Eti on aka, eti maat aka, eti suri aka* τραγούδησε η Μάρυα και οι χορδές ταλαντώθηκαν ανυπόμονες για την ιστορία που ετοιμαζόταν να περάσει το κατώφλι του αόρατου για να εισέλθει στο ορατό μέσα από τον ήχο.

«Κάποτε, δηλαδή τώρα, δηλαδή ποτέ, ένας πλανήτης που λεγόταν Ακάρυον στροβιλιζόταν μέσα στον γαλαξία. Αυτός ο πλανήτης έγραψε μία δική του ιστορία και αυτή εντυπώθηκε στα βάθη του γαλαξιακού νου. Ο Ακάρυον περιστρεφόταν διασκορπίζοντας τους παλμούς του ολόγυρά του, σαν κορδέλες ήχων που ξετυλίγονταν από τον άξονα της περιστροφής του και ταξίδευαν στα μήκη και στα πλάτη του γαλαξιακού όλου. Ο ήχος του είχε μία ιδιαίτερη συχνότητα σαν ένα σπάνιο χρώμα ή σπάνιο είδος και ακριβώς γι’ αυτό κοσμούσε την γαλαξιακή συνείδηση ως μία διακριτή πινελιά του καμβά της.

Στον χρονόκυκλο που ο Ακάρυον έζησε, η πλειοψηφία του γαλαξία είχε στραφεί με εντυπωσιακή εμμονή και αφοσίωση στην τεχνολογία. Οι περισσότεροι πολιτισμοί θεωρούσαν ότι η μεγάλη τεχνολογική ανάπτυξη θα ήταν κρίσιμη για την διατήρηση της δύναμης τους, όχι μόνο στο εμπόριο και στην οικονομία, αλλά και για την κυριαρχία, επιρροή και δράση τους στο ευρύτερο πεδίο του γαλαξία.

Ίσως δεν έχετε ακούσει ποτέ για τον Ακάρυον. Ελάχιστοι γνώριζαν την ιστορία του και ελάχιστοι μίλησαν γι’ αυτόν. Οι γηραιοί πιστεύουν ότι ο Ακάρυον καθόρισε την συνείδηση του όλου γαλαξία, ακριβώς επειδή δεν ακολούθησε το μοντέλο της εποχής του. Αντί να στραφεί προς την τεχνολογική εξέλιξη, πήρε μία αχαρακτήριστη και αψυχολόγητη απόφαση. Επέλεξε να στραφεί προς την εκπαίδευση, την θεραπευτική τέχνη και την αυτεπίγνωση. Όλοι ήξεραν ότι αυτές οι ενασχολήσεις δεν παράγουν πλούτο, δεν φέρνουν δύναμη, άρα δεν αποκομίζουν σεβασμό και κύρος.

Οι πολιτισμοί της εποχής του αναφέρονταν σ’ αυτή την απόφαση ως το Πισωγύρισμα. Όλος ο γαλαξίας προχωρούσε θριαμβευτικά μπροστά, σπάζοντας όρια και φραγμούς γνώσης, ανακαλύπτοντας νέους κόσμους, νέες πληροφορίες, νέες δυνατότητες, αλλά εκείνος έμεινε πίσω, μοναχικός και θλιβερός. Δεν χρειαζόταν να είσαι διάνοια για να ξέρεις τι σήμαινε αυτό: ο Ακάρυον θα γινόταν σταδιακά έρμαιο των δυνατών και ισχυρών, θήραμα εκείνων που κινούσαν τις εξελίξεις της εποχής.

Για τους περισσότερους, ο Ακάρυον είχε γίνει σύμβολο στενομυαλιάς. Ο γαλαξίας εξελισσόταν σε μία μεγάλη ασύλληπτη μεγαλούπολη, οι ανακαλύψεις είχαν εκτιναχθεί και μία μεθυστική εφευρετικότητα ήταν διάχυτη παντού και στα πάντα. Όλοι κοίταγαν το μέλλον αναζητώντας το επόμενο μεγάλο ορόσημο, την επόμενη μεγάλη ανακάλυψη, το επόμενο αντιληπτικό άλμα.

Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, εκείνος ο μικρός πλανήτης αποφάσισε να κινηθεί ερήμην της τάσης του γαλαξία, σαν να μην έβλεπε τον δημιουργικό οργασμό, σαν να μην ήταν παιδί του. Αποτραβήχτηκε από τον παλμό των εξελίξεων και ασυντρόφευτος ακολούθησε μία δική του πορεία.

Καθώς δεν είχε κάποιον πολύτιμο πόρο, ελάχιστα ασχολούνταν ελάχιστοι μαζί του. Ο χρόνος πέρναγε και ο Ακάρυον αργά ξεθώριαζε στην μνήμη, και δεν ενδιέφερε κανέναν και ήταν ασήμαντος.

Αποτραβηγμένος από την γαλαξιακή δίνη, στράφηκε σ’ αυτά που του φαίνονταν ουσιώδη. Οι κάτοικοι έδωσαν μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση και στην καλλιέργεια των παιδιών, ανάπτυξαν σε βάθος τις θεραπευτικές τους τέχνες, έμαθαν να ζουν με ό,τι ο πλανήτης τους παρήγαγε, γνώρισαν την φύση πολύ πιο ουσιαστικά και αργά ανακάλυπταν μυστήρια και βοηθούς κρυμμένους πίσω από τα μάτια τους και τα αυτιά τους.

Καθώς οι δεκαετίες γίνονταν εκατονταετίες, ο πλανήτης εύρισκε μία κατάσταση συνείδησης που φαινόταν να υπόσχεται πολλά. Πέρα από τα λογικά αναμενόμενα, ένα άλλο πεδίο κατανόησης και επικοινωνίας γινόταν προσιτό και αυτό ζητούσε υπομονή και επιμονή. Τα μυστήρια και τα μυστικά του κόσμου δεν βιάζονταν ν’ αποκαλυφθούν και αυτό τους ανάγκαζε να μάθουν να σέβονται τον ρυθμό των πραγμάτων.

Καθώς η βραδύτητα δυνάμωνε τον σεβασμό τους για την ζωή και τον ρυθμό της, μία νέα αναγνώριση άρχισε να συμβαίνει. Ένα πεδίο νοημοσύνης άρχισε να γίνετε αντιληπτό, στα όρια του αισθητού. Το ονόμασαν Κάρυον, τιμώντας τον πλανήτη πάνω στον οποίο αυτό αναγνωρίστηκε. Με την πάροδο του χρόνου το όνομα συντομεύτηκε σε Κρύον και σταδιακά οι κάτοικοι αναφέρονταν σ’ αυτό ως Το Πεδίο.

Τις πύλες για την ανακάλυψη άνοιξαν η υπομονή και ο σεβασμός που επί σειρές γενεών – αιώνες είχαν δείξει. Η δύναμή τους να μείνουν σ’ αυτή την μακρόχρονη διεργασία εξέλιξης, αφύπνισης και ανακάλυψης απέδιδε μεγάλους και σημαντικούς καρπούς. Καθώς ο βαθμός επίγνωσης είχε ανέλθει σε πολύ υψηλά επίπεδα, οι κάτοικοι ανακάλυψαν λεπτοφυείς τρόπους που τους επέτρεπαν να δημιουργούν ένα πλέγμα ιδιαίτερων συχνοτήτων με τις οποίες ο πλανήτης γινόταν μη ορατός για τον γαλαξία.

Όταν σταθεροποίησαν αυτό το υψηλό δονητικό πεδίο, ακαριαία βγήκαν από τον χάρτη του ορατού σύμπαντος και έτσι διασφάλισαν την ειρήνη του πολιτισμού και της κοινωνίας τους. Η ειρήνη τους δεν θα διακυβευόταν από επιθέσεις και δράσεις πολιτισμών που εστίαζαν  στην κατάκτηση και επέκταση. Μπορούσαν να μετέχουν στην ζωή του Γαλαξία χωρίς καν να γνωρίζει ο Γαλαξίας ότι υπάρχουν.

Κα πράγματι, λόγω της μυστηριώδους εξαφάνισης τους από τον ορατό γαλαξιακό χάρτη, πολλοί πίστεψαν ότι κάτι πυρηνικής δύναμης συνέβη και καταστράφηκε. Άλλοι, ότι είχε κάνει άλμα στον χρόνο, και γι’ αυτό δεν ήταν πια στην γνωστή θέση του που κατείχε στον Γαλαξία. Ιστορίες και φήμες και θρύλοι δημιουργήθηκαν για να εξηγήσουν την αλλόκοτη εξαφάνιση ή σβήσιμο από τον χάρτη του Ακάρυον. Ο χρόνος φέρθηκε ευγενικά και απάλυνε ακόμα περισσότερο την ανάμνησή τους.

Μέσα σε ολόκληρο τον γαλαξία, ελάχιστα ήταν τα άτομα που γνώριζαν αυτό που αλήθεια είχε συμβεί. Αυτοί οι ελάχιστοι της κάθε γενιάς, μετέφεραν τις πληροφορίες για τον Ακάρυον στους αντίστοιχους ελάχιστους της επόμενης γενιάς. Και έτσι μπορώ με βεβαιότητα να σας πω ότι ελάχιστοι σοφοί μέσα στον Γαλαξία είχαν γνώση της θεραπευτικής τέχνης και των επιτευγμάτων του Ακάρυον.

Αυτοί οι ελάχιστοι προτιμούσαν να σιωπούν. Με τους αιώνες ο Ακάρυον έγινε ο πλανήτης που οι ελάχιστοι έρχονταν να εκπαιδευτούν και να μυηθούν στην γλώσσα του Πεδίου, μάθαιναν ν’ ανιχνεύουν την «Δύναμη», να ερμηνεύουν την γλώσσα της «Δύναμης» και ν’ ακολουθούν την καθοδήγηση της «Δύναμης». Μάθαιναν να θεραπεύουν ανίατες ασθένειες, ν’ ανασταίνουν το νεκρό σώμα, να μετακινούν την ζωτική ενέργεια, πάντα σύμφωνα τις υποδείξεις της ίδιας της «Δύναμης».

Όταν οι ελάχιστοι ένιωθαν το κάλεσμα του Ακάρυον, φρόντιζαν να καλύψουν τα «νώτα» τους διαδίδοντας ότι θα πήγαιναν για ένα διάστημα σε κάποια έρημο ενός μακρινού πλανήτη προκειμένου μέσα στην ερημιά ν’ ανακαλύψουν την Σοφία των Χρόνων.

Καθώς το μέλλον εξελισσόταν πάνω στους διάφορους πλανήτες στον γαλαξία, το Κάλεσμα του Ακάρυον ερμηνεύτηκε ως το Κάλεσμα του Ενός Δημιουργού προς εκείνους που ήταν έτοιμοι για το Πεδίο. Και εκείνοι που καλούνταν, όντως έφευγαν και κυριολεκτικά πήγαιναν στην ερημιά. Αναχωρούσαν κι εκείνοι από την εξέλιξη των πλανητών, και ακολουθούσαν τον ασυντρόφευτο δικό τους δρόμο. Και εκεί έβρισκαν την επαφή, που καθένας την ερμήνευε ανάλογα με την συνειδητότητά του και την αντίληψη του πλανήτη όπου βρισκόταν.

Ακόμα και τώρα που σας διηγούμαι την ιστορία αυτή, συνεχίζουν να υπάρχουν οι ελάχιστοι διάσπαρτοι στις γωνιές και συνοικίες του γαλαξία που χωρίς συνεννόηση, χωρίς συζήτηση, γνωρίζουν ή καλούνται να γνωρίσουν το Πεδίο. Αυτοί ακόμα και σήμερα που ο Ακάρυον δεν υπάρχει πια σε υλική μορφή γιατί έχει γίνει μέρος του Πεδίου, ακούν τις κορδέλες των ήχων του ν’ ανεμίζουν στα σωθικά τους, να ψιθυρίζουν στ’ αυτιά πίσω από τα αυτιά τους και να μιλούν στα βάθη της καρδιάς τους και απαντούν στο Κάλεσμά του.

Και εδώ τελειώνει η ιστορία του Ακάρυον που έγινε, ή θα γίνει, ή δεν έγινε ποτέ.

© 2019 Χαριτίνη Χριστάκου