Συνάντηση - Ομιλία για Κρύων

Καινούργια Γη

Καλαμάτα, 22 Νοεμβρίου 2001

 Σήμερα  θα σας πω μια ιστορία  διαφορετική, μια ιστορία για το πώς βρεθήκαμε στη γη. Γι αυτό θα σας ζητήσω να χαλαρώσετε και να ακούσετε μια διήγηση πουέχει να κάνει με τη δημιουργία αυτού του σύμπαντος, όχι του σύμπαντος πουκάποτε ήμασταν. Σε αυτή τη διήγηση μπορεί να ακούσετε πολλά διαφορετικά απόαυτά που έχετε ήδη ακούσει ή που έχετε διαβάσει και τα θεωρείτε γενικώςπαραδεκτά όπως η ιστορία περί της πτώσεως, περί του προπατορικού αμαρτήματοςκαι την ενοχή που φέρουμε όλοι μέσα μας, αδιόρατη πολλές φορές, ότι κάτι έχουμεκάνει λάθος και ότι για κάτι πληρώνουμε αφού ζούμε μια ζωή γεμάτη  δυσκολίες και προβλήματα. Παράλληλα, νιώθωότι αυτή η ιστορία της δημιουργίας αυτού του κόσμου και της γης λόγω ενόςπαραπτώματος, μας ακολουθεί πάρα πολύ βαθιά -όσο δεν φανταζόμαστε- γιατί τηνακούμε από παιδιά που φυσικά τότε δεν είχαμε την κριτική ικανότητα νααντιληφθούμε ακριβώς τι γινόταν μέσα μας. Επομένως αυτό που έχουμε αφομοιώσειείναι ότι αμαρτήσαμε γιατί δεν ακούσαμε το Θεό κι αυτός ήταν ο λόγος που μαςπέταξε έξω από τον Παράδεισο γιατί ήμασταν ανάξιοι και ανέντιμοι και έτσιβρεθήκαμε εδώ. Οπότε τώρα κατά κάποιο τρόπο πληρώνουμε την αμαρτία μας καιπροσπαθούμε να βρούμε ένα τρόπο να εξαγνίσουμε αυτή την αμαρτία για να μαςδεχτεί ο Θεός. Όπως λέει ο Κρύων, δεν υπάρχει καμία αμαρτία.  Φέρουμε το Θεό μέσα μας ο καθένας, ένα μέροςτου. Είμαστε το Θείο που έχει, σε αυτή τη ζωή και σε άλλες ζωές, ενδυθεί έναβιολογικό σώμα και η αλήθεια όπως λέει ο Κρύων, είναι πολύ αντίθετη με όλη αυτήτη διαμορφωμένη αντίληψη και πεποίθηση περί μιας πτώσεως, περί μαύρων κι άσπρωναγγέλων, περί ψυχών χαμένων κι απολωλότων κι όλα αυτά.

Έτσι λοιπόν, κάποτε αναμφισβήτητα ήμασταν άγγελοι, αν δεν πιστεύετε ότι και τώρα είμαστε. Έτσι λοιπόν σαν αγγελικά όντα ζούσαμε στο χώρο της πρώτης δημιουργίας,όπου όλα ήταν πάρα πολύ αρμονικά, όπου δεν υπήρχε καμία σύγκρουση, όπου υπήρχεγαλήνη κι αυτή η αίσθηση της ασφάλειας γιατί δεν υπήρχαν συγκρούσεις. Άρα, δενυπήρχε κανένα ζήτημα ανασφάλειας. Υπήρχε αγάπη άπλετη και όλοι ξέραμε ότιείμαστε μέρη ενός θείου συνόλου και η αγάπη, η αρμονία και η ενότητα ήταν ηπραγματικότητα την οποία ζούσαμε και μέσα σε αυτή επικοινωνούσαμε. Δενδημιουργούσαμε αυτά που δημιουργούμε τώρα, δημιουργούσαμε κόσμους και σύμπαντα,παίζαμε με την ενέργεια, διαμορφώναμε καινούριες συνειδητότητες, καινούργιεςαντιλήψεις. Παίζαμε πολύ στον πρώτο κύκλο της δημιουργίας μέχρι που κάποιαστιγμή, στο πλήρωμα του χρόνου, βρεθήκαμε στα όρια αυτού του αρμονικούσύμπαντος και αρχίσαμε να εξερευνούμε τα όρια του τι μπορεί να κάνει ησυνειδητότητα σε μια οριακή κατάσταση ύπαρξης. Κάποιοι λοιπόν μεγάλοιεξερευνητές είχαν μαζευτεί στην άκρη των ορίων και έκαναν διάφορα πειράματαγύρω από τη συνειδητότητα και την ενέργεια. Κάποιοι από αυτούς που ήταν σεεκείνο το χώρο ένιωσαν ότι υπήρχε μια οριακή κατάσταση. Δεν υπήρχε η αίσθησητου φόβου παρά μόνο η επιθυμία του πνεύματος να γνωρίσει περισσότερα πράγματαγια τον ίδιο του τον εαυτό, για το σύμπαν, για τη συνειδητότητα, για τηνενέργεια. Έτσι ξεπεράσαμε τα όρια του κύκλου και μπήκαμε σε έναν άλλο κύκλο.Αυτό έδωσε την αφορμή για να συμβούν πολλά πράγματα τα οποία κανένας δεν είχευποψιαστεί ότι θα μπορούσαν να συμβούν. Έγινε, ας το πούμε έτσι, μια μεγάληέκρηξη και άνοιξε μια τρύπα στο πρώτο κόσμο από την οποία άρχισε ενέργεια ναπερνάει η οποία δεν ήταν πια στη μορφή που είχε μέσα στον πρώτο κύκλο. Μιαενέργεια που βγήκε από κει και η οποία άρχισε να κινείται σ αυτό το χώρο κενού.Σ'αυτό το χώρο ξαφνικά βρέθηκαν να είναι οι άγγελοι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.Είχαν χάσει τη μορφή αγγέλων και την ενεργειακή τους σύνδεση και ξαφνικά είχανπάψει να είναι ένα. Περάσαμε κάποιο χρόνο σε μια κατάσταση αδράνειας με τηνέννοια της μη δημιουργίας κι αφού προσπαθούσαμε να συμμαζέψουμε τις ενέργειεςκαι να αντιληφθούμε ποιοι είμαστε -γιατί όταν περάσαμε στην άλλη πλευρά δενείχαμε πλέον αντίληψη του ποιοι είμαστε. Αρχίσαμε να χάνουμε τις γνώσεις ,αρχίσαμε να χάνουμε τη μνήμη, υπήρχε ένας τρόμος, ένας πανικός γιατί πλέον δενείμαστε "ένα". Νιώσαμε ότι είχαμε κάνει κάποιο μεγάλο σφάλμα και ότιείχαμε προδώσει και εγκαταλείψει αυτό που ήταν το σπίτι μας. Ακριβώς επειδή ησυνειδητότητα είχε διασκορπιστεί, άρχισε να σκέφτεται σαν άνθρωπος. Έτσινιώσαμε ότι εγκαταλείψαμε αυτά που ήμασταν. Νιώσαμε παράλληλα ότι εξαιτίας αυτούπου έγινε, όλο το "ένα" μπήκε σε ένα τριγμό και άρχισε να διαλύεται.Έτσι νιώσαμε. Ότι αυτό που συνέβαινε σε εμάς, συνέβαινε και σε όλο το υπόλοιπο.Υπήρξε μια φοβερή ανάληψη ευθύνης, αυτό που τώρα το λένε αμάρτημα, γιατίτολμήσαμε να εξερευνήσουμε. Στη διασπασμένη τώρα συνειδητότητα αυτό ήταν μιααμαρτία. Η συνειδητότητα το εξέλαβε σαν ένα λάθος, σαν ένα ατυχές συμβάν ήακόμα χειρότερα σαν εγκατάλειψη και προδοσία του ενός. Αυτά λοιπόν τασυναισθήματα ήταν όχι μόνο συναισθήματα αποκοπής κι αποχωρισμού ή συναισθήματααπόγνωσης κι απελπισίας, ήταν και συναισθήματα προδοσίας. Μπορείτε να νιώσετε ήνα φανταστείτε πώς νιώθατε όταν ήσασταν εκεί γι αυτό που έγινε το οποίοεπηρέασε τα πάντα. Αυτό λοιπόν που έγινε και το μεταφέρουμε σε κάθε ζωή μέσαμας, σαν μνήμη συνειδητή ή ασυνείδητη, είναι ότι μπήκαμε σε μια νέα εποχή, σεμια νέα δημιουργία,  ένα δεύτερο κύκλοδημιουργίας, ο οποίος από ένα έχει γίνει δύο. Αυτά που αρχίσαμε να βλέπουμε όσοήμασταν εκεί -όταν αποκτήσαμε αντίληψη- αρχίσαμε να βλέπουμε αντανακλάσεις,μέρη της προσωπικότητας μας, κομμάτια δικά μας που δεν μπορούσαμε να τααναγνωρίσουμε γιατί δεν θυμόμασταν. Έτσι αρχίσαμε να μπαίνουμε σε μάχη με ταίδια μας τα μέρη γιατί δεν ξέραμε τι είναι αυτά. Η μάχη αυτή κράτησε πάρα πολλάχρόνια. Τσακωνόμασταν και  πολεμάγαμε ταμέρη εναντίον των μερών γιατί κανένας δεν ήξερε τι γινόταν. Ήμασταν σε άγνοια.Από τις μάχες και τις συμπλοκές που είχαν γίνει και εξαιτίας των οποίων είχαναναπτυχθεί και πολιτισμοί και πλανήτες, μέσα σε όλη αυτή την ενεργειακή κοσμογονίαπου γινόταν,  κάποια στιγμή έφτασε τοπλήρωμα του χρόνου όπου είχαμε κάνει τόσα πολλά πλέον σα διασπασμένεςσυνειδητότητες που μαζευτήκαμε πάλι όλα τα μέρη "οι καλοί και οικακοί", και είπαμε ότι δεν πάει άλλο έτσι! Τι θα γίνει στο τέλος; Θακαταστραφούμε όλοι. Πρέπει να βρούμε κάποια λύση γι αυτό, τι θα κάνουμε αφού δεμπορούμε να τα βρούμε εδώ. Όσο λοιπόν σκοτωνόμασταν και πολεμάγαμε τα μέρη μας,η ενέργεια είχε αρχίσει και δημιουργούσε. Είχε αρχίσει να κινείται και πολλάπράγματα είχαν ήδη δημιουργηθεί σε αυτό το δεύτερο σύμπαν δημιουργίας το οποίοέπαιζε κι ήταν το σύμπαν της διττότητας. Έτσι δημιουργήθηκαν πλανήτες κιαστερισμοί στους οποίους κυνηγιόμασταν και πολεμάγαμε και κάποια στιγμήαποφασίσαμε ότι χρειάζεται όλο αυτό να το μεταφέρουμε κάπου για να μπορέσουμενα το παίξουμε λίγο πιο καλά, για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε και νακαθαρίσουμε ότι έγινε εκεί .

Έτσι άρχισε να δημιουργείται η γη, ένας ιδιαίτερος πλανήτης. Γιατί όλο αυτό σ'αυτό το χώρο συμπυκνώθηκε για να ξαναβιωθεί με ένανάλλο τρόπο πάνω σε ένα πλανήτη. Κι έτσι στη γη αρχίσαμε να κατεβαίνουμε και ναπαίρνουμε ανθρώπινη μορφή, να ζούμε και να βιώνουμε πράγματα που όλα έχουν νακάνουν  με τη θεραπεία των εμπειριών πουμας έκαναν να πιστεύουμε στη διττότητα. Άρα, πολύ απλά, να ζήσουμε λίγο πιοήρεμα και αναλυτικά το διαχωρισμό, τον καθρέπτη, και κάποια στιγμή νααντιληφθούμε ότι δεν υπήρξε στην πραγματικότητα κι αληθινά ποτέ το δύο ότι αυτόήταν μια εμπειρία, μια απίστευτη εμπειρία. Μια συγκλονιστική εμπειρία που ορόλος της κι ο σκοπός της πάντα, ακόμα κι όταν δεν το θυμόμαστε, ήταν ηεπέκταση αυτού που είμαστε. Γι αυτό το λόγο το σύμπαν που δημιουργήθηκε εδώείναι ο χώρος που παίζουμε αυτό το παιχνίδι της διττότητας, μέχρι να φτάσουμενα γνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει -ή αν το θέλετε υπάρχει γιατί είναι απλά επιλογήμας. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν οι αστερισμοί κι όλες οι ενέργειες που στήριζαναυτό που παιζόταν και διαδραματιζόταν στη γη κάθε φορά που εμείς κατεβαίνουμεεδώ. Κι αυτό εξηγεί γιατί ο Κρύων, αλλά και άλλοι, λένε σε σύγχρονες επικοινωνίες(από το 1987 και μετά πυροδοτήθηκαν οι μνήμες) ότι η γη είναι  το πιο σημαντικό μέρος σε όλο το σύμπαν. Καιδίκαια κάποιος αναρωτιέται: πότε έγινε η γη τόσο σημαντικός πλανήτης σεολόκληρο το σύμπαν; Μέσα σε εκατομμύρια γαλαξίες; τι ιδιαίτερο έχει αυτός οπλανήτης που όλοι πίστευαν ότι ήταν ξεχασμένος από το Θεό; Αυτό λοιπόν μπορείνα  σας δίνει μια αίσθηση του γιατί αυτόςο πλανήτης είναι τόσο τραγικά σημαντικός για όλους τους υπόλοιπους. Αυτό ίσωςσας επιτρέψει να νιώσετε και κάτι αντίστροφο: ότι όταν σε αυτόν τον πλανήτη σημειώνεται μια μικρή αλλαγή ή εξέλιξησυνειδητότητας, αυτό σημαίνει απίστευτα πολλά, δυσανάλογα πολλά, γεωμετρικάπολύ περισσότερα για όλο το σύμπαν που έχει στηθεί για να παίζει η διττότητα. Αν λοιπόν η γη καιη ανθρωπότητα επιλέξουν μέσα απ' τις μικρές καθημερινές τους πραγματικότητες,να στηρίξουν την αίσθηση που μιλάει γι αυτό το "ένα", που μιλάει για την αρμονία, αυτό που θα γίνειείναι ότι ένας μικρός πλανήτης μέσα σε ένα τεράστιο χώρο, θα δώσει τηνδυνατότητα σ' όλο αυτό το σύμπαν να γίνει "ένα" και αυτό το "ένα"ξαφνικά από μικρό θα γίνει μεγάλο. Επίσης, από αυτά που έχουν βιωθεί εδώ κι απόαυτά που έγιναν ειδικά μετά το 1987 άρχισε να δημιουργείται ένα καινούργιοσύμπαν πάλι. Και αυτά τώρα φαίνονται για το μυαλό μας πολύ περίεργα : σύμπαντανα δημιουργούνται;

Αυτό λοιπόν που θέλω να σας πω τελείως πληροφοριακά είναι ότι από το 1987 που η ανθρωπότητα σαν συνολική συνειδητότητα είπε στοσύμπαν μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο ότι η γη είναι έτοιμη να προχωρήσει σεμια κατάσταση φώτισης, από τότε και ύστερα απίστευτα γεγονότα και διαδικασίεςάρχισαν να μπαίνουν σε εγρήγορση. Όσο λοιπόν τα χρόνια πέρναγαν και περνάνε-μέχρι περίπου το 2012- και η ενέργεια, η πορεία μας και η συνειδητότητά μαςεξελίσσεται και αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερα, αυτό θα δώσει την αφορμήόχι μόνο σε ένα σύμπαν αλλά σε πολλά σύμπαντα να δημιουργούνται, παράλληλα.Παράλληλα υπάρχει μία γη που δημιουργείται, μια καινούργια γη. Θα μου πείτε :τι θα κάνει αυτή η νέα γη; Αυτό λοιπόν που θέλω να πω σήμερα είναι ότι αυτή η καινούργια γη είναι έναςπλανήτης τον οποίο διαμορφώνουμε εμείς.Τον δημιουργούμε όταν κοιμόμαστε - είτε μέσα από το ασυνείδητό μας, είτεμέσα από τα υπόλοιπα μέρη της συνειδητότητα μας - χρησιμοποιώντας όλα αυτά πουέχουμε ζήσει και έχουμε αντιληφθεί  σεαυτή τη ζωή (και σε όλες μας τις ζωές) πάνω στη γη. Έχουμε βάλει μπρος καιδημιουργούμε ένα αντίστοιχο χώρο γνωρίζοντας πλέον πολύ καλά πως δουλεύει τοσύστημα της διττότητας. Κι αυτός ο χώρος θα είναι πολύ χρήσιμος γιατί όσοιεπιλέξουμε να ζήσουμε μέσα στις συγκρίσεις και στους διαχωρισμούς χρειαζόμαστεένα χώρο που να στηρίζει τη σύγκριση και το διαχωρισμό κι αυτός θα είναι η γηπου διαμορφώνουμε. Όσοι επίσης αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να ζήσουν πια μέσαστη σύγκριση και στο διαχωρισμό θα παραμείνουν σε αυτή τη γη η οποία θα είναιπάλι ένα. Και αυτή είναι μια μικρή ιστορία του γιατί τα πράγματα φαίνονται ναείναι πολύ δύσκολα, γιατί φαίνονται πολύ περίεργα, και γιατί θα σας φαίνονταιακόμα πιο περίεργα όσο περνάει ο καιρός κι όσο ο χρόνος μειώνεται. Οι ίδιες μαςοι οντότητες, τα ίδια μας τα πνεύματα, οι ψυχές μας, μας καλούν να θυμηθούμεπιο γρήγορα και να αποφασίσουμε και πιο τολμηρά.

Λέει  ο Κρύων στο 1ο βιβλίο, ότι η γη είμαστε εσείς και εμείς είμαστε η γη. Ότανκάνετε μια πορεία για τον εαυτό σας, αυτογνωσίας εσωτερικής, και πορευόσαστε σεόλο και μεγαλύτερη διαφάνεια ως προς τις αλήθειες σας, τα βιώματά σας ,τιςεμπειρίες σας, κάθε φορά που εμπιστεύεστε το πνεύμα, εμπιστεύεστε την αλήθειασας και την καρδιά σας, και πηγαίνετε σε ένα επόμενο στάδιο συνειδητότητα κιαλήθειας, όλο αυτό το παίρνει και η ίδια η γη. Εκεί λοιπόν μπορείτε ναυποψιαστείτε ότι και η ίδια η γη σα μια ζωντανή οντότητα είχε επίσης αποφασίσειτο 1987, όταν ρωτήθηκε, ότι θέλει να πάει σε αυτή τη φώτιση και ότι ήταν αρκετήη εμπειρία της διττότητας και του διαχωρισμού κι ότι και η δική τηςσυνειδητότητα έχει εξελιχθεί τόσο που ήταν έτοιμη να προχωρήσει  παρακάτω. Έτσι με έναν πολύ όμορφο τρόπο, ότικάνουμε για μας για να έρθουμε πιο κοντά την αλήθεια μας και το φως μας,παράλληλα το κάνουμε και για κείνη κι ανάποδα. Όταν εκείνη  κάνει κάτι, το κάνει και για μας. Και βέβαιαεκείνη έχει άλλα στοιχεία για να δουλέψει την αλήθεια της και τη δική τηςπορεία. Δεν είναι μόνο το συναίσθημα και η αίσθηση, είναι αυτά που λέμε ταστοιχεία της φύσης: ο αέρας, η βροχή, η φωτιά. Με ένα παρά πολύ όμορφο τρόπο,εμείς και η γη είμαστε σε ένα επίπεδο ένακάθε φορά που είμαστε εδώ. Όσο και η γη κάνει τη δική της πορεία, όπως τηνκάνει και καθένας από μας, μέσα από τις δικές της αντιξοότητες,  ο τρόπος ο οποίος έχει για να κάνει τηθεραπεία της, για να απελευθερώσει τη μαυρίλα της, είναι μέσα από τα στοιχείατης. Έτσι, είναι καλό να νιώθουμε διαφορετικά για τους σεισμούς της, τιςπλημμύρες της και τους καύσωνές της. Όπως ένας άνθρωπος στην πορεία του για νασκαλίσει την ύπαρξή του, να δει τις αλήθειες του, να θυμηθεί ποιος είναι,περνάει από εποχές πολύ δύσκολες που έχει τα νεύρα του, τις κλειστές του, ταμπουρίνια του, έχει χαρές, έχει κλάμα, το ίδιο ακριβώς κάνει και η γη με τοντρόπο που αυτή μπορεί. Και ο τρόπος που εκφράζεται είναι τα στοιχεία πουυπάρχουν πάνω της. Έτσι, όπως θα θέλαμε οι άνθρωποι που είναι γύρω μας να μαςστηρίξουν σε μια πορεία που προσπαθούμε να ανακαλύψουμε περισσότερηαλήθεια  για το ποιοι είμαστε πραγματικάκαι προσπαθούμε να βγούμε πέρα από τα όρια της λογικής για να νιώσουμε τηνύπαρξή μας, το ίδιο ακριβώς χρειάζεται και η γη. Όταν βρίσκεται σε διαδικασίαπου απελευθερώνει, ας το πούμε έτσι, σκούρα ενέργεια, ενέργεια διχαστική απόμέσα της γιατί νιώθει ότι πλέον είναι ώρα να κάνει ένα βήμα, να αφήσει έναμέρος απ' την διττότητα που είναι μέσα της να φύγει, θα το απελευθερώσει είτεμε ένα σεισμό είτε με μια πλημμύρα είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο νιώσει ότιείναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να βγάλει αυτή την ενέργεια από μέσα της. Ανείμαστε σε μια συνειδητή σύνδεση και επαφή με την καρδιά μας και την ψυχή μαςμπορούμε να νιώσουμε την αλήθεια των γεγονότων αυτών. Μπορούμε να νιώσουμε ότικι εκείνη σαν ύπαρξη θα περάσει από μια δύσκολη διαδικασία, εξίσου δύσκολη μετη δική μας. Και αν το νιώθουμε αυτό για κείνη, τότε μπορούμε να είμαστε καιπολύ σίγουροι ότι αυτό μας δίνει το διαβατήριο της ασφάλειας για να ζούμε πάνωστον πλανήτη που αγαπάμε -γι αυτό άλλωστε είμαστε εδώ- χωρίς φόβο. Να ζούμε αυτή την περίοδο που είναι εξίσου δύσκολη γιαμας όσο και για κείνη, όχι μόνο χωρίς φόβο αλλά τιμώντας και τη δική της πορείακαι τη φώτισή της όπως θα θέλαμε και όλοι γύρω μας να τιμούν τη δική μαςπορεία.

Ερώτηση: Μπορούμε να ζητήσουμε να απελευθερώνει πιο ομαλά τις εκρήξεις της όταν διαδραματίζεται ένα έντονο καιρικό φαινόμενο π.χ. ένας καταστροφικόςανεμοστρόβιλος; Μπορούμε εκείνη τη στιγμή συνειδητά, κατανοώντας όλο αυτό πουλες να ζητάμε να γίνεται πιο ομαλά;

Απάντηση: Αυτό που νιώθω για να σου πω είναι ότι αν το νιώσεις έτσι  εκείνητην ώρα, τότε μπορείς να το εκφράσεις σαν τη δική σου συμβολή, συνεισφορά, μετη μορφή της συνδημιουργίας ή της προσευχής στο πως θάθελες η πραγματικότηταεκείνη την ώρα να εκτυλιχθεί. Παράλληλα είναι σαφές ότι αυτό το λέει κυρίως τοανθρώπινο μέρος που φοβάται.   Γι αυτόλέω ότι είναι καλό να το πεις αν το νιώσεις, γιατί είναι πολύ σοφό να τιμάς τοανθρώπινο μέρος όταν φοβάται. Θυμηθείτε την ιστορία που είχαμε πει την πρώτηφορά του Μιχαήλ-Θωμά, όπου ο Μιχαήλ είναι το μέρος του Αρχάγγελου ,του Άγγελουπου όλοι φέρουμε μέσα μας, και ο Θωμάς είναι ο άπιστος Θωμάς, όπου υπάρχει ηλογική που λέει "έλα τώρα ηρέμησε, ποιος νομίζεις πως είσαι; Κάτσε στααυγά σου..κάτσε μέσα στην ασφάλεια κλειδώσου μέσα στο σπίτι σου..κι όλα θα πάνεμια χαρά». Έτσι σε αυτή την πορεία προσπαθούμε να φέρουμε το Μιχαήλ με το Θωμάμαζί να γίνουν φίλοι, να γνωριστούν πολύ καλά και να αποδεχτεί ο ένας ότι είναικαι ο άλλος, παράλληλα μέσα σε ένα σώμα. Χρειάζεται να τιμάμε και τα δύο μέρηγια να κάνουμε μια αρμονική πορεία. Δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε, ούτε ναξεχάσουμε την ανθρώπινή μας υπόσταση γιατί αυτή μας δίνει την ευκαιρία ναβιώσουμε όλα αυτά. Έτσι την ώρα της καταιγίδας, είναι τιμή για την ανθρώπινηπλευρά να πει: εγώ αυτή την ώρα φοβάμαι. Σε παρακαλώ γη, κάνε κάτι γιαμένα  για να μη φοβάμαι κι αν μπορείςκάνε αυτή την απελευθέρωση λίγο πιο ήρεμα γιατί δεν ξέρω τι να κάνω. Υπάρχεικαι η άλλη πλευρά που μπορεί κι αυτή να έχει το λόγο της κι ίσως να είναισημαντικό να ακουστεί: ότι παράλληλα αναγνωρίζω ότι μέσα μου υπάρχει ένα μέροςπου αυτή την ώρα δε φοβάται γιατί γνωρίζει. Από εκείνο το μέρος γη σε τιμώ γιαυτή τη διαδικασία που κάνεις κι αν το νιώσεις κατάλληλο κι ορθό να την κάνειςπιο αργά, έχει καλώς, γιατί εσύ γνωρίζεις καλύτερα. Με αυτό τον τρόπο κάπωςμπαίνουμε στην εξάσκηση του να προσεγγίσουμε τα δικά μας δύο μέρη. Τελικάακούμε μέσα μας και στα' αυτιά μας τις δυο μεριές μας και το πόσο διαφορετικάτοποθετείται η μια από την άλλη. Η μία θα πει: κάνε κάτι να μη γίνουν όλα αυτά,δε μπορείς να το βγάλεις σαν καπνό από κάπου ώστε να μη τρανταχτούν οιτεκτονικές πλάκες; Και η άλλη θα πει : Ω ! αγαπημένη μου μητέρα ξέρω ότι είναιαπαραίτητη αυτή η διαδικασία για σένα και είμαι εδώ για να σε τιμήσω και ξέρωότι όσο σε τιμώ έχω ασφάλεια και ξέρω ότι δεν είμαι ποτέ ανασφαλής. Έτσιυπάρχουν δυο μέρη μας: το ένα συνήθως είναι πιο σιωπηλό και δεν ακούγεταιδυνατά γιατί η βοή της λογικής είναι πάρα πολύ μεγάλη. Το πρώτο που ακούμεείναι η βοή της λογικής που μιλάει πάρα πολύ δυνατά κι έντονα και φέρνεικατευθείαν φόβο. Ο φόβος είναι το εντονότερο εμβατήριο γιατί αυτομάτως βάζει σεμια απίστευτη διαδικασία δευτερολέπτων όλο το ανθρώπινο σύστημα.

Παράλληλα είναι πολύ μεγαλειώδες αν κάποιος άνθρωπος νιώσει ότι αυτός ο φόβος είναι μια φυσική λειτουργία: η ανθρώπινη πλευρά που φοβάταιέχει τις στιγμές αδυναμίας της, της ανασφάλειάς της. Αν όμως εκείνη την ώρακάποιος πάει κι από την άλλη πλευρά και πει ο ίδιος στον εαυτό του ότικαταλαβαίνω ότι τώρα είμαι σε κατάσταση φόβου και ξέρω πραγματικά μέσα μου ότιαυτός ο άγγελος που είμαι δε νιώθει ανασφάλεια και με φροντίζει, και νιώθω αυτότον άγγελο, επιτρέπω σε αυτή την οντότητα να έρθει πιο κοντά μου αυτή την ώρανα με στηρίξει να περάσω μέσα απ' το φόβο, ν' αναγνωρίσω την αλήθεια και νακάνω την πορεία μου. Είναι πολλά μικρά πράγματα που όταν τα λέμε ή ότανεπιτρέπουμε έστω και για λίγο να περάσουν μέσα από την ασπίδα της λογικήςκάνουμε μαγικές αλλαγές μέσα μας. Μας επιτρέπουν να δημιουργούμε απίστευτο χώροκαι να νιώθουμε σιγά σιγά ασφαλείς μέσα σε απίστευτες συνθήκες. Η ασφάλειαέρχεται κυρίως μέσα από αυτή την εμπιστοσύνη, την εμπιστοσύνη ότι είμαστεπραγματικά αγγελικά όντα, ότι πραγματικά ο Θεός δεν μας ξέχασε ποτέ, ότι   κατοικεί μέσα μας η αγάπη και το φως κι ότιείναι η ανθρώπινή μας υπόσταση που θέλει να μας πείσει οπωσδήποτε ότι δενυπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό το σώμα ή τα αντικείμενα που βλέπουμε γύρωμας. Όμως είναι βέβαιο ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει αυτή η σαφής διάγνωσηενός χώρου που λέει άλλα πράγματα. Που δεν πείθεται ότι μόνο όσα βλέπουν ταμάτια, ακούνε τα αυτιά, ή ακουμπάνε τα χέρια είναι η αλήθεια. Ξέρει πολύ καλάότι υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι που στηρίζει όλο αυτό τον κόσμο και ότιυπάρχει μια λογική μέσα σ' αυτό που το μυαλό αναγνωρίζει σαν παράνοια κι ότι οκόσμος δε φτιάχτηκε από λάθος, ούτε ότι ο Θεός είναι τόσο κακός που μας τιμωρείσυνεχώς στέλνοντάς μας εδώ για να υποφέρουμε.

Αυτή είναι η ιστορία που ήθελα να πω για το "δύο" και το "ένα' και την ώρα ακριβώς που το έγραφα,συνειδητοποίησα ότι σχημάτισα τελικά τον αριθμό 11. Αν το σκεφτείτε, τελικά δενείναι περίεργο. Είναι πάρα πολύ φυσικό να είναι 11 γιατί τελικά όταν το 1 εδώστον 1ο κύκλο ή το 1 εκεί στο 2ο κύκλο αναγνωρίσει τηναλήθεια, τότε θα δει τον εαυτό του, θα δει τον καθρέφτη του, θα δει ότι δενυπήρχε ποτέ αυτός ο διαχωριστικός τοίχος ανάμεσα στα δύο, ότι δεν υπήρχε ποτέπραγματικά το κακό και το καλό, το μαύρο και το άσπρο, το ανήθικο και το ηθικό.Και όλα αυτά ήταν τρόποι να γνωρίσουμε πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους, να ταεντάξουμε σε κουτάκια, μέχρι κάποια στιγμή να νιώσουμε ότι τα γνωρίζουμε πιατόσο καλά όλα τα χιλιάδες κουτάκια που έχουμε δημιουργήσει που μπορούμε νακάνουμε κάτι άλλο αντί να τα βλέπουμε σα κουτάκια και να πηγαίνουμε δεξιάαριστερά συνεχώς: Ν' αρχίσουμε να συντονιζόμαστε με την αίσθηση των πραγμάτων.

Η αίσθηση των πραγμάτων είναι εκείνος ο χώρος που αρχίζει να ξυπνάει μέσα σε κάποιον και που αρχίζει να του λέει ότι δεν είσαιμόνο άνθρωπος, ότι μπορεί να είσαι ένα αληθινό πνεύμα, ότι μπορείς να φέρειςμέσα σου έναν Αρχάγγελο, ότι μπορεί να είσαι ένα Αγγελικό όν που έφυγε απ' την1η δημιουργία κι είχε το θάρρος και την τόλμη να περάσει σε μια 2ηδημιουργία μέσα από όλο αυτό το γίγνεσθαι. Όταν λοιπόν σ' αυτή τη φωνήαρχίζουμε να δίνουμε λίγο βάση, αυτή η φωνή στη συνέχεια αρχίζει να μαςπαραπέμπει στην αίσθηση των πραγμάτων και αρχίζει και μιλάει με σοφία. Δενείναι απαραίτητο πλέον σ' αυτή τη φωνή κάποιος να 'ναι άσπρος ή μαύρος ήκίτρινος αλλά μπορεί να δει ότι κάποιος είναι παράλληλα όλα. Είναι στις καλέςκαι στις κακές του στιγμές, είναι στα ελαττώματα και στα προτερήματά του, καιείναι ένα σύνολο. Είναι όλα αυτά. Αυτό που συνήθως κάνουμε είναι ότι γνωρίζουμεκάποιον άνθρωπο και αυτομάτως η τάση μας -η ανθρώπινη- είναι να εντοπίσουμε καινα μεγεθύνουμε πρώτα τα μείον, τα ελαττώματα, αυτά που δε μας αρέσουν ή δε μαςταιριάζουν, δε συνάδουν με τις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις μας και νακεντράρουμε πάνω σ' αυτά κι έτσι πολύ εύκολα να πούμε: δεν μ' αρέσει, κλπ.,δηλν' ασκούμε κριτική. Κάθε φορά λοιπόν που το κάνουμε αυτό ζούμε σε δύο πόλους,πάμε ένα βήμα πιο μακριά από το δικό μας μέρος εσωτερικά που έχει γαλήνη καιδεν είναι περίεργο αν σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι που έχουν αναγνωρίσει τηνενότητα μέσα τους ότι έχουν γαλήνη. Γιατί όσο νιώθεις και πιστεύεις ότι όλοςαυτός ο κόσμος είναι ένα πεδίο μάχης είναι αδύνατο ν' αποκτήσεις γαλήνη. Ανόμως ανακαλύψεις ή επιτρέψεις ν' αντιληφθείς ότι όλοι είναι τελικά ένα, ένασύνολο από πολλά διαφορετικά πράγματα, αυτό ίσως σου φέρει μια γαλήνη γιατίαρχίζει να έχει νόημα και ουσία η συνεύρεσή σου με άλλους ανθρώπους. Έτσιεπίσης αρχίζεις να νιώθεις ότι δεν είναι τυχαίοι οι άνθρωποι που συναντάς, ότιδεν είναι τυχαίες οι καταστάσεις που αντιμετωπίζεις αλλά ότι όλα αυτά τα έχειςσχεδιάσει τα αποφασίζεις και τα ξανασχεδιάζεις κάθε μέρα σχεδόν κάθε λεπτό,ανάλογα με το πώς εξελίσσεσαι. Αυτό δίνει πολύ δύναμη στον καθένα από μας νανιώσουμε ότι εμείς δημιουργούμε. Δεν υπάρχει κανένας δάσκαλος για να μας πειπώς θα δημιουργήσουμε γιατί είμαστε δάσκαλοι. Δεν υπάρχει κανένας σοφός για ναμας πει τι είναι καλό για μας, γιατί είμαστε σοφοί. Δεν υπάρχει κάποιος άγγελοςπιο μεγάλος, ούτε κάποιος άγγελος πιο μικρός για να μας πει. Γιατί στο επίπεδοτης πραγματικής μας ύπαρξης είμαστε οι δάσκαλοί μας. Εμείς αποφασίζουμε για ταγεγονότα που θα ζήσουμε. Εμείς αποφασίζουμε τα διλήμματα που θα μας βάλουμε μεαπόλυτη σοφία κι απόλυτη γνώση του δυναμικού που υπάρχει μέσα σ' αυτά καιγνωρίζοντας που μπορεί να μας οδηγήσει μια κατάσταση ή μια σχέση. Το τι θακάνουμε, θα το αποφασίσουμε εμείς, η ανθρώπινη υπόσταση. Γιατί η γη είναι οχώρος που ερχόμαστε σαν άνθρωποι χωρίς να θυμόμαστε και εδώ ασκούμε τηνελεύθερη βούλησή μας. Έτσι, ο αγγελικός εαυτός που είμαστε, ο ανώτερος εαυτόςκαταστρώνει διάφορα σχέδια και λέμε: αν αποφασίσω αυτό τι δυναμικό έχει; Μουκάνει ή όχι σε σχέση με αυτό που θέλω αυτήν τη φορά να κάνω πάνω στη γη, ναι ήόχι; Και ανάλογα με τις απαντήσεις, διαμορφώνουμε κάθε φορά και διαφορετικάεναλλακτικά σενάρια. Δεν φτιάχνουμε τα σενάρια μόνο στην αρχή, πριν έρθουμε.Η  αλήθεια είναι ότι το κάνουμε σχεδόνσυνέχεια και έχουμε και έκτακτες συνεδριάσεις όπου εμείς κι όλοι οι υπόλοιποιανώτεροι εαυτοί που παίζουμε μαζί παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις. Γιατί ότανκάνουμε μια επιλογή η οποία στην αρχή του ταξιδιού φαινόταν πολύ δύσκολο ότι θατην υλοποιήσουμε κι εμείς την κάνουμε, τότε δημιουργούνται απίστευτα άλλασενάρια, δυνατότητες, πόρτες για να συναντήσουμε.

Ειδικά αυτή η ζωή που ζούμε τώρα, είναι μια ζωή για την οποία θα δίναμε τα πάντα για να βρεθούμε εδώ. Και ο Κρύων λέει ότι  στεκόμασταν στην ουρά για να κατέβουμε! Όσοπερνάει ο χρόνος θα νιώσετε και θ' αντιληφθείτε πολύ καλά το γιατί ήταν τόσοσημαντικό σ' αυτή τη ζωή να μετέχουμε σ' όλο αυτό που γίνεται. Τώρα φαίνεταιπολύ μακριά από την πραγματικότητα σ' αυτό τον πλανήτη να περιγράψω μια ζωήόπου υπάρχει αρμονία, όπου υπάρχει γαλήνη, όπου υπάρχει φώτιση, όπου υπάρχειφως, όπου έχουν πάψει να υπάρχουν συγκρούσεις, όπου ο κάθε άνθρωπος πουπερπατάει στη γη έχει απόλυτη αίσθηση της αγγελικής του υπόστασης, έχει αίσθησητου ενός και ζει μαζί με τους άλλους.

Κι όμως αγαπημένοι μου φίλοι -που θα έλεγε κι ο Κρύων- αυτή είναι η αλήθεια που πρόκειταινα βιώσουμε και στην οποία θα συμμετέχουμε για να δημιουργήσουμε αν θέλουμε.Αυτή η αλήθεια θα υπάρξει σε αυτό τον πλανήτη μέχρι το 2012. Αυτό παράλληλα σαςλέει ότι δε μπορεί να έρθει πάρα πολύ ομαλά, σας λέει ότι η γη για να φτάσειεκεί που θέλει να φτάσει θα κάνει γρήγορα πορεία όπως κι εγώ θέλω να κάνωγρήγορα πορεία όπως κι εσείς θέλετε να περάσετε από τη μεριά που υπάρχεισύγκρουση και διαχωρισμός στη μεριά που υπάρχει αρμονία και γαλήνη. Και είτε τοξέρουμε στο μυαλό μας είτε απλά το ξέρουμε μέσα στην ύπαρξή μας δεν υπάρχεικανένας πάνω σ'αυτό τον πλανήτη που να θέλει η διαδικασία αυτή να γίνει πιοαργά. Στο επίπεδο του ασυνείδητου αποφασίζουμε και σπρώχνουμε τα πράγματα νακινηθούν με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς και γι αυτό βλέπετε σ' όλους τουςανθρώπους γύρω σας να υπάρχει φοβερή επιτάχυνση και συμπίεση στα ζητούμενα καιστα θέματα. Σκεφτείτε ότι όταν γεννηθήκαμε ζήσαμε όλοι μέσα σ' ένα χώρο στη γηπου τότε δεν είχε καμία φώτιση. Σε συλλογικό επίπεδο το 1950 ή 1930 το φως ήτανπάρα πολύ λίγο και μέσα σε μια ζωή θα έχουμε φτάσει να ζούμε σ΄αυτό το ίδιοχώρο που ήταν σκοτεινός και να τον δούμε να γίνεται διάφανος. Αυτό για το οποίομιλάμε είναι χιλιάδες ζωές που έχουμε ζήσει δουλεύοντας γι αυτό. Γιατίερχόμασταν ξανά και ξανά και ζούσαμε ξανά και ξανά αναζητώντας αυτό το φως,αναζητώντας την απάντηση του γιατί είμαι εδώ, αναζητώντας την απάντηση τουγιατί γεννιέμαι τελικά και πεθαίνω, αναζητώντας την απάντηση του αν υπάρχειτελικά ένας λόγος που κάποιος αξίζει να προτιμά την αγάπη από τη δύναμη και τηνεξουσία. Αναζητήσαμε απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα για χιλιάδες ζωές καιχιλιάδες ζωές μέσα στο σκοτάδι ψάχναμε το φως.

Αυτή λοιπόν η ζωή είναι το επιστέγασμα, η ολοκλήρωση μιας απίστευτης πορείας στο χρόνο για αμέτρητες οντότητες από πάρα πολλά καιδιαφορετικά αστρικά συστήματα μέσα σ' όλο αυτό το σύμπαν. Και αυτή η πορείαέρχεται σε ολοκλήρωση. Όλη η δεύτερη δημιουργία ολοκληρώνεται σ' αυτή τη ζωήπου ζούμε τώρα. Αυτό μπορεί να σας δίνει τώρα την απάντηση του γιατίστεκόμασταν στην ουρά για να 'ρθουμε δω και γιατί σχεδόν εκλιπαρούσαμε ναπροτιμήσουν εμάς από κάποια άλλη οντότητα. Γιατί είναι πολύ μεγάλο δώρο το ναείσαι αυτή την περίοδο εδώ. Επίσης είναι πολύ μεγάλο δώρο το ν' αναγνωρίζουμετις οντότητες στους συνανθρώπους μας που αναχωρούν απ' τον πλανήτη, που φεύγουνπεθαίνοντας με βίαιους ή με φυσικούς τρόπους. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχειμέσα μας αυτή η σύνδεση με το [εσωτερικό] χώρο που αποδίδει τιμή σε κάποιουςπου δε μπορούν ν' ανταποκριθούν στη πρόκληση της πορείας και κάπου βαθύτερανιώθουν ότι δεν μπορούν να πάνε αυτό το ταξίδι μέχρι το τέλος. Που κρίνουν ότιδεν μπορούν να κάνουν τέτοιες επιλογές και ότι δεν έχουν πιθανότητες και έτσιαποφασίζουν να φύγουν. Θα φύγω μέσα σ' ένα σεισμό; Θα φύγω μέσα στους δίδυμουςπύργους; Θα φύγω απλά και γαλήνια στον ύπνο μου; Το αποφασίζω, αλλά πάντως θαφύγω. Λέω τιμή γιατί ο διχασμένος εαυτός έχει την τάση εάν ξέρει ότι όλη ηανθρωπότητα κάνει πορεία για φώτιση να πει: Α! ο τάδε δεν μπορεί ναεπεξεργαστεί τα δεδομένα της ζωής του, δε μπορεί να επιλέξει αυτή τη πορεία,φυσικό ήταν να πεθάνει αφού δε μπορεί να πάει προς το φως.  Στο μυαλό του διχασμένου εαυτού υπάρχει πάνταμια απαξίωση για όσους δε νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν την ίδια πορεία. Και γιαυτό θέλω να σας πω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικές οι οντότητες που επιλέγουννα μη κάνουν την πορεία. Γιατί με αφορμή την αίσθησή τους για τηνπραγματικότητα στην οποία ζουν, αποφασίζουν να πάνε απ' την άλλη μεριά τουπέπλου. Έτσι με ένα έμμεσο τρόπο αυτές οι οντότητες στηρίζουν τη δημιουργίαενός καινούριου χώρου για να συνεχιστεί ένα άλλο σύμπαν. Παράλληλα πολλές απ'αυτές  απ' την άλλη  μεριά του πέπλου στηρίζουν και καθοδηγούν μετην ενέργειά τους, διδάσκουν ανθρώπους που είναι τώρα εδώ. Έτσι όταν έναςάνθρωπος φεύγει μπορεί να ξέρουμε ότι ήταν φυσικό να φύγει αφού δεν μπορούσε ναπάρει αποφάσεις που θα τον έβγαζαν απ' το αδιέξοδο της παρούσας ζωής και ναείναι πιο τολμηρός για τα πράγματα, που είναι πολύ εύκολο να το λέμε, αφού δενείχε τη δύναμη να φύγει από μια οικογένεια που τον κατέπνιγε πώς να μην πάθεικαρκίνο να πεθάνει. Και όλα αυτά είναι πολύ εύκολο να τα λέμε.

Αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος όταν πάει απ' την άλλη πλευρά μπορεί να 'ρθει να βοηθήσει εμάς που το λέμε και χωρίς ποτέ εμείς να αντιληφθούμεότι ήταν πολύ μεγάλο δώρο η δική του αναχώρηση γιατί έδωσε σε μας τηνδυνατότητα ενός σπρωξίματος, μιας ιδέας, μιας αντίληψης, μιας έμπνευσης που τηνκατάλληλη στιγμή μας έβγαλε απ' το αδιέξοδο. Επίσης πολλές φορές δε θυμόμαστε καν, ούτε ξέρουμε ότι αυτή η οντότηταπου μας φάνηκε τόσο αδύναμη σ' αυτή τη ζωή, τόσο άβουλη, ότι μπορεί να έχειπάει κάπου αλλού και να δημιουργεί ένα άλλο κόσμο και να ήταν πολύ σοφό ότιέφυγε από δω για να πάει εκεί.

Παράλληλα υπάρχουν άνθρωποι που παραμένουν ανάμεσά μας και βλέπουμε ότι δεν αναχωρούν παρόλο που δεν εξελίσσονται. Είναι επίσης πάραπολύ σοφό γιατί κάπου, σ' ένα πιο μακρινό ορίζοντα ή πιο βαθύ μέρος της ύπαρξήςμας, γνωρίζουμε κι έχουμε συμφωνήσει ότι δε θα πάμε όλοι γι αυτή τη φώτισηγιατί αυτό θα προκαλούσε ανισορροπία. Έχουμε συμφωνήσει ότι χρειάζεται κάποιοινα πάνε μπροστά και κάποιοι να μείνουν και να σταθεροποιήσουν. Χρειάζεταικάποιοι να πάνε πίσω για να στηρίξουν και το πίσω, και την Τρίτη διάσταση ηοποία αλλιώς θα χαθεί. Έτσι κάποιοι χρειάζεται να μείνουν στην Τρίτη διάσταση,στη σύγκρουση, χρειάζεται κάποιοι να μείνουν στο ενδιάμεσο μαζί με μας σ' όλητην πορεία μέχρι τέλους οι οποίοι δεν θα μπουν στην επόμενη και χρειάζονται κιεκείνοι που θα "βαπτιστούν", θα πατήσουν το πόδι τους στον επόμενοκόσμο της αρμονίας. Και οι τρεις σειρές ανθρώπων είναι εξίσου σημαντικές. Ποιαοντότητα πιστεύετε ότι περισσεύει από αυτό το πλάνο; Ποια οντότητα πιστεύετεότι έχει κάνει λάθος στο σχεδιασμό; Εγώ μέχρι στιγμής σας μιλάω για όλο αυτόκαι λέτε : Ε, άμα κάποιος πάει στο χώρο της έκτης και της έβδομης διάστασης,σίγουρα θα 'ναι η Χαριτίνη! Αυτή το έχει εξασφαλίσει το εισιτήριο! Κι εγώ σαςλέω ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρη γι αυτό. Γιατί  βρίσκω εξίσου σοφή μια επιλογή που θαμπορούσε να κάνει η ψυχή μου, και δεν το ξέρω, ο ανώτερος εαυτός μου να μείνωστον προηγούμενο χώρο όπου χρειάζονται άνθρωποι, οντότητες για να μεταφέρουνφως και εκεί. Δεν θα το θεωρούσα καθόλου βλακώδες το να μην εκμεταλλευτώ τηνευκαιρία.

 Στο επίπεδο της ψυχής μας αξιολογούμε και κρίνουμε τα πράγματα όχι με βάση το κέρδος, αλλάμε βάση ένα άλλο κέρδος που έχει να κάνει με το σύμπαν ολόκληρο, με το έναολόκληρο και τη διατήρηση αυτού του ακέραιου χώρου αγάπης και φωτός μέσα στηνκαρδιά. Έτσι μπορεί κάποιος από σας που αυτή την ώρα σκέφτεται ότι έχει μεγάληδιαδρομή, να είναι εκείνος που θα βρεθεί στο χώρο που έχει ενότητα και κάποιοςπου είναι πολύ βέβαιος ότι θα κάνει την πορεία μέχρι τέλους [και την κάνειμέχρι τέλους] παράλληλα να κατανοήσει κάποια στιγμή στην πορεία ότι θα ΄ναιπάρα πολύ σημαντικό να μείνει, ίσως πολύ πιο σημαντικό απ' το να πάει απ' τηνάλλη πλευρά.

 Έτσι, όπως λέει κι ο Κρύων, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Ευτυχώς γιατίη ανώτερή μας υπόσταση κι ο αγγελικός μας εαυτός έχουν μια πολύ όμορφη σοφία,πολύ πέρα από αξιολογήσεις και κριτικές και διαβαθμίσεις να στέκουν μέσα στιςπραγματικότητες και μέσα στα γεγονότα. Ερχόμαστε στη γη με ένα σώμα, τηβιολογική μορφή που πρέπει να έχουμε γιατί εξυπηρετεί τις ανάγκες αυτής τηςζωής και τους σκοπούς της. Υπάρχει το κοσμικό αυγό, ένα φωτεινό αυγό μεδιάφορους χρωματισμούς και συνθέσεις το οποίο μας περιτυλίγει και μας δίνει τηδυνατότητα της υλοποίησης της ενέργειάς μας. Είμαστε αυτό το οποίοσυμπυκνώνεται για να εκδηλωθεί σαν ύλη μέσα σ' ένα σώμα, στο κέντρο του.Παράλληλα αυτό δεν είναι όλη μας η υπόσταση. Υπάρχει  ένας τεράστιος κύκλος φωτός που περιβάλλει τοσώμα κι αυτό είναι η πραγματική μας η υπόσταση. Η πλήρης ενεργειακή φόρτιση, ηύπαρξη  της συνειδητότητάς μας.

Τώρα θέλω να δείτε τι γίνεται όταν έρχεται ένας μικρός άνθρωπος πάνω σ' αυτό τον πλανήτη ή ένας άγγελος: Έρχεται λοιπόν η Ντόλυκαι λέει: Πω! Πω! Είμαι τόσο μικρή! Πώς να μην νιώθω φόβο κι ανασφάλεια; Τιείμαι εγώ τώρα μέσα σ' αυτό τον τεράστιο χώρο; Μια κουκίδα μέσα σεδισεκατομμύρια άλλες κουκίδες. Κοιτάω και τα βουνά γύρω μου, κοιτάω και τιςθάλασσες γύρω μου και νιώθω τελείως ασήμαντη! Ποια είμαι εγώ; Ένα τίποτα... Αυτόείναι το υλικό μέρος της Ντόλυ. Το φωτεινό λοιπόν αυγό λέει στη Ντόλυ: Δενπειράζει που δεν με θυμάσαι, εγώ είμαι δω, εγώ κάνω τη δουλειά που έχω να κάνω.

Φανταστείτε ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια κουκίδες πάνω σ' αυτό το χώρο. Φανταστείτε ότι τα μέρη της ενέργειάς τους έχουν μπειμέσα στη γη και τώρα που πατάμε στη γη ένα μέρος από το μικρό μας αυγό είναιήδη μέσα στη γη. Το μεγαλύτερο είναι ακόμη πιο μέσα στη γη. Η δική μας ενέργειατου αγγελικού εαυτού. Εδώ λοιπόν υπάρχει η ροή, η στήλη φωτός που διατρέχεικάθετα το σώμα. Αυτή η στήλη κάπου πάει απ' τη μια και την άλλη πλευρά. Απ' τημια πάει σ' ένα μεγάλο κεντρικό ήλιο ή στο κέντρο του σύμπαντος κι απ' την άλληπάει στο κέντρο της γης. Άρα όσο η κουκίδα, το μικρό υλικό σώμα βρίσκεται πάνωσ' αυτό το χώρο, ό,τι ζει, ό,τι βιώνει, ό,τι νιώθει, μεταφέρεται παράλληλα σ'όλη τη συνειδητότητά του και μεταφέρεται παράλληλα στο κέντρο του σύμπαντος ήτης ύπαρξης αυτής και στο κέντρο της γης.

Με ένα εξίσου ενδιαφέροντα τρόπο, όταν κάτι μεταφέρεται στο κέντρο,   μεταφέρεταιπαράλληλα και διαχέεται σ' όλο το υπόλοιπο (σχέδιο). Έτσι όταν η Ντόλυβρίσκεται δω, βρίσκεται σ' επαφή με το κέντρο του σύμπαντος, με το κέντρο τηςγης, με το κέντρο του είναι, παράλληλα. Και όσο η ενέργειά της γίνεται ένα μετη γη, αυτό τη συνδέει σε μια κοινή πορεία. Όταν η Ντόλυ πονάει, η γη πονάει,όταν η γη αναστατώνεται, αναστατώνεται η Ντόλυ. Δεν είναι μυστήριο το γιατίπολλοί άνθρωποι που είναι πάρα πολύ ευαίσθητοι, πριν από ένα μεγάλο σεισμό,πριν από μια μεγάλη γεωφυσική αλλαγή περνάνε περίοδο κατάθλιψης ή ταραχής ήπερίεργης ψυχολογικής αίσθησης. Το μέρος μας που είναι συνδεδεμένο με τη γη(σχέδιο), μας μεταφέρει την αίσθησή του κι εμείς μεταφέρουμε τη δική μας σ'εκείνη. Όταν λοιπόν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν τη Ντόλυ γύρω γύρω πάνω στη γηκαι λένε εγώ ξέρω ότι δεν είμαι μόνο άνθρωπος, εγώ ξέρω ότι έχω έρθει εδώ καισαν άνθρωπος αλλά και σαν Πνεύμα και γνωρίζω τι είναι αυτό που κάνεις καιστέκομαι δω τιμώντας και τη δική μου εργασία και υπηρεσία και τη δική σουπορεία και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι τέτοιοι εδώ πέρα, μπορείτε να φανταστείτετι γίνεται; Και υπάρχουν πολλές ακτίνες που όλες μεταφέρουν στη γη το ίδιο μήνυμακαι η γη πάλι μεταφέρει σ' εκείνους τα δικά της.

Η σύνδεση μ' αυτό το μεγάλο κεντρικό ήλιο αυτού του συστήματος και με το άλλο κεντρικό σύστημα αρχίζει και γίνεται πολύ πιο δυνατή(σχέδιο). Η ενέργεια από το κέντρο αρχίζει και γίνεται πολύ μεγάλη και ηενέργεια από αυτό το κέντρο αρχίζει και κατεβαίνει σε μεγάλες ποσότητες γιατίστη βαθύτερή μας ανάλυση είμαστε πάντα εδώ ,από εδώ ξεκινάμε, κι εδώ είμαστετώρα. Όταν στο τώρα και στη γη περνάμε την πληροφορία ότι είμαστε παράλληλαάγγελοι, αρχίζουμε κι ενεργοποιούμε μια σύνδεση του πρώτου μέρους τηςδημιουργίας με αυτό το μέρος της δημιουργίας. Το ενεργοποιούμε όταν λέμε «είμαικει και παράλληλα είμαι κι εδώ και είμαι το ίδιο πράγμα». Μ'  αυτό τον τρόπο ενώνουμε το σύμπαν. Κι ότανπολλοί άνθρωποι είναι δω και το λένε και το κάνουν πράξη και προχωράνε με βάσηαυτό και με εμπιστοσύνη ότι είναι όντως αυτοί που είναι, αυτό θα φέρει ένα μέλλον αρμονίας κι ενότητας, τονπαράδεισο στη γη ή το πρώτο σύμπαν μέσα στο δεύτερο.

Η ζωή συνεχίζεται. Όμως κάτι συμβαίνει. Μπορεί να μπαίνω στο χώρο της δουλειάς μου και να μη νιώθω κατάθλιψη, να νιώθω μια χαρά.Μπορεί να κάνω τα ραντεβού μου, να έχω την ελευθερία μου, μπορεί να βγάζω ταλεφτά μου. Όμως κάτι γίνεται. Κάτι μέσα μου μού λέει ότι πιθανόν να μπορούσα ναβρω κάτι άλλο που να γεμίζει εμένα, αυτό το βαθύτερο εμένα. Κι έτσι η Χαριτίνηκαθόταν και διάβαζε τον Κρύων και διάβαζε τη μαγική λέξη που έλεγε Ενδυνάμωση, που έλεγε ουσιαστικά ότι η όληπορεία στην ενδυνάμωση είναι το να εμπιστευτείς ότι αν ζητήσεις απ' το Πνεύμαένα μήλο, δε θα σου δώσει ένα φίδι. Αυτό λοιπόν το διαβάζεις και σου φαίνεταιπολύ φυσικό και λες γιατί το Πνεύμα να μου δώσει ένα φίδι; Εγώ θα ζητήσω έναμήλο και θα μου δώσει ένα φίδι; Κάτι βαθύτερα μέσα μας το φοβάται. Λέει: αυτότο Πνεύμα πολύ μυστήριο είναι. Που ξέρεις τι μπορεί να κάνει; Έτσι λοιπόν ηΧαριτίνη μια ωραία μέρα αποφάσισε ότι αν υπήρχε μια πραγματική πρόκλησηουσιαστική στη ζωή της ήτανε να κάνει αυτή την πορεία: να εμπιστευθεί. Ναεμπιστευθώ ότι μπορεί όντως να είναι αλήθεια, ότι μπορώ να έχω χαρά στη ζωήμου, ότι μπορώ να έχω δημιουργικότητα, ότι μπορώ να έχω εσωτερική εκπλήρωση καιπραγμάτωση, ότι μπορώ να ζω χωρίς φόβο, κι ότι μπορώ να ζω απλά εμπιστευόμενη.Ότι αν κάνω κάτι που μιλάει στην καρδιά μου, ότι αν κάνω κάτι που δε το κάνωαπό φόβο για ασφάλεια ότι τότε το Πνεύμα θα είναι πολύ παρόν στη ζωή μου και θαμου παρέχει όλα όσα χρειάζομαι για να ζω εγώ και τα δύο μου παιδιά. Και μηνομίζετε ότι αυτή η απόφαση ήταν εύκολη γιατί αν ήμουν μόνη μου ίσως να ήτανπολύ πιο εύκολα τα  πράγματα. Έχω και δύοπαιδιά που είναι ακόμα μικρά και δεν μπορούσα να υπολογίζω ότι σ΄ένα χρόνο θαδουλέψουν και θα μπορούν να ζήσουν μόνα τους. Έπρεπε να εμπιστευθώ ότι τοΠνεύμα θα παρέχει όλα αυτά που χρειάζομαι εγώ και τα παιδιά μου τιμώντας τηναπόφασή μου. Αυτό λοιπόν για το οποίο σας σάς μιλάω [ενδυνάμωση] είναι κάτιπολύ ουσιαστικό και πραγματικό. Δεν είναι θεωρητικό. Είναι το να ζήσειςεμπιστευόμενος και κάνοντας πραγματικότητα την αλήθεια του Πνεύματος. Και μπορώνα σας πω επειδή το έχω βιώσει και δεν είναι μεταφορά από κάποιο βιβλίο ότιόντως είναι πολύ αλήθεια ότι αν ζητήσεις απ' το Πνεύμα ένα μήλο ποτέ δενπρόκειται να σου δώσει ένα φίδι. Είναι πολύ δύσκολο κι έχει πολύ τρέμουλο το νατο εμπιστευθείς. Να εμπιστευθείς κάτι που δεν ξέρεις, να εμπιστευθείς κάτι που δεν βλέπεις, να εμπιστευθείςένα άγνωστο μέλλον. Όλα αυτά απλά εμπιστευόμενος ότι κάνοντας επιλογές πουστηρίζουν το δικό σου Πνεύμα, όλα θα πάνε πολύ καλά κι ότι θα βρεθούν οι τρόποικαι θα δημιουργηθούν τα ανοίγματα για να βρεθείς στο γλυκό σου σημείο να κάνειςαυτό που πραγματικά θέλεις. Ότι θα βρεθείς στο γλυκό σου σημείο, στον τόπο πουπραγματικά είναι σωστό και κατάλληλο να είσαι, γιατί εκεί εκπληρώνεις το σκοπότης ζωής σου κι ότι θα έχεις κι ότι ακριβώς χρειάζεσαι στη ζωή σου για να ζεις.

Τα δύσκολα πράγματα σχετικά με το Πνεύμα και την Πηγή, είναι ότι δεν λειτουργεί σαν δάσκαλος με την έννοια ότι δεν σου δίνεικαμία συνταγή. Παράλληλα δεν δίνει καμία εγγύηση για το πώς και που θα πάνε ταπράγματα αν το εμπιστευτείς. Γιατί το ζήτημα είναι να εμπιστευτείς χωρίςεγγυήσεις, με την καρδιά. Μας καλεί να κάνουμε αυτή την υπέρβαση  που λέει ότι δεν χρειάζεται τελικά να ξέρω τιθα γίνει τον επόμενο μήνα γιατί μπορώ να εμπιστευτώ ότι το Πνεύμα μου, ο ανώτερόςεαυτός μαζί μ' όλους τους υπόλοιπους γνωρίζουν και θα δοθούν και θα έρθουν όλαόσα χρειάζονται. Αυτή η υπέρβαση είναι αυτό το κενό που υπάρχει στην αρχή. Όπωςκαι σε μένα όταν είπα  ότι μπορεί ναφαίνεται τρελό το να μην έχω κανένα παράπονο από τη δουλειά αλλά εγώ θα φύγωγιατί κάτι άλλο νιώθω ότι μπορώ να κάνω, και ας μην ξέρω  τώρα ποιο είναι αυτό. Γιατί δεν με ήξερεκανένας απ' το χώρο της μεταφυσικής, το χώρο των ανθρώπων που ψάχνουν τηναυτογνωσία. Δεν είχα τίποτα στο οποίο να μπορώ να υπολογίζω. Δεν υπήρχε τίποτα,κανένας, άγνωστο, καμία εγγύηση. Υπήρχε μόνο η αίσθηση που έλεγε ότι όλα είναιπάρα πολύ καλά κι έτσι είναι πολύ βολικό να μείνεις εκεί που είσαι και να μηναλλάξεις τίποτα. Ποια είναι όμως η αλήθεια σου; ΕΠΙΛΟΓΗ! Δε θα επιλέξει κανείςάλλος για μας! Εμείς θα επιλέξουμε. Δεν θα έρθει κανένας δάσκαλος να σας πει«πρέπει να φύγεις τώρα από κει». Μπορεί να σου πει: «κοίτα, πως νιώθεις εκείπου είσαι; Είναι όλα τέλεια; Ωραία. Εσύ νιώθεις πάρα πολύ καλά; Εάν ναι, πάραπολύ ωραία!»

Γιατί εμείς το αποφασίζουμε. Εμείς ξέρουμε τι νιώθουμε. Εμείς έχουμε το συναίσθημα και την αίσθηση μέσα μας. Και μπορεί να είναι όλατέλεια στη δική μου τη δουλειά και κάτι παρ' όλα αυτά να μην κολλάει. Κι εκείείναι που καλούμαστε από την ίδια μας την υπόσταση να πούμε: ίσως να ήρθε η ώρανα επιλέξω, ίσως να ήρθε η ώρα να ξεβολευτώ, ίσως να ήρθε η ώρα να αφήσω όλααυτά τα ωραία και τα βολικά και τα ασφαλή και να τολμήσω να εμπιστευτώ εμένακαι το Πνεύμα. Να τολμήσω να εμπιστευτώ ότι αυτά είναι αλήθεια κι ότι δεν είναιθεωρίες όμορφες για να τις διαβάζω, δεν είναι λόγια γραμμένα σ' ένα χαρτί,  δενείναι όνειρα θερινής νυκτός, αλλά είναι η αλήθεια. Και αυτό δεν σημαίνει ότιμόνο σε πολύ σπουδαίες αποφάσεις πρέπει να κάνουμε επιλογές αλλά σε καθημερινόεπίπεδο κάνουμε επιλογές οι οποίες μας φαίνονται ασήμαντες και που έχουν σχέσημε το τι θα κάνουμε, που θα πάμε, αν θα κάνουμε ένα διαλογισμό ή θα δούμεσινεμά, πράγματα που είναι πολύ μικρά και δεν βάζουμε πολύ ενέργεια. Όμως αυτέςοι καθημερινές επιλογές είναι αυτές που μας ωθούν στο που πάμε κάθε μέρα στη ζωήμας. Κι όλα τα παραπάνω ισχύουν ιδιαίτερα γι αυτές τις μικρές καθημερινέςεπιλογές. Και είναι πολύ σημαντικό να είμαστε συνειδητοί και να αναρωτιόμαστε«γιατί παίρνω αυτή την απόφαση;» Τι είναι αυτό το οποίο εμένα πραγματικά μ'ευχαριστεί; Και όχι επειδή όλοι οι άλλοι θα πάνε κάπου θα πρέπει να πάω κι εγώ.Όχι επειδή όλοι πιστεύουν αυτό, πρέπει να το αποδέχομαι και εγώ. Όχι επειδήόλοι οι άλλοι ζουν με το τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες πεποιθήσεις, ότι πρέπεινα το κάνω εγώ. Αυτή η διαδικασία μας βοηθάει σε καθημερινό επίπεδο νακαταλάβουμε ποιοι είμαστε και που στεκόμαστε. Είμαστε ενδυναμωμένοι άραγεεμείς; Ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε ποιοι είμαστε και ξέρουμε που πάμε; Ήείμαστε τα πρόβατα που ακολουθούν κάποιους άλλους; γιατί δεν θέλουμε νααναλάβουμε την ευθύνη εμείς μόνοι μας ν' αποφασίσουμε; Και γι αυτό σας λέω ότιδεν είναι στις μεγάλες αποφάσεις αλλά είναι ιδιαίτερα στις μικρές καικαθημερινές αποφάσεις -που δεν τους δίνουμε σημασία- που τελικά καθορίζουμε τηνπορεία μας.

Π.χ Γίνεται μια συγκέντρωση και σου λέει ένας φίλος σου έλα κι εσύ στη συγκέντρωση. Υπάρχουν φορές που μπορεί να νιώσουμε ότι δενέχουμε  διάθεση να πάμε. Μετά αρχίζουμενα σκεφτόμαστε «ναι .. αλλά θα είναι κι όλοι οι άλλοι εκεί....και πως θα φανείάμα δεν πάω» Εάν είναι συγκέντρωση  επαγγελματική είναι ακόμα πιο πολύ έντονο.Αφού όλοι θα παραστούν πρέπει κι εγώ να παραστώ.. και πως θα το δουν οι άλλοικαι πως θα το κρίνουν οι άλλοι; Τον εαυτό μας τον βγάζουμε απέξω. Και είναι σταπιο ασήμαντα πράγματα που ενδυναμώνουμε τον εαυτό μας. Γιατί αν τιμήσουμε τηναίσθησή μας,  αυτή λέει πολλά περισσότερααπ' ότι μπορούμε να φανταστούμε. Αυτή η αίσθηση έχει να κάνει με μια αληθινήπορεία κι έχει να κάνει με ένα τεράστιο πλέγμα δυνατοτήτων πιθανοτήτων κιαλλαγών μέσα από μια πολύ μικρή απόφαση. Κάθε φορά που η απόφαση που παίρνουμε ανταποκρίνεται στην εσωτερική μαςαίσθηση κι όχι σ' αυτά που λέει η λογική, κάθε φορά που τολμάμε ναδιαφοροποιηθούμε από το τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι και να νιώσουμε ότι μπορούμενα 'μαστε ελεύθεροι στο να είμαστε διαφορετικοί, κάθε φορά αυτή η σύνδεση με τοΈνα, τη Πηγή, αυτή η εμπιστοσύνη στο ότι υπάρχει κάποιος που καθοδηγεί πολύσοφά τα βήματα και που εμείς τα ενδυναμώνουμε, γίνεται πολύ πιο δυνατή. Ηεμπιστοσύνη γίνεται πολύ  πιο δυνατή ναχειριστεί το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο μέχρι κάποιο σημείο πουπλέον δεν έχουμε καμία αμφιβολία. Υπάρχει μια απίστευτη σοφία που όταν τηντιμάμε, μας τιμά μ' ένα απίστευτα μη λογικό τρόπο, δηλ. μη αναμενόμενο. Αυτά ταμικρά γεγονότα όταν τα δεις μέσα στη μέρα δεν βλέπεις κάτι εντυπωσιακό. Θαπεράσει η πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη μέρα, θα περάσει μια βδομάδα και θ'αρχίσετε να έχετε την αίσθηση του τι πραγματικά έκανε το ότι δεν πήγατε. Και θασας εκπλήξουν πολλά. Θα σας εκπλήξει το πώς θα νιώσετε εσείς όταν θα λάβετεαυτές τις πληροφορίες. Και πάρα πολλές φορές θα εκπλαγείτε βλέποντας εκ τωνυστέρων αυτά που θα ακούτε, τη σοφία που υπήρχε στο να κάνετε ή να μην κάνετεκάτι. Έτσι αυτή η απλή πορεία στην ενδυνάμωση είναι πολύ μεγάλο δώρο και είναιπολύ συγκλονιστική όταν τη ζει κάποιος στο πως βλέπει την πραγματικότητα ν'αλλάζει μπροστά στα μάτια του. Και πώς το Πνεύμα γίνεται πολύ παρόν αρκεί ναέχουμε την καρδιά να το νιώσουμε και να το δούμε. Αυτό δεν είναι καθόλου θέματύπου και δοξασίας.

Γι αυτό και δεν υπάρχει καμία δομή ούτε σ' αυτό που κάνουμε με το Γιώργο Κελαϊδίτη, με τον Κρύων. Δεν υπάρχει καμία οργάνωση, καμίασυνδρομή, δεν υπάρχει τίποτα που να δένει την ενέργεια σε μια φόρμα σ' ένατύπο, σε μια δομή. Γιατί το Πνεύμα δεν έχει δομές, το Πνεύμα έχει ελευθερία.Ακόμα κι αν κάνεις κάτι που έχει να κάνει με επικοινωνία, με πληροφορίες, ομόνος λόγος για να δημιουργήσεις μια σχολή είναι η ανασφάλεια γιατί λες: άμακάνω μια οργάνωση, ένα σύλλογο, θα βάλω μια τιμή, μία συνδρομή και αυτός είναιένας τρόπος για να συντηρείς αυτό που κάνεις έχοντας κάποια σίγουρα χρήματα.Στην ουσία όμως ο μόνος λόγος που παροτρύνει έναν άνθρωπο να κάνει μια δομήείναι η ανασφάλεια.