Σμαραγδένιος Κύκλος
18 Ιουλίου 2019
Η Άννα του Ιερέα
Κάποτε, δηλαδή τώρα, δηλαδή ποτέ, ζούσε ανάμεσά μας μία μικρή κοπέλα που την έλεγαν Άννα. Το όνομα τής δόθηκε από τον ιερέα επειδή οι γονείς της δεν μπορούσαν ν’ αποφασίσουν ποιο όνομα ήθελαν. Και έτσι το πεπρωμένο της Άννας ήταν να γίνει γνωστή ως η Άννα του ιερέα. Και όπως ξέρετε, κάθε παρατσούκλι έχει μία ιστορία πίσω του.
Σαν να μην ανήκε στην οικογένεια, σαν να μην ανήκε στο χωριό, η Άννα μεγάλωνε σαν σύννεφο. Απαλά, διαπεραστικά. Απλωνόταν και σαν αερικό τρύπωνε στις καρδιές των ανθρώπων - μέσα από ένα χαμόγελο, από μια σπινθηροβόλα ματιά, από μία ανεπαίσθητη έκφραση του προσώπου, από μία κίνηση του σώματος – όλα μικρά, όλα μοναδικά, όλα δικά της, όλα με την σφραγίδα του φευγαλέου σύννεφου.
Άπιαστη και απροσδιόριστη, δραπέτης κάθε περιγραφής, ρέοντας έξω καλούπια, ξεγλιστρώντας με χάρη από τα όρια, ζώντας σαν σύννεφο ανάμεσα σε πέτρες. Τι δουλειά έχει ένα αερικό στην γη; αναρωτιόνταν οι άνθρωποι. Τι μέλλον υπάρχει στην γη για ένα παιδί σύννεφο;
Η γη είναι για παιδιά πέτρες, για παιδιά βράχους, για παιδιά μετεωρίτες, που αντέχουν, που γίνονται συμπαγείς όγκοι. Σαν τους μετεωρίτες τα παιδιά της γης πέφτουν με σφοδρότητα. Υποτάσσονται ακολουθώντας το αμείλικτο της βαρύτητας.
Και όταν πέσουν, και όπου πέσουν, αλλάζουν το τοπίο γύρω τους. Πέφτουν σαν κεραυνοί ταράζοντας το περιβάλλον, το τοπίο, τα δεδομένα. Πέφτουν κλονίζοντας τις βεβαιότητες, τις σιγουριές, τους κρυφούς ευσεβείς πόθους. Πέφτουν αμείλικτα ταρακουνώντας συθέμελα τα συναισθήματα και τα ανθρώπινα λογικά. Πέφτουν σαν σε αποστολή, σαν ναρκωμένοι καμικάζι ταγμένοι σε σκοπό. Πέφτουν σαν βόμβες μέσα στους ψυχικούς κόσμους, ανατινάζουν τείχη και όρια, ανατρέπουν τα συνηθισμένα, βγάζουν τους ρυθμούς έξω από τα αναμενόμενα.
Και γύρω τους σύννεφα τυλίγονται, χαϊδεύοντάς τα. Μικρά πέπλα απαλής ομίχλης τα περιβάλλουν. Η αύρα της Άννας τα χαϊδεύει. Και αερικά τους ψιθυρίζουν γλυκόλογα. Παιδιά που μεγαλώνουν δύσκολους γονείς, παιδιά που μιλούν με μεγάλους που τα ξέρουν όλα, παιδιά που ζωγραφίζουν με φύλλα και βότσαλα ενώ τους ζητούν να σκεφτούν με αριθμούς και στατιστικές.
Παιδιά που παλεύουν συνέχεια και ακατάπαυστα με τους δυνατούς, παιδιά θαρραλέα που αντιπαρατίθενται με μεγάλους. Παιδιά που αναμετριούνται με τους ισχυρούς, παιδιά που αμφισβητούν την δύναμη, παιδιά που σαν Δαυίδ μάχονται με χίλιους και άπειρους τρόπους να ανοίξουν τρύπες σε πέτρινα αδιέξοδα. Γίνονται πέτρες, γίνονται σκόνη, γίνονται νερό. Γίνονται φωτιά, γίνονται βέλη, γίνονται βάλσαμο.
Παιδιά που έρχονται σαν σοφοί και βασιλιάδες, σαν ιεροί πολεμιστές, σαν δάσκαλοι της αλήθειας, σαν ανακινητές της συνείδησης, σαν εραστές του καλού και του ωραίου. Παιδιά που γίνονται ζωντανά τραντάγματα, σκουντήματα, παραινέσεις και καλέσματα από ένα κόσμο μακρινό και παρόντα, αλλοτινό και τωρινό. Τα παιδιά της γης, τα παιδιά του ανέμου και της ύλης, τα παιδιά της Άννας και του Ιερέα.
Σε κάθε χωριό, σε κάθε συνοικία, σε κάθε τόπο, σε κάθε χώρο, σε κάθε χρόνο, η Άννα παρούσα. Να μην αφήνει να παγώσουν οι ψυχές, να μην αφήνει να πέσουν στην λήθη οι σκέψεις, να κρατά ζωντανό τον τελευταίο λώρο, τον πιο αόρατο, την ύστατη ελπίδα.
Κοίτα γύρω σου. Αναζήτησε την Άννα. Δες αν καταφέρεις να την αναγνωρίσεις. Και αν δεν την δεις κάπου γύρω σου, τότε κοίτα μέσα σου. Γιατί αν δεν είναι εκεί γύρω σου, τότε σίγουρα θα βρεις την Άννα του Ιερέα μέσα σου, εκεί που ζούσε, ζει και δεν έζησε ποτέ.
© 2019 Χαριτίνη Χριστάκου