Η Ιστορία της Μάρλα

"H Iστορία της Μάρλα"

Σμαραγδένιος Κύκλος & Σάνυα

24 Σεπτεμβρίου 2014 - Nέα Σελήνη

Καλησπέρα σας αγαπητοί φίλοι! Ξεκινάμε καταρχήν με ευχαριστίες, προς καθέναν από σας που είναι σήμερα εδώ, με το σώμα του, με το πνεύμα του. Προς εσάς που τώρα βρίσκεστε σ' αυτόν τον χώρο αλλά και προς εσάς που τώρα συνδέεστε με αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή είτε διαβάζοντάς το, είτε ακούγοντάς το.

Έχουμε πει πολλές φορές ότι δεν έχουν σημασία οι χρόνοι γιατί ο χρόνος είναι ένας. Και έχουμε πει πολλές φορές ότι κάθε επικοινωνία που συμβαίνει, συμβαίνει σε όλους τους χρόνους της συνειδητότητας των ψυχών. Δεν έχει σημασία εάν κάποιοι παραλάβατε το μήνυμα χρόνια πριν, ή τώρα, ή χρόνια αργότερα. Τελικά, όλες οι ψυχές και η συνειδητότητα το παραλαμβάνουν ταυτόχρονα.

Καλώς ήρθατε αγαπητοί φίλοι σε άλλη μία συνάντηση του Σμαραγδένιου Κύκλου. Σήμερα φέρουμε μαζί μας την ιδιαίτερη ενέργεια της Σάνυα, που κάποιοι μπορεί ήδη να έχουν διακρίνει. Ναι, είναι μία ενέργεια θηλυκή! Ναι, συνδέεται πολύ με κάθε σπορά! Γιατί κάθε σπορά στην Γαία, κάθε Νέα Σελήνη στην Γαία, η σπορά έχει τον συγχρονισμό της με το Πνεύμα. Έχει τον συγχρονισμό της με τους ύψιστους κωδικούς της δικής σας ενθύμησης. Έχει επομένως μέσα της βαθιά ιερότητα, βαθιά σιωπή, και βαθιά αγάπη.

Ναι, είναι μία Νέα Σελήνη και πάλι! Η Σάνυα είναι εδώ και πάλι! Και σήμερα είναι μία ξεχωριστή επικοινωνία. Χρειαστήκαμε λίγο χρόνο να ετοιμάσουμε και την βοηθό μας, την Χαριτίνη, για την επικοινωνία που θ' ακολουθήσει. Και έτσι λοιπόν θα σας ζητήσουμε να χαλαρώσετε, να αφεθείτε, και ν' ακούσετε...

Καλησπέρα σας αγαπημένοι μου. Εγώ είμαι η Σάνυα. Φίλη και αδελφή, όλων των ψυχών. Σήμερα είμαι μαζί σας για να σας διηγηθώ ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι που είναι αληθινό. Το έχω ονομάσει «Η Ιστορία της Μάρλα». Η Μάρλα είναι ένα φανταστικό όνομα, ένα όνομα οιουδήποτε άντρα ή γυναίκας. Θα μπορούσε να είναι ένας κύριος Μάρλα ή μία κυρία Μάρλα. Θα μπορούσε να είναι αρσενικό και θηλυκό.

Η Μάρλα ζει αυτή την εποχή και είναι μία γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Εργάζεται σκληρά κάθε μέρα σε μία μεγάλη σύγχρονη πόλη. Έχει οικογένεια και ένα παιδί, που πάει σχολείο. Η Μάρλα καλείται κάθε μέρα να ανταποκριθεί στα πολλαπλά καθήκοντα στα οποία κάθε γυναίκα χρειάζεται ν' ανταποκριθεί. Η Μάρλα ξυπνά νωρίτερα απ' όλους τους άλλους, ακολουθεί ένα μικρό τυπικό, μία μικρή προσευχή, ένα μικρό διαλογισμό, μιλά λίγο στο Πνεύμα και μετά τρέχοντας ετοιμάζει το φαγητό της ημέρας, ετοιμάζει το πρωϊνό για το παιδί και τον άντρα, τρέχει να κάνει το ντους, να ντυθεί, να φύγει για την δουλειά της.

Η Μάρλα είναι μία εργαζόμενη μητέρα, γυναίκα και σύζυγος. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Εργάζεται σε μία εταιρεία και αισθάνεται πολύ τυχερή που έχει αυτή την εργασία. Βλέπετε, ζει αυτή την ταραγμένη εποχή που ούτε η εργασία είναι εξασφαλισμένη. Εντούτοις, αυτή η μικρή προσευχή κάθε πρωί της δίνει δύναμη. Πιστεύει πώς το Πνεύμα είναι μαζί της και την βοηθά, και αυτό της δίνει δύναμη και κουράγιο κάθε μέρα ν' ανταποκριθεί όσο γίνεται καλύτερα στα πολλαπλά καθήκοντα που της ζητούνται.

Στην εργασία της η Μάρλα εργάζεται πολύ εντατικά. Δεν έχει πολλά κενά για διάλειμμα. Το καθεστώς εργασίας της είναι πολύ ανταγωνιστικό. Γνωρίζει πολύ καλά πως τα λάθη δύσκολα συγχωρούνται. Γνωρίζει πως στον ιδιωτικό τομέα είναι εύκολα αντικαταστάσιμη και αναλώσιμη. Γνωρίζει πως πρέπει ν' αποδώσει στο 100% και αυτό είναι ζωτικής σημασίας για να φέρει στο σπίτι της τα χρήματα που χρειάζονται.

Ο άντρας της εργάζεται και εκείνος σε μία εταιρεία, με ένα εξίσου σκληρό και απαιτητικό ωράριο. Ο γιός τους είναι ένα πολύ καλό παιδί, τα πάει καλά στο σχολείο, και έχει όλες τις φυσικές ανησυχίες που έχει ένα παιδί της ηλικίας του. Πλησιάζει να ξεκινήσει την εφηβεία, αλλά είναι ένα παιδί εύκολα συνεννοήσιμο. Η Μάρλα νιώθει τυχερή που ο γιός της εύκολα συνεννοείται, που δείχνει κατανόηση, γιατί υπάρχουν τόσες φορές που επιστρέφει σπίτι της τόσο κουρασμένη που δεν έχει κουράγιο να του μιλήσει όσο χρειάζεται ή να εξηγήσει όσα χρειάζεται.

Η Μάρλα ζει την κάθε μέρα της προσπαθώντας να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Και το βράδυ που γυρνά σπίτι, θα κάτσει να διαβάσει τον γιό της, θα βρει την υπομονή - όση χρειάζεται- για να κάνει την καθαριότητα του σπιτιού της, να βάλει πλυντήριο, να σιδερώσει. Για να κάνει όσα η μέση συνηθισμένη γυναίκα κάνει αυτή την περίοδο στην ανθρωπότητα. Και αυτή είναι η εξωτερική εικόνα της ζωής της Μάρλα.

Η Μάρλα πολύ αραιά και που βρίσκει την ενέργεια και τα χρήματα να πάει σε κάποια σεμινάρια. Της αρέσει να ακούει να μιλάνε για το Πνεύμα. Της αρέσει να ακούει να μιλάνε για το πώς ο Θεός είναι μέσα της, πως ο Θεός δεν την έχει ξεχάσει. Της αρέσει να ακούει μηνύματα που την ενθαρρύνουν και την εμψυχώνουν, γιατί βαθύτερα μέσα της κάθε φορά που αυτό συμβαίνει η Μάρλα νιώθει ότι αυτό είναι αλήθεια. Νιώθει ότι αυτά τα λόγια όντως είναι έτσι, παρότι εκείνη δεν μπορεί συχνά να τα ακούει. Εντούτοις, έχει βρει το δικό της μικρό κόλπο κάθε πρωί, μέσα από την μικρή της προσευχή στο Πνεύμα να κρατά ζωντανή αυτή την ενέργεια από τα λόγια που ακούει αραιά και που σε σεμινάρια. Αγοράζει κάποια βιβλία πνευματικότητας, και όποτε αντέχει το βράδυ διαβάζει σελίδες απ' αυτά τα βιβλία γιατί την βοηθάνε να κρατήσει το ηθικό της όρθιο και την καρδιά της ζωντανή. Την βοηθούν να κρατήσει τον Θεό ζωντανό μέσα της.

Μιλά με διακριτικότητα στον γιό της για το Πνεύμα. Συχνά του εξηγεί πως ο Θεός είναι μεγάλος και φροντίζει για όλους, παρότι η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχει βρεθεί ν' αναρωτιέται αν είναι πράγματι έτσι. Ένα μέρος της το πιστεύει ακράδαντα, ένα άλλο μέρος της έρχεται τόσες φορές να το αμφισβητήσει. Βλέπετε, η πραγματικότητα της 3ης διάστασης μερικές φορές είναι σκληρή σαν πέτρα...

Η Μάρλα είναι μία σύγχρονη γυναίκα, μία σύγχρονη ψυχή πάνω στον πλανήτη, που κάνει την δική της διαδρομή ενθύμησης με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί. Παρόλο που κάνει πραγματικά το καλύτερο που μπορεί, από κάθε άποψη, και το Πνεύμα είναι πολύ περήφανο για εκείνη, η ίδια η Μάρλα συχνά, πολύ συχνά, αισθάνεται ότι υπολείπεται. Βλέπετε, έχει ακούσει να της λένε και έχει διαβάσει ότι θα έπρεπε να συγχωρεί εύκολα και άμεσα τους ανθρώπους που την πικραίνουν ή τους ανθρώπους που την προσβάλλουν ή την απογοητεύουν. Αυτό, μερικές φορές, η Μάρλα δεν μπορεί να το κάνει τόσο εύκολα. Της έχουν πει ότι δεν είναι καλό να κρίνει ανθρώπους που είναι μισαλλόδοξοι ή ίσως διεφθαρμένοι ή ψεύτες. Και η Μάρλα έχει νιώσει πολλές φορές ότι της είναι πολύ δύσκολο να το τηρήσει. Της έχουν πει ότι δεν πρέπει να αισθάνεται ότι θα ήθελε να έχει αυτά που έχει ο διπλανός της. και όμως είναι πολλές φορές που η Μάρλα κοιτά γύρω της και βλέπει άλλους με ωραία ρούχα, με ωραίες τσάντες, με ωραία σπίτια, με ωραία αμάξια, και δεν αισθάνεται χαρά για αυτό. Αισθάνεται θλίψη. Αναρωτιέται γιατί εκείνη να μην τα έχει... Αναρωτιέται τι κάνει λάθος... Γιατί το Πνεύμα δεν της τα φέρνει και εκείνης; Γιατί πρέπει η ζωή της να είναι δύσκολη; Γιατί πρέπει κάθε τι να το μετρά; Γιατί δεν μπορεί να χαρεί με καινούργιες τσάντες; Γιατί να μην έχει κι εκείνη ένα μεγάλο σπίτι;

Υπάρχουν φορές που η Μάρλα έχει πικρία μέσα της για όλα αυτά που δεν μπορεί να χαρεί. Για διακοπές που δεν μπορεί να κάνει, για εξόδους που δεν μπορεί να έχει... Στα σεμινάρια έχουν πει της Μάρλα ότι πρέπει να αποδέχεται τα γεγονότα όπως είναι. Και η Μάρλα πολλές φορές βρίσκει τον εαυτό της να μην αποδέχεται ούτε τα γεγονότα όπως είναι, ούτε την κατάσταση όπως είναι, ούτε τα λεφτά της όπως είναι, ούτε την ζωή της όπως είναι. Παρόλα αυτά, συνεχίζει την κάθε μέρα της προσπαθώντας...

Πολλές φορές, το βράδυ που ξαπλώνει να κοιμηθεί, ένα πικρό χαμόγελο υπάρχει σχεδιασμένο βαθύτερα στο πρόσωπό της. Ένα πικρό χαμόγελο γιατί θα ήθελε να μπορεί να συγχωρεί εύκολα, να μην κοιτά δίπλα της, να μην κρίνει αυτούς που φαίνονται κλέφτες και ψεύτες. Αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει. Δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στις τόσο υψηλές προσδοκίες που έχει το Πνεύμα. Ζητά βοήθεια από το Πνεύμα να τα καταφέρει καλύτερα την επόμενη μέρα, αλλά κάπου μέσα της αισθάνεται ότι υπολείπεται...

Στα σεμινάρια που πηγαίνει αισθάνεται ότι δεν έχει την ενόραση που έχουν άλλοι αναζητητές του Πνεύματος. Και στις ομιλίες που πηγαίνει, ειδικά όταν είναι δωρεάν, αισθάνεται ότι όλοι οι άλλοι γνωρίζουν περισσότερα από εκείνην. Όλο προσπαθεί, αλλά φαίνεται να μην μπορεί να τα καταφέρει να έχει την ενόραση που χρειάζεται, και τις γνώσεις που έχουν τόσοι άλλοι γύρω της...

Και τα χρόνια περνάνε και η Μάρλα μεγαλώνει σε ηλικία. Και ο γιος της το ίδιο. Και ο άντρας της το ίδιο. Και έτσι η ζωή κυλά, μέχρι που η Μάρλα καταφέρνει να πάρει την πολυπόθητη σύνταξη. Η σύνταξη είναι λίγη, η σύνταξη του άντρα της είναι επίσης λίγη. Πηγαίνει πιο αραιά σε σεμινάρια και χρειάζεται να μετρά το κάθε τι. Δεν έχει καταφέρει να συγχωρεί με την πρώτη. Δεν έχει καταφέρει να μην θυμώνει. Δεν έχει καταφέρει να μην εξοργίζεται που και που. Δεν έχει καταφέρει να μην ζηλεύει. Δεν έχει καταφέρει να μην απογοητεύεται. Παρόλα αυτά κάθε πρωί κάνει την προσευχή της στο Πνεύμα. Ζητά βοήθεια.

Τα χρόνια περνούν και η ενόρασή της δεν φαίνεται να φτάνει την ενόραση των υπολοίπων και οι πνευματικές - ψυχικές της ικανότητες και χαρίσματα δεν φαίνεται να είναι τόσο ξεχωριστά. Και αυτό επίσης φέρνει μία απογοήτευση στην Μάρλα. Τουλάχιστον αν είχε αναπτύξει επαρκώς τα ψυχικά της χαρίσματα... Τουλάχιστον αν μπορούσε να καταλαβαίνει την καθοδήγηση... αλλά και σε αυτό ακόμα τα αποτελέσματα δεν είναι εντυπωσιακά... Ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει πότε το Πνεύμα της μιλά. Ακόμα δεν είναι βέβαιη για το ποια είναι η δική της καθοδήγηση. Και τα χρόνια περνάνε και έρχεται η ώρα, η βραδιά, που η Μάρλα αφήνει το σώμα της.... ενόσω κοιμάται.

Η Μάρλα περνά από την άλλη πλευρά του πέπλου και αυτές οι πεντάλεπτες πρωϊνές της προσευχές αποδεικνύονται εξαίσιο υλικό για μία εξαίσια μετάβαση! Την στιγμή που βγαίνει από το σώμα της μία μεγάλη παρέα βρίσκεται γύρω της. Η Μάρλα αναρωτιέται τι έγινε, καθώς κοιμόταν. Και οι άγγελοι γύρω της αλλά και πολλοί δικοί της αγαπημένοι της εξηγούν ότι αυτή η ζωή, αυτή η ενσάρκωση, ολοκληρώθηκε. Η Μάρλα δεν μπορεί να το πιστέψει.

«Αλήθεια ολοκληρώθηκε; Και έχω βρεθεί κιόλας στην Εστία;»

Οι αγαπημένοι και οι άγγελοι γύρω της της λένε:

«Είσαι όντως στην Εστία, παρότι θα κάνουμε ένα μικρό ταξίδι. Αλλά είσαι ήδη μαζί μας! Αυτές οι μικρές πεντάλεπτες προσευχές, Μάρλα, έκαναν τεράστια διαφορά! Μας άνοιξες τόσο μεγάλο διάδρομο να έρθουμε κοντά σου και να είμαστε δίπλα σου και να μπορείς να μας δεις. Δεν είναι ότι δεν θα ήμασταν δίπλα σου. Εσύ όμως δεν θα μπορούσες να μας δεις χωρίς αυτή την μικρή πεντάλεπτη επικοινωνία σου με το Πνεύμα. Τώρα μπορείς να μας δεις και να δεις ότι είμαστε εδώ. Και όταν είμαστε μαζί, είμαστε στην Εστία».

Η Μάρλα το πρώτο που σκέφτηκε είναι «Πρέπει να προλάβω ν' αποχαιρετίσω τον γιό μου, που τώρα πια είναι μεγάλος άντρας. Και τον άντρα μου». Και πράγματι η παρέα της, μαζί της, έκαναν την αποχαιρετιστήρια τελετή για τον γιό και τον άντρα της. Χάϊδεψε για τελευταία φορά τα μαλλιά του μεγάλου της γιού, έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο στον άντρα της. Ήξερε στην καρδιά της ότι θα είναι και οι δύο καλά. Ήξερε ότι έχουν προστασία και συνοδεία. Ήξερε ότι δεν τους αφήνει μόνους. Ήξερε ότι είναι σε καλά χέρια. Ανυπόμονη να επιστρέψει στην Εστία, η Μάρλα έγινε ένα με την παρέα της...

Ακαριαία η Μάρλα βρέθηκε σε μία εξαίσια αίθουσα. Μία αίθουσα λαμπερή σαν μαργαριτάρι. Θα' λεγες ότι είναι στολισμένη από μαργαριτάρια που λάμπουν. Η Μάρλα εκστασιάστηκε από την ομορφιά.

«Θεέ μου, ήξερα ότι είσαι όμορφος» είπε «αλλά δεν περίμενα τέτοια ομορφιά!». Η ομορφιά ήταν τόσο μεγάλη στην μαργαριταρένια αίθουσα και σ' όλες τις παρουσίες μέσα σ' αυτήν που η Μάρλα άρχισε να κλαίει από συγκίνηση. Ήταν συνταρακτική η ομορφιά. Τέτοια ομορφιά! Τέτοια καθαρότητα! Τέτοια γαλήνη! Η Μάρλα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει πουθενά στο σύμπαν! Ακόμα για την Εστία που είχε ονειρευτεί, δεν μπορούσε να πιστέψει ή πραγματικά να φανταστεί το βάθος της ομορφιάς αυτής. Το βάθος μίας καθαρότητας όπου καμία σκιά πουθενά δεν υπήρχε, όπου τίποτα γκρίζο δεν πλησίαζε, όπου τα πάντα είχαν φύγει τόσο μακριά, και η Μάρλα ήταν ένας άγγελος ανάμεσα σε αγγέλους. Δεν χρειαζόταν να προσέχει για τίποτα, να προστατευτεί από τίποτα, να νοιαστεί για τίποτα. Μπορούσε ολικά να παραδοθεί σ' αυτό που είναι, σ' αυτό που ήταν όλοι οι άλλοι γύρω της.

Η Μάρλα κλαίγοντας με λυγμούς λύγισε. Λύγισε στα γόνατά της και βρέθηκε να κοιτά από τα γόνατα όλους τους άλλους και την αίθουσα. «Θεέ μου, τόση ομορφιά! Θεέ μου, τόση αθωότητα!» έλεγε και ξανάλεγε σαν να μην μπορεί ν' αφομοιώσει αυτή την τέλεια ποιότητα αγάπης που υπήρχε παντού μέσα στην μαργαριταρένια αίθουσα. Οι οδηγοί της, οι άγγελοι-συνοδοί της, ο φύλακας-άγγελός της, οι γονείς της, δύο αδέλφια της που είχαν φύγει πριν από εκείνη, είχαν γονατίσει δίπλα της.
«Μάρλα, τόση είναι η αγάπη του Θεού! Τόση είναι η αγάπη η δική μας! Και τόση είναι και η αγάπη η δική σου! Ακούμπησε πάνω μας και σήκω όρθια. Η Μάρλα έπιασε τα χέρια τους, παρότι θεϊκά, και ξαναβρήκε το σθένος της καρδιάς της. Καθώς στάθηκε όρθια μέσα στην μαργαριταρένια αίθουσα, τα ρούχα της είχαν αλλάξει. Εκείνη είχε αλλάξει. Φώς έλαμπε από παντού μέσα της. Τα μαλλιά της ήταν ζωντανά, γεμάτα φως. Το πρόσωπό της ήταν τέλεια αρυτίδωτο. Ήταν τέλεια υγιής. Ξαφνικά, ένα ερώτημα γεννήθηκε μέσα στην συνειδητότητά της. Γύρισε και κοίταξε στα μάτια όλους αυτούς γύρω της και η ερώτηση ξεπήδησε από το στόμα της πριν προλάβει να την σκεφτεί:

«Μα καλά, αφού πάντα έκρινα, αφού δεν είχα καταφέρει να συγχωρώ, αφού ζήλευα αυτούς που ζούσαν καλύτερες ζωές, δεν είχα καταφέρει να ξεδιαλύνω την καθοδήγηση, δεν ήμουν τόσο ενορατική, αφού οργιζόμουν, πώς γίνεται εγώ να βρίσκομαι σ' αυτήν την αίθουσα τώρα;»

Η ερώτηση είχε ξεπηδήσει με τέτοια σφοδρότητα από το στόμα της σαν να έλεγε «Μα δεν αξίζω εγώ αυτό αυτή την στιγμή. Μήπως δεν με είχατε ακούσει;» Δεν το είπε, αλλά το εννοούσε. «Μήπως δεν είχατε δει όλα αυτά που εγώ έκανα όσο ήμουν εκεί μαζί με τους υπόλοιπους; Μήπως σας είχε ξεφύγει ο θυμός και η οργή μου; Μήπως δεν παρατηρήσατε την κακία μου και την ζήλεια μου; Μήπως κάτι έχει γίνει λάθος;» Και ο φόβος γέμισε τα σπλάχνα της. Ο φόβος ότι δεν τα είχαν δει όλα αυτά. Ο φόβος ότι ξαφνικά κάτι θα γινόταν και θα έχανε πάλι την μαργαριταρένια αίθουσα.

Όλοι γύρω της πλησίασαν πιο κοντά. Μία εξαίσια πολυθρόνα βρέθηκε, στην οποία της ζήτησαν να κάτσει. Είχε ν' ακούσει την μία διδασκαλία, την οποία ακούνε όλες οι Μάρλες όταν φεύγουν από το σώμα. Και τώρα ήταν η ώρα να την ακούσει. Η Μάρλα κάθισε, αλλά ανήσυχα. Ο φύλακας-άγγελός της, ο πιο κοντινός της φίλος, της είπε:

«Μάρλα μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να χάσεις αυτή την μαργαριταρένια αίθουσα. Δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ από εδώ. Για την ακρίβεια, εδώ ήσουν πάντα. Ακόμα και όταν ένα μέρος της ενέργειάς σου βρισκόταν μέσα στο σώμα, παρέα μας ήσουν. Μην έχεις αγωνία. Μην έχεις ανησυχία».

Η Μάρλα πήρε μία βαθιά ανάσα, όμως και πάλι δεν ήταν απόλυτα ήσυχη. Χρειάστηκε οι γονείς της να την διαβεβαιώσουν ότι όντως δεν θα έφευγε. Της είπαν: «Μάρλα, αφού εμείς που δεν είχαμε αφυπνιστεί βρισκόμαστε μέσα σ' αυτή την μαργαριταρένια αίθουσα, έχεις ακόμα αμφιβολία ότι εσύ δεν πρόκειται να φύγεις;»

Αυτό για την Μάρλα, εκείνη την ώρα, ακούστηκε σαν ένα πολύ καλύτερο επιχείρημα. Και πράγματι η συνειδητότητά της, τα χρώματά της γαλήνεψαν και αισθάνθηκε ασφάλεια - την ασφάλεια της συνειδητότητας στην οποία βρισκόταν. Γεμάτη ανυπομονησία ζήτησε από τον φίλο της, τον φύλακα άγγελό της, να της εξηγήσει.

«Δεν καταλαβαίνω» του είπε. «Πώς;». Ένα χαμόγελο όμως είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο στόμα της. Τα μάτια της είχαν αρχίσει να λάμπουν. «Πώς;»

Μέσα σε μία βαθιά σιωπή που είχε απλωθεί σε όλη την αίθουσα, άκουσε την φωνή του να μιλά και τα λόγια άρχισαν να αντηχούν σαν να μίλαγε ο φύλακας-άγγελος της από όλες τις γωνίες της αίθουσας ή σαν να μίλαγαν όλοι μαζί μέσα από την φωνή του:

«Αγαπημένη Μάρλα, όσο ήσουν μέσα στην βιολογία, κάθε φορά σου λέγαμε, άκουγες και διάβαζες ότι ο Θεός σε αγαπά. Κάθε φορά σου στέλναμε το ίδιο μήνυμα ότι ο Θεός σε αγαπά. Και εννοούσαμε, ότι ο Θεός σε αγαπά τώρα. Εννοούσαμε, ότι ο Θεός σε αγαπά ακριβώς όπως είσαι τώρα. Κάθε φορά που θύμωνες σε αγαπούσε τώρα. Κάθε φορά που οργιζόσουν, ο Θεός σε αγαπούσε τώρα. Κάθε φορά που εσύ ένιωθες ότι υπολείπεσαι αυτού που θα έπρεπε, η αγάπη του Θεού έρρεε παντού μέσα σου. Μάρλα, δεν ήταν η φωνή του Θεού που σου ζητούσε συνέχεια κάτι παραπάνω και κάτι περισσότερο. Δεν ήταν η φωνή του Θεού που σε σύγκρινε με κάτι τέλειο. Δεν ήταν η φωνή της Αγάπης που σου έλεγε ότι δεν είσαι αρκετή. Μάρλα, αυτή ήταν η φωνή η δική σου. Δεν ήταν η φωνή η δική μας. Η φωνή η δική μας δεν θα σου έλεγε ποτέ ότι υπολείπεσαι σε κάτι. Δεν θα σε σύγκρινε ποτέ με κάποιον άλλον. Δεν θα σε έβαζε σε ζυγαριά για να δει τι έχεις περισσότερο ή λιγότερο. Γιατί Μάρλα έχεις ακριβώς τα ίδια που έχουμε όλοι. Πώς θα μπορούσαμε να σε συγκρίνουμε και να σε κρίνουμε όταν είσαι ακριβώς ίδια με όλους εμάς;»

Η Μάρλα γύρισε μ' ένα απορημένο βλέμμα «Είμαι; Είναι αλήθεια;»

Η φωνή απάντησε: «Είσαι. Αλήθεια».

«Γιατί ένιωθα ότι δεν είμαι αρκετή; Γιατί ένιωθα ότι έπρεπε περισσότερο; Γιατί βασανιζόμουν; Γιατί δεν μπορούσα να ησυχάσω κάθε μέρα. Γιατί ένιωθα κάθε μέρα ότι δεν είμαι αρκετή για τον Θεό;».

Η φωνή του αγγέλου ξανακούστηκε από παντού μέσα στην αίθουσα:

«Γιατί Μάρλα εσύ είχες υποθέσει και εσύ είχες πιστέψει ότι για τον Θεό ήσουν ανεπαρκής. Μάρλα, εσύ πρώτη, είχες πιστέψει ότι αυτό που ήδη είσαι ήταν ατελές. Και σίγουρα, σίγουρα, για το μυαλό της 3ης διάστασης όσο ήσουν στην βιολογία, Μάρλα, ποτέ δεν θα ήσουν πλήρης, ποτέ δεν θα ήσουν αρκετή. Ό,τι κι αν έκανες, πάντα κάτι θα υπολειπόταν. Τώρα είναι η ώρα ν' ακούσεις, τώρα που είσαι εδώ. Σε κάθε ενσάρκωση δεν πας για να βρεις την τελειότητα. Η δυναμική για την επιστροφή στην Αγάπη της μαργαριταρένιας αίθουσας είναι ο σεβασμός και η αγάπη στην κάθε στιγμή της διαδικασίας σου».

«Δηλαδή; Θέλεις να μου το εξηγήσεις αυτό λίγο περισσότερο; Πρέπει να το θυμάμαι αυτό οπωσδήποτε για την επόμενη ενσάρκωση».

«Μα και βέβαια! Γιατί καθώς εμείς διηγούμαστε αυτό σε σένα τώρα, αυτό το αναμεταδίδουμε αυτή την στιγμή ζωντανά σε πολλές άλλες ψυχές» απάντησε ο Άγγελος.

Η Μάρλα χάρηκε. «Δηλαδή την δική μου εμπειρία την μοιράζονται και άλλες ψυχές; Θα τους βοηθήσει;».

Ο άγγελος χαμογέλασε. «Ναι, Μάρλα. Την δική σου εμπειρία την μοιράζονται πολλές άλλες ψυχές που είναι σε ενσάρκωση και βοηθάς ακόμα και αυτή την στιγμή τόσες πολλές άλλες ψυχές που είναι μέσα στη βιολογία».

«Θεέ μου, επιτέλους! Κατάφερα να κάνω κάτι σωστό!» είπε η Μάρλα μ' ένα χαμόγελο. Και ένα χαμόγελο αντήχησε μέσα σε όλη την μαργαριταρένια αίθουσα. Έστω και αυτή την στιγμή, Μάρλα, είναι εξαίσιο που νιώθεις ότι κάνεις κάτι τόσο ορθό, γιατί πάντα κάνεις το ορθό ακόμα κι όταν εσύ δεν το πιστεύεις».

«Λοιπόν εξηγήστε μου, αν είναι να βοηθηθούν και άλλες ψυχές, εξηγήστε!»

Ο άγγελος εξήγησε: «Μάρλα κάθε φορά που φτιάχνεις μία βιολογία και μπαίνεις μέσα της, το σημαντικότερο που έχεις να θυμάσαι είναι ότι ο Θεός σε αγαπά ως είσαι. Σε αγαπά μέσα στην δυναμική της επιστροφής σου. Κάθε βήμα της επιστροφής σου τιμάται. Μπορεί να θυμώνεις, μπορεί να ζηλεύεις, μπορεί να κακιώνεις, μπορεί να μην συγχωρείς. Ο Θεός εκείνη την στιγμή είναι μαζί σου και σ' αγαπά. Σου χαμογελά με αγάπη και σου λέει: «Κατανοώ». Σου λέει: «Είσαι ούτως ή άλλως μαζί μου στην μαργαριταρένια αίθουσα. Μην τρελαίνεσαι, Μάρλα, κατανοώ. Και μόνον που έχεις την πρόθεση της επιστροφής, και μόνον που θέλεις να θυμηθείς, και μόνον αυτό, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να νιώσεις την αγάπη μου η οποία είναι δεδομένη. Ακόμα και αν δεν ήθελες να επιστρέψεις, θα μπορούσες να νιώσεις την αγάπη μου. Ακόμα κι αν δεν είχες θυμηθεί τίποτα, θα ερχόταν ένα φευγαλέο κλάσμα του δευτερολέπτου που θα μπορούσες να με νιώσεις. Πόσο μάλλον, Μάρλα, όταν εσύ μπαίνεις σε μία βιολογία και αρχίζεις να θυμάσαι συνειδητά ότι είσαι μέρος μου!

»Κάθε φορά που είσαι στην βιολογία, θέλεις να θυμηθείς και γι' αυτό πιέζεις τον εαυτό σου να καθαρίσεις, να μετουσιώσεις, να εξελίξεις εκείνες τις σκέψεις και εκείνα τα συναισθήματα που σε κρατούν μακριά από την μαργαριταρένια αίθουσα. Όμως, Μάρλα, αυτό είναι επώδυνο όταν το κάνεις σαν κριτής του εαυτού σου, και όχι με την αγάπη που εγώ έχω για σένα.

»Αν το έκανες με την αγάπη που εγώ έχω για σένα, με την αγάπη που όλοι εμείς έχουμε για σένα κάθε φορά που εσύ είσαι σε μία βιολογία, θα έβλεπες ότι δεν συγχωρείς και θα έλεγες «Μμμ, δεν συγχωρώ. Ο.Κ. αλλά ο Θεός αυτή την στιγμή με αγαπά κι ας μην συγχωρώ».  Θα θύμωνες και θα έλεγες «Μμμμ, κοίτα που θύμωσα, αλλά ο Θεός με αγαπά αυτή την στιγμή κι ας έχω θυμώσει» Θα σύγκρινες, και θα έλεγες «Πάλι σύγκρινα, αλλά ο Θεός με αγαπά κι ας έχω συγκρίνει».

»Και η αγάπη του Θεού, η αγάπη όλης της μαργαριταρένιας αίθουσας, θα ήταν εκεί μαζί σου κάθε στιγμή του δρόμου της επιστροφής να σου θυμίζει πως αυτός δεν είναι ένας δρόμος για να ανακτήσεις την αγάπη, αλλά ένας δρόμος για να ξεφορτωθείς σκέψεις και συναισθήματα που δεν σου αρέσουν. Η αγάπη, Μάρλα, είναι δεδομένη σε κάθε ενσάρκωση. Ό,τι κι αν κάνεις. Όσο άσχημα κι αν φερθείς. Όσο κι αν το μυαλό σου λέει ότι υπολείπεσαι. Δεν υπολείπεσαι απέναντι στον φωτισμένο σου εαυτό. Δεν υπολείπεσαι απέναντι στους αγγέλους. Δεν υπολείπεσαι απέναντι στην αγάπη του Πνεύματος. Δεν υπολείπεσαι απέναντι σε κανέναν και σε τίποτα, μέσα στην Πηγή. Ο μόνος για τον οποίο η φωνή σου έλεγε ότι υπολείπεσαι ήταν ο δικός σου εαυτός. Ήταν τα μάτια του εαυτού σου που σκέφτονταν με την βιολογία. Ήταν τα μάτια του εαυτού σου που δεν θυμόντουσαν ότι η αγάπη είναι δεδομένη από την πρώτη σου ανάσα. Ότι η αγάπη είναι πάντα εκεί».

Η Μάρλα άκουσε τα λόγια που ερχόντουσαν από όλη την αίθουσα. Κοίταξε τον φύλακα άγγελο της και δυσκολεύτηκε... «Δηλαδή μπορεί εγώ να οργίζομαι μ' έναν άνθρωπο, να νιώθω κακία μ' έναν άνθρωπο και είναι σωστό να σκέφτομαι ότι ο Θεός με αγαπά και ας φθονώ;»

Όλη η μαργαριταρένια αίθουσα έλαμψε. «Ναι, Μάρλα, είναι ορθό! Ό,τι κι αν κάνεις μέσα στην ενσάρκωση είναι μέρος ενός δικού σου ταξιδιού να επιστρέψεις. Ό,τι σκέψεις κι αν έχεις, ό,τι συναισθήματα κι αν βιώνεις, βασανίζουν μόνο εσένα Μάρλα. Αν όμως κρατήσεις την αγάπη πέρα απ' όλα αυτά ως δεδομένη, τότε θα βαδίσεις στην ύψιστη δυναμική της ενσάρκωσης. Γιατί εάν αφήσεις την βιολογία να συνειδητοποιήσει και ν' απορροφήσει μέσα σε κάθε κύτταρο σου την αγάπη- κι ας είναι έτσι, τότε θα βρεις την διαδρομή της μικρότερης αντίστασης. Τότε θα βρεις την θεραπεία της μέγιστης ταχύτητας. Τότε, αυτή η φωνή που διατηρεί τις σκέψεις που σε πονάνε και τα συναισθήματα που δεν σου αρέσουν, θ' αρχίσει να μικραίνει και ν' ατονεί. Και τότε, η αγάπη όλων εμάς, θ' αρχίσει να μεγαλώνει.

Υπάρχουν δρόμοι και δρόμοι για να επιστρέψεις, Μάρλα, κάθε φορά που είσαι σε ενσάρκωση. Πρέπει να θυμηθείς στην επόμενη σου ενσάρκωση τον δρόμο της μικρότερης αντίστασης, της μικρότερης προσπάθειας, γιατί αυτό είναι το κλειδί σου για την επόμενή σου ενσάρκωση.   

Οι ενέργειες έχουν αλλάξει τόσο πολύ στην βιολογία και είναι πια εύκολο για σένα να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι ο Θεός σε αγαπά τις στιγμές που εσύ νιώθεις ότι είσαι κάτι λιγότερο απ' αυτό που εσύ θα' θελες. Γιατί το μόνο που λες στον εαυτό σου εκείνη την στιγμή είναι ότι οι σκέψεις που κάνεις δεν σ' αρέσουν και τα συναισθήματα που έχεις δεν σε ευχαριστούν. Δεν λες τίποτα άλλο Μάρλα σε σένα.

Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και η Μάρλα άρχισε να συνειδητοποιεί όλο αυτό που άκουσε. Άρχισε να συνειδητοποιεί τις άπειρες φορές που, όταν ήταν στο σώμα, σιωπηλά έκρινε τον εαυτό της και πάντα ένιωθε ένοχα γιατί δεν ήταν ποτέ αρκετή. Άρχισε να συνειδητοποιεί το πόσο πραγματικά αυτό την έκανε πάντα να νιώθει χειρότερα για τον εαυτό της και πόσο την έκανε να νιώθει ότι απέχει πολύ από το να έχει μία καθαρή καρδιά και έναν καθαρό νου. Η Μάρλα άρχισε να συνειδητοποιεί το κλειδί της μικρότερης προσπάθειας...

Γύρισε γύρω της, κοίταξε, και είπε «Αγαπημένοι μου, νομίζω ότι αρχίζω να θυμάμαι και να συνειδητοποιώ. Νομίζω ότι αρχίζω να ξεδιαλύνω την εικόνα». Κάτι όντως μέσα της είχε αναθαρρήσει. Κοίταξε την μαργαριταρένια αίθουσα και αυτή έλαμπε ακόμα περισσότερο. Οι άγγελοι γύρω της και οι αγαπημένοι της χαμογέλασαν. «Δεν λάμπει Μάρλα η αίθουσα περισσότερο» είπαν, «εσύ θυμάσαι ακόμα καλύτερα! Εσύ τώρα αρχίζεις να βγαίνεις από την ψευδαίσθηση της βιολογίας. Εσύ τώρα αρχίζεις να ξεδιαλύνεις τελείως την συνειδητότητά σου. Εσύ τώρα φέρνεις την συνειδητότητά σου σ' αυτό που ήσουν πριν αποφασίσεις να μπεις στην βιολογία!».

Η Μάρλα πήρε μία βαθιά ανάσα, και εκείνη την στιγμή ήξερε χωρίς καμία αμφιβολία ότι ήταν ακριβώς έτσι. Ότι μόνο τον εαυτό της πίκραινε και δηλητηρίαζε κάθε φορά που ένιωθε ενοχικά. Ήξερε ότι το μόνο που' θελε ν' αλλάξει ήταν η σκέψη και τα συναισθήματα που είχε ώστε να μπορεί να βλέπει την μαργαριταρένια αίθουσα ενώ ακόμα ήταν στην βιολογία. Ήξερε ότι αυτό δεν ήταν η κρίση της αγάπης για εκείνη. Ήξερε ότι αυτό ήταν μόνο η δική της αυτογνωσιακή καθρέφτιση. Ήξερε ότι αυτό ήταν ό,τι εκείνη ήθελε να ξεφορτωθεί.

Όλο της το είναι φωτίστηκε. Οι γονείς της, τα αδέλφια της, οι οδηγοί της, με τεράστια χαμόγελα άνοιξαν χώρο γιατί η ενέργεια της Μάρλα είχε απλώσει παντού. Η ενέργεια της Μάρλα δεν χώραγε πια στην βιολογία. Η ενέργεια της Μάρλα είχε γίνει ένα με όλη την αίθουσα. Και αμέσως, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά, η Μάρλα είχε γίνει το σώμα φωτός της. Είχε γίνει ο άγγελος που είναι. Είχε γίνει ο δικός της ανώτερος εαυτός...
Αγαπημένη ψυχή σε ενσάρκωση, όπου κι αν βρίσκεσαι αυτή την στιγμή που ακούς ή διαβάζεις αυτή την ιστορία, αυτή η ιστορία εξελίσσεται αυτή την στιγμή όπως ακριβώς την άκουγες. Είναι η πρώτη φορά που το κάνουμε αυτό. Κυριολεκτικά χρειάστηκε να έχουμε οδηγήσει το διάμεσό μας σε σεμινάρια μετάβασης, χρειάστηκε να έχουμε οδηγήσει το διάμεσό μας σε μία προσωπικής φύσης εμπειρία αναχώρησης, και ένα από τα δώρα της δικής της διαδρομής είναι να μπορεί να κάνει αυτή την επικοινωνία τώρα.

Αυτό είναι το δώρο της Μάρλα για εσάς, για την διάμεσο, και για όλους τους υπόλοιπους. Είναι το δώρο του Πνεύματος προς όλα τα μέρη του. Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Η Μάρλα ήταν πολύτιμη όσο ζούσε. Η αναχώρησή της έγινε για την ακρίβεια την στιγμή ακριβώς που το ακούγατε. Και ήταν ακριβώς έτσι όπως το ακούσατε. Η Μάρλα ήταν μέχρι πριν από λίγο ένας άνθρωπος που ζούσε σε μία βιολογία. Δεν θεωρήσαμε κατάλληλο η Χαριτίνη να το γνωρίζει αυτό, γιατί τότε θα ήταν αδύνατον να κάνει αυτή την επικοινωνία.

Ολοκληρώνοντας αυτή την επικοινωνία θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας την αλήθεια που ήταν το δώρο αναχώρησης της Μάρλα προς όλες τις ψυχές που θα δουν ή θα διαβάσουν αυτή την επικοινωνία.

Δεν είναι το Πνεύμα, που σας συγκρίνει. Δεν είναι η αγάπη, που σας ζητά να κάνετε υπερβάσεις ή θεραπείες. Για την αγάπη είστε ήδη τέλειοι. Για την αγάπη είστε ήδη αυτό που είστε και σας γνωρίζει. Είναι μόνο  για την δική σας ειρήνη, την δική σας πληρότητα, που κάνετε την διάγνωση. Και δεν είναι μία διάγνωση που θα έπρεπε να καταλήγει σε μία εξίσωση του σε τι υπολείπεστε, τι δεν είναι καλό μέσα σας, γιατί τα πάντα είναι τέλεια μέσα σας.

Είναι μία διάγνωση που θα έπρεπε να τελειώνει απλώς σε μία φράση: «Αυτές οι σκέψεις δεν με κάνουν να είμαι καλά. Και αυτό το συναίσθημα με κάνει να νιώθω άσχημα. Δεν θέλω πολλές τέτοιες σκέψεις ή αυτό το συναίσθημα».

Αυτό απλά λέτε μέσα από κάθε επίκριση του εαυτού σας. Απλά βοηθάτε τον εαυτό σας να καταλάβει ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα δεν σας κάνουν να είστε καλά. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που θέλετε να ξεφορτωθείτε για να μπορέσει η ειρήνη που ήδη υπάρχει μέσα σας, η απέραντη κατακλυσμική αγάπη του Θεού που υπάρχει μέσα σας να ξαναγίνει αισθητή, συνειδητή και αντιληπτή όσο είστε ακόμα στην βιολογία.

Και ναι, είναι ορθό, όταν το μυαλό σας λέει ότι υπολείπεστε, η απάντησή σας να είναι «Ο θεός με αγαπά τώρα όπως είμαι» γιατί ο Θεός σε γνωρίζει όπως είσαι, και σε αγαπά όπως είσαι. Και δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός πέρα και έξω από τον Θεό που σε γνωρίζει όπως ακριβώς είσαι και σε αγαπά ολικά όπως ακριβώς είσαι. Αυτή είναι η αγάπη, και έτσι είναι το Πνεύμα της Αγάπης, και έτσι είναι το Πνεύμα του Σύμπαντος.

Και μέχρι την επόμενη επικοινωνία, αγαπημένες ψυχές σε ενσάρκωση, μην ξεγελαστείτε ότι ο θεός σας μετρά, μην πλανηθείτε ότι οι άγγελοι σας ζυγίζουν, μην αυταπατάστε ότι η αγάπη σας κρίνει. Η αγάπη είναι μαζί σας ολικά. Η αγάπη είναι δοσμένη ολικά. Η αγάπη σας ανήκει τώρα και πάντα ολικά.

Και είναι έτσι.

 
©  2014 Χαριτίνη Χριστάκου

Απομαγνητοφώνηση: Χαριτίνη Χριστάκου