πιο ευ­φυ­ή ε­πι­στη­μο­νι­κά μυα­λά που το δια­βά­ζουν αυ­τό θα προ­χωρήσουν προς το ε­πό­με­νο εμ­φα­νέ­στα­το βή­μα –και η α­πά­ντη­ση εί­ναι “ναι”, το Δικτύ­ω­μα εί­ναι ε­πί­σης το κλει­δί για τη γρή­γο­ρη μετα­φο­ρά με­γά­λων φυ­σι­κών α­ντι­κει­μέ­νων, α­κό­μη και για πολύ μι­κρές α­πο­στάσεις.

Τώ­ρα ήρ­θε η ώρα να μι­λή­σου­με για το θαύ­μα –να α­πο­κα­λύ­ψου­με για­τί βρι­σκό­μα­στε ε­δώ. Μερι­κοί α­πό ε­σάς έ­χε­τε πα­ρα­κο­λου­θή­σει αυ­τή την ε­πι­στη­μο­νι­κή συ­ζή­τη­ση, κα­θώς ε­μείς κα­θό­μα­στε στα πό­δια σας, και τε­λι­κά α­να­ρω­τιέ­στε πώς συνδέ­ε­ται αυ­τό με την προ­σω­πι­κή ζω­ή σας. Φυ­σι­κή; Ε­πι­στή­μη; Λοι­πόν, πού χω­ρά­ει έ­νας κα­νο­νι­κός ερ­γά­της του φω­τός μέ­σα σε ό­λα αυτά;

Αυ­τό εί­ναι το ση­μεί­ο ό­που ε­κεί­νοι που βρί­σκο­νται σε αυ­τή την αίθου­σα και ερ­γά­ζο­νται με την ε­νέρ­γεια του Δι­κτυώ­μα­τος θα κα­τα­νοήσουν πιο ο­λο­κλη­ρω­μέ­να πώς α­ντα­πο­κρί­νε­ται το Αν­θρώ­πι­νο σώ­μα σε αυ­τό που ε­κεί­νοι κά­νουν, κα­θώς το Δικτύ­ω­μα εί­ναι πράγ­μα­τι δια­θέσιμο τώρα για τον κα­θέ­να που βρί­σκε­ται ε­δώ. Ο συ­νερ­γά­της πρέ­πει να εί­ναι προ­σε­κτικός σε αυ­τή την ε­πό­με­νη δή­λω­ση, κα­θώς πρέ­πει να είναι α­πό­λυ­τα α­κρι­βής.

Το Δι­κτύ­ω­μα / Η Αν­θρώ­πι­νη Σύν­δε­ση

Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα ε­πι­κοι­νω­νεί με την Αν­θρώ­πι­νη βιο­λο­γί­α μέ­σα α­πό μια σει­ρά αρ­μο­νι­κών μα­γνη­τι­κών συ­χνο­τή­των, που προ­σγειώνονται ε­πά­νω σε μια κρυ­στάλ­λι­νη δομή με δώ­δε­κα μέ­ρη. Δεν έ­χου­με ξανα­πεί τις λέ­ξεις “κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή” για κα­τα­γρα­φή πο­τέ πριν. Δεν έχου­με δώ­σει αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες πο­τέ πριν και το κά­νου­με τώ­ρα, για­τί αυ­τή η γνώ­ση εί­ναι ση­μα­ντι­κή και η ε­νέρ­γεια ε­δώ θα μας ε­πι­τρέψει να σας πούμε γι’ αυ­τό.

Ε­πι­τέ­λους θα α­πο­κα­λύ­ψου­με την κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή, η ο­ποί­α βρίσκε­ται γύρω α­πό την κω­δι­κο­ποι­η­μέ­νη δο­μή που ε­σείς κα­λεί­τε DNA. Να θυ­μά­στε ό­τι ε­μείς ο­ρί­ζου­με το DNA δια­φο­ρε­τι­κά α­πό ε­σάς. Η δι­κή σας λέ­ξη DNA πή­ρε κυ­ριολεκτι­κά το ό­νο­μά της α­πό τους δύ­ο κλώ­νους, οι ο­ποί­οι εί­ναι χη­μι­κοί και τους ο­ποί­ους μπο­ρεί­τε να δεί­τε σε φυ­σι­κό επί­πε­δο. Ο δι­κός μας ο­ρι­σμός α­να­φέ­ρε­ται στην 12-κλω­νη κω­δικο­ποίηση για το Αν­θρώ­πι­νο σώ­μα, εκ των ο­ποί­ων μό­νο οι δύ­ο κλώ­νοι εί­ναι χη­μι­κοί. Το DNA –ό­λοι οι κλώ­νοι του- εί­ναι ένα ερ­γα­λεί­ο κω­δι­κο­ποίησης. Οι κλώ­νοι εί­ναι σετ ο­δη­γιών και σας έ­χου­με πει νω­ρί­τε­ρα ό­τι μερι­κοί α­πό αυ­τούς εί­ναι μα­γνη­τι­κοί. Με­ρι­κοί α­πό αυ­τούς εί­ναι ε­πί­σης αυ­τό που ε­σείς θα ο­νο­μά­ζα­τε “πνευ­μα­τι­κοί”. (Αλλά για ε­μάς, έ­χουν και αυ­τοί μια φυ­σική ι­διό­τη­τα). Αυ­τοί οι κλώ­νοι πε­ριέ­χουν ό­λη την κωδικο­ποί­η­ση ο­λό­κλη­ρης της ζω­ής σας, α­κό­μη και για ε­κεί­να που με­ταφέρε­τε α­πό την προ­η­γού­με­νη ζω­ή σας. Αλ­λά υ­πάρ­χουν και άλ­λα. Το τμήμα της μνή­μης του συ­στή­μα­τος της ζω­ής σας εί­ναι ξε­χω­ρι­στό α­πό την κω­δι­κο­ποί­η­ση. Εί­ναι ο “μί­σχος”, η κρυ­στάλλι­νη δο­μή. Πολ­λοί α­πό ε­σάς μπο­ρεί να ρω­τή­σουν, «Για­τί το α­πο­κα­λεί­τε κρυ­στάλ­λι­νο; Θα βρού­με κά­τι που εί­ναι α­πό κρύ­σταλ­λο ε­κεί μέσα;”

Η ο­νο­μα­σί­α εί­ναι με­τα­φο­ρι­κή, ό­μως υ­πάρ­χει α­λη­θι­νή φυ­σι­κή που α­να­μει­γνύ­ε­ται, η ο­ποί­α εί­ναι σαν κρυ­στάλ­λι­νη. Ό­ταν ερ­γά­ζε­στε με κρυ­στάλ­λους, ακό­μη και σε έ­να βασι­κό ε­πί­πε­δο, έ­χε­τε α­ντι­λη­φθεί ό­τι οι κρύ­σταλ­λοι κά­νουν κά­τι ει­δι­κό. Θυ­μάστε τι εί­ναι αυ­τό; Κρα­τά­νε ενέρ­γεια. Άρα, συ­γκρα­τούν μνή­μη ε­νερ­γεια­κών-προ­τύ­πων. Τώ­ρα αρ­χίζε­τε να κα­τα­λα­βαί­νε­τε πώς λει­τουρ­γεί ο υ­πο­λογιστής του Αν­θρω­πί­νου σώ­μα­τος. Κα­θώς η κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή, την ο­ποί­α θα ο­νο­μά­ζα­με το περι­κά­λυμ­μα γύ­ρω α­πό τον κω­δι­κο­ποι­η­τή DNA, εί­ναι η μνή­μη της ζωτικής σας δύ­να­μης. Εί­ναι η μνή­μη για κά­θε προ­η­γού­με­νη ζω­ή που εί­χα­τε πο­τέ. Εί­ναι τα Α­κα­σι­κά αρ­χεί­α για ε­σάς. Εί­ναι το αρ­χεί­ο των συμ­βολαί­ων του πα­ρελ­θό­ντος, κα­θώς και των τω­ρι­νών συμ­βο­λαί­ων. Α­ντιπρο­σω­πεύ­ει ό­λα ό­σα έ­χε­τε πε­ρά­σει. Ά­ρα, αυ­τή η κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή εί­ναι ε­πί­σης πνευ­ματική. Εί­ναι ό­λα ό­σα εί­σα­στε, α­πό ά­πο­ψη μνή­μης. Δεν υ­πάρ­χει ό­μως ε­κεί ού­τε έ­να σετ ο­δη­γιών. Οι ο­δη­γί­ες βρί­σκο­νται μέ­σα στους 12 κλώ­νους του DNA, και οι κρυ­στάλ­λι­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες εί­ναι τυ­λιγ­μέ­νες γύ­ρω α­πό το πα­κέ­το του DNA ως κε­ντρική μνή­μη –ο μί­σχος– έ­τοι­μο να με­τα­φέ­ρει τις α­να­γκαί­ες πλη­ρο­φο­ρί­ες στα σετ οδηγιών. Η κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή πε­ριέ­χει ε­πί­σης την τέ­λεια κυα­νο­τυ­πί­α του Αν­θρώ­που-αυ­τό ι­σχύ­ει ε­πί­σης και για τη μνή­μη.

Τώ­ρα, κα­θώς μπο­ρεί να α­ντι­λαμ­βά­νε­στε, υ­πάρ­χει μια στα­θε­ρή επι­κοι­νω­νί­α μετα­ξύ των 12 κλώ­νων του DNA και των 12 τμη­μά­των της κρυ­στάλ­λι­νης μνή­μης. Αυ­τή τη στιγ­μή, αυ­τή η επικοι­νω­νί­α δεν εί­ναι πο­λύ κα­λή. Σε αυ­τή τη Γη –σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη– η ε­πι­κοι­νω­νί­α ανάμε­σα σε αυ­τά τα ζω­τι­κά μέ­ρη του σώ­ματός σας εί­ναι λι­γό­τε­ρο α­πό 15 τοις ε­κα­τό α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή. Η βιολο­γί­α λοι­πόν δεν εί­ναι πο­λύ “έ­ξυ­πνη” σε αυ­τόν τον το­μέ­α. Υ­πάρ­χουν υ­πέ­ρο­χα θεραπευ­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, κα­θώς και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για την ε­πέ­κτα­ση της ζωής ε­ντός της κυτ­ταρι­κής δο­μής σας, τα ο­ποί­α δεν θα α­πο­κα­λυ­φθούν χω­ρίς την α­ποτελε­σμα­τι­κή “εν­θύ­μη­ση” α­πό το κρυ­στάλλι­νο πε­ρι­κά­λυμ­μα. Η ε­πι­κοι­νω­νί­α με­ταξύ της πο­λι­κό­τη­τας του μη­χα­νι­σμού κω­δι­κο­ποί­η­σης και του κρυ­στάλ­λι­νου πυ­ρή­να-εν­θύ­μη­σης δεν εί­ναι κα­λή. Αυ­τό, α­γα­πη­τοί, είναι έ­νας πο­λύ προ­σε­κτι­κά κα­τα­σκευα­σμέ­νος πε­ριο­ρι­σμός που συ­ντονί­ζει τη διτ­τό­τη­τά σας. Ή­ταν έ­τσι α­πό την αρ­χή, και αυ­τό ευ­θύ­νε­ται ου­σια­στι­κά για το γε­γο­νός ό­τι δεν θυ­μά­στε σχε­δόν τί­πο­τε (1) για το ποιοι εί­στε, (2) για­τί βρί­σκε­στε ε­δώ, (3) για το γεγο­νός ό­τι εί­στε αιώνιοι (4) για το πνευμα­τι­κό πεί­ρα­μα στο ο­ποί­ο βρί­σκε­στε, και (5) ποια εί­ναι η πραγ­μα­τι­κή σας οι­κογέ­νεια. Και δεν εί­ναι μό­νο αυ­τό. Ε­κτός α­πό ό­λα αυ­τά τα πνευ­μα­τι­κά στοι­χεί­α, υ­πάρ­χει ε­πι­πλέ­ον και η βιο­λο­γί­α που δεν διευ­κο­λύ­νε­ται! Αυ­τή η ά­σχημη ε­πι­κοι­νω­νί­α, η ο­ποί­α στή­θη­κε προσε­κτι­κά για ε­σάς (α­πό ε­σάς) ε­πί­σης: (1) δεν θυ­μά­ται πώς να ανανε­ώ­νε­ται α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά, (2) εί­ναι ορ­θά­νοι­χτη για να δεχθεί ε­πί­θε­ση α­πό κοι­νές γή­ι­νες α­σθέ­νειες, ε­πει­δή μέ­ρος αυ­τού δεν θυ­μά­ται πώς να λει­τουρ­γεί ο­λο­κλη­ρω­τι­κά και (3) ζει μια μι­κρή σε διάρ­κεια ζω­ή, επειδή μέ­ρη της που βρί­σκο­νται κυ­ριο­λε­κτι­κά ε­κεί στα­μα­τούν να δου­λεύ­ουν κατά τη διάρ­κεια της ζω­ής ή ε­μπο­δί­ζο­νται με χη­μι­κά μέσα.

Τι υ­πο­τί­θε­ται ό­τι “μι­λά­ει” στην κρυ­στάλ­λι­νη μνή­μη; Τι πι­στεύ­ε­τε ό­τι βο­η­θά­ει να κρατιέ­ται αυ­τή η ι­σορ­ρο­πί­α της διτ­τό­τη­τας που κρατάει τα πράγ­μα­τα μη α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά; Το σύ­στη­μα του μα­γνητι­κού δικτυώ­μα­τος της Γης!

Δεν θα ή­μα­σταν ε­δώ να με­τα­κι­νή­σου­με το μα­γνη­τι­κό πε­δί­ο, ε­άν δεν το εί­χα­τε ζη­τή­σει –αν η μέ­τρη­ση του 1987 δεν εί­χε δεί­ξει τη δυ­να­τό­τη­τα μιας με­γά­λης αλ­λα­γής, α­γα­πη­τοί. Οι­κο­γέ­νεια, μι­λά­ω σε εσάς! Εί­ναι η ε­πι­κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ αυ­τών των δύ­ο στοιχεί­ων στο σώ­μα που εί­ναι ο πυ­ρή­νας για το πό­σο κο­ντά μπο­ρεί­τε να βρε­θείτε με τον Α­νώ­τε­ρο Ε­αυ­τό σας. Μια πλή­ρης εν­θύ­μη­ση στο 100% από την κω­δικοποίη­ση της βιο­λο­γί­ας σας θα δη­μιουρ­γού­σε αυ­τό­μα­τα το ε­πί­πε­δο της α­νά­λη­ψης. Θα κυ­κλο­φο­ρού­σα­τε φέ­ρο­ντας το πλή­ρες δυ­ναμικό σας –και αυ­τή εί­ναι μια σκέ­ψη που προ­κα­λεί δέ­ος.

Υ­πάρ­χουν ε­κεί­νοι σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη που βρί­σκο­νται ε­δώ με σχε­δόν το πλή­ρες δυ­να­μικό τους. Το γνω­ρί­ζα­τε αυ­τό; Πρέ­πει να βρί­σκο­νται ε­δώ για την Πνευ­μα­τι­κή ισορ­ρο­πί­α του πλα­νή­τη (ό­πως σας έ­χου­με α­να­φέ­ρει ξα­νά). Γνω­ρί­ζετε για με­ρι­κούς α­πό αυ­τούς και μι­λάμε για την ε­νέρ­γεια α­βα­τάρ, η ο­ποί­α α­ντι­προσω­πεύ­ε­ται α­πό ε­λά­χι­στους, πο­λύ ι­διαί­τε­ρους Αν­θρώ­πους που ζουν τώ­ρα. Η πλή­ρης ε­πι­κοι­νω­νί­α των στοι­χεί­ων για τα ο­ποί­α μι­λού­σα­με επι­τρέ­πει τα θαύ­μα­τα! Η δημιουρ­γί­α της ύ­λης α­πό το τί­πο­τε –γνω­ρί­ζο­ντας πώς λει­τουρ­γεί η φυσι­κή, γνω­ρί­ζο­ντας πώς λει­τουρ­γεί η α­γά­πη. Ξέ­ρε­τε, εί­ναι ένας δυ­ναμικός συν­δυα­σμός. Βάλ­τε τα μαζί και μπο­ρεί­τε να δη­μιουρ­γή­σε­τε ο­ποιαδή­πο­τε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα –ο­λο­κλη­ρω­τι­κή δύ­να­μη ε­πά­νω στην ί­δια τη βιο­λο­γί­α σας! Ρίξ­τε μια κα­λή μα­τιά σε αυ­τά που μπο­ρούν να κάνουν οι α­βα­τάρ –αυ­τό εί­στε ό­λοι σας!

Ο κά­θε Άν­θρωπος σε αυ­τή την αί­θου­σα και ο κα­θέ­νας που δια­βά­ζει αυ­τό το μή­νυ­μα έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα πρό­σβα­σης σε ό­λη τη γνώ­ση. Εί­ναι ε­γκα­τε­στημένη στην κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή που δια­θέ­τει 12 τμή­μα­τα, και η ο­ποί­α τυ­λί­γε­ται γύρω α­πό την κω­δι­κοποί­η­ση (DNA), και αυ­τή η κω­δι­κο­ποί­η­ση α­πλώς πε­ρι­μέ­νει μια κα­λύ­τε­ρη ε­πι­κοινω­νί­α.

Σας εί­πα­με πολ­λές φο­ρές, κα­τά τη διάρ­κεια της σει­ράς των ε­πι­κοι­νω­νιών που α­φο­ρού­σε την “οι­κο­γέ­νεια”, ό­τι έ­χε­τε δη­μιουρ­γη­θεί ί­σοι και τέ­λειοι και αι­ώ­νιοι. Το μό­νο που σας κρα­τά μα­κριά α­πό αυ­τά τα πράγ­μα­τα εί­ναι η διττό­τη­τα και η πε­νι­χρή α­πο­δο­τι­κό­τη­τα της τω­ρι­νής βιο­λο­γί­ας σας. Ό­λα αυ­τά μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν με κα­λύ­τε­ρη ε­πικοινω­νί­α με­τα­ξύ της κρυ­στάλ­λι­νης δο­μής και του DNA. Κα­θώς η με­ταβίβα­ση της μνή­μης στα σετ οδη­γιών αυ­ξά­νε­ται, το σώμα α­ντι­δρά –και με “το σώ­μα” εν­νο­ού­με ολόκλη­ρος ο Άν­θρω­πος.

Θέ­λου­με να σας πού­με α­πό πού προ­έρ­χε­ται αυ­τή η κα­λύ­τε­ρη επικοι­νω­νί­α. Εί­ναι α­πό την και­νούρ­για θέ­ση του συ­στή­μα­τος του δι­κτυώ­μα­τος της Γης. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που το με­τα­κι­νή­σα­με και αυτός εί­ναι ο λό­γος που η ο­μά­δα μας ήρ­θε το 1989. Τώ­ρα κατα­λα­βαί­νε­τε. Θυ­μά­στε ό­ταν σας εί­πα­με ό­τι κα­νέ­νας Άν­θρω­πος δεν μπορεί να υ­πάρ­χει ε­κτός του μα­γνη­τι­κού πε­δί­ου αυ­τής της Γης; Το μα­γνη­τι­κό δι­κτύ­ω­μα αυ­τής της Γης εί­ναι ε­κεί­νο που κά­νει ε­φι­κτή την επι­κοι­νω­νί­α η ο­ποί­α στη­ρί­ζει τη διτ­τότη­τά σας και την ί­δια σας τη φώ­τι­ση. Χω­ρίς το μα­γνη­τι­κό πε­δί­ο, δεν υ­πάρ­χει ε­πι­κοι­νω­νί­α. Κά­ποια η­μέ­ρα τα πειράματά σας στο διά­στη­μα θα το δεί­ξουν αυ­τό. Ο Άν­θρω­πος πρέ­πει να έ­χει έ­να μα­γνη­τι­κό συμπλή­ρω­μα για να ζει μέ­σα σε αυ­τό. Χω­ρίς αυ­τό, με­τά α­πό μια πε­ρί­ο­δο μη­νών ή ε­τών, ο Άν­θρω­πος θα πεθά­νει.

Ξέ­ρε­τε, τα στοι­χεί­α στη γη συ­γκε­ντρώ­νο­νται μα­ζί για τη ζω­ή. Κοιτάξ­τε α­πλώς τον πλα­νή­τη σας. Νο­μί­ζε­τε ό­τι μπο­ρεί­τε να περ­πα­τά­τε έ­τσι α­πλά επά­νω σε αυ­τόν, να ζεί­τε σε αυ­τόν και να ελ­πί­ζε­τε ό­τι θα εί­ναι φρό­νι­μος ό­σο εί­στε ε­δώ; Γνω­ρί­ζει ό­τι εί­στε ε­δώ, ό­πως και ε­γώ –ό­πως το γνω­ρί­ζει και το δι­κτύ­ω­μα. Υ­πάρ­χει ευ­φυ­ΐ­α ε­κεί. Ά­ρα, η Γη είναι σε συ­νερ­γα­σί­α με την ί­δια σας τη φώ­τι­ση. Ρω­τή­στε α­πλά τους αυτό­χθο­νες αν­θρώ­πους που ήρ­θαν πριν α­πό ε­σάς. Στον πυ­ρή­να των πνευ­μα­τι­κών πι­στεύ­ω τους υ­πάρ­χει η τι­μή για το “χώ­μα της Γης”. Αυτοί γνω­ρί­ζα­νε.

Υ­πάρ­χουν και άλ­λα στοι­χεί­α για την ε­πι­κοι­νω­νί­α των δι­κτυωμάτων και σε αυ­τά συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται μια άλ­λη κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή ακόμη. Αυ­τό θα δο­θεί σε μεταγε­νέ­στε­ρη ε­πι­κοι­νω­νί­α.

Το DNA σας (οι 12 κλώ­νοι) πε­ριέ­χει σετ ο­δη­γιών για τη διάρ­κεια ζω­ής των 950 ε­τών του σώ­μα­τός σας. Αυ­τή την ε­πο­χή δε λει­τουρ­γεί με­γά­λο μέ­ρος αυ­τής της κω­δι­κο­ποί­η­σης. Η κω­δι­κο­ποί­η­ση δε λει­τουργεί, α­φού δεν παίρ­νει κα­μί­α πλη­ρο­φο­ρί­α α­πό τον πυ­ρήνα μνή­μης (κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή). Μέ­σα στον πυ­ρή­να μνή­μης υ­πάρ­χουν πλη­ρο­φο­ρίες που θα βο­η­θή­σουν τη χη­μεί­α του DNA να “θυ­μη­θεί” πώς λειτουρ­γούν τα πά­ντα.

Τώ­ρα ε­πι­τέ­λους αρ­χί­ζει η ε­πι­στή­μη σας “να σκου­ντά­ει και να κεντρί­ζει” τη βιο­λο­γί­α σας και να διε­γεί­ρει τε­χνη­τά το DNA σας. Το κάνουν αυ­τό με το μα­γνη­τι­σμό! Αυ­τή η προ­σέγ­γι­ση προς την υ­γεί­α εί­ναι μια πραγ­μα­τι­κή ε­πι­στρο­φή στις μη­χα­νι­κές δια­δι­κα­σί­ες ε­ντός του “Ναού της Α­να­ζω­ο­γό­νη­σης”, για τον οποί­ο σας εί­πα­με πριν α­πό με­ρι­κά χρόνια. Ο η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­σμός και η ε­νέρ­γεια του Συ­μπα­ντι­κού Δικτυώ­μα­τος βο­η­θούν στη στή­ρι­ξη της διττότη­τάς σας και της φώ­τι­σής σας. Ε­πίσης βο­η­θούν να κρα­τη­θεί η ι­σορ­ρο­πί­α της κρυ­στάλ­λι­νης μνή­μης σας, η ο­ποί­α αυ­τή την ε­πο­χή εί­ναι σε μια μη α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή φάση –α­κριβώς ό­πως το σχε­διά­σα­τε για το πείρα­μά σας στον πλα­νή­τη.

Τώ­ρα τα πράγμα­τα αλ­λά­ζουν.

Υ­πάρ­χουν κάποιοι σε αυ­τή την αί­θου­σα (μι­λώ­ντας για τον Το­ντ Ό­βο­καΐτη και την Πέ­γκυ Ντού­μπρο) οι ο­ποί­οι σι­γά-σι­γά α­να­κα­λύ­πτουν τη “σύν­δε­ση” του Δι­κτυώ­μα­τος με την κυτ­τα­ρι­κή βιο­λο­γί­α. Ο έ­νας την ανα­καλύπτει μέ­σα α­πό τη φυ­σι­κή και η άλ­λη την α­να­κα­λύ­πτει μέ­σα α­πό τη δύ­να­μη της γνώ­σης και της πρό­θε­σης. Και οι δύ­ο, σε κά­ποιο επί­πε­δο, ερ­γά­ζο­νται με τη μα­γνη­τι­κή ε­νέρ­γεια.

Και στις δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις, αυ­τό που αλ­λά­ζει εί­ναι ό­τι το DNA αρχί­ζει να θυ­μά­ται! Η α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των ε­πι­κοινωνιών αρ­χί­ζει να αυ­ξά­νε­ται και τμή­ματα του βιο­λο­γι­κού και πνευ­μα­τι­κού DNA, που προ­η­γου­μέ­νως ή­ταν κρυμ­μέ­να, αρ­χί­ζουν να α­φυ­πνί­ζο­νται. Θυ­μάστε τι ση­μαί­νει α­φύ­πνι­ση; Ση­μαί­νει ό­τι η γνώ­ση βρί­σκε­ται ε­κεί –α­πλώς κοιμά­ται. Οι μη­χα­νι­σμοί υ­πάρ­χουν ε­κεί, απλώς πε­ρι­μέ­νουν για πιο αποδο­τι­κές οδη­γί­ες.

Ε­πι­τρέψ­τε μου να σας δώ­σω έ­να πα­ρά­δειγ­μα: Κά­θε κύττα­ρο στο σώ­μα σας εί­ναι σχε­δια­σμέ­νο να κά­νει αυ­το-διά­γνω­ση. Κά­θε κύτ­τα­ρο εί­ναι σχε­δια­σμέ­νο να γνω­ρί­ζει ε­άν εί­ναι σω­στά ή μη σω­στά ι­σορ­ροπημέ­νο με το σύ­νολο. Κά­θε κύτ­τα­ρο πρέ­πει να το γνω­ρί­ζει αυ­τό, αλ­λά αρ­κε­τές α­πό αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες α­πο­κρύ­πτο­νται α­πό αυ­τό το κύττα­ρο. Η α­σθέ­νεια που ε­σείς α­πο­κα­λείτε καρκί­νο ξε­γε­λά πο­λύ εύ­κο­λα αυ­τό το μέ­ρος της κυτ­τα­ρι­κής σας δο­μής που δε λειτουρ­γεί κα­λά. Ε­άν αυ­τό το μέ­ρος λει­τουρ­γού­σε σω­στά, ο καρκί­νος δεν θα υ­πήρχε.

Μέ­ρος της επα­να­φύ­πνι­σης εί­ναι η σύ­ζευ­ξη, μέ­σω των μα­γνη­τι­κών, του πυ­ρή­να μνή­μης και της κω­δι­κο­ποί­η­σης. Ό­ταν οι υ­πό­λοι­πες ο­δη­γί­ες γί­νουν γνώ­ση, πράγ­μα που θα επι­τρέ­ψει την πλή­ρη ευ­φυ­ή γνώ­ση του κυτ­τά­ρου, χρη­σι­μο­ποιώντας την αυ­το-διά­γνω­ση, θα “α­να­γνω­ρί­σει” για τον ε­αυ­τό του ό­τι βρί­σκε­ται ε­κτός ι­σορ­ρο­πί­ας και δεν θα α­να­πα­ράγεται. Μό­νο τα υ­γι­ή κύτ­τα­ρα γύ­ρω του θα έ­χουν την ά­δεια να το κάνουν αυ­τό. Επί πλέ­ον, αυ­τό το κύτ­τα­ρο μπο­ρεί κυ­ριο­λε­κτι­κά να δια­πρά­ξει “κυτ­ταρική αυ­το­κτο­νί­α” α­πό μό­νο του! Αυ­τό είναι το πλή­ρες σχέ­διο. Ψάξ­τε γι’ αυ­τό, κα­θώς εί­ναι έ­να πο­λύ γνω­στό βιο­λο­γικό γνώ­ρι­σμα. Τώ­ρα ήρ­θε η ε­πο­χή να το προ­ω­θή­σε­τε. Σκε­φθεί­τε το ως μια απέρα­ντη ε­νί­σχυ­ση του α­νο­σο­ποι­η­τι­κού σας συ­στή­μα­τος –και αυ­τό εί­ναι μό­νο έ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του ε­ντυ­πώ­μα­τος του “ο­λο­κλη­ρω­μέ­νου Αν­θρώπου”.

Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς που δια­βά­ζε­τε και α­κού­τε αυ­τή την ε­πι­κοι­νω­νί­α, νο­μί­ζετε ό­τι μι­λά­με μό­νο για την ε­πι­στή­μη. ΟΧΙ! Κυ­ριο­λε­κτι­κά μι­λά­με για την αυ­το-ί­α­ση –για μα­κρό­χρο­νη ζω­ή– και για έ­ναν ο­λο­κλη­ρω­τι­κά και­νούρ­γιο Άν­θρω­πο που αλ­λά­ζει ε­νερ­γά το βιο­λο­γι­κό πρό­τυ­πο! Έ­τσι, εί­τε μέ­σω της πρό­θε­σης της Ανθρώ­πι­νης Συ­νει­δη­τό­τη­τας εί­τε δια της διευ­κο­λύν­σε­ως σε φυ­σι­κό ε­πί­πε­δο μέ­σω της χημεί­ας ή της φυ­σι­κής, το DNA σας τώ­ρα έ­χει την ά­δεια να αλ­λά­ξει –και, α­γα­πη­τοί, αυ­τή είναι η σημα­σί­α του 11:11! Τό­τε εί­πα­τε το ναι γι’ αυ­τό α­κρι­βώς το θέ­μα το ο­ποί­ο συ­ζη­τά­με τώρα.

Γιορ­τά­στε! Ακού­στε: Ό­ταν η ε­πι­κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ της κρυ­στάλ­λι­νης δο­μής και της δο­μής του DNA έρ­θουν πιο κο­ντά, μπο­ρεί­τε να μορ­φοποι­ή­σε­τε ο­στά ε­κεί που δεν υ­πήρ­χαν πριν –εί­ναι δυνα­τή η δη­μιουρ­γί­α ύ­λης. Μπο­ρεί να έ­χετε α­σθέ­νεια που να φεύ­γει α­πό το σώ­μα! Τα κύττα­ρα γί­νο­νται πιο ευ­φυ­ή. Ε­σείς ε­νι­σχύ­ε­τε τη βιο­λο­γί­α, και το θαύμα έρ­χε­ται α­πό μέ­σα σας!

Θε­ρα­πευ­τές, με α­κού­τε; Ό­λα ό­σα κά­νε­τε στην ερ­γα­σί­α σας τε­λι­κά κα­τα­λή­γουν να βο­η­θούν να συ­να­ντη­θούν τα δύ­ο βιο­λο­γι­κά χα­ρα­κτηριστι­κά μέ­σα στην κυτ­τα­ρι­κή δο­μή ε­κεί­νου που κά­θε­ται μπρο­στά σας ζητώ­ντας να θε­ρα­πευ­τεί. Γιατί με­ρι­κοί θε­ρα­πεύ­ο­νται, και μερι­κοί ό­χι;

Η α­πά­ντη­ση εί­ναι πο­λύ­πλο­κη, αλ­λά έ­νας α­πό τους κύ­ριους κα­τα­λύ­τες για θαυ­μα­τουρ­γές θε­ρα­πεί­ες εί­ναι η α­γνή πρό­θε­ση. Την επόμε­νη φο­ρά που θα εργά­ζε­στε με κά­ποιον, σι­γου­ρευ­τεί­τε ό­τι η πρό­θε­ση υ­πάρ­χει –σι­γου­ρευ­τεί­τε ό­τι έ­χει πραγ­ματικά κα­τα­λά­βει τι κά­νει. Ό­ταν πραγ­μα­τικά δο­θεί ά­δεια και υ­πάρ­χει η πρό­θε­ση, θα ε­πέλ­θει και η θερα­πεί­α. Με­ρι­κές α­πό τις πιο α­πί­θα­νες θε­ρα­πευ­τι­κές μεθό­δους που έ­χε­τε στον πλα­νή­τη σας τώ­ρα γί­νο­νται α­πό Άν­θρω­πο σε Άν­θρω­πο χωρίς ο έ­νας να αγ­γί­ζει τον άλ­λον κα­θόλου. Εί­ναι εκ­πλη­κτι­κό. Έ­χει τις ιδιό­τητες να εί­ναι θαυ­μα­τουρ­γό –και εί­ναι η σύν­δε­ση με το Δι­κτύ­ω­μα. Ά­ρα, αυ­τή εί­ναι η ε­ξή­γη­ση για την προ­έ­λευ­ση της ενέρ­γειας, ε­πει­δή το Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι αυ­τό που κυ­ριο­λε­κτι­κά προ­μη­θεύ­ει όλα τα μα­γνη­τι­κά. Ό­ταν τελι­κά κα­τα­νο­ή­σετε α­πό πού έρ­χο­νται τα μα­γνη­τι­κά πε­δί­α, θα γνω­ρί­ζε­τε για ποιο πράγ­μα μι­λάω. Αυ­τό εί­ναι έ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της ύ­λης και του Δι­κτυώ­μα­τος.

Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς θυ­μά­στε την ι­στο­ρί­α του Μι­χα­ήλ Θω­μά στο βιβλί­ο Το Ο­δοι­πο­ρι­κό της Ε­πι­στρο­φής του Μι­χα­ήλ Θω­μά (Κρύ­ων Βι­βλί­ο V). Μπο­ρεί να θυ­μά­στε ό­τι ει­πώ­θη­κε στον Μι­χα­ήλ ό­τι θα συ­να­ντού­σε το σπου­δαιό­τε­ρο και μεγα­λύ­τε­ρο άγ­γε­λο α­πό ό­λους στο τε­λικό σπί­τι του τα­ξι­διού του –και αυ­τό έ­γι­νε. Σε αυ­τό το Έ­βδο­μο Σπί­τι, ο σπου­δαί­ος αυ­τός άγ­γε­λος του α­πο­κα­λύ­φθη­κε και ή­ταν χρυ­σός και εί­χε το πρό­σω­πό του! Κα­θώς ο Μι­χα­ήλ Θω­μάς κά­θι­σε με αυτόν τον άγ­γε­λο, με­τά δυ­σκο­λί­ας α­νέ­πνε­ε λό­γω της α­γιό­τη­τας που υ­πήρ­χε γύρω του. Α­ντιλαμ­βα­νό­με­νος ό­τι η βιο­λο­γία και η θε­ϊ­κό­τη­τα δε μπο­ρούν να α­να­μειχθούν, περ­νού­σε δύ­σκο­λες στιγ­μές –ή­ταν γο­να­τι­στός. Σε αυ­τόν τον χρό­νο, δόθη­κε στον Μι­χα­ήλ η Θεί­α Χά­ρη σε φυ­σικό ε­πί­πε­δο γύ­ρω του ώ­στε να μπο­ρεί να υ­πάρ­χει, ε­νώ κοι­τού­σε τον με­γα­λό­πρεπο άγ­γε­λο, ο ο­ποί­ος ή­ταν ο Α­νώτερος Ε­αυτός του.

Ό­ταν ο με­γάλος χρυ­σα­φέ­νιος άγ­γε­λος στα­μά­τη­σε να δί­νει πληροφορίες στο Μι­χα­ήλ Θωμά, του εί­πε ό­τι δεν θα υ­πήρ­χαν πλέ­ον άλ­λες διδα­σκα­λί­ες. Και οι δύ­ο εί­χαν φθά­σει σε έ­να χρό­νο α­νά­λο­γο με αυ­τόν που φθά­σα­με μα­ζί τώ­ρα. Δεν υ­πάρ­χει άλ­λη δι­δα­σκα­λί­α σε αυ­τό το μήνυ­μα. Α­ντί γι’ αυ­τό, το μό­νο που υ­πάρ­χει τώ­ρα εί­ναι η αγά­πη.

Στην ι­στο­ρί­α Το Ο­δοι­πο­ρι­κό της Ε­πι­στρο­φής του Μι­χα­ήλ Θωμά, ο με­γά­λος χρυσός άγ­γε­λος ζή­τη­σε α­πό το Μι­χα­ήλ Θω­μά να γυ­ρί­σει και να κα­θί­σει στα σκα­λοπά­τια, τα ο­ποί­α μό­λις εί­χε κα­τέ­βει ο άγ­γε­λος. Ο Μι­χα­ήλ Θω­μάς έ­κα­νε α­κρι­βώς αυ­τό, και ο άγ­γε­λος εί­πε: «Μι­χα­ήλ Θωμά, αυ­τό δεν ε­μπε­ριέ­χει κα­μί­α δι­δα­σκα­λί­α. Η μα­θη­τεί­α έ­χει τε­λειώ­σει. Αυ­τό που θα κά­νω τώ­ρα εί­ναι απλά να σε α­γα­πώ». Όπως μπο­ρεί να θυ­μά­στε, ο ύ­ψι­στος των υ­ψί­στων –το ιε­ρό μέλος της οι­κο­γέ­νειας– ο Α­νώ­τε­ρος Ε­αυ­τός του Αν­θρώ­που, πή­ρε έ­να-έ­να τα πό­δια του Μι­χα­ήλ Θω­μά και τα έπλυ­νε. Ο Μι­χα­ήλ έ­κλα­ψε.

Βλέ­πε­τε, αυτή εί­ναι η συ­νερ­γα­σί­α με­τα­ξύ του Αν­θρώ­που και της Ιε­ρής του οι­κο­γέ­νειας. Αυ­τή εί­ναι η συ­νερ­γα­σί­α με­τα­ξύ του Πνεύ­μα­τος και του Αν­θρώ­που. Αυ­τό εί­ναι το μή­νυ­μα του Κρύ­ων. Όλα τα θέ­μα­τα της φυ­σι­κής που συ­ζη­τή­θη­καν σή­με­ρα μπο­ρούν να δο­θούν στην επιστή­μη. Η α­γά­πη εί­ναι πραγ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α! Η οι­κο­γέ­νεια βρί­σκε­ται ε­δώ –μια οι­κο­γέ­νεια που σας γνωρί­ζει. Μη­νύ­μα­τα σας δί­νο­νται για να ε­νι­σχύ­σε­τε τη ζω­ή σας. Μέ­θο­δοι και τύ­ποι δί­νο­νται σε ό­λον τον πλανή­τη για ε­σάς, ε­πει­δή θα πρέ­πει να ζή­σε­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για να ο­λο­κλη­ρώ­σε­τε την εργα­σί­α σας. Και ποια εί­ναι η ερ­γα­σί­α σας, μπο­ρεί να ρωτή­σε­τε; Εί­ναι να κρα­τά­τε το φως σας!

Θέ­λε­τε να ξέρε­τε τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ υ­μών τώ­ρα, κα­θώς σας πλένου­με τα πό­δια, και των Μπλε (Ί­ντι­γκο) παι­διών για τα ο­ποία έ­χου­με μι­λή­σει; Αυ­τή η κρυ­στάλ­λι­νη δο­μή για την ο­ποί­α συ­ζητήσα­με σή­με­ρα εί­ναι α­πλώς και μό­νον λίγο πιο κο­ντά στην κω­δι­κο­ποί­η­ση τους α­πό ό­σο εί­ναι η δι­κή σας. Αυ­τά τα παι­διά έρχο­νται α­πό την άλ­λη πλευ­ρά γνω­ρί­ζο­ντας ό­τι εί­ναι με­γα­λο­πρε­πή. Αυ­τά τα παιδιά έρ­χο­νται με πνευ­μα­τι­κή ε­ξέ­λι­ξη την ο­ποί­α ε­σείς δεν έ­χε­τε, και αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που φαί­νο­νται τό­σο α­προ­σάρ­μο­στα στη δι­κή σας κοι­νω­νί­α. Γνω­ρί­ζουν πράγ­μα­τα που ε­σείς δε γνω­ρί­ζα­τε και τα αι­σθά­νο­νται σε κυττα­ρι­κό ε­πί­πε­δο. Με­ρι­κά α­πό αυτά δη­μιουρ­γούν κυ­ριο­λε­κτι­κά έ­ναν δι­κό τους πο­λι­τι­σμό, ε­πει­δή ε­σείς δεν τους α­κού­τε. Παρ’ ό­λο πού εί­ναι ε­ξε­λιγ­μένα, δεν τους δί­νε­τε την πρέ­που­σα α­ξί­α. Δεν τα τι­μά­τε. Πα­ραδόξως, τους φέ­ρε­στε σαν παι­διά!

Τώ­ρα εί­ναι η ώ­ρα που σας πλέ­νου­με τα πό­δια σας με τα δά­κρυα της χα­ράς μας, έ­τσι δεν είναι; Οι πιο πολ­λοί α­πό ε­σάς γνωρί­ζε­τε ότι αυ­τά εί­ναι τα τε­λευ­ταί­α λε­πτά της ε­πι­κοι­νω­νί­ας, παρ’ ό­λο που ε­μείς συνε­χί­ζου­με να καθόμα­στε στα πό­δια σας. Έ­χου­με ε­πι­τρέ­ψει να ρεύ­σει ε­νέρ­γεια σε αυ­τήν την αί­θουσα, κα­θώς και σ’ ε­κεί­νους που δια­βά­ζουν αυ­τό το μή­νυ­μα. Εί­ναι η ε­νέρ­γεια της ιε­ρής οι­κο­γέ­νειας και με­τα­φέρεται α­πό την α­κο­λου­θί­α που έ­χει έρ­θει α­πό την άλ­λη με­ριά του πέ­πλου. Με­τα­φέρ­θη­κε α­πό ε­κεί­νους που σας α­γα­πούν –οι ο­ποί­οι περ­νά­νε ανάμε­σα στους δια­δρό­μους και στις κα­ρέ­κλες και οι ο­ποί­οι σας α­γκα­λιάζουν– ε­κεί­νοι που βρί­σκο­νται στα πό­δια σας τώ­ρα.

Κα­θώς ση­κω­νόμα­στε και παίρ­νου­με αυ­τά τα μπολ με τα δά­κρυα της χα­ράς μας, α­πο­χω­ρού­με α­πό αυ­τόν το χώ­ρο. Ε­άν μπο­ρού­σα­με να πού­με ό­τι υ­πάρ­χει κά­ποιο συ­ναί­σθη­μα α­πό αυ­τή την πλευ­ρά του πέπλου, θα λέ­γα­με ό­τι υ­πάρ­χει λύ­πη με αυτή την α­πο­χώ­ρη­σή μας. Ε­πειδή εί­μα­στε οι­κο­γέ­νεια και ε­πι­θυ­μού­με να μεί­νου­με ε­δώ! Ε­άν το ε­πι­τρέπα­τε, θα βρι­σκό­μα­σταν σε αυ­τή την αί­θου­σα ή ε­κεί που κάθε­στε για μέ­ρες. Έ­τσι αι­σθά­νε­ται η οι­κο­γέ­νεια για την οι­κογένεια!

Ας κα­τα­γρα­φεί στα αρχεί­α αυ­τός ο χρό­νος, που εί­ναι πο­λύ­τι­μος, ως χρό­νος μιας α­πέ­ρα­ντης ε­πα­νέ­νω­σης –χρό­νος ό­που οι Άν­θρωποι και οι άγ­γε­λοι συ­γκε­ντρώ­θη­καν και α­να­γνώ­ρι­σαν τον ε­αυ­τό τους ως οικογέ­νεια και ό­που αγά­πη­σε ο έ­νας τον άλ­λον γι’ αυ­τό. Θα έρ­θει ο χρό­νος που θα σας δω πά­λι στην Αί­θουσα των Τι­μών.

Ό­ταν έρ­θει αυ­τός ο χρό­νος, θα α­να­φερ­θώ σε αυ­τή την η­μέ­ρα και θα πω, «Θυ­μά­στε αυ­τόν τον χρό­νο σε ε­κεί­νο το μέ­ρος που ε­σείς ονομά­ζα­τε Νέ­ο Χαμ­σά­ιρ; Ή­ταν πο­λύ­τι­μος –πο­λύ­τι­μος».

Και έ­τσι είναι.

Κρύ­ων

Το Συ­μπα­ντικό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης - Η Πύ­λη για το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα

EMF Balancing Technique®

Η Πέ­γκυ Φοί­νιξ Ντού­μπρο έ­δω­σε μέ­σω ε­πι­κοι­νω­νί­ας τις πλη­ρο­φο­ρί­ες για το Συμπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Εξι­σορ­ρό­πη­σης, έ­να σύ­στη­μα της δι­κής μας αν­θρώ­πι­νης ε­νεργεια­κής α­να­το­μί­ας που συν­δέ­ει κα­θέ­να α­πό ε­μάς με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα. Επί­σης, η Πέ­γκυ δη­μιούρ­γη­σε και α­νέ­πτυ­ξε την Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Ηλεκτρο­μα­γνη­τι­κού Πε­δί­ου (Η­ΜΠ). Αυ­τό εί­ναι έ­να νέ­ο ε­νερ­γειακό σύ­στη­μα που επιτυγ­χά­νει τη συγ­χώ­νευση του Πνεύ­μα­τος και της βιο­λο­γί­ας, ώ­στε να μπο­ρέ­σε­τε να αυ­ξή­σε­τε την υ­γεί­α σας και να συν-δη­μιουρ­γή­σε­τε το θαύμα που εί­στε. Η Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού Πε­δί­ου εί­ναι ε­πί­σης σχεδια­σμέ­νη για να συ­νερ­γά­ζεται με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης προ­κει­μέ­νου να ε­νι­σχύσει και να ε­πι­τα­χύ­νει τη διαδι­κα­σί­α της ε­ξέ­λι­ξης. Η τε­χνι­κή γί­νε­ται α­πό άν­θρω­πο σε άν­θρω­πο και βα­σί­ζε­ται στην ε­πί­δρα­ση που δη­μιουρ­γεί­ται στο η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κό πε­δί­ο α­πό αυ­τή τη συ­νε­δρί­α και εί­ναι μια α­πλή, συ­στη­μα­τι­κή δια­δι­κα­σί­α που μπο­ρεί να μά­θει ο ο­ποιοσδή­πο­τε. Δο­σμέ­νη μέ­σω α­νώ­τε­ρης ε­πι­κοι­νω­νί­ας α­πό το Πνεύμα, αυ­τή η δια­δι­κα­σί­α εί­ναι έ­να πο­λύ­τι­μο ερ­γα­λεί­ο, το ο­ποί­ο μπο­ρού­με να χρησι­μο­ποιού­με τώ­ρα. Αυ­τή εί­ναι η πρώ­τη από τις νέ­ες ε­νερ­γεια­κές τε­χνι­κές στις ο­ποί­ες ανα­φέ­ρε­ται ο Κρύ­ων ό­ταν μας προ­σκα­λεί να κρα­τά­με το πλή­ρες φορ­τί­ο της ο­ντό­τη­τάς μας. Αυ­τή εί­ναι θε­τι­κή πρα­κτική εν­δυ­νά­μω­ση.

Η Πέ­γκυ έ­χει εργα­στεί με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες για το δι­κτύ­ω­μα για μια δε­καε­τί­α και έ­χει κα­θιε­ρω­θεί ως πρω­ταρ­χι­κή αυ­θε­ντί­α για τη φύ­ση και για τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα αυ­τού του δώ­ρου που προ­έρ­χε­ται α­πό το Πνεύμα. Ο Κρύ­ων λέ­ει ό­τι το Συμπα­ντι­κό Δι­κτύ­ωμα εί­ναι το κα­λύ­τε­ρο ερ­γα­λεί­ο που έ­χου­με ε­μείς οι άν­θρω­ποι στη διά­θε­σή μας (στην ε­πι­κοι­νω­νί­α που έγινε στο Νέ­ο Χαμ­σά­ιρ που μό­λις δια­βά­σα­τε). Συν­δε­θεί­τε με την ε­νέρ­γεια του Συ­μπα­ντι­κού Δικτυώ­μα­τος, μέ­σω του δι­κού σας δι­κτυώμα­τος, και μπεί­τε στην κα­τά­στα­ση της κυτ­τα­ρι­κής συ­νει­δη­τότητας η ο­ποί­α συ­νε­πά­γε­ται και­νούρ­γιες ικα­νό­τη­τες. Οι ι­κα­νό­τη­τες που υ­πάρ­χουν σε λαν­θά­νου­σα κα­τά­στα­ση συ­μπε­ρι­λαμβά­νουν δι­αύ­γεια, βα­θιά γα­λή­νη, κα­λύ­τε­ρη υ­γεί­α και α­να­ζωογό­νη­ση. Άν­θρω­ποι σε ό­λα τα μέ­ρη του κό­σμου α­φυ­πνί­ζο­νται και αναγνω­ρί­ζουν τη θεϊ­κή Φύ­ση τους και ε­πι­θυ­μούν να βο­η­θή­σουν άλ­λους να θυμηθούν.

Η Τε­χνι­κή Ε­ξισορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού Πε­δί­ου α­νοί­γει την πόρ­τα για το Συ­μπαντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης με έναν απα­λό και δυ­να­μι­κό τρό­πο, ε­νώ συγ­χρό­νως τρέ­φει τον Άν­θρω­πο. Ως μέ­λη της Διε­θνούς Ο­μά­δας Σεμι­να­ρί­ων του Κρύ­ων, η Πέ­γκυ και ο Στηβ πα­ρου­σιά­ζουν μα­ζί με την τε­χνι­κή σε­μι­νά­ρια εν­δυ­νά­μω­σης για τη ζω­ή σε ό­λα τα μέ­ρη του κό­σμου. Η τε­χνι­κή εί­ναι μια σύγ­χρο­νη μύ­η­ση (συντο­νι­σμός) στη Νέ­α συ­νει­δη­τό­τη­τα της η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κής μας φύ­σης. Προσφέ­ρει πλη­ρο­φο­ρί­ες για την ε­νερ­γεια­κή ανα­το­μί­α μας, οι ο­ποί­ες ε­δραιώ­νουν μό­νι­μα μια δυ­να­μι­κή σύν­δε­ση με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα και μας ε­πι­τρέ­πουν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τη νέ­α ε­νέρ­γεια α­μέ­σως. Ως α­πο­τέ­λε­σμα, η Τε­χνι­κή Εξισορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ μας α­να­νε­ώ­νει τις “κα­λω­διώ­σεις μας” για τη νέ­α ε­νέρ­γεια ώ­στε να μπο­ρού­με να δε­χτού­με με­γα­λύ­τε­ρο φορ­τί­ο της ύπαρ­ξής μας. Η Πέ­γκυ έ­χει ανα­πτύ­ξει μια μο­να­δι­κή κα­τα­νό­η­ση του αν­θρώ­πι­νου ε­νερ­γεια­κού πεδί­ου ως ί­νες φω­τός και ε­νέρ­γειας. Τώ­ρα κα­λώ την Πέ­γκυ να σας μι­λή­σει για την πρω­το­πο­ρια­κή ερ­γα­σί­α της με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης (Σ.Δ.Ε.) και την Τεχνι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού Πε­δί­ου. Ο Κρύ­ων ο­νο­μά­ζει το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης “Πύ­λη Προς το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα”. Η Τε­χνι­κή Εξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μαγνη­τι­κού Πε­δί­ου εί­ναι η ε­νερ­γεια­κή ερ­γα­σί­α την οποί­α προ­εί­πε.

Λη Κά­ρολ

EMF Balancing Technique®

Έ­να Ε­ξε­λιγ­μέ­νο Ε­νερ­γεια­κό Σύ­στη­μα Α­γά­πης

Εί­ναι μια ό­μορ­φη, η­λιό­λου­στη η­μέ­ρα στην Κα­λι­φόρ­νια. Το δω­μά­τιο εί­ναι φω­τει­νό και γε­μά­το φως. Πα­ρα­κο­λου­θώ δώ­δε­κα ά­το­μα στο δω­μά­τιο να δου­λεύ­ουν ο έ­νας επάνω στον άλ­λον ε­νερ­γεια­κά. Οι χρυ­σές ί­νες μέ­σα στο ε­νερ­γεια­κό πε­δί­ο του καθενός ε­ξι­σορ­ρο­πού­νται χρη­σι­μο­ποιώ­ντας μια δια­δι­κα­σί­α που ο­νο­μά­ζε­ται Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού Πε­δί­ου. Σή­με­ρα εί­ναι η τέταρ­τη η­μέ­ρα του ε­ξαήμε­ρου εκ­παι­δευ­τι­κού σε­μι­να­ρί­ου για συμ­βού­λους αυ­τής της τε­χνι­κής, και οι κινήσεις τους ή­δη α­ντα­να­κλούν χά­ρη και ε­πιδε­ξιό­τη­τα. Τα πρό­σω­πα λά­μπουν με τη χα­ρά και την α­να­γνώ­ρι­ση του Δη­μιουρ­γού που υ­πάρ­χει μέ­σα στον κα­θέ­να, κα­θώς ερ­γά­ζο­νται με τη χρυ­σή ε­νέρ­γεια. Ξαφ­νι­κά, μια γνώ­ρι­μη ζε­στα­σιά, την ο­ποί­α αναγνω­ρί­ζω ως Κρύ­ων, αρ­χί­ζει να εντεί­νε­ται στην καρ­διά μου. «Κοί­τα­ξε αυτούς τους αν­θρώπους, αυ­τούς τους Α­γα­πη­μένους», λέ­ει. «Πριν α­πό με­ρι­κές μό­νο η­μέ­ρες, ή­ταν αυ­τό που ε­σείς κα­λεί­τε ά­γνω­στοι, τώ­ρα εί­ναι ό­λοι οι­κο­γέ­νεια». Τα μά­τια μου γε­μί­ζουν με δά­κρυα χα­ράς κα­θώς αι­σθά­νο­μαι έ­να α­φο­πλι­στι­κό κύ­μα α­γά­πης να δια­περ­νά το δωμάτιο. Ό­ταν ανα­φέ­ρω στους συμ­με­τέ­χο­ντες αυ­τό που μό­λις εί­χε συμ­βεί, α­νέ­φε­ραν ό­τι αισθάνθη­καν αυ­τήν την ε­νέρ­γεια της α­γά­πης. Τους εί­πα ό­τι στην προ­η­γού­με­νη ο­μά­δα κά­ποιος σιγο­τρα­γου­δού­σε το τρα­γού­δι “Κα­θώς Σε Γνω­ρί­ζω”, και γε­λάσα­με ό­λοι. Αυ­τή εί­ναι η ε­νερ­γεια­κή ερ­γα­σί­α του Κρύ­ων σε δράση.

Φέ­ρο­ντας το Πλή­ρες Φορ­τί­ο Μας

Συγ­χω­νεύ­ο­ντας Πα­λαιές και Νέ­ες Ε­νερ­γεια­κές Δυναμι­κές

Ο Κρύ­ων μάς πα­ρα­κι­νεί να εί­μα­στε Αυ­το-συ­ντη­ρού­με­νοι και Αυ­το-εν­δυ­να­μω­μέ­νοι άν­θρω­ποι και μας εν­θαρ­ρύ­νει να φέ­ρου­με το πλή­ρες φορτί­ο της ύ­παρ­ξής μας. Λέ­ει ό­τι ή­δη κρα­τά­με πε­ρισ­σό­τε­ρη α­πό την ε­νέρ­γειά μας απ’ ό­ση πριν. Η υ­πέ­ρο­χη πρόκλη­ση που έχει ο κα­θέ­νας α­πό ε­μάς τους αν­θρώ­πους τώ­ρα εί­ναι να δημιουρ­γή­σει και να συ­ντη­ρή­σει έ­να δυ­να­τό πνεύ­μα που να έχει την ι­κα­νό­τη­τα να κρα­τή­σει και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ό­λη αυ­τή την ε­νέρ­γεια! Κα­τά και­ρούς, αυ­τό μπορεί να φα­νεί σαν υ­πέ­ρο­γκο κα­θή­κον, αλ­λά ως Αυ­το-εν­δυ­να­μω­μέ­νοι άν­θρω­ποι έ­χου­με κερ­δίσει με την ερ­γα­σί­α μας πολ­λά δώ­ρα για να μας βο­η­θή­σουν. Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Εξι­σορ­ρόπη­σης (Σ.Δ.Ε.) εί­ναι έ­να α­πό αυ­τά τα δώ­ρα. Μας ε­πι­τρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με την α­πε­ριό­ριστη ε­νέρ­γεια του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος. Μέ­χρι τώ­ρα, το γε­νι­κό μο­νο­πά­τι του πνευ­μα­τι­κού α­να­ζη­τη­τή ή­ταν κά­θε­το, δη­λα­δή φθά­να­με επά­νω στον Α­νώ­τε­ρο Ε­αυ­τό μας ή φθά­να­με κά­τω για να συν­δε­θού­με με τη γη. Αυ­τή η κί­νη­ση ή­ταν α­πα­ραίτητη κα­τά την πα­λαιά πα­ρα­δο­σια­κή ε­νέρ­γεια. Τώ­ρα, πέ­ρα α­πό την κά­θε­τη κί­νη­ση, μπο­ρού­με ε­πι­πλέ­ον να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τη νέ­α ο­ρι­ζό­ντια κίνη­ση της ε­νέρ­γειας για να φέ­ρου­με την ενέρ­γεια στο ε­δώ και τώ­ρα της κα­θη­μερινής μας ζω­ής. Αυ­τό εν­δυ­να­μώ­νει τη συν-δη­μιουρ­γι­κή δια­δι­κα­σί­α με το Πνεύ­μα ως συ­νερ­γάτη.

Κα­θώς κοι­τά­τε την α­πει­κό­νι­ση του Σ.Δ.Ε., μπο­ρεί­τε να δεί­τε τις ο­ρι­ζό­ντιες ί­νες που συν­δέ­ουν τα ε­νερ­γεια­κά κέ­ντρα (τσά­κρα) με τις μα­κριές ί­νες του Δι­κτυώ­μα­τος. Κα­θώς μα­θαί­νε­τε να δυ­να­μώ­νε­τε αυ­τές τις ορι­ζό­ντιες ί­νες, αυξά­νε­τε την ι­κα­νό­τη­τά σας να συν­δη­μιουρ­γεί­τε μα­ζί με το Θε­ό/Δη­μιουρ­γό. Αυ­τό εί­ναι το νέ­ο πνευ­ματι­κό μο­νο­πά­τι στις νέ­ες ε­νερ­γεια­κές δυ­να­μι­κές, το α­ποτέ­λε­σμα ό­λης της δου­λειάς που κα­τορ­θώ­θη­κε σχε­τι­κά με την αλ­λα­γή των ε­νερ­γεια­κών δι­κτυωμά­των της Γης. Τώ­ρα μπο­ρού­με να έ­χου­με πρό­σβα­ση στο Σ.Δ.Ε. ώ­στε να εν­δυναμώ­σου­με πλή­ρως τη συν-δη­μιουρ­γι­κή διαδι­κα­σί­α. Αυ­τό το Δι­κτύ­ω­μα, ό­ταν ε­νερ­γοποιεί­ται μέ­σα α­πό τη συ­νει­δη­τό­τη­τα, μέ­σα α­πό ε­νερ­γειακές α­σκή­σεις και α­πό τη σο­φί­α των συ­ναι­σθη­μά­των μας, εί­ναι σαν μια α­ό­ρα­τη α­σπί­δα που εν­δυ­να­μώ­νει το ά­το­μο. Κα­θώς α­ντι­λαμ­βανόμα­στε ό­τι “το σπί­τι μας” εί­ναι α­κρι­βώς εδώ που εί­μα­στε, μας δί­δε­ται η ευ­και­ρί­α να χτί­σου­με το σκε­λε­τό με χαρά.

Μια Μι­κρή Προ­σω­πι­κή Ι­στο­ρί­α

και μια Με­γά­λη Συ­νά­ντη­ση με την Ά­νια

Πριν α­πό εί­κο­σι ε­πτά χρό­νια, ό­ταν ή­μουν εί­κο­σι και κά­τι, αισθάν­θη­κα μια βα­θιά ε­πι­θυ­μί­α να θυ­μη­θώ το Θε­ό/Δη­μιουρ­γό. Με­γά­λω­σα σε έ­να θρη­σκευό­με­νο περιβάλ­λον, πή­γαι­να στην Εκκλη­σί­α, τρα­γου­δού­σα στη χο­ρω­δί­α και έ­παι­ζα το Χρι­στουγεν­νιά­τι­κο άγ­γε­λο κά­θε χρό­νο. Εί­χα πά­θος για το Θε­ό και σκέ­φτη­κα ό­τι ε­άν ο Θεός ή­ταν ο Πα­τέ­ρας μου (δεν γνώ­ρι­ζα τό­τε για τη Θε­ό/Μη­τέ­ρα), θα πρέ­πει να υπήρ­χε μια ε­πο­χή που ή­μουν μέρος του Θε­ού. Με ό­λη μου την καρ­διά, ή­θε­λα να θυ­μη­θώ το Θε­ό –ό­χι τον ε­πι­κρι­τι­κό, πα­λαιό βι­βλι­κό Θε­ό, αλ­λά το Θε­ό του τώ­ρα.

Δεν ή­ξε­ρα τό­τε ό­τι η ε­πι­θυ­μί­α μου να γνω­ρί­σω το Θε­ό σε αυ­τήν τη ζω­ή ή­ταν ε­πί­σης η ε­πι­θυ­μία να θυ­μη­θώ ποια ή­μουν. Δεν ή­ξε­ρα τί­πο­τε α­πό δια­λο­γι­σμούς ή μάντρα.

Παρ’ ό­λα αυ­τά, άρ­χι­σα να ζω και να α­να­πνέ­ω αυ­τήν τη μά­ντρα: «Ε­γώ θυ­μά­μαι, Ε­γώ θυ­μά­μαι». Και πράγ­μα­τι θυ­μή­θη­κα. Σε μια α­πε­ρίγρα­πτη έ­κρη­ξη ε­νέρ­γειας, έ­γι­να «χω­ρίς αρ­χή και χω­ρίς τέ­λος». Υ­πήρ­χε φως πα­ντού. Αι­σθάν­θη­κα μια έ­ντο­νη ρο­ή ε­νέρ­γειας μέ­σα α­πό κά­θε κύτ­τα­ρο της ύ­παρξής μου, μια αί­σθη­ση ό­τι εί­χα κά­νει έ­να βή­μα έ­ξω α­πό το χρό­νο, και έ­νιω­σα μια αγάπη τό­σο έ­ντο­νη και χω­ρίς κρι­τι­κή που ή­ξε­ρα ό­τι ο Θε­ός ή­ταν μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Τό­ση α­γά­πη, τό­σο φως και… τόση σύγ­χυ­ση! Αι­σθάν­θη­κα ό­τι ό­λα τα κύτ­τα­ρα του σώ­μα­τός μου εί­χαν μπει σε φάση πλή­ρους εν­δυ­νά­μω­σης και αυ­τή η δύ­να­μη εί­χε υ­περ­φορ­τί­σει με α­πέ­ρα­ντη α­γά­πη τα κυ­κλώ­μα­τά μου. Αρ­γό­τε­ρα κα­τά­λα­βα ό­τι ό­λα τα ε­νερ­γεια­κά κέ­ντρα μου (τσά­κρα) είχαν α­νοί­ξει διά­πλα­τα.

Δεν υ­πήρ­χαν περιο­δι­κά σχε­τι­κά με την Νέ­α Ε­πο­χή ή άλ­λα μέ­σα για να με βο­η­θή­σουν να κα­τα­λάβω αυ­τό που μου εί­χε συμ­βεί. Τα ε­πό­με­να δε­κα­έ­ξι χρόνια με­λέ­τη­σα ο­τι­δή­πο­τε μπο­ρού­σε να με βο­η­θή­σει να ε­ξη­γήσω την έ­ντο­νη ε­νεργεια­κή α­γά­πη που εί­χα βιώ­σει. Α­να­φέ­ρο­μαι τώ­ρα σε αυ­τήν την πε­ρί­ο­δο της ζω­ής μου ως “Μπερ­δε­μένη α­πό το Φως”. Κα­τά τη διάρ­κεια αυ­τής της πε­ριό­δου βυ­θί­στη­κα σε πολ­λές δια­φο­ρε­τι­κές φι­λο­σο­φί­ες εκ­παί­δευ­σης –Ζεν Βου­δι­σμό, Σα­μα­νι­σμό (Α­φρικάνι­κο, Βρα­ζι­λιά­νι­κο και Ι­θα­γε­νών Α­με­ρι­κά­νων), ανα­γεν­νη­μέ­νο Χρι­στια­νι­σμό, Σί­ντα Γιόγκα, α­κό­μη και πο­λε­μι­κές τέ­χνες (Τά­ε Κουόν Ντο, Τά­ϊ Τσι και Κουν­γκ Φου). Δο­κίμα­σα τα πά­ντα για να ε­νερ­γο­ποι­ή­σω και πά­λι αυ­τήν την υπέρο­χη ε­νέρ­γεια στη ζω­ή μου. Οι σπου­δές μου μού έ­δω­σαν πολ­λές ό­μορ­φες α­λή­θειες: «Η α­λή­θεια βρίσκε­ται μέ­σα σου, κα­θώς ε­πί­σης και ό­λες οι α­πα­ντή­σεις», «εί­μα­στε υ­πέ­ρο­χα ό­ντα και έ­χου­με τη δυ­να­τό­τη­τα να έ­χου­με τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο». Αυ­τό μου έ­δω­σε ελ­πίδες, αλ­λά δυ­σκολεύ­τη­κα πά­ρα πο­λύ να ε­φαρ­μό­σω αυ­τές τις α­λή­θειες στην κα­θη­με­ρι­νή μου ζω­ή και δεν πα­ρή­γα­γαν την έ­ντο­νη ε­νέρ­γεια α­γά­πης που ή­θε­λα τό­σο να α­πο­λαύ­σω και πά­λι. Παρά τις προ­σπά­θειες ε­τών, η ζω­ή μου, η ερ­γα­σί­α μου και το σπί­τι μου ή­ταν έ­να μά­τσο χά­λια! Εί­χα αγ­γί­ξει το Α­πε­ριό­ρι­στο και εξα­κολου­θού­σα να έ­χω έ­ντο­να ο­ρά­μα­τα, αλ­λά παρ’ ό­λα αυ­τά η κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή μου αντα­να­κλού­σε μια έλ­λει­ψη ι­σχύ­ος. Η α­πελ­πι­σί­α μου βά­θαι­νε, αλ­λά η α­γά­πη μου για το Θε­ό πα­ρέ­με­νε. Ή­ξε­ρα ό­τι εί­χα μια “συ­σκευ­ή που με­τα­τρέ­πει το η­λε­κτρι­κό ρεύμα”, αλ­λά πώς μπορού­σα να την κά­νω να δου­λέ­ψει; Αυ­τή ή­ταν μια έμ­μο­νη σκέψη κα­τά τη διάρ­κεια της α­να­ζή­τη­σής μου. Η καρ­διά μου γέμιζε ό­λο και πιο πο­λύ, κα­θώς κα­τα­νο­ού­σα τις αρ­χαί­ες α­λή­θειες και κα­θώς αποκτού­σα τη συ­νει­δη­τό­τη­τα ό­τι εί­μα­στε ό­λοι έ­να. Ε­πί­σης, ή­θελα με πά­θος να κρα­τή­σω το η­λε­κτρι­κό φορ­τί­ο της αλήθειας μου. Με­τά α­πό πολ­λά χρό­νια α­να­ζή­τη­σης, με ει­λι­κρί­νεια και α­πό­γνω­ση, ρώτη­σα: «ε­άν οι α­πα­ντή­σεις βρί­σκο­νται μέ­σα μου, τό­τε θέ­λω να ξέ­ρω πού α­κρι­βώς μέσα σε ε­μέ­να βρί­σκο­νται… και ΠΩΣ θα τις πά­ρω;»

Τε­λι­κά, την άνοι­ξη του 1988 εί­χα και πά­λι την εκ­πλη­κτι­κή ε­μπει­ρί­α του “χωρίς τέ­λος και χω­ρίς αρ­χή”. Αυ­τή τη φο­ρά ή­ταν πα­ρού­σα μια με­γα­λο­πρε­πής φω­τεινή μορ­φή θη­λυ­κής ε­νέργειας. Το ό­νο­μά της εί­ναι Ά­νια. Ο Κρύ­ων μάς λέ­ει ό­τι δεν υπάρ­χει φύ­λο στη σφαί­ρα της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας του Πνεύ­μα­τος. Έ­χω βιώ­σει την Ά­νια ως μια θη­λυ­κή ε­νέρ­γεια, και έ­τσι, ε­πει­δή εί­ναι βο­λικό, πε­ρι­γρά­φω αυ­τή την Ο­ντό­τη­τα ως θη­λυ­κή παρ’ ό­λο που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι μια έκ­φρα­ση μιας ο­ντό­τη­τας που εί­ναι ολο­κλη­ρω­μέ­νη, χω­ρίς φύ­λο. Εί­ναι μια α­πό τις δα­σκά­λες του Κρύ­ων, μέ­ρος της α­κο­λου­θί­ας, συ­μπλη­ρώ­νο­ντας τις πλα­νη­τι­κές αλ­λα­γές του Κρύων με την ερ­γασί­α που φέρ­νου­με ε­μείς. Ό­πο­τε δι­δά­σκω, η Ά­νια εί­ναι πα­ρού­σα. Συλ­λαμ­βά­νω τον ε­αυ­τό μου να μπαι­νο­βγαί­νει στην ε­πι­κοι­νω­νί­α, ε­πει­δή αυ­τή η συγ­χώ­νευ­ση είναι η πιο άνετη για ε­μέ­να αυ­τόν τον και­ρό. Η Ά­νια εί­ναι πα­ρού­σα ό­πο­τε και ό­που έ­νας δά­σκα­λος της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ πα­ρου­σιάζει την ερ­γα­σί­α και ό­πο­τε έ­νας σύμ­βου­λος κά­νει μια συνεδρί­α.

Η Ά­νια και ε­γώ συγ­χω­νευ­τή­κα­με ως μια ο­ντό­τη­τα, κι ε­γώ ε­μπνεύ­στη­κα το ενερ­γεια­κό πρό­τυ­πο που τε­λι­κά θα ο­νο­μάζου­με το Σ.Δ.Ε.. Αυ­τή ή­ταν η πρώ­τη μου ε­μπει­ρί­α με την α­νώ­τε­ρη ε­πι­κοι­νω­νί­α και δέ­χτη­κα μια τε­ρά­στια πο­σό­τη­τα πληροφοριών σε αυ­τό το βα­ρυ­σή­μα­ντο γε­γο­νός. Ό­ταν πρω­το­δέ­χτη­κα το ε­νερ­γεια­κό πρότυ­πο του Σ.Δ.Ε. α­πό την Ά­νια, ή­ξε­ρα ό­τι ήταν έ­να δώ­ρο, αλ­λά δεν ή­ξε­ρα το για­τί. Η ε­νέρ­γεια πα­ρέ­μει­νε α­δρα­νής για έ­να χρόνο. Τό­τε, το 1989, με την ά­φι­ξη του Κρύ­ων, το Δι­κτύ­ω­μα ε­νερ­γοποι­ή­θη­κε. Η ερ­γα­σί­α μου (ή το συμ­βό­λαιό μου, ό­πως τώ­ρα το κα­τα­νο­ώ) α­πο­κα­λύ­φθη­κε: θα ερ­μή­νευα το Δι­κτύ­ω­μα, θα μά­θαι­να πώς να το χρη­σι­μο­ποιώ και θα δί­δα­σκα άλ­λους πώς να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν. Κομ­μα­τά­κι-κομ­μα­τά­κι, τα δώ­ρα του Δι­κτυώ­μα­τος α­ποκα­λύ­φθη­καν. Πέ­ρα­σαν έ­ξι χρό­νια ερ­μη­νεύ­ο­ντας και χαρ­το­γρα­φώ­ντας το Δι­κτύ­ω­μα που βλέ­πε­τε στην α­πει­κό­νι­ση και α­να­πτύσ­σο­ντας τις πρώ­τες τέσ­σε­ρις φά­σεις της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορ­ρόπη­σης του Η.Μ.Π..

Το 1989, άρ­χι­σα να δου­λεύ­ω στο σπί­τι μου, έ­χο­ντας ε­νερ­γεια­κές συ­νε­δρί­ες α­κο­λου­θώ­ντας τα πρό­τυ­πα που μου εί­χε δεί­ξει η Άνια (αρ­γό­τε­ρα το παρομοί­ω­σα με το να α­να­κα­λύ­πτω διά­φο­ρους “κύ­κλους στους α­γρούς” μέ­σα στο ε­νερ­γεια­κό πεδί­ο του αν­θρώ­που). Α­κο­λού­θη­σα τα πρό­τυπα ό­πως μου δό­θη­καν, αλ­λά τα α­ποτελέ­σμα­τα διέ­φε­ραν α­νά­λο­γα με τις α­νά­γκες του κά­θε αν­θρώ­που ή την πρό­θε­ση. Υπήρ­χαν κά­ποιες θε­ρα­πεί­ες σε φυ­σι­κό ε­πί­πε­δο, αλ­λά αυ­τές τις α­ντι­λαμ­βα­νό­μουν ως πα­ρε­νέρ­γειες, αφού ε­στί­α­ζα να ε­ξι­σορ­ρο­πή­σω και να ε­νερ­γο­ποι­ή­σω αυ­τό το νέ­ο ε­νερ­γεια­κό σύ­στη­μα που άγ­γι­ζα. Συγχρό­νως, η ζω­ή μου άρ­χι­σε να αλ­λά­ζει δρα­μα­τι­κά. Ε­νώ ε­νερ­γο­ποιού­σα το Δι­κτύω­μα μέ­σα στους άλ­λους, το δι­κό μου ε­νεργεια­κό σύ­στη­μα έ­γι­νε πιο δυνατό, πιο ι­κα­νό να “κρα­τά­ει το φορ­τί­ο”. Εί­χα το χώ­ρο για να κυ­κλο­φορήσει ό­λη αυ­τή η συ­μπα­ντι­κή ε­νέρ­γεια. Α­ντι­λή­φθη­κα ό­τι μπορού­σα να κρα­τή­σω τη δι­κή μου δύνα­μη –αυτό το ο­νο­μά­ζω “Ε­νέρ­γεια του Πυ­ρή­να”– και η συ­νερ­γα­σί­α μου με το Πνεύ­μα ζωντά­νε­ψε. Για πρώ­τη φο­ρά άρ­χι­σα να αι­σθάνο­μαι σα στο σπί­τι μου ε­δώ, σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη Γη.

Τα νέ­α για τα θε­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα που εί­χαν οι πε­λά­τες μου στη ζω­ή τους ε­ξα­πλώ­θη­καν, και έ­τσι ξε­κί­νη­σε η ι­διω­τι­κή ά­σκη­ση του ε­παγ­γέλ­μα­τός μου. Οι άνθρω­ποι α­νέ­φε­ραν ό­τι αι­σθα­νό­ντου­σαν “δια­φο­ρε­τι­κοί” και “πιο α­νά­λα­φροι” και παρα­τή­ρη­σαν ό­τι έ­νιω­θαν με­γα­λύ­τε­ρη πλη­ρό­τη­τα στη ζω­ή τους. Αυ­τό δεν ερ­χό­ταν πά­ντα εύ­κο­λα, κα­θώς υ­πήρ­χε ερ­γα­σί­α που έ­πρε­πε να γί­νει, αλ­λά οι πε­λά­τες βρήκαν ό­τι εί­χαν πε­ρισσό­τε­ρη ε­νέρ­γεια και πιο δυ­να­τή κα­θο­δή­γη­ση ώ­στε να πραγ­ματο­ποι­ή­σουν και να ο­λο­κλη­ρώ­σουν τα ε­πό­με­να βή­μα­τα της ψυ­χής τους. Πα­ρα­μένοντας σταθε­ρή και δου­λεύ­ο­ντας με έ­να ά­το­μο κά­θε φο­ρά, ε­ξα­πλώ­θη­κε η φή­μη της ερ­γα­σί­ας μου. Στα χρό­νια που α­κο­λού­θη­σαν δί­δαξα σε πολ­λά εκ­παι­δευ­τι­κά προγράμ­μα­τα ενη­λί­κων που γι­νό­ντου­σαν σε δη­μό­σια σχο­λεί­α και έ­δι­να δια­λέ­ξεις σε Πα­νεπι­στήμια, σε κέ­ντρα της νέ­ας ε­πο­χής, σε εκ­θέ­σεις με θέ­μα­τα υ­γεί­ας και σε ε­πι­χειρήσεις. Εμ­φα­νί­στη­κα σε κά­ποιες μι­κρές ρα­διο­φω­νι­κές εκ­πο­μπές, κα­θώς και σε εκπο­μπές της τη­λε­ό­ρα­σης, και με πα­ρου­σί­α­ζαν θε­τι­κά οι τοπικές ε­φη­με­ρί­δες.

Συ­νέ­βη έ­να εκ­πλη­κτι­κό γε­γο­νός με το ο­ποί­ο εν­θου­σιά­στη­κα στη δια­δρο­μή μου: το κα­λο­καίρι του 1995, μια σο­βα­ρή και σε­βα­στή ε­ται­ρί­α έ­ρευ­νας και ανά­πτυ­ξης που εί­χε την έ­δρα της στο Κονέ­κτι­κατ, πλη­σί­α­σε τον Στή­βεν και ε­μέ­να. Η ε­ται­ρί­α ει­δι­κευό­ταν σε κυ­βερ­νη­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά συμ­βό­λαια (και δη­μιούρ­γη­σαν τη σει­ρά των βί­ντε­ο για την υ­γεί­α του Τζ. Ε­βε­ρετ Κουπ). Ή­θε­λαν να συ­νερ­γα­στούν μα­ζί μας για να κά­νου­με μια αί­τη­ση στην NASA για μια ε­πι­χο­ρή­γηση να με­λε­τη­θούν τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της Τεχνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ για τη βελ­τί­ω­ση της ατο­μι­κής και ο­μα­δι­κής ε­πί­δο­σης και για τη δια­δι­κα­σί­α εν­δυνά­μω­σης της δια­τή­ρη­σης της αν­θρώ­πι­νης υ­γεί­ας για τους α­στρο­ναύ­τες. Η δι­κή μας συ­νει­σφο­ρά στο πεί­ρα­μα ή­ταν να παρέ­χου­με την εκ­παί­δευ­ση και τις α­σκή­σεις ώ­στε να ε­ξε­τα­στούν τα αποτε­λέ­σμα­τα της ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης της ε­νέργειας του η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού πε­δί­ου. Με άλ­λα λό­για, θα διε­γεί­ρα­με τη συλ­λογι­κή συ­νει­δη­τό­τη­τα, συγ­χω­νεύ­ο­ντας το Πνεύ­μα και τη βιο­λο­γί­α! Μά­θα­με ό­τι ο χρόνος δεν ή­ταν κα­τάλ­λη­λος α­κρι­βώς τό­τε και απογο­η­τευ­τή­κα­με ό­ταν η ε­ταιρεί­α δεν πή­ρε την ε­πι­χο­ρή­γη­ση α­πό τη NASA. Παρ’ ό­λα αυ­τά α­ποκτή­σα­με θάρρος και γνω­ρί­ζα­με α­κό­μη ό­τι ήμα­σταν στο σω­στό μο­νο­πά­τι. Έ­να χρό­νο αρ­γό­τε­ρα, το κα­λο­καί­ρι του 1996, ο Στή­βεν και ε­γώ τε­λι­κά δια­βά­σα­με τα μη­νύ­μα­τα του Κρύ­ων. Ό­πως πολ­λοί, ή­ταν έντο­νη η α­να­γνώ­ρι­ση που βιώ­σα­με. Μέ­χρι το φθι­νό­πω­ρο του 1996, εί­χα­με συ­να­ντή­σει τον Κρύ­ων, τον Λη Κά­ρολ και την Τζαν Τόμπερ. Το Φε­βρουά­ριο του 1997 γί­να­με ε­πί­σημα συ­νερ­γά­τες.

Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης εί­ναι το

Ε­νερ­γεια­κό Πρότυ­πο της Αυ­το-Εν­δυ­νά­μω­σης

«Με τι μοιά­ζει το ε­νερ­γεια­κό πρό­τυ­πο της Αυ­το-εν­δυ­νά­μω­σης;» ρώ­τη­σα τον Λη/Κρύ­ων, ό­ταν ή­μα­σταν στην Α­τλά­ντα για μια ε­πι­κοι­νω­νί­α του Κρύ­ων. Κα­θώς αι­σθάν­θη­κα τη γνώρι­μη ζεστα­σιά στην καρ­διά μου, που γνω­ρί­ζω ό­τι εί­ναι ο Κρύ­ων, ο Λη εί­πε, «Δεν ξέ­ρω τι ση­μαί­νει αυ­τή η α­πά­ντη­ση, αλ­λά εί­ναι “πλεγ­μέ­νο”» (σημ. σαν πλε­κτό με βε­λονά­κι). Ναι, τι υ­πέ­ρο­χος τρό­πος να περι­γράψει το Δι­κτύ­ω­μα με το ο­ποί­ο δου­λεύ­ω για τα τε­λευ­ταί­α δέ­κα χρό­νια! Η συ­νειδη­τό­τη­τα κα­θώς και η κα­τα­νό­η­ση του ε­νερ­γεια­κού σχε­δί­ου της Αυ­το-εν­δυ­νάμω­σης εί­ναι μια κρί­σι­μη άποψη της ε­ξέ­λιξής μας. Οι ί­νες α­πό φως και ε­νέρ­γεια α­κτι­νο­βο­λούν ο­ρι­ζο­ντί­ως α­πό τα ε­νεργεια­κά κέ­ντρα μας (τσά­κρα). Αυ­τές οι ί­νες σχη­μα­τί­ζουν κα­μπύ­λες που έχουν το σχή­μα του αριθ­μού ο­κτώ, οι ο­ποί­ες ει­σχω­ρούν σε μα­κριές κα­τα­κό­ρυ­φες ί­νες α­πό ε­νέρ­γεια που πε­ρι­βάλ­λουν και δια­περ­νούν την ε­νερ­γεια­κή μας ανα­το­μί­α. Αυ­τός εί­ναι ο σκε­λε­τός που σχη­μα­τί­ζει το Σ.Δ.Ε.. Το σκέ­πτο­μαι κατ’ αυ­τόν τον τρό­πο. Η φυ­σι­κή α­να­το­μί­α α­ποτε­λεί­ται α­πό πολ­λά συ­στή­μα­τα ό­πως το μυ­ϊ­κό, το σκε­λε­τι­κό κλπ. Η ε­νερ­γεια­κή α­να­το­μί­α α­πο­τε­λεί­ται ε­πί­σης α­πό συ­στή­ματα. Το βασικό πρό­τυ­πο αυ­τού του συ­γκε­κριμέ­νου συ­στή­μα­τος –το Δι­κτύ­ω­μα– εί­ναι συ­μπαντι­κό, εί­ναι στη βά­ση του το ί­διο σε κά­θε άν­θρω­πο. Ό­ταν ί­νες φω­τός τε­ντώ­νο­νται σε έ­να μέ­ρος του Σ.Δ.Ε., άλ­λες ί­νες μπορεί να α­ντα­πο­κριθούν σε έ­να δια­φο­ρε­τι­κό μέ­ρος. Ό­πως το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα, έ­τσι και το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης εί­ναι εύ­κα­μπτο και αλ­λη­λο­συνδε­δε­μέ­νο. Το προ­σω­πι­κό ε­νερ­γεια­κό δι­κτύ­ω­μά μας εί­ναι ο μι­κρό­κο­σμος του μα­κρό­κο­σμου! Το Σ.Δ.Ε. λει­τουρ­γεί παρόμοια με έ­ναν η­λε­κτρι­κό με­τα­σχη­μα­τι­στή, με­τα­φέ­ρο­ντας ενέρ­γεια α­πό το έ­να κύκλω­μα στο άλ­λο. Αυ­τός είναι ο λό­γος που α­να­φε­ρό­μα­στε στη διαδι­κα­σί­α αυ­τή ως «και­νούρ­για κα­λω­δί­ω­ση για τη νέ­α ε­νέργεια». Μας ε­πι­τρέ­πει να λά­βου­με και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με την ε­νέρ­γεια που μα­θαί­νουμε να α­πε­λευθε­ρώ­νου­με α­πό το Συ­μπαντι­κό Δι­κτύ­ω­μα μέσα α­πό την πρό­θε­σή μας.

Ο Ρό­λος της Πρό­θε­σης

Παρ’ ό­λο που το βα­σι­κό πρό­τυ­πο του Σ.Δ.Ε. εί­ναι ί­διο για όλους μας, η δια­βάθ­μι­ση εί­ναι ι­διαί­τε­ρα προ­σω­πι­κή. Κα­θο­ρί­ζε­ται α­πό τη μα­θη­μα­τι­κή σχέ­ση με­τα­ξύ της συχνό­τη­τας δό­νη­σης του κά­θε αν­θρώ­που και του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος. Η εξισορ­ρό­πη­ση των ι­νών της ενερ­γεια­κής α­νατο­μί­ας εί­ναι αρ­κε­τά πο­λύ­πλο­κη, και ε­δώ εί­ναι που τη ΠΡΟ­ΘΕ­ΣΗ παί­ζει έ­ναν μεγά­λο ρό­λο. Η βα­σι­κή πρό­θε­ση σε μια ε­νεργεια­κή συ­νε­δρί­α της Τεχνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ εί­ναι να ε­ξι­σορ­ρο­πή­σει το η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κό πε­δί­ο του αν­θρώπου, ε­πι­τρέ­πο­ντας στην α­το­μι­κή ε­νέρ­γεια να α­νοί­ξει ό­σα κυ­κλώ­μα­τα εί­ναι δυ­να­τόν προς το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύω­μα.

Οι κι­νή­σεις γίνο­νται με χά­ρη και εί­ναι εύ­κο­λο να γί­νουν. Το ά­το­μο που δέχε­ται τη συ­νε­δρί­α μπο­ρεί να εκ­δη­λώ­σει πρό­θε­ση για σχε­δόν ο­τι­δή­πο­τε –α­πό θε­ρα­πεί­α μέ­χρι Αυ­το­γνω­σί­α, μέ­χρι την α­πλή ε­λάτ­τω­ση του στρες, μέ­χρι και την α­να­δό­μη­ση του DNA του. Κα­θώς η συ­νε­δρί­α προ­χω­ρά, συμ­βαίνει μια ε­πα­νε­νερ­γο­ποί­η­ση του ε­νερ­γεια­κού πεδί­ου του α­τό­μου και δη­μιουρ­γεί­ται μια νέ­α τά­ξη ε­ντός του πε­δί­ου, πα­ρά­γο­ντας μια πιο δυ­να­τή δο­μή ώ­στε να λαμ­βά­νει ε­νέρ­γεια α­πό την Α­πε­ριό­ρι­στη Πη­γή (το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα). Α­φού έ­χουν γί­νει οι συν­δέ­σεις, συ­χνά βλέπου­με μια δρα­μα­τι­κή αύ­ξη­ση στη δια­δι­κα­σί­α της συν-δη­μιουρ­γί­ας της ζω­ής. Ο κα­θο­ρι­στικός πα­ρά­γοντας εί­ναι η ε­ξέ­λι­ξη της ψυ­χής. Η διαδικασί­α της ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού πε­δί­ου μπο­ρεί να ο­δη­γή­σει στην αυ­θόρ­μητη α­πε­λευ­θέ­ρω­ση, α­κό­μη και χω­ρίς ε­νό­ρα­ση, σε χρο­νι­κό διά­στη­μα ε­νός χτύ­που της καρ­διάς. Με αυ­τή τη γε­ρή δό­ση, α­νε­βά­ζου­με το δι­κό μας ε­πί­πε­δο δό­νη­σης, το ο­ποί­ο με τη σει­ρά του α­νε­βά­ζει το ε­πί­πε­δο δό­νη­σης της Γης. Αυ­τός εί­ναι ο τρό­πος που ε­μείς προσω­πι­κά μπο­ρού­με να φτά­σου­με σε αυ­τό που πολ­λοί ε­κλαμ­βά­νουν ως Α­νά­λη­ψη.

Ο Κρύ­ων μάς υπεν­θυ­μί­ζει ό­τι την α­γά­πη που έ­χου­με δώ­σει στο Δη­μιουρ­γό, στους Δα­σκά­λους (ό­πως τον Ι­η­σού και το Βού­δα), στους δι­κούς μας Πνευ­ματικούς κα­θο­δη­γη­τές, στις οι­κο­γέ­νειές μας και σε άλ­λες σχέσεις εί­ναι μια α­ντα­νά­κλαση της α­γά­πης που έ­χου­με για τον ε­αυ­τό μας. Κα­θώς διεκ­δι­κού­με αυ­τή την α­γά­πη, με­γα­λώ­νει ο Αυ­το-σε­βα­σμός μας. Αυ­τή η α­γά­πη του “α­νώ­τε­ρου ε­αυ­τού” εί­ναι απέρα­ντη και η βιο­λο­γί­α πρέ­πει να εί­ναι αρ­κε­τά δυ­να­τή για να την κρα­τή­σει. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η προ­ε­τοι­μα­σί­α! Κρατώ­ντας αυ­τήν την α­γάπη για τον ε­αυ­τό μας πρώ­τα, γι­νό­μα­στε ο­λο­κλη­ρω­μέ­νοι ή ο­λό­ψυ­χοι. Τό­τε μοιρα­ζόμαστε την α­γά­πη μας με τους άλ­λους από μια διαφο­ρε­τι­κή ό­ψη, μια ό­ψη που δε γνω­ρί­ζα­με πο­τέ πριν. Η ε­νερ­γοποί­η­ση και η εξά­σκη­ση του Σ.Δ.Ε. εί­ναι έ­να ε­σω­τε­ρι­κό μέ­ρος της προ­ε­τοι­μα­σί­ας ώ­στε να λάβου­με την ε­νέρ­γεια της Αυ­το-α­γά­πης και Αυτο-ε­κτί­μη­σης, κα­θώς α­νε­βαί­νει σαν τον φοί­νι­κα μέ­σα μας. Αυ­τό εί­ναι έ­να δώρο του Πνεύ­μα­τος, κα­θώς προχωρά­με προς τη χά­ρη. Εί­χε πε­ρά­σει αρ­κε­τός και­ρός στη δι­κή μου διδασκα­λί­α α­πό τό­τε που μί­λη­σα για την α­γά­πη. Έ­νιω­θα, με το πέρα­σμα των χρό­νων, ό­τι γινόταν ε­σφαλ­μέ­νη χρή­ση της λέ­ξης. Τό­τε γνώ­ρι­σα τον Κρύ­ων, και αχ πώς γέ­μι­σε η καρ­διά μου! Η ενέρ­γεια της Γης εί­ναι επι­τέ­λους έ­τοι­μη για τη στα­θε­ρή ρο­ή της α­γά­πης, και θα εί­μα­στε ι­κα­νοί να τη χει­ρι­στού­με. Αυτό μπο­ρού­με να το κά­νου­με με χά­ρη, α­γά­πη και χα­ρά χρησιμο­ποιώ­ντας το Σ.Δ.Ε.

“Παί­ζο­ντας τις Χορ­δές” του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης – Μια Η­λε­κτρι­κή Ε­ξέ­λι­ξη

Ε­άν θέ­λε­τε να ε­πι­κοι­νω­νεί­τε πο­λύ κα­λά με το Σύ­μπαν, μπο­ρεί­τε να ανα­πτύ­ξε­τε αυ­τή την ε­πι­δε­ξιό­τητα μέ­σα α­πό την ε­ξά­σκη­ση. Δεν εί­ναι σα να παί­ζε­τε έ­να έγ­χορδο όρ­γα­νο. Πολ­λοί α­πό ε­σάς ή­δη εκτεί­νε­στε προς τα έ­ξω και παί­ζε­τε απ’ ευ­θεί­ας με τις χορδές του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος, δη­μιουρ­γώ­ντας δό­νη­ση μέ­σα α­πό το δια­λο­γι­σμό, α­πό ε­νερ­γεια­κές ερ­γα­σί­ες ή από την πρό­θε­ση. Παί­ζο­ντας πά­ντα με τις χορ­δές του Σ.Δ.Ε., προ­σθέ­τε­τε την προσω­πι­κή σας υ­πο­γρα­φή στη σύν­δε­ση και δί­νε­τε στο Σύ­μπαν τη διεύ­θυν­ση του απο­στο­λέ­α, δη­λα­δή τη δι­κή σας! Οι ε­ξω­τερικές χορ­δές ή ί­νες του Σ.Δ.Ε. εί­ναι μέ­ρος της δι­κής σας α­να­το­μί­ας. Κα­θώς τις κοιτά­τε στην α­πει­κό­νι­ση, μπο­ρεί να αισθαν­θεί­τε ό­τι εί­ναι ζω­ντα­νές και παλ­λόμε­νες. Ό­ταν μά­θε­τε πώς να χρη­σι­μο­ποιεί­τε αυ­τές τις ί­νες ε­νέρ­γειας, μπο­ρεί­τε να αποσα­φη­νί­σε­τε πιο κα­θα­ρή και να ενι­σχύ­σε­τε την ε­πι­κοι­νω­νί­α σας με το Συ­μπα­ντι­κό Δικτύ­ω­μα. Η δό­νη­ση που δη­μιουρ­γεί­ται ως α­πο­τέ­λε­σμα ε­ντός του Δι­κτυώ­μα­τος, μπο­ρεί τώ­ρα να α­ντα­πο­κρι­θεί απ’ ευ­θεί­ας και προ­σω­πι­κά σε ε­σάς. Αγ­γί­ζο­ντας το Σ.Δ.Ε. μέ­σα α­πό την προσω­πι­κή σας σύν­δε­ση, δη­μιουρ­γεί­τε μια πιο ι­σχυ­ρή Αυ­το-εν­δυ­νά­μω­ση. Προ­σκα­λεί­στε να συμ­με­τά­σχε­τε στο συ­μπα­ντι­κό σχέ­διο των πραγ­μά­των κα­τά έ­ναν τρό­πο που μό­νο οι Δά­σκαλοι έ­χουν κά­νει στο πα­ρελ­θόν. Εί­στε έ­νας δά­σκα­λος, εί­στε μια ψυ­χή. Σας προ­σκα­λού­με να ξε­κλει­δώ­σε­τε το δι­κό σας α­πό­λυ­το έ­λεγχο.

Με τις προ­σπάθειες μας ως “ερ­γά­τες του φω­τός” έ­χου­με κά­νει ση­μα­ντι­κές αλ­λα­γές στον πλανή­τη και ση­μα­ντι­κές αλ­λα­γές στον ε­αυ­τό μας. Η ε­νερ­γεια­κή ανατο­μί­α μάς α­ντι­κα­το­πτρί­ζει αυ­τές τις προ­σπά­θειες κα­θώς προ­χω­ρά­με στην κα­τεύθυνση ό­που κρα­τά­με ό­σο πιο πο­λύ φως και ε­νέρ­γεια μπο­ρού­με. Η σκλη­ρή μας εργα­σί­α έ­χει συ­νει­σφέ­ρει στη γέν­νη­ση αυτού του σύγ­χρο­νου ε­νερ­γεια­κού συ­στή­μα­τος, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Σ.Δ.Ε. Η ύ­παρ­ξη με­τάλ­λων στα ο­στά σας, κά­νει το σκελε­τό σας έ­ναν ι­δα­νι­κό α­γω­γό της η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κής ε­νέργειας. Μέ­σα μας έ­χου­με ό­λοι το χρώ­μα του η­λε­κτρι­κού-μπλε, ό,τι χρώμα κι αν έ­χει το δέρ­μα μας. Το υ­λι­κό α­πό το ο­ποί­ο συ­ντί­θε­ται το Σ.Δ.Ε., εί­ναι μέ­ρος του ε­νερ­γειακού πε­δί­ου σας κι έ­χει αρ­χί­σει να παίρ­νει μορ­φή. Κα­θώς εργά­ζο­μαι με τα ε­νερ­γεια­κά πρότυ­πα ξα­νά και ξα­νά, α­ντι­λαμ­βά­νο­μαι ό­τι έ­χω το προ­νό­μιο να κά­θο­μαι σε μια θέ­ση της πρώτης σει­ράς βλέ­πο­ντας την ε­ξέ­λι­ξη του φω­τει­νού σώ­μα­τος, κι αυ­τό προ­κα­λεί δέ­ος. Οι πλη­ρο­φο­ρί­ες που πα­ρου­σιά­ζο­νται ε­δώ για το Σ.Δ.Ε. έ­χουν προ­έρ­θει α­πό την εργα­σί­α που έ­χω κά­νει με χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, προ­σω­πι­κά και σε ο­μά­δες (βλ. α­πεικό­νι­ση).

Οι Θη­λιές του Ά­πει­ρου με το Σχή­μα του Α­ριθ­μού “8”

Η Ά­νια άρ­χι­σε να μου α­πο­κα­λύ­πτει τις ί­νες με το σχή­μα του οκτώ που α­κτι­νοβολού­νται α­πό τα ε­νερ­γειακά κέ­ντρα (τσά­κρα) και μας συν­δέ­ουν με τον Πυ­ρή­να ενέρ­γειας. Αυ­τά εί­ναι τα αυ­το-ι­σορ­ρο­πού­με­να ο­κτά­ρια του Σ.Δ.Ε. Σχη­μα­τί­ζουν το σύμ­βο­λο του α­πεί­ρου, α­ντι­προ­σω­πεύ­ο­ντας την αιώ­νια σύν­δε­ση με­τα­ξύ των Ανθρώ­πων και του Δη­μιουρ­γού. Πα­ρα­τή­ρη­σα αυ­τές τις ί­νες φω­τός που τρο­φο­δο­τούσαν την αν­θρώ­πι­νη βιο­λο­γί­α με πλη­ρο­φο­ρί­ες α­πό το Σύ­μπαν. Ό­ταν εί­δα τη βιολογί­α να στέλ­νει πλη­ροφο­ρί­ες προς τα έ­ξω, μέ­σα α­πό τα αυ­το-ι­σορ­ρο­πού­με­να ο­κτάρια, α­ντι­λή­φθη­κα ό­τι εί­χα­με κά­νει έ­να αρ­κε­τά με­γά­λο ε­ξελι­κτι­κό άλ­μα με την ε­νεργο­ποί­η­ση αυ­τού του τμή­μα­τος της ε­νερ­γεια­κής α­νατομί­ας. Αυ­τό ε­δώ εί­ναι το μέ­σον να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με τη συν-δη­μιουρ­γί­α στο ε­δώ και τώ­ρα. Το ε­πι­στρε­φό­με­νο κύ­μα ε­νέργειας α­πό το σύ­μπαν φέρ­νει μα­ζί του ε­μπει­ρί­ες που δί­νουν μορ­φή στη μελ­λο­ντική μας πραγ­ματικό­τη­τα.

Λί­γο και­ρό α­φού πρω­το­πα­ρα­τή­ρη­σα τα αυ­το-ι­σορ­ρο­πού­με­να ο­κτά­ρια, σχη­ματίστη­καν οι μα­κριές ί­νες που δημιουρ­γούν το ε­ξω­τε­ρι­κό πλαί­σιο του Σ.Δ.Ε. Δώ­δε­κα α­πό αυ­τές τις μα­κριές ί­νες συν­θέ­τουν το ε­ξω­τε­ρι­κό ε­πί­πε­δο του Δι­κτυώ­μα­τος. Πρό­σφα­τα ε­νερ­γο­ποι­ή­θη­καν δώ­δε­κα α­κό­μη ί­νες που δια­περ­νούν στη μέ­ση τα αυτο-ι­σορ­ρο­πού­με­να ο­κτά­ρια. Δου­λεύ­ο­ντας με την πρό­θε­ση και ε­νερ­γεια­κές α­σκήσεις, κα­θώς και με την α­νεύ­ρε­ση των ε­νερ­γεια­κών σχη­μά­των μέ­σα στο πε­δί­ο, το Δι­κτύ­ω­μα α­πο­κτά την ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη μορ­φή του. Τι πα­νέ­μορφη εξέ­λι­ξη που εί­ναι αυ­τή! Κα­θώς ε­ξα­σκείτε το Σ.Δ.Ε. εν­δυ­να­μώ­νε­τε τη δι­κή σας δυ­να­τό­τη­τα να κρατάτε τη νέ­α ενέρ­γεια στη δική σας Βιο­λο­γί­α. Αυ­τό με τη σει­ρά του βο­η­θά το Σ.Δ.Ε. να φθά­σει στην πλή­ρη σχηματοποί­η­ση του. Α­κό­μη και κα­θώς δια­βά­ζετε αυ­τές τις λέ­ξεις και μελε­τά­τε την α­πει­κό­νι­ση, ε­νερ­γο­ποιεί­τε την ε­νέρ­γεια του Δι­κτυώ­μα­τος μέ­σα στην ο­ντό­τη­τά σας. Ό­ταν α­πο­κτή­σου­με βα­σι­κή κα­τα­νό­η­ση για το πώς λειτουρ­γεί αυ­τό το “σύ­στη­μα μη­νυ­μά­των”, α­ντι­λαμ­βα­νό­μα­στε ό­τι ε­μείς εί­μα­στε α­ληθινά οι δη­μιουρ­γοί της δικής μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Στέλ­νοντας προς τα έ­ξω πιο δυ­να­τά, κα­θα­ρά μηνύματα με έ­ναν τρό­πο γε­μά­το α­γά­πη και χά­ρη, δη­μιουρ­γού­με μια πιο δυνατή, κα­θα­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Την ε­πο­χή του 11:11 δε­χτή­κα­με με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη για την ύ­παρξή μας.

Η ερ­γα­σί­α της Σο­λά­ρα α­πο­σκο­πού­σε, συν τοις άλ­λοις, στο να δεχθού­με πιο πο­λύ α­πό τη δι­κή μας ε­νέρ­γεια, και ως α­πο­τέ­λε­σμα, τα προ­σω­πι­κά μας αρ­χεί­α απε­λευ­θε­ρώ­θηκαν στα ε­νερ­γεια­κά μας πε­δί­α. Η ι­στο­ρί­α σας –τα κλη­ρο­νο­μι­κά σας πρό­τυ­πα, τα αρ­χεί­α των προ­η­γού­με­νων ζω­ών και ό­λα τα γε­γο­νό­τα που έ­χε­τε βιώσει σε αυ­τή τη ζω­ή– εί­ναι κα­τα­γε­γραμμέ­να μέ­σα στις μα­κριές πλη­ρο­φο­ρια­κές ίνες που βρί­σκο­νται πί­σω σας. Αυ­τά τα αρ­χεί­α μοιάζουν με μι­κρούς δί­σκους α­πό φως και κρα­τά­νε τις πλη­ρο­φορί­ες στη θέ­ση τους η­λε­κτρομαγνη­τι­κά. Ό­ταν πε­ρίσ­σεια φόρ­τι­ση ε­νέρ­γειας πε­ρι­βάλ­λει έ­ναν α­πό αυτούς τους δί­σκους, θα εμ­φα­νι­στεί συ­χνά ως μια πραγ­μα­τι­κότη­τα που ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται ξα­νά και ξα­νά σε αυ­τό που ε­μείς α­πο­κα­λού­με πα­ρόν. Ε­άν αυ­τή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι αυ­τή που ε­πι­θυ­μού­με, τό­τε εί­ναι κα­λό. Αλλά πο­λύ συ­χνά η “ε­νερ­γεια­κή ι­στο­ρί­α” μας δη­μιουρ­γεί έ­να ε­πα­να­λαμβα­νό­με­νο πρό­τυ­πο που γί­νε­ται μια ά­γκυρα αρ­νη­τι­κό­τη­τας που α­να­χαι­τί­ζει την εξέλι­ξή μας προς τα εμπρός. Κα­θώς ε­ξι­σορ­ρο­πού­με τα φορ­τί­α της ε­νέρ­γειας μέ­σα στις μα­κριές ί­νες που βρί­σκονται πί­σω μας, η πρό­θε­σή μας εί­ναι να με­του­σιώ­σου­με την “ε­νερ­γεια­κή μας ι­στο­ρί­α” ή το “πα­ρελ­θόν” σε μια κο­λώ­να χρυ­σής σο­φί­ας και υ­πο­στή­ρι­ξης. Α­πα­λά α­πε­λευθερώ­νου­με την πε­ρίσ­σεια “αρ­νη­τι­κή” ε­νέρ­γεια, ώ­στε τώ­ρα, απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη, να χρη­σι­μο­ποιηθεί με πιο ω­φέ­λι­μους τρό­πους κα­θώς συν­δη­μιουρ­γού­με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στο ΤΩ­ΡΑ. Ζού­με σε μια ε­πο­χή ό­που δίδεται η ευ­καιρί­α για καρ­μι­κή α­πε­λευ­θέ­ρω­ση με τη Χά­ρη. Αυ­τές οι ί­νες εί­ναι οι αγωγοί για το με­γα­λύ­τε­ρο φορ­τί­ο της ε­νέρ­γειας και χρειά­ζε­ται να διεκ­δι­κή­σουμε αυτήν την προσω­πι­κή αί­τη­ση χά­ρι­τος.

Πα­ρα­τη­ρεί­στε στην α­πει­κό­νι­ση την κο­λώ­να α­πό κα­θα­ρό φως που δια­περ­νά το κέ­ντρο του σώμα­τος. Ε­δώ, στο κέ­ντρο σας, βρί­σκε­ται στην ε­ξέ­λι­ξή του η ε­νο­ποίηση του συ­στή­μα­τος των ε­νεργεια­κών κέ­ντρων (τσά­κρα). Αυ­τός εί­ναι ο πυ­ρή­νας ε­νέρ­γειας, το α­νοι­κτό κύ­κλω­μα του Σ.Δ.Ε. που μας συν­δέ­ει με την Α­περιό­ρι­στη Πη­γή. Ό­σο πιο με­γά­λη εί­ναι η ρο­ή της ε­νέρ­γειας ε­δώ, τό­σο πιο με­γά­λη εί­ναι η απε­λευ­θέ­ρω­ση της πνευ­μα­τι­κής γνώ­σης μέ­σα μας. Ό­πως μας εί­πε ο Κρύ­ων στη λί­μνη Γε­νεύ­η, η σο­φί­α των ε­τών βρίσκε­ται α­κρι­βώς μέ­σα μας. Η πνευ­μα­τι­κή ευφυΐ­α ε­νυ­πάρ­χει σε ό­λους μας, και ε­ξαρ­τά­ται α­πό ε­μάς να εκ­δηλώ­σου­με την πρό­θε­ση να τη χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με. Το πά­ντρε­μα του Πνεύ­μα­τος και της Βιολογί­ας εί­ναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, και το κα­θή­κον μας ε­δώ εί­ναι να διευ­κο­λύ­νου­με αυ­τή την πραγ­μα­τι­κό­τητα. Έ­να χα­ρα­κτηρι­στι­κό αυ­τής της δια­δικα­σί­ας εί­ναι μια αί­σθη­ση έ­ντο­νης γα­λή­νης α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό αυ­τό που μπο­ρεί να συμ­βαί­νει γύ­ρω σας. Θυ­μά­στε την “Πα­ρα­βο­λή του Λάκ­κου με την Πίσ­σα” του Κρύ­ων; [Οι Πα­ρα­βο­λές του Κρύ­ων, Λη Κά­ρολ, Εκ­δό­σεις Κρύ­ων Ε­ΠΕ, 2004]. Κα­θώς α­πε­λευ­θε­ρώ­νε­τε τα πε­ρίσ­σεια φορτί­α ε­νέρ­γειας του πα­ρελ­θό­ντος και εν­δυνα­μώ­νε­τε τον πυ­ρή­να της ε­νέρ­γειάς σας, η πη­χτή “πίσ­σα” που ε­πι­βρά­δυ­νε την ε­ξέ­λι­ξή σας κα­θα­ρίζεται. Τώ­ρα κι­νεί­στε προς τη συνερ­γα­σί­α με τον Α­νώ­τε­ρο Ε­αυ­τό σας και τε­λι­κά στο Ε­πί­πε­δο της Α­νά­λη­ψης. Ε­δώ, στον πυ­ρή­να σας, μπο­ρεί­τε να αρχί­σε­τε να βιώ­νε­τε το αιώ­νιο τώ­ρα.

Ό­σο πε­ρισ­σό­τερο εί­στε πα­ρό­ντες στο τώ­ρα, τό­σο με­γα­λύ­τε­ρο εί­ναι το η­λε­κτρι­κό φορ­τί­ο που φέ­ρε­τε. Το η­λε­κτρι­κό φορ­τί­ο της ι­στορί­ας σας και το φορ­τί­ο της δι­κής σας μελ­λο­ντι­κής δυ­να­τό­τη­τας, ό­λα τρο­φο­δο­τού­νται στο τώ­ρα. Η δύ­να­μη ή ο “χυ­μός” που εί­ναι α­πα­ραί­τη­τα για την Α­νά­ληψη βρί­σκο­νται στο ε­νο­ποι­η­μέ­νο τώ­ρα. Οι ί­νες φω­τός που βρί­σκο­νται στο μπρο­στι­νό μέ­ρος του αν­θρώ­πι­νου ενερ­γειακού πε­δί­ου, α­πο­τε­λούν το πε­δί­ο των πι­θα­νών δυ­να­το­τή­των. Στο γραμ­μι­κό χρόνο, αυ­τό το ο­νο­μά­ζου­με μέλ­λον. Ε­δώ, ε­να­πο­θέ­του­με τις ελ­πί­δες μας και τα όνει­ρά μας και τις ευ­χές μας. Ε­πί­σης το­ποθετού­με σε αυ­τό το τμή­μα του Σ.Δ.Ε. τα γε­γο­νό­τα που εί­ναι γε­μά­τα α­πό φό­βο και ανη­συ­χί­α. Οι δί­σκοι φω­τός που ε­μπε­ριέ­χο­νται σε αυ­τές τις μα­κριές πλη­ρο­φορια­κές ί­νες λει­τουρ­γούν ως με­τα­δό­τες, προ­σελ­κύ­ο­ντας “πα­ρό­μοια” ε­νέργεια. Το Σύ­μπαν δεν κά­νει κρι­τι­κή –έ­χου­με ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση ε­δώ. Εί­μα­στε ο­ντό­τη­τες με α­πε­ριό­ρι­στες δυ­να­τό­τη­τες. Ε­ξαρ­τά­ται α­πό το πό­σο δυ­να­τή εί­ναι η με­τά­δο­ση, αν θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ή ό­χι μια πι­θα­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Βέ­βαια, όταν ε­στιά­ζου­με στις ελ­πί­δες και στις ε­πι­θυ­μί­ες μας με θε­τι­κές σκέ­ψεις, δουλεύ­ου­με προς την ε­ξά­λει­ψη των φό­βων και α­νη­συ­χιών μας. Ά­ρα, εν­δυ­να­μώ­νουμε την ι­κα­νό­τη­τα της συν-δη­μιουρ­γί­ας μας στο πε­δί­ο των μελ­λο­ντι­κών δυ­να­το­τήτων. Τώ­ρα μπο­ρεί­τε να κα­τα­λά­βε­τε καλύτερα τις τε­χνι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες για το Σ.Δ.Ε., τι συμ­βαί­νει κα­θώς συν-δη­μιουρ­γεί­τε και για­τί μας λέ­νε ό­τι γι­νό­μα­στε αυ­τό στο ο­ποί­ο ε­στιάζου­με την προ­σο­χή μας.

Κυ­κλι­κός Χρό­νος

Κα­θώς με­λε­τά­τε και πά­λι την α­πει­κό­νι­ση του Σ.Δ.Ε., πα­ρα­τη­ρεί­στε πώς η ε­νέρ­γεια α­πό πί­σω (το πα­ρελ­θόν) συν­δέ­ε­ται και τρο­φο­δο­τεί με πλη­ρο­φο­ρί­ες την ενέρ­γεια στο κέ­ντρο (το πα­ρόν). Αυ­τός ο πυ­ρή­νας ε­νέρ­γειας συν­δέ­ε­ται και τρο­φο­δο­τεί με πληροφο­ρί­ες την ε­νέρ­γεια που υ­πάρ­χει μπρο­στά (το μέλ­λον). Τα κα­νά­λια είναι α­νοι­χτά προς τις δύ­ο κα­τευ­θύν­σεις, έ­τσι το μέλ­λον μπο­ρεί να τρο­φο­δο­τή­σει το πα­ρόν, αλλά α­κό­μη και το πα­ρελ­θόν. Ε­δώ αρ­χί­ζου­με να κα­τα­νο­ού­με τι ση­μαί­νει να ζού­με στον κυ­κλι­κό χρό­νο. Αυ­τή η σύν­δε­ση του πα­ρελ­θό­ντος, του πα­ρό­ντος και του μέλ­λο­ντος δη­μιουρ­γεί το αιώ­νιο ΤΩ­ΡΑ. Δεν υ­πάρ­χει στην πραγμα­τι­κότη­τα κα­νέ­να πα­ρελ­θόν, πα­ρόν ή μέλ­λον, υ­πάρ­χει μό­νο το ΤΩ­ΡΑ. Αυ­τή η πλη­ρο­φορί­α δεν εί­ναι και­νούρ­για. Διά­βα­σα (και μου ά­ρε­σε πά­ρα πο­λύ) το βι­βλί­ο του Ραμ Ντας “Be Here Now” (Να βρί­σκε­στε Ε­δώ Τώ­ρα) σχεδόν πριν α­πό ει­κο­σι­πέ­ντε χρό­νια. Με­τά α­πό ό­λα αυ­τά τα χρό­νια με­λέ­της, έ­χω επι­στρέ­ψει στο “be here now”, δη­λα­δή “να βρί­σκο­μαι στο ε­δώ τώρα”.

Παρ’ ό­λα αυ­τά, υ­πάρ­χει μια δια­φο­ρά: μπο­ρού­με να το κά­νου­με αυ­τό με έ­ναν τρό­πο που πο­τέ πριν δεν μας ή­ταν δια­θέ­σι­μος. Αυ­τό, λό­γω των μα­γνη­τι­κών ρυθ­μίσε­ων που κά­νει ο Κρύ­ων στον πλα­νή­τη. Ο Κρύ­ων μας εν­θαρ­ρύ­νει να βιώ­σου­με, να βρι­σκό­μα­στε στο ΤΩ­ΡΑ, ό­ταν λέ­ει σε ε­πικοι­νω­νί­α ό­τι «αυ­τές οι πλη­ρο­φο­ρί­ες εί­ναι για εκεί­νους α­πό ε­σάς που α­κού­τε αυ­τό στο τώ­ρα, κα­θώς και για εκεί­νους α­πό ε­σάς που θα α­κού­σε­τε αυ­τό σε κα­σέ­τα στο τώρα ή που θα δια­βά­σε­τε αυ­τές τις λέ­ξεις στο τώ­ρα». Στο Πόρτλα­ντ, μας υ­πεν­θύ­μι­σε ό­τι «ο χρό­νος εί­ναι ο ί­διος, το πλαί­σιο του χρό­νου εί­ναι πα­νο­μοιό­τυπο». Κα­θώς μα­θαί­νου­με να ζού­με στην α­ρέ­να που ο­νο­μά­ζε­ται κυ­κλι­κός χρό­νος, πράγ­μα­τι «φέ­ρου­με με­γα­λύ­τε­ρο φορ­τί­ο της οντό­τη­τάς μας». Η Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κού Πε­δί­ου μάς δι­δά­σκει έ­ναν πρα­κτι­κό τρό­πο να λειτουρ­γού­με στο ΤΩ­ΡΑ με αυ­τή τη γνώ­ση.

Έ­να κά­λε­σμα Για Συ­μπα­ντι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­ση

Ο Κρύ­ων μας α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι έ­να α­πό τα πιο ισχυ­ρά ερ­γα­λεί­α του Πνεύμα­τος που υ­πάρ­χουν σή­με­ρα. Πα­ρα­κι­νεί τους φυ­σι­κούς να με­λε­τή­σουν την ενέρ­γεια του Συ­μπα­ντι­κού Δι­κτυώ­μα­τος και υπό­σχε­ται ό­τι θα γί­νουν με­γά­λες α­να­κα­λύ­ψεις που θα ω­φε­λή­σουν το αν­θρώ­πι­νο εί­δος. Ο Κρύ­ων ε­πί­σης μας προ­σκα­λεί να προ­χω­ρή­σου­με σε μια δο­νη­τι­κή συ­χνό­τη­τα μέ­σα στην ο­ποί­α μπο­ρού­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με προ­σω­πι­κά την ε­νέρ­γεια του Συ­μπα­ντι­κού Δικτυώ­μα­τος. Για να μπο­ρέ­σου­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με πιο πο­λύ α­πό την ε­νέργειά του στην κα­θη­με­ρι­νή μας ζω­ή, πρέ­πει να δυ­να­μώ­σου­με και να ε­ξι­σορ­ρο­πή­σου­με τη δι­κή μας ε­νερ­γεια­κή α­να­το­μί­α. Το Σ.Δ.Ε. εί­ναι η προ­σω­πι­κή μας δια­σύν­δε­ση με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα. Αυτή η δια­δι­κα­σί­α της ε­ξέ­λι­ξης θα ε­πι­φέ­ρει, μέ­σα στα φυσι­κά μας σώ­μα­τα, την πλή­ρη εκ­δή­λω­ση των χρυ­σών ε­νερ­γειακών ο­ντο­τή­των που εί­μα­στε. Αυτή η ε­νερ­γεια­κή ευ­θυ­γράμ­μι­ση το­πο­θε­τεί τις βά­σεις σε μια μο­να­δι­κή, αλ­λη­λέν­δε­τη ένω­ση με το Δη­μιουρ­γό. Η Ε­ξι­σορ­ρό­πη­ση μας κα­θι­στά ι­κα­νούς να κρα­τά­με και να εκ­φρά­ζου­με το αυ­ξα­νό­με­νο η­λε­κτρι­κό φορ­τί­ο που εί­ναι στη διάθεσή μας χά­ρη στην ερ­γα­σί­α του Κρύ­ων. Α­ναφε­ρό­μα­στε σε αυ­τό ως την ε­πα­νερ­γο­ποί­η­ση στη νέ­α ε­νέρ­γεια. Το η­λε­κτρι­κό φορτί­ο εί­ναι η πνευμα­τι­κή σπί­θα, η δύ­να­μη που υ­πάρ­χει μέ­σα σε ό­λους μας. Ο σκο­πός της πρό­σκλη­σης προς τη Συ­μπα­ντι­κή Εξισορ­ρό­πη­ση εί­ναι να δη­μιουρ­γή­σου­με συ­νει­δη­τά μια πιο δυ­να­τή έ­νω­ση με το Απεριό­ρι­στο, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την προ­σω­πι­κή μας δια­σύν­δε­ση, το Σ.Δ.Ε.. Οι συ­μπτώσεις (ή συγ­χρο­νι­κό­τη­τες) εί­ναι μό­νο η αρχή! Με­ρι­κοί α­πό ε­σάς τώ­ρα βιώ­νε­τε την πραγ­μα­τι­κότητα ό­τι η ε­στί­α εί­ναι α­κρι­βώς ε­κεί που εί­σα­στε ε­σείς. Τα αισθή­μα­τα της μο­να­χι­κό­τη­τας ξε­θω­ριά­ζουν, κα­θώς το πέ­πλο που μας χω­ρί­ζει από το Πνεύμα γί­νε­ται α­κό­μη πιο διά­φα­νο. Αυ­τή η δια­δι­κα­σί­α έ­γι­νε πιο έ­ντο­νη στις αρ­χές του 1990 και θα συ­νεχίσει να γί­νε­ται πιο έ­ντο­νη μέ­χρι το έ­τος 2012. Η ε­νερ­γεια­κή ερ­γα­σί­α κα­τά τη διάρ­κεια αυ­τής της πε­ριό­δου εί­ναι ύψι­στης ση­μα­σί­ας!

Η Α­πο­κα­τά­στα­ση των Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κών Νό­μων της Α­γά­πης

Πνευ­μα­τι­κοί νό­μοι της α­γά­πης και του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­σμού α­να­μέ­νο­νταν να ανακα­λυ­φθούν και να απο­κα­τα­στα­θούν για τη δι­κή μας χρή­ση της ε­πα­να­σύν­δε­σης με το Πνεύ­μα, για τη συν-δη­μιουρ­γί­α και για την α­κεραιό­τη­τα. Το Σ.Δ.Ε. εί­ναι ζω­ντανό και δο­νείται με α­γά­πη, και αυ­τό πρέ­πει να το σε­βό­μα­στε. Ό­ταν ερ­μή­νευα τις πλη­ρο­φορί­ες για την ε­νερ­γεια­κή εξισορ­ρό­πη­ση που μου δό­θη­καν α­πό την Ά­νια, συ­νή­θως μπο­ρού­σα να πα­ρα­κο­λου­θή­σω τα ε­νερ­γεια­κά πρό­τυ­πα σωστά. Ό­ταν δεν έ­κα­να μια συγκε­κρι­μέ­νη κί­νη­ση με το σω­στό τρό­πο, η Ά­νια α­πα­λά με ευ­θυ­γράμ­μι­ζε με έ­ναν τρό­πο γε­μά­το α­γά­πη και υ­πο­μο­νή. Αι­σθάν­θηκα σαν να μην ή­ταν δι­κά μου τα χέ­ρια μου κα­θώς με α­πα­λό­τη­τα τα κι­νού­σε συ­νε­πι­κου­ρού­με­νη α­πό την α­κο­λουθί­α που προ­τι­μού­σε. Α­πό τό­τε έ­χουν αλ­λά­ξει οι Ο­δη­γοί μου κά­μπο­σες φο­ρές, αλ­λά αρ­χι­κά υ­πήρ­χαν τρεις υ­ψη­λές ο­ντό­τη­τες χρυ­σού φω­τός. Πά­ντα ή­ταν πα­ρό­ντες και στε­κό­ντουσαν στην α­ρι­στε­ρή μου πλευ­ρά. Με πο­λύ α­γά­πη τους ο­νό­μα­ζα “Οι τρεις σο­φοί φί­λοι”. Μια η­μέ­ρα μου έ­γι­νε ξε­κά­θα­ρο ό­τι εί­χε έρ­θει η ώ­ρα να ο­νο­μά­σω αυτήν την ερ­γα­σί­α. Α­κο­λου­θώ­ντας ι­σχυ­ρή κα­θο­δή­γη­ση, ο­νό­μα­σα αυ­τήν τη δια­δι­κα­σί­α “The EMF Balancing Technique” (δηλ. Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορ­ρόπη­σης Η­ΜΠ)–(ό­που το EMF/Η­ΜΠ σή­μαι­νε Η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κό Πε­δί­ο). «Τι!», είπα, «Αυ­τό δεν τρα­βά το μά­τι ού­τε εί­ναι φα­ντα­χτε­ρό! Τι βα­ρε­τό ό­νο­μα. Δεν μπο­ρώ να το ο­νο­μά­σω “Α­στρι­κή Πύ­λη” ή κά­τι άλλο;». «Ό­χι» α­πά­ντη­σαν με έμφα­ση, και με­τά με χά­ρη μου ε­ξή­γη­σαν ό­τι στο εγ­γύς μέλ­λον οι άν­θρω­ποι θα α­πο­κτή­σουν συ­νει­δη­τό­τη­τα για το Ηλεκτρο­μα­γνη­τι­κό Πεδί­ο (Η­ΜΠ) και ό­τι αυ­τό το ό­νο­μα θα εί­χε νό­η­μα γι’ αυ­τούς. Να θυ­μά­στε ό­τι αυτές οι πλη­ρο­φορίες δό­θη­καν το 1989. Τώ­ρα γνωρί­ζου­με ό­τι το η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κό πε­δί­ο του αν­θρώ­πι­νου σώ­μα­τος κρα­τά πολ­λά κλει­διά για την ε­ξέλιξή μας.

Χρυ­σά Ε­νερ­γεια­κά Πρό­τυ­πα – Ε­νερ­γεια­κά Σχή­μα­τα Φω­τός

Μα­ζί με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες που μου δό­θη­καν, μέ­σω ε­πι­κοι­νω­νίας, α­πό την Ά­νια, συνει­δη­το­ποί­η­σα ό­τι ακτι­νο­βο­λού­σε α­πό μέ­σα και γύ­ρω α­πό ό­λους μας έ­να χρυ­σό φως. Ε­πί­σης εί­δα πολλά σχέ­δια α­πό κρυ­στάλ­λι­νο φως. Η δι­κή μου ε­μπει­ρί­α της ε­πι­κοι­νω­νί­ας αυ­τών των σχε­δί­ων ή­ταν ό­τι πρό­κει­ται για «ε­νερ­γεια­κά γί­γνεσθαι». Δεν εί­ναι ο χώ­ρος για να πε­ρι­γρά­ψω αυ­τή τη δια­δι­κασί­α, αλ­λά μέ­χρι σή­με­ρα έ­χω «γί­νει» πέ­ντε α­πό αυ­τά τα πρό­τυ­πα. Μοιά­ζουν με δί­σκους, α­πό φως και ε­νέρ­γεια, που έ­χουν το σχή­μα του δια­μα­ντιού. Α­ντι­λαμ­βά­νο­μαι αυ­τά τα ε­νερ­γεια­κά σχή­μα­τα ως ερ­γα­λεί­α τα ο­ποί­α εί­ναι η καρ­διά της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορρό­πη­σης του Η­ΜΠ. Τα ε­νερ­γεια­κά σχή­μα­τα εί­ναι κα­τα­λυ­τι­κά κα­θώς α­φυ­πνί­ζο­νται οι πλη­ρο­φο­ρί­ες ή γίνονται πιο διαυ­γείς μέ­σα στο Σ.Δ.Ε. του κά­θε α­τό­μου. Τα ε­νερ­γεια­κά σχή­μα­τα με κα­θι­στούν ι­κα­νή να δι­δά­ξω πο­λύ γρή­γο­ρα την τε­χνι­κή ε­νερ­γεια­κής ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης και να κά­νω τις ρυθ­μί­σεις στα ε­νερ­γειακά πε­δί­α των μα­θη­τών έ­τσι ώ­στε να έ­χουν ά­με­ση πρό­σβα­ση στο Σ.Δ.Ε. Τα μα­θή­μα­τα πα­ρου­σιά­ζο­νται με τη μορ­φή δια­λέ­ξε­ων, πρα­κτι­κής και ε­πι­κοι­νω­νί­ας χω­ρίς λέ­ξεις: χρη­σι­μο­ποιού­νται λέ­ξεις για την ε­ξήγηση της θεω­ρί­ας, ε­ξά­σκη­ση της Τε­χνι­κής για την ε­μπει­ρί­α με τη χρή­ση των χε­ριών, και μέ­σω α­νώ­τε­ρης ε­πι­κοι­νω­νί­ας διο­χε­τεύονται τα ε­νερ­γεια­κά σχή­μα­τα φω­τός για τις ο­δη­γί­ες χω­ρίς λέ­ξεις. Η δι­δα­χή εί­ναι πο­λύ ο­πτι­κή και πο­λύ εύ­κο­λη να τη μά­θει κα­νείς. Υπάρ­χει με­γά­λη χα­ρά και οι συμ­με­τέ­χο­ντες σχο­λιά­ζουν πά­ντα την αί­σθη­ση της ιε­ρό­τη­τας και της α­γά­πης της ε­νέρ­γειας. Αυ­τά τα χρυ­σά ε­νερ­γεια­κά πρό­τυ­πα ε­ντο­πί­ζο­νται μέ­σα σε ό­λο το πε­δί­ο με μια ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νη σει­ρά κι­νή­σε­ων. Αυ­τό έ­χει σαν α­πο­τέ­λε­σμα έ­ναν ε­νεργεια­κό ε­πα­να­σχε­δια­σμό ή συ­ντο­νι­σμό της ε­νέρ­γειας με συ­γκε­κρι­μέ­νες προ­θέ­σεις για την ε­νερ­γο­ποί­η­ση και την εν­δυ­νά­μω­ση του Σ.Δ.Ε. σε μια κα­τά­στα­ση χάρης, χω­ρίς να εί­ναι α­πα­ραί­τη­το να ξα­να­βιώ­σει κα­νείς τον πόνο της αρ­χι­κής προ­σβο­λής. Έ­να Μά­θη­μα που έ­χου­με πά­ρει ισο­δυ­να­μεί με Σο­φί­α που έ­χου­με α­πο­κτή­σει. Η ερ­γα­σί­α αυ­τή ε­πί­σης διευ­κο­λύ­νει την κα­τα­νό­η­ση της δυνα­μι­κής που υ­πάρχει α­πό την η­λε­κτρο­μα­γνη­τι­κή σύν­δε­ση του ε­νός αν­θρώ­που με έ­ναν άλ­λον άν­θρω­πο. Οι κινή­σεις εί­ναι γε­μά­τες χά­ρη και θυ­μί­ζουν Τά­ϊ Τσι, κα­θώς δουλεύ­ου­με αυ­τά τα σχέ­δια μέ­σα στο αν­θρώ­πι­νο ε­νερ­γεια­κό πε­δί­ο. Οι δια­δι­κα­σίες εί­ναι α­κρι­βείς και πο­λύ ε­πι­με­λη­μέ­νες. Ερ­γαζόμα­στε α­πό τα πό­δια μέ­χρι το κε­φά­λι, α­πό μπρο­στά μέ­χρι και πί­σω, και με­τά α­πό το κε­φά­λι και πά­λι προς τα πό­δια. Πάντα ο­λο­κλη­ρώ­νου­με αυ­τή τη συ­μπα­ντι­κή ευθυγράμ­μι­ση με μια γε­ρή σύν­δε­ση με τη γη. Δε χρειά­ζε­στε ε­μέ­να για να σας πω πό­σο ιε­ρό και α­να­γκαί­ο εί­ναι να τι­μά­τε τη συ­νερ­γα­σί­α μας με τη γη.

Οι Τέσ­σε­ρις Φά­σεις της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μαγνητι­κού Πε­δί­ου – Μια Σύ­ντο­μη Γε­νι­κή Εικό­να

Κα­τά τη διάρ­κεια μιας συ­νε­δρί­ας της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πησης Η­λε­κτρο­μαγνη­τι­κού Πε­δί­ου, η δια­δικα­σί­α της ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης συμ­βαί­νει για ό­λους, εί­τε κά­ποιος έ­χει συ­νει­δητό­τη­τα γι’ αυ­τό εί­τε ό­χι. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι άν­θρω­ποι αι­σθά­νο­νται την ε­νέργεια να κι­νεί­ται μέ­σα α­πό τα σώ­μα­τά τους, αλ­λά αυ­τό δεν εί­ναι α­πα­ραί­τη­το για μια επιτυ­χη­μέ­νη συ­νε­δρί­α. Η κά­θε συ­νε­δρί­α ξε­κι­νά: «Α­πό τον Δη­μιουρ­γό μέ­σα μου, στον Δη­μιουρ­γό μέ­σα σου και στην παρέ­α που μας πε­ρι­βάλ­λει, ας ξε­κι­νή­σου­με». Αυ­τό έχει ως σκο­πό την α­μοι­βαί­α α­να­γνώ­ρι­ση και τι­μή της ε­σω­τε­ρι­κής σο­φί­ας. Η δια­δι­κα­σί­α της Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ εμπε­ριέ­χει τέσ­σε­ρα δια­φο­ρε­τι­κά ε­νεργειακά πρό­τυ­πα ή Φά­σεις, που δια­γρά­φο­νται μέ­σα στο αν­θρώ­πι­νο ε­νερ­γεια­κό πεδίο. Αυ­τές οι κι­νή­σεις διευ­κο­λύ­νουν την εξι­σορ­ρό­πη­ση, η ο­ποί­α με τη σει­ρά της ενδυνα­μώ­νει την προ­σω­πι­κή σύν­δε­ση (ή ό­πως εγώ το ο­νο­μά­ζω κα­μιά φο­ρά “σύν­δε­ση της Α­νά­λη­ψης”) με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα.

Κά­θε φά­ση έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­νη πρό­θε­ση.

Φά­ση Ι: Να ε­ξι­σορ­ρο­πή­σει τη σο­φί­α και τα συ­ναι­σθή­μα­τα (τον νου και την καρ­διά). Αυ­τό το πρώ­το πρό­τυ­πο έ­χει ως α­ποτέ­λε­σμα την ε­λάτ­τω­ση του στρες και μια αί­σθη­ση ε­λευ­θε­ρί­ας και ευε­ξί­ας. Βο­η­θά­ει, στην και­νούρ­για ε­νέρ­γεια, να α­ναλογι­στεί κα­νείς τι μπο­ρεί να ση­μαί­νει να σκέ­πτε­ται με την καρ­διά και να αι­σθά­νε­ται με το νου. Να μά­θε­τε να ερ­γά­ζε­στε με τις ί­νες φω­τός και ε­νέρ­γειας που α­ποτελούν έ­να ε­πί­πεδο της ε­νερ­γεια­κής α­να­το­μί­ας το ο­ποί­ο συ­σχε­τί­ζε­ται με το σύ­στη­μα των ενερ­γεια­κών κέ­ντρων (τσά­κρα). Η ε­ξι­σορ­ρό­πη­ση της σο­φί­ας και των συ­ναισθη­μά­των εί­ναι ση­μα­ντι­κή. Με τη λέ­ξη σοφί­α α­να­φέ­ρο­μαι στις νο­η­τι­κές ι­κα­νό­τη­τες της λο­γι­κής σκέ­ψης, της ορ­γά­νωσης και της κατα­νό­η­σης.

Φά­ση Ι­Ι: Να ε­στιά­σου­με την προ­σο­χή μας στην Αυ­το-διεύ­θυν­ση και Αυ­το-υ­πο­στή­ρι­ξη. Ε­δώ μπο­ρού­με με χά­ρη και α­πα­λό­τη­τα να α­πε­λευ­θε­ρώ­σου­με συναισθη­μα­τι­κά ζη­τή­μα­τα που εί­ναι α­πο­θη­κευ­μέ­να μέ­σα στην ι­στο­ρί­α μας, χω­ρίς να χρειά­ζε­ται κα­νείς να ξα­να­βιώ­σει τα γε­γο­νό­τα που ή­ταν γε­μά­τα πό­νο και που ευθύνο­νται γι’ αυ­τά. Η πρό­θε­σή μας εί­ναι να με­ταλ­λά­ξου­με την ι­στο­ρί­α μας σε μια κολώ­να χρυ­σής σο­φί­ας και υ­πο­στή­ρι­ξης, μια κο­λώ­να με ε­νέρ­γεια του πυ­ρή­να που μας φέρ­νει στο κέντρο μας στο τώ­ρα. Αυ­τή η χρυ­σή κο­λώ­να υ­πο­στη­ρί­ζει την ε­νερ­γειακή στά­ση της Αυ­το-εν­δυ­νά­μω­σης. Δεν υ­πάρ­χουν πλέ­ον ά­γκυ­ρες αρ­νη­τι­κής ε­νέργειας α­πό το πα­ρελ­θόν μας που να μας κρα­τά­νε πίσω! Η ε­ρώ­τη­ση εί­ναι: «Πώς μπο­ρώ να συν­δε­θώ πιο α­πο­τε­λε­σματικά με το Ό­λον;». Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που είναι ση­μα­ντι­κό να κα­τα­λά­βε­τε τις ί­νες, τις οποί­ες ε­γώ βλέ­πω ως γε­ω­με­τρι­κά σχε­δια­σμέ­νους δί­σκους α­πό φως που πε­ριέχουν πλη­ρο­φο­ρί­ες –κλη­ρονο­μι­κό­τη­τας, γε­νε­τι­κής, προ­η­γού­με­νων ζω­ών, πα­ρού­σας ζω­ής. Η πα­ρα­μι­κρή λε­πτο­μέ­ρεια εί­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη. Ο Κρύ­ων (8 Μαΐου 1999) μί­λη­σε για το μα­γνη­τι­κό πε­ρι­κά­λυμ­μα του DNA μας, το ο­ποίο εί­πε ό­τι οι ε­πι­στή­μο­νες δεν θα μπο­ρέ­σουν να βρουν μέ­χρι να α­ντι­λη­φθούν ό­τι υ­πάρ­χει «κά­τι που λεί­πει». Αυ­τοί εί­ναι οι μα­γνη­τι­κοί κώ­δι­κες του Δημιουρ­γού.

Φά­ση Ι­Ι­Ι: Να εν­δυ­να­μώ­σου­με την ε­νέρ­γεια του πυ­ρή­να. Αυ­τό μας ε­πι­τρέ­πει να α­κτι­νο­­βο­λού­με το φως που κρα­τά­με. Πα­ρουσιά­ζε­ται η πλα­τι­νέ­νια ε­νέρ­γεια, και συμ­βαί­νει μια σύ­ζευξη ε­ντός της ε­νερ­γεια­κής α­να­το­μί­ας κα­θώς τα ε­νερ­γεια­κά κέντρα (τσά­κρα) ευ­θυ­γραμ­μί­ζο­νται με την ενέρ­γεια του πυ­ρή­να. Αυ­τή η ευ­θυ­γράμμι­ση εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη κα­θώς α­να­λαμ­βά­νου­με την πνευ­μα­τι­κή μας ευ­φυ­ΐ­α, και βιώ­νου­με τη γα­λή­νη και την εν­θύ­μη­ση του Ε­ΓΩ ΕΙ­ΜΑΙ ό,τι Ε­ΓΩ ΕΙ­ΜΑΙ.

Φά­ση ΙV: Να ε­στιά­σου­με την προ­σο­χή μας στην ε­νερ­γεια­κή ο­λο­κλή­ρωση. Έχου­με μια δυ­να­τό­τη­τα στην ο­ποί­α α­ναφε­ρό­μα­στε συ­χνά ο­νο­μά­ζο­ντάς την μέλ­λον μας. Σε αυ­τή τη φά­ση μα­θαί­νου­με πώς να ε­πι­λέ­γου­με να συ­ντο­νί­ζου­με συ­γκε­κρι­μέ­νους ε­νερ­γεια­κούς δέ­κτες και μετα­δό­τες ε­ντός του Σ.Δ.Ε. με σκο­πό να συν-δη­μιουρ­γή­σου­με τη ζω­ή μας με το Πνεύ­μα. Ε­ξι­σορ­ρο­πού­με αυ­τό το μέ­ρος του Δικτυώ­μα­τος, ώ­στε να μπο­ρού­με με χαρά να συν­δη­μιουρ­γού­με τη δυ­να­τό­τη­τά μας μα­ζί. Τι προ­νό­μιο εί­ναι να συνερ­γά­ζε­ται κα­νείς με το Δη­μιουρ­γό!

Σε ό­λες τις φά­σεις, α­κο­λου­θεί­ται το σχέ­διο με τον ί­διο τρό­πο που το έ­λα­βα αρχι­κά α­πό το Πνεύ­μα, αλ­λά η ε­ξι­σορ­ρό­πη­ση εί­ναι πά­ντα σύμ­φω­νη με την ε­σωτερι­κή σο­φί­α του κά­θε αν­θρώ­που. Ο κα­θέ­νας εί­ναι μο­να­δι­κός, έ­τσι τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα εί­ναι πά­ντα εν­δια­φέ­ρο­ντα και α­τομι­κά. Α­κό­μη εκπλήσ­σο­μαι με το πό­σο προ­σωπι­κό εί­ναι το Σύ­μπαν με τον κα­θέ­να α­πό ε­μάς! Το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα εί­ναι έ­να περί­πλο­κο μέ­ρος ό­λων μας, και εί­μα­στε ό­λοι συν­δε­δε­μέ­νοι. Έ­τσι, ο Κρύ­ων μας αποκα­λεί Οικογέ­νεια –ό­λους ε­μάς.

Α­πό­λυ­τος Έ­λεγ­χος: Η Στά­ση της Ι­σορ­ρο­πί­ας

Μια βα­σι­κή ε­στί­α­ση της ερ­γα­σί­ας της Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του ΗΜΠ εί­ναι η στάση της ι­σορ­ρο­πί­ας στην κα­θημε­ρι­νή ζω­ή. Αυ­τή η χρυ­σα­φέ­νια στά­ση της ι­σορ­ρο­πί­ας προκα­λεί­ται ε­πα­νει­λημ­μέ­να κα­θώς ε­μείς, η γη μας και το Σύ­μπαν ε­ξα­κο­λου­θού­με να ε­ξι­σορ­ρο­πού­με στις νέ­ες δο­μές της ε­νερ­γεια­κής πραγμα­τι­κό­τη­τας που α­να­πτύσ­σο­νται. Κα­θώς κρα­τά­τε αυ­τή τη στάση και α­πο­κτά­τε τις υ­ψη­λό­τε­ρες δο­νή­σεις που α­ντα­πο­κρί­νο­νται σε αυ­τή, θα βρείτε ό­τι κα­τα­στά­σεις που βρί­σκο­νται ε­κτός ι­σορ­ρο­πί­ας μπο­ρεί απλώς να ε­ξα­φα­νι­στούν. Τό­τε έ­χε­τε αυ­τό που πολ­λοί άν­θρω­ποι α­πο­κα­λούν θε­ρα­πεί­α. Κα­θώς κρα­τά­τε την προ­σω­πι­κή σας ιε­ρή ι­σορ­ρο­πί­α, συ­νεισφέ­ρε­τε ε­πί­σης με­γάλη γα­λή­νη και ι­σορ­ρο­πί­α στο συλ­λο­γι­κό ό­λον. Αυ­τή η ι­σορ­ροπί­α γί­νε­ται τό­τε το κλει­δί για την έκ­φρα­ση της Χά­ρης.

Να θυ­μά­στε ό­τι μας έ­χει ζη­τη­θεί να ε­ξα­σκή­σου­με τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο. Η από­κτη­ση του α­πό­λυ­του ε­λέγ­χου εί­ναι να κρα­τά­με το πλή­ρες φορ­τί­ο της ύ­παρ­ξής μας. Ο Κρύ­ων μας ζη­τά να το κά­νου­με αυ­τό και μας λέ­ει ότι μπο­ρού­με να το κάνου­με με χά­ρη. Με­ρι­κοί α­πό ε­μάς μπο­ρεί να το κά­νου­με κω­μι­κά, αλ­λά παρ’ ό­λα αυτά μπο­ρού­με να το κά­νου­με. (Η Ά­νια λέ­ει ό­τι ε­πι­τρέ­πε­ται να εί­μα­στε κο­σμι­κά παλιό­παι­δα που και που, αρ­κεί να το κά­νου­με με α­γά­πη και χιού­μορ). Σκε­φτεί­τε για έ­να λε­πτό τι μπο­ρεί να ση­μαί­νει για ε­σάς να ζεί­τε με από­λυτο έ­λεγ­χο: να έ­χε­τε πά­ντα γαλή­νια έκ­φρα­ση, χα­ρού­με­νη καρ­διά, α­πό­λυ­τη έλ­λει­ψη κρι­τι­κής των άλ­λων, υ­πο­μο­νή, χιούμορ, τρυ­φε­ρό­τη­τα, τα­πει­νό­τη­τα, η­συ­χί­α, χά­ρη και λοι­πά. Η ε­ξά­σκη­ση του α­πό­λυ­του ε­λέγ­χου συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την α­πόκτη­ση της σο­φί­ας να γνω­ρί­ζει κανείς πότε να δώ­σει και πό­τε να λά­βει, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει τη διά­κρι­ση για την οποί­α μας  μι­λά­ει ο Κρύ­ων.

Α­πο­κτώ­ντας τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο ε­πά­νω στον ε­αυ­τό μας, βο­η­θά­με τους άλ­λους να α­πο­κτή­σουν το δι­κό τους α­πό­λυ­το έ­λεγχο, ώ­στε ό­λοι να μπο­ρού­με να κρα­τά­με την ε­νέρ­γεια για να φτά­σου­με στο ε­πί­πε­δο της Α­νά­λη­ψης. Αυ­τή εί­ναι μια δια­δικα­σί­α αγάπης –κά­νου­με τη δι­κή μας ζω­ή πιο χα­ρού­με­νη και α­νε­βά­ζου­με τη δό­νη­σή μας, βοηθώ­ντας τους άλ­λους να α­νε­βά­σουν τη δι­κή τους. Έ­νας α­πό τους δα­σκά­λους της Τεχνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ εί­πε γι’ αυ­τή την ερ­γα­σί­α: «Το να ε­ξηγήσει κα­νείς τι μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νου­με α­πό αυ­τό το σύ­στη­μα θα ή­ταν μια α­δύ­να­τη ερ­γα­σί­α, κα­θώς ό­ταν αρ­χί­ζει να συγ­χω­νεύ­ε­ται το Πνεύ­μα με τη βιο­λο­γί­α, το α­πο­τέλεσμα δεν εί­ναι πο­τέ το ί­διο α­πό τον έ­ναν άν­θρω­πο στον άλ­λον. Αλ­λά πά­ντα ε­πι­τυγ­χά­νει το ανώ­τε­ρο κα­λό για τον κα­θένα α­πό ε­μάς, τη γη μας και το Σύ­μπαν μας».

Ο δε­ξιο­τέ­χνης των πο­λε­μι­κών τε­χνών γί­νε­ται δά­σκα­λος κα­θώς μα­θαί­νει τις μορ­φές και ε­ξασκεί τις στά­σεις που εν­δυ­να­μώ­νουν την ι­κα­νό­τη­τα να κα­τευ­θύ­νει την ε­νέργεια. Ο βιο­λι­στής που δί­νει κον­σέρ­τα α­φιε­ρώ­νει τη ζω­ή του στην ε­ξά­σκηση του ορ­γά­νου. Ο Φω­τι­σμέ­νος Άν­θρω­πος μπο­ρεί να ε­ξα­σκή­σει τον α­πό­λυ­το έ­λεγχο, ζώ­ντας σα να έ­χει ση­μα­σί­α το κά­θε λε­πτό και α­να­λαμ­βά­νο­ντας την ευ­θύ­νη για συ­νε­χό­με­νη α­νά­πτυ­ξη. Ε­δώ υ­πάρ­χει μια πνευ­μα­τι­κή στρα­τη­γι­κή η ο­ποί­α, ό­ταν συνδυά­ζε­ται με την πρό­θε­ση και την α­κεραιό­τη­τα, μπο­ρεί να ε­ξα­σκη­θεί για να κά­νει τις συν-δη­μιουρ­γι­κές σας προ­σπά­θειες πο­λύ πιο ι­σχυ­ρές. Το δι­δά­σκω αυ­τό σε κάθε σε­μι­νά­ριο της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ. Πρώ­τον, να τι­μά­τε την ιστο­ρί­α σας (το πα­ρελ­θόν) εκφρά­ζο­ντας ευ­γνω­μο­σύ­νη για τη σο­φί­α που έ­χε­τε αποκτή­σει. Δεύ­τε­ρον, να ε­πι­κε­ντρώ­νε­στε στην ε­νέρ­γεια του πυρή­να σας (το πα­ρόν), το ο­ποί­ο ευ­θυ­γραμ­μί­ζει τη σύνδε­σή σας με την α­πε­ριό­ρι­στη δύ­να­μη. Αυ­τό ο­δη­γεί στο τρί­το βή­μα: ε­πε­κτα­θεί­τε προς τα ε­μπρός με ι­σορ­ρο­πί­α, στην πι­θα­νή πραγ­ματικό­τη­τα (το μέλ­λον). Α­πό ε­δώ και ε­μπρός θα συν-δη­μιουρ­γεί­τε με συ­νέ­πεια και με με­γα­λύ­τε­ρη διαύ­γεια, ό­ποια κι αν εί­ναι η πρό­θε­σή σας. Ό­σο πιο πο­λύ εξα­σκεί­στε στο να ζεί­τε με τη στά­ση του Αυ­το-εν­δυ­να­μω­μέ­νου Αν­θρώ­που, τό­σο πιο Αυ­το-εν­δυ­να­μω­μέ­νοι θα γί­νε­στε. Αυ­τό δεν εί­ναι και τό­σο μυ­στι­κι­στι­κό, αλ­λά εί­ναι α­πο­τελεσμα­τι­κό!

Έ­να Σχο­λεί­ο με Φτε­ρά

Δι­δά­σκω την Τε­χνι­κή Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­λε­κτρο­μα­γνη­τικού Πε­δί­ου ε­δώ και ο­κτώ χρό­νια. Τα χρό­νια της ε­μπει­ρί­ας μου μού έ­χουν δώ­σει με­γά­λη ε­μπι­στο­σύ­νη στο πρόγραμ­μα και στις Ο­ντό­τη­τες του Φω­τός που συμ­με­τέ­χουν σε κά­θε τά­ξη μα­ζί μου. Το ει­σα­γω­γικό σε­μι­νά­ριο, που κρα­τά μια η­μέ­ρα, εί­ναι για ό­λους και πα­ρέ­χει βο­η­θη­τι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες για το Σ.Δ.Ε. κα­θώς και ε­νερ­γεια­κές α­σκή­σεις για την εν­δυ­νά­μω­σή του και σας δί­νει πρα­κτι­κά ερ­γα­λεί­α που μπο­ρεί­τε να χρη­σιμοποι­ή­σε­τε α­πό την πρώ­τη κιό­λας η­μέ­ρα. Ε­κεί­νοι που ε­πι­λέ­γουν να συ­νε­χί­σουν, μπορούν να μά­θουν τα πρό­τυ­πα και των τεσ­σά­ρων φά­σε­ων της τε­χνι­κής και μπο­ρούν να προ­χω­ρή­σουν να γί­νουν σύμ­βου­λοι ή α­κό­μη και δά­σκα­λοι. Η πι­στο­ποί­η­ση των Τεσ­σά­ρων-Φά­σε­ων των συμβού­λων και το πρό­γραμ­μα της προ­σω­πι­κής α­νά­πτυ­ξης απαι­τούν τρεις η­μέ­ρες για τη βα­σι­κή εκ­παί­δευ­ση και άλ­λες τρεις η­μέ­ρες για την α­νώ­τε­ρη. Η εκ­παί­δευ­ση προχωρά­ει γρή­γο­ρα ε­πει­δή πα­ρέ­χει στον κά­θε μα­θη­τή μια απ’ ευ­θεί­ας ευθυ­γράμ­μιση με τη νέ­α ε­νέρ­γεια και η δι­δα­σκα­λί­α εί­ναι σύ­ντο­μη και σα­φής. Οι κι­νή­σεις έ­χουν χά­ρη και εί­ναι εύ­κο­λες να τις μά­θει κα­νείς. Η ε­νέρ­γεια εί­ναι αυτο-ρυθ­μι­ζό­με­νη και αυ­το-κα­τευ­θυ­νό­με­νη και με­τα­κι­νεί­ται μέ­σα στο σώ­μα ανά­λο­γα με τις συ­γκε­κρι­μέ­νες ανάγκες του α­τό­μου.

Τα σε­μι­νά­ρια της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ εί­ναι ε­νερ­γεια­κά γεγο­νό­τα! Με­ρι­κοί άν­θρω­ποι μα­θαί­νουν την τε­χνι­κή για δι­κή τους προ­σω­πι­κή χρήση και ί­σως για τους συγ­γε­νείς και φί­λους τους. Με­ρι­κοί την μα­θαί­νουν ως μια επιπρό­σθε­τη μέ­θο­δο που συ­μπλη­ρώ­νει την ε­ξά­σκη­ση ε­νός ε­παγγέλ­μα­τος. Α­κό­μη άλλοι μα­θαί­νουν την Τεχνι­κή για να ξε­κι­νή­σουν μια νέ­α κα­ριέ­ρα ως σύμ­βου­λοι της Τε­χνι­κής Ε­ξι­σορρό­πη­σης του Η­ΜΠ. Για ε­κεί­νους που αι­σθά­νο­νται μια ι­σχυ­ρή ευθυ­γράμ­μι­ση με αυ­τή την ερ­γα­σί­α, υ­πάρ­χει ε­πί­σης έ­να πι­στο­ποι­η­μέ­νο πρό­γραμ­μα για δα­σκά­λους. Ο κά­θε δά­σκα­λος έ­χει ο­λο­κληρώσει με ε­πι­τυ­χί­α και την εκ­παίδευ­ση των συμ­βού­λων, αλ­λά και το πρόγραμμα εκ­παί­δευ­σης των δα­σκά­λων που διαρ­κεί έ­ξι η­μέ­ρες. Έ­νας δά­σκα­λος έ­χει το δι­καί­ω­μα να προσφέ­ρει και τις τέσ­σερις φά­σεις της τε­χνι­κής, κα­θώς και να δι­δά­ξει και τις τέσσε­ρις φά­σεις σε άλ­λους.

Πα­ντρεύ­ο­ντας το Πνεύ­μα και τη βιο­λο­γί­α Μέ­σα α­πό το Σ.Δ.Ε.

Ο Κρύ­ων μας λέ­ει ό­τι η αν­θρώ­πι­νη συ­νει­δη­τό­τη­τα έ­χει α­νεβά­σει τη Γη σε μια καινούρ­για δό­νη­ση, ό­τι έ­χει αλ­λά­ξει τη φυ­σι­κή της δι­κής μας πραγ­μα­τικό­τη­τας (στις ε­πι­κοι­νω­νί­ες που μό­λις δια­βά­σα­τε στο Νέ­ο Χαμσά­ιρ). Η αν­θρω­πότη­τα έ­χει κά­νει βή­μα­τα μπρο­στά για να α­να­λά­βει την ευ­θύ­νη και να ερ­γα­στεί προς την Α­νά­λη­ψη. Πράγμα­τι, έ­χου­με ή­δη φτά­σει την κρί­σι­μη μά­ζα. Κα­θώς α­πο­κτά­με τον α­πό­λυ­το έλεγ­χο του ε­αυ­τού μας, προχωρά­με στην κα­τεύ­θυν­ση ό­που κρα­τά­με ό­σο πιο πο­λύ φως και ε­νέρ­γεια μπορού­με. Το Σ.Δ.Ε. έ­χει πά­ρει μορ­φή ως α­πο­τέ­λε­σμα αυ­τής της δου­λειάς που έ­χει γί­νει α­πό Εργά­τες του Φω­τός πα­ντού. Έ­χου­με την ι­κα­νότητα να χρησιμο­ποιού­με ορι­ζό­ντιο ε­νερ­γεια­κό πρό­τυ­πο για να εν­δυ­να­μώ­σου­με τη δια­δι­κα­σί­α της συν-δη­μιουρ­γί­ας, και μέ­σα α­πό αυ­τόν το μη­χα­νι­σμό έ­χου­με φέ­ρει την ε­νέρ­γεια της συν-δη­μιουρ­γί­ας στο ε­δώ και τώ­ρα. Ό­λοι έ­χου­με έ­να ρό­λο σε αυτή τη δια­δι­κα­σί­α της ε­ξέ­λι­ξης, παρ’ ό­λο που εί­μα­στε ε­πί­σης τα όρ­γα­να της πραγ­ματο­ποίησής της. Εί­ναι σα­φές ό­τι τα δώ­ρα αυτής της νέ­ας ε­πο­χής έρ­χο­νται ως το α­πο­τέ­λε­σμα μιας α­λη­θι­νής συ­νερ­γασί­ας μας με το Πνεύ­μα.

Κα­θώς φτά­νουμε το πλή­ρες δυ­να­μι­κό μας, θα συμ­βούν φυ­σιο­πα­θο­λο­γι­κές αλλα­γές. Οι ορ­μό­νες μας θα εκ­κρί­νο­νται δια­φο­ρε­τι­κά. Αυ­τό θα προ­κα­λέ­σει μια χημική α­ντί­δρα­ση στον ε­γκέ­φα­λό μας και στα σώ­μα­τά μας, που με τη σει­ρά τους θα μας προ­ε­τοι­μά­σουν για Α­νά­λη­ψη και για να ζού­με σε μια νέ­α ε­πο­χή και μια νέ­α πραγ­ματι­κό­τη­τα. Ά­παξ και η ε­νέρ­γεια κι­νη­θεί μέσα α­πό ο­λό­κλη­ρο το πε­δί­ο μας –μέ­σα α­πό το ε­νερ­γεια­κό σώ­μα– θα ε­πη­ρεάσει το φυ­σι­κό σώ­μα μέ­σα α­πό αυ­τές τις ορμο­νι­κές και χη­μι­κές αλ­λα­γές. Τε­λι­κά, το σώ­μα θα μπο­ρέ­σει να θε­ρα­πευ­τεί και να α­να­ζωογο­νη­θεί μό­νο του ξα­νά και ξανά, με α­πί­στευ­τη τα­χύ­τη­τα, και έ­τσι ε­πι­τυγ­χά­νε­ται η πα­ρα­τεταμέ­νη διάρ­κεια ζω­ής για την ο­ποί­α μας έ­χει μι­λή­σει ο Κρύ­ων. Ε­πί πλέ­ον, οι δια­δι­κα­σί­ες μάθησής μας θ’ αλ­λά­ξουν, κα­θώς θα μα­θαί­νου­με με δρα­μα­τι­κά νέ­ους τρό­πους, γνω­ρί­ζο­ντας πλέ­ον πώς να συν­δε­θού­με με τη συλ­λο­γι­κή συ­νειδη­τό­τη­τα προ­κει­μέ­νου να α­πο­κτή­σου­με πλη­ρο­φορίες.

Το Σ.Δ.Ε. ξε­κι­νάει στην καρ­διά σας, στον ί­διο τον πυ­ρή­να της ψυ­χής σας –της ύ­παρ­ξής σας. Ενδυ­να­μώ­νει τη βιο­λο­γί­α σας σε μια κα­τά­στα­ση χά­ρης και σας καθιστά έ­ναν ο­λο­κλη­ρω­μέ­νο Αυτο-εν­δυ­να­μω­μέ­νο άν­θρω­πο. Ε­δώ εί­ναι που ξε­κι­νά­ει η προ­σω­πι­κή σας σύν­δε­ση με το συλ­λο­γι­κό Ό­λον. Ο κα­θέ­νας α­πό ε­μάς κρα­τά­ει έ­να κομ­μά­τι της συλ­λο­γι­κής α­λή­θειας μέ­σα του/της. Στο μο­νοπάτι της πνευ­μα­τι­κής ε­πι­τυ­χί­ας, ό­ταν βο­ηθού­με έ­ναν άλ­λον άν­θρω­πο να κι­νη­θεί μπρο­στά στην πλή­ρη έκφρα­ση της δι­κής του/της Θε­ϊ­κής δυ­να­τό­τη­τας, βο­η­θά­με τον ε­αυ­τό μας –τό­σο συν­δε­δε­μέ­νοι εί­μα­στε! Ό­πως λέ­ει ο Κρύ­ων, «Ε­νέργεια α­πε­λευ­θε­ρώ­νε­ται, και ο χρό­νος αλλά­ζει– και ό­λα αυ­τά μέ­σα α­πό την αν­θρώπι­νη πρό­θε­ση. Δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη στο Σύ­μπαν από την Αν­θρώ­πι­νη Πρό­θε­ση και την Α­γά­πη (επικοι­νω­νί­α στο Νέ­ο Χαμ­σά­ιρ)». Ο Κρύ­ων ε­πί­σης μας υ­πεν­θυ­μί­ζει πό­σο πο­λύ μας αγα­πά το Πνεύ­μα. Η προ­σω­πι­κή σας σύν­δε­ση με το Συ­μπα­ντι­κό Δι­κτύ­ω­μα σας καθι­στά ι­κα­νούς ώ­στε με τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο να εκ­φρά­ζε­τε την α­γά­πη, να με­γαλώσε­τε μέ­σα στην α­γά­πη και να εί­στε η α­πε­ριόρι­στη α­γά­πη του Πνεύ­μα­τος.

Ο Ε­ορ­τα­σμός της Ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης

Ο σύ­ζυ­γος μου, Στή­βεν, εί­ναι το άλ­λο μι­σό της ερ­γα­σί­ας της Τε­χνι­κής Εξι­σορ­ρό­πη­σης του Η­ΜΠ. Ο Στή­βεν και εγώ πα­ρου­σιά­ζου­με τα σε­μι­νά­ρια μας σε ό­λον τον κό­σμο. Αγαπά­με την ερ­γα­σί­α μας και τους αν­θρώ­πους που γνω­ρί­ζου­με. Τώ­ρα υ­πάρ­χουν πιστο­ποι­η­μέ­νοι δά­σκα­λοι της Τε­χνι­κής σε δέ­κα χώ­ρες: Η­ΠΑ, Κανα­δάς, Αυ­στραλί­α, Νέ­α Ζη­λαν­δί­α, Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α, Σι­γκα­πού­ρη, Με­ξι­κό, Ια­πω­νί­α, Τα­ϊ­λάν­δη και Μα­λαι­σί­α. Η Δα­σκά­λα μου/Συ­νερ­γά­της μου, η Ά­νια, η Φω­τει­νή Ο­ντό­τη­τα α­πό την ο­ποί­α έ­λα­βα ό­λες αυ­τές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες, εκ­πέ­μπει αγάπη αυ­τήν α­κρι­βώς τη στιγμή. Και εί­ναι σε μια κα­τά­σταση ε­ορ­τα­σμού. Μου υ­πεν­θυ­μί­ζει να σας πω κά­τι που με ευ­χα­ρι­στεί να λέ­ω στους μα­θη­τές μου: οι μα­κριές ί­νες του Δι­κτυώ­μα­τος που σας πε­ρι­βάλλουν συ­χνά μοιά­ζουν με φτε­ρά για μέ­να!

Namaste, α­γα­πητή Οι­κο­γέ­νεια

Πέ­γκυ Ντού­μπρο