Σμαραγδένιος Κύκλος

Κϋρος και Ιοφών

Και έτσι είναι, αγαπητοί φίλοι, που συναντιόμαστε και πάλι σε μια νέα στιγμή της πορείας ενθύμησης και επανένωσης ανάμεσα στο μεγάλο ασυνείδητο και το συνειδητό, ανάμεσα στους κόσμους που τους χωρίζει αυτό το αδιόρατο πέπλο, ανάμεσα στην πληρότητα και στην τωρινή πεποίθηση της ανεπάρκειας. Και έτσι είναι που ξαναβρισκόμαστε άλλη μια φορά υπερβαίνοντας το πέπλο, υπακούοντας στις επιθυμίες του Πνεύματος μέσα σε κάθε συνειδητότητα, μέσα σε κάθε πεδίο, υπακούοντας και τιμώντας τις ανάγκες του Πνεύματος, υπακούοντας και τιμώντας τις ανάγκες των εαυτών. Και έτσι είναι που αυτή τη φορά μία διαφορετική επικοινωνία έχει ετοιμαστεί, καθώς οι ροές της Γαίας -αυτές οι ροές που νοιάζονται να θεραπεύσουν την ελληνική ψυχή- δυναμώνουν και καθώς δυναμώνουν δίνουν νέες δυνατότητες αλλά και εκφράζουν νέες ποιότητες, νέες ανάγκες και νέες κατευθύνσεις. Και τιμώντας αυτές τις νέες ποιότητες, τις νέες ανάγκες και τις νέες κατευθύνσεις, αυτή τη φορά κομίζουμε διαφορετικές ποιότητες από τις χορδές από το μέλλον.

Αυτό το οποίο πρόκειται να αρχίσουμε να διηγούμαστε δεν είναι μία ιστορία από το παρελθόν: είναι μια ιστορία που αφορά την Ελλαΐδα και αφορά το μέλλον. Έτσι, αυτή τη φορά, θα σας διηγηθούμε την ιστορία του Κύρου και του Ιοφώντος. Θα σας διηγηθούμε μια ιστορία από το μέλλον της Ελλαΐδας, από το μέλλον σας. Αυτή η ιστορία έρχεται σαν συνέχεια αυτού του κύματος ενέργειας από το κέντρο του γαλαξία -άρα από το κέντρο της συνειδητότητας, άρα από τον έναν ενιαίο ανώτερο εαυτό των όλων. Και έρχεται σαν εκδήλωση μιας συνέχειας η οποία τώρα –από όλους όσοι είναι από την άλλη μεριά του πέπλου αλλά συνεργαζόμενοι με όλους εσάς- κρίθηκε ότι είναι πολύ σημαντικό να μεταφερθεί και να επικοινωνηθεί: κρίθηκε ότι είναι ο επόμενος σημαντικός κρίκος μιας αλυσίδας που οι ψυχές που είναι ενσαρκωμένες στον χώρο της Ελλαΐδας τον χρειάζονται. Και έτσι, χωρίς περιττά λόγια -προκειμένου να βοηθήσουμε και την Χαριτίνη θα προχωρήσουμε λίγο πιο γρήγορα την ενέργεια ούτως ώστε να μη μπορεί να κάνει μεγάλα βάθη μέσα της για να μπορέσει να ολοκληρωθεί αυτή η ιστορία.

Έτσι, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, κάποτε, κάποια στιγμή στον χώρο της Ελλαΐδας γεννήθηκαν στο μέλλον δύο παιδιά από μία συνηθισμένη μεσοαστική οικογένεια. Γεννήθηκαν δύο αγόρια. Το πρώτο αγόρι οι γονείς το ονόμασαν Ιοφών, γιατί οι γονείς ήταν λάτρεις του ελληνικού πνεύματος, πίστευαν ότι οι πρόγονοί τους είχαν μεταφέρει πολύ φως, ουσιώδη γνώση στις καρδιές και στις ψυχές των απογόνων τους και, θέλοντας να τιμήσουν τους προγόνους τους, αποφάσισαν να βαφτίσουν τον πρώτο τους γιο Ιοφώντα. Μετά από λίγα χρόνια, ένα δεύτερο παιδί γεννήθηκε σ’ αυτή την οικογένεια και αυτό το παιδί αποφάσισαν να του δώσουν ένα πολύ ενδιαφέρον όνομα: το ονόμασαν Κύρο. Το ονόμασαν Κύρο για τους δικούς τους λόγους, γιατί τους θύμιζε τον Κύριο, γιατί τους θύμιζε το κύρος και γιατί αισθανόντουσαν ότι ο Κύρος ήταν το σωστό συμπλήρωμα της ενέργειας του Ιοφώντος. Αυτά τα δύο παιδιά μεγάλωναν σε μια απλή μεσοαστική οικογένεια πάνω στην Ελλαΐδα -και έτσι θα μεγαλώσουν και έτσι μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή. Μέσα από αυτή την οικογένεια, έμαθαν το ήθος και τις αξίες τα οποία μεταλαμπαδεύονται γενιά απ’ τη γενιά, από τις ψυχές και τις καρδιές -θα πούμε- των Ελλήνων παρότι στον ελλαδικό χώρο πλέον κατοικούν πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν έχουν την ιθαγένεια των ελλήνων. Όμως, θα θεωρήσουμε όλους έλληνες από τη στιγμή που φιλοξενούνται πάνω στην ιερή ενέργεια της Ελλαΐδας.

Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν, λοιπόν, με τις αξίες και με την ιερότητα των αξιών τα οποία η μέση αστική και μικροαστική, η μέση ελληνική οικογένεια μεταλαμπαδεύει από γενιά σε γενιά. Μεγάλωσαν πιστεύοντας και καλλιεργώντας το φιλότιμο, την αξιοπρέπεια, τη βοήθεια στον συνάνθρωπό τους, μεγαλώνοντας καλλιέργησαν και αυγάτισε πάρα πολύ -όπως και στον μέσο έλληνα- ο ανθρωπισμός τους και η ανθρώπινη αλληλεγγύη. Η ζωή των δύο αγοριών δεν ήταν εύκολη καθώς, λίγο πριν κλείσει τα δύο του χρόνια, ο μικρός γιος είχε ένα ξαφνικό ατύχημα: ήταν σε εκείνους τους μήνες που ως μωρό προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί, να βαδίσει και να σταθεί στα δικά του πόδια, όταν ένα άσχημο ατύχημα τού συνέβη και ο Κύρος έχασε το φως του. Αποτέλεσμα αυτής της απότομης πρόσκρουσης με την καρέκλα του σπιτιού τους ήταν να δημιουργηθεί μια μεγάλη ρήξη στο οπτικό του νεύρο. Αυτό έφερε φυσικά μεγάλη αναταραχή και μεγάλη θλίψη στην οικογένεια, εντούτοις -όπως η συνηθισμένη ελληνική οικογένεια- βρήκαν τη δύναμη και το σθένος να το διαχειριστούν, να το αντέξουν, η μητέρα μέσα από τη θρησκεία, ο πατέρας μέσα από τη φιλοσοφία του, την απλή καθημερινή φιλοσοφία του: «έχει ο Θεός» και «ο Θεός θα το φροντίσει». Και με απλούς και καθημερινούς τρόπους στήριξαν το -πλέον- τυφλό τους παιδί σ’ αυτή την φυσικά αναμενόμενη δύσκολη ανάπτυξη. Ο Ιοφών χρειάστηκε να γίνει τα μάτια του μικρού του αδελφού και χρειάστηκε να υπηρετήσει τον μικρό του αδερφό από πολύ μικρός: και στο σχολείο συνοδός και στα μαθήματα βοηθός, καθώς ο Ιοφών μάθαινε λεκτικά στον μικρό Κύρο κάθε φορά τα μαθήματα της ημέρας. Δεν ήταν εύκολο το μεγάλωμα και τα δύο αγόρια κατάφεραν -υποστηριζόμενα μεταξύ τους και με τη στήριξη και των γονιών τους- να περάσουν από όλες τις συμπληγάδες που έφερνε αυτή η δύσκολη συγκυρία. Πέρασαν από τις τάξεις του Δημοτικού, πέρασαν και από τις τάξεις του Γυμνασίου. Και ο Κύρος με τον Ιοφώντα συνέχισαν να παραμένουν ένα κάπως αλλόκοτο ζευγάρι καθώς ο Ιοφών ξαναμάθαινε τα μαθήματα των προηγούμενων τάξεων και καθώς δεν έλεγε με τίποτε να παραιτηθεί αυτής της δυσανάλογης -για τον μικρό Ιοφώντα- προσπάθειας. Εντούτοις, ήταν η αγάπη και η αλληλεγγύη μέσα στην οικογένεια που έδωσαν τη δύναμη αλλά και την αποφασιστικότητα στον μεγαλύτερο γιο να μην παραιτηθεί αυτής της προσπάθειας, αισθάνθηκε ότι είναι ένα ιερό του χρέος να στηρίξει τον μικρό αδερφό του, στον βαθμό που μπορούσε -μερικές φορές και υπερβάλλοντας και αυτό που μπορούσε. Οι γονείς τους, παρότι πικραμένοι από αυτή την βαθιά ανατροπή και βαθιά πληγή που συνέβαινε, θεράπευαν τον πόνο τους κάθε φορά βλέποντας την αγάπη και τη φροντίδα του μεγαλύτερου γιου για τον μικρότερο γιατί κατά κάποιο τρόπο αυτό το ενδιαφέρον και αυτή η αγάπη του Ιοφώντος ήταν μια θαλπωρή για τις καρδιές των γονιών, μια ανακούφιση και μια θεραπεία κάθε φορά. Ήταν σαν ο καημένος ο μεγαλύτερος αδερφός να ήταν το χέρι του Θεού και η παρουσία που έλεγε «έχει ο Θεός και αφού έχει ο Θεός μπορούμε»,  «έχει ο Θεός και νοιάζεται» και «κάποιος είναι εδώ που βοηθάει». Και η μητέρα βοηθούσε και ο πατέρας βοηθούσε. Όμως ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός που είχε αναλάβει το βάρος της γνώσης και της μόρφωσης. Και τα χρόνια πέρασαν. Και κατάφεραν να καλύψουν και πολλά έξοδα γιατί υπήρχε ομόνοια και αλληλεγγύη, γιατί υπήρχε ένας κοινός στόχος και ένας κοινός σκοπός. Και σκοπός ήταν να μορφωθούν και τα δύο αδέρφια, να τα καταφέρουν και τα δύο αδέρφια. Ο πατέρας δουλεύοντας περισσότερο και η μητέρα προσπαθώντας ακόμα περισσότερο μέσα στο σπίτι να διευκολύνει τις ανάγκες των δύο της παιδιών.

Όπως είναι φυσικό, ο μεγαλύτερος γιος ωρίμασε πολύ πριν την ηλικία του. Ωρίμασε με έναν τρόπο που μόνο η θαλπωρή για κάποιον άλλον μπορεί να κάνει: ωρίμασε στη σοφία του, ωρίμασε στη δύναμή του και στο σθένος του, ωρίμασε στην ικανότητά του να αντέχει περισσότερο στον χρόνο και στις ώρες που απαιτούντο να ήταν ξύπνιος, ωρίμασε στην αναγνώριση της ικανότητάς του, της αντοχής του και της δύναμής του να μπορεί να λειτουργεί σχεδόν σαν δύο άνθρωποι και παρόλα αυτά να συνεχίζει με επιτυχία και τη δική του πορεία.

Ο νεότερος γιος, ο μικρότερος γιος, κατέβαλλε κι αυτός τη δική του προσπάθεια -μην νομίζετε ότι είχε μικρότερο μερίδιο: καθώς μια ζωή χωρίς να βλέπει ήταν μια πολύ περίεργη ζωή, καθώς στηριζόταν στον αδελφό του για να του περιγράφει είτε τη φύση είτε τα μαθήματα είτε ακόμα και τις φωνές που άκουγε από φίλους και συμμαθητές. Στηριζόταν σε άλλους για βασικές του ανάγκες -παρότι με τα χρόνια είχε μάθει και ο ίδιος να εξυπηρετεί τις ανάγκες του σε μεγάλο βαθμό. Είχε βρει τον τρόπο να συνδέεται με την πραγματικότητα γύρω του αλλά χωρίς τα μάτια, χωρίς την όραση. Η ακοή του, η αφή του είχαν αυξηθεί και ο διαισθητικός του προσανατολισμός είχε μεγαλώσει πάρα πολύ σε ικανότητα. Χρησιμοποιούσε διάφορα βοηθήματα και διάφορα κόλπα -τα οποία όσοι στερούνται την όραση από μόνοι τους εφευρίσκουν προκειμένου να μπορούν να κινούνται και να δρομολογούν τη ζωή τους με έναν ολοένα και πιο αυτόνομο τρόπο.

Και ήρθε η ώρα του Πανεπιστημίου. Αφού πέρασε πρώτα ο Ιοφών, στη συνέχεια πέρασε και ο Κύρος. Ο Κύρος είχε μεγάλα όνειρα για τον εαυτό του, δεν συμβιβάστηκε ποτέ μέσα του με το ότι του λείπει κάτι. Πίστευε ότι, παρότι φαινόταν να του λείπει η όραση, μπορούσε να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Το πάθος του τον οδήγησε στη γλώσσα και αποφάσισε να σπουδάσει φιλολογία. Η τεχνολογία βοήθησε πολύ ώστε μεγάλο μέρος από το βάρος του μεγάλου αδελφού να μπορέσει να μειωθεί. Έτσι, πολλά από τα μαθήματα ο Κύρος μπορούσε να τα μελετά από μόνος του ενώ σε κάποια άλλα από αυτά ο Ιοφών εκτελούσε και συνέχισε να εκτελεί τη δική του βοήθεια, να εκπληρώνει τον δικό του ρόλο και να δίνει τη δική του συνδρομή. Και χρειάστηκε ο Κύρος να πάρει μεγάλες αποφάσεις και σημαντικές επιλογές για το αν θα μάθει ξένες γλώσσες και για το πόσο μακριά θα φτάσει καθώς τα χρόνια κυλούσαν. Πήρε το πτυχίο του από τη Φιλολογία και μετά δήλωσε στην οικογένειά του, συζήτησε με τον μεγάλο τον αδερφό αν ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει αυτή τη στήριξη, γιατί ήθελε να συνεχίσει, είχε μεγάλο όραμα, πίστευε ότι θα μπορούσε να συνεισφέρει σημαντικά πράγματα στους άλλους γύρω του. Αποφάσισε να κάνει μεταπτυχιακό και έτσι προχώρησε και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και αποφάσισε το μεταπτυχιακό του να το κάνει σε έναν περίεργο κλάδο: αποφάσισε να το κάνει στη θεολογία. Γιατί εκτός από την αγάπη του για την γλώσσα, για τις λέξεις, για την έκφραση, για την διάνοια, είχε και μία αγάπη και μια δίψα και ένα πάθος για τον ίδιο τον Θεό. Κι έτσι το μεταπτυχιακό του το έκανε στη Θεολογία. Δεν ήξερε ακριβώς ποιον Θεό ψάχνει αλλά ήξερε ότι ψάχνει τον δικό του Θεό γιατί μέσα στον Κύρο η θαλπωρή του μεγαλύτερου αδερφού του είχε θρέψει πολύ την αγάπη. Ο Κύρος είχε πολλή αγάπη μέσα του να δώσει στους άλλους: είχε εισπράξει πολλή αγάπη και είχε να δώσει πολλή αγάπη. Έτσι, αποφάσισε ότι οι σωστές σπουδές θα ήταν σπουδές που θα τον οδηγούσαν στην αγάπη. Και ο Ιοφών μαζί με τον Κύρο, προχώρησαν και ολοκλήρωσαν και το μεταπτυχιακό. Και ενώ ο Ιοφών πλέον εργαζόταν και είχε γίνει αρχιτέκτων, συνέχιζε -παρόλη την εργασία του- να συνεισφέρει τη βοήθειά του στον νεότερο έτσι που ο νεότερος, σε συμφωνία, αποφάσισε να προχωρήσει σε διδακτορικό. Και έκανε ένα πολύ ιδιαίτερο διδακτορικό: το διδακτορικό του ένωσε τον Θεό και τη γλώσσα. Ένωσε την Ελλαΐδα με την θεολογία της, με έναν Θεό όμως που άνοιξε τα όριά Του και που άνοιξε τα φτερά Του. Ο Κύρος έκανε το πρώτο διδακτορικό στην Ελλαΐδα που ένωνε τον ελληνισμό με τη θρησκεία. Με μια θρησκεία, όμως, κυριολεκτικά ανεξίθρησκη. Και ολοκλήρωσε αυτό το διδακτορικό και διορίστηκε στην αρχή -κατά δική του προτίμηση- καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Και πήρε μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις γιατί δεν ήθελε να διδάξει σε Πανεπιστήμιο -παρότι λόγω της τυφλότητάς του είχε περισσότερα μόρια και άρα θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να διοριστεί. Η καρδιά του Κύρου του έλεγε να κατευθυνθεί προς σχολεία, προς τη μέση εκπαίδευση. Και αυτό έκανε. Και πάλι βρέθηκαν φίλοι και γνωστοί που πλησίασαν τον Κύρο όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών του που διέκριναν μια λάμψη και ένα φως -που όσοι είχαν όραση δεν το εξέπεμπαν- και όλοι αυτοί άρχισαν να τον στηρίζουν σ’ αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο του: να μεταγγίσει την αγάπη του Πνεύματος για τη γλώσσα αλλά πίσω από αυτά, και κρυφά από αυτά, να μεταγγίσει ξανά την αγάπη στις ψυχές των ελλήνων μεταξύ τους. Ο Κύρος πήγε στα δημοτικά να κάνει ομιλίες ενώ δίδασκε στα γυμνάσια και τα λύκεια της Ελλαΐδας. Και αυτό που έκανε, ενώ μιλούσε για την γλώσσα και τον Θεό, ήταν να βοηθά τους έλληνες, να βοηθά τις ψυχές των ελλήνων να θεραπεύσουν το χάσμα τους. Τους έδειχνε το χαμόγελο του Θεού και την αγάπη του Θεού για όλους. Βοήθαγε να γεφυρώσουν τα χάσματα μεταξύ τους, την ευκολία και τη σκληρότητα με την οποία έκριναν ο ένας τον άλλον. Γιατί, αγαπητοί φίλοι, σε όλα τα χρόνια που μεγάλωνε τυφλός, άκουγε πολύ καλά. Ήταν πολύ κατάλληλο που δεν έβλεπε γιατί έτσι μπορούσε να ακούει καλά κι αυτό που άκουγε καλά ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με αυτό το οποίο εισέπραττε από τη δική του οικογένεια. Γιατί στη δική του οικογένεια έβλεπε την ομόνοια και την στήριξη των ψυχών μεταξύ τους. Εισέπραξε την αλληλεγγύη, εισέπραξε την αγάπη μέσα στην ελληνική ψυχή και εισέπραξε και τις αξίες που στηρίζουν αυτή την αγάπη. Αυτά που άκουγε με αυτά που βίωνε ήταν ξεκάθαρα σε μεγάλο χάσμα. Και αυτό ήταν το πάθος που, μεγαλώνοντας, φούντωσε μέσα του σιωπηλά και διακριτικά. Ο Κύρος στην πραγματικότητα δεν ήταν ούτε θεολόγος, ούτε φιλόλογος. Το Πνεύμα δεν τον οδηγούσε ούτε μόνο στο ένα ούτε μόνο στο άλλο. Το Πνεύμα τον οδήγησε και στα δύο προκειμένου να κάνει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό και ο Κύρος το έκανε.

Και, φυσικά, άρχισε να γίνεται γνωστός, και φυσικά τόσοι άνθρωποι που εμπνέονταν από εκείνον, έλεγαν σε άλλους ανθρώπους, γονείς πήγαιναν να του μιλήσουν και να του ζητάνε να κάνει ομιλίες και έτσι έφτασε, πέρα από το ωράριο του καθηγητή στα γυμνάσια και στα λύκεια, να κάνει ομιλίες έξω από τις πόρτες των γυμνασίων και των λυκείων, σε διάφορες αίθουσες γνωστές και άγνωστες. Και το καλό που έσπερνε, την ομόνοια και την αγάπη, τη γεφύρωση των ψυχών, αυτό το καλό άρχισε να αυγαταίνει, και αυτό το καλό άρχισε να το θέλουν όλο και περισσότεροι. Και αυτό φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητο από τα μέσα: εφημερίδες άρχισαν να του ζητάνε συνέντευξη και περιοδικά και εκπομπές στην τηλεόραση. Και τα χρόνια κυλούσαν και το ωράριο του Κύρου γινόταν όλο και πιο γεμάτο. Και διαπίστωσε κι εκείνος με τη σειρά του πως το πάθος της καρδιάς του του έδινε την ενέργεια που χρειάζεται να είναι όλη τη μέρα στο πόδι, του έδινε την ενέργεια που χρειάζεται όλη μέρα να υπηρετεί τον σκοπό του, έναν σκοπό που υπερέβαινε τον ίδιο αλλά έναν σκοπό τον οποίο είχε φτιαχτεί έτσι που να μπορεί να τον υπηρετήσει.

Και πάντα οι ερωτήσεις ερχόντουσαν η μία μετά την άλλη: «πώς τα καταφέρατε εσείς να σπουδάσετε;». Και ο Κύρος ενδυνάμωνε τους ανθρώπους λέγοντας πως «αν εγώ ένας τυφλός κατάφερα να μαθητεύσω και να σπουδάσω και να μορφωθώ τότε μπορεί ο καθένας. Και αν εγώ ένας τυφλός κατάφερα να βρω την εργασία μου και το πάθος μου τότε μπορεί ο καθένας. Και αν εγώ ένας τυφλός κατάφερα να αγαπηθώ και να αγαπήσω και να έχω τόσους φίλους και τόσους αγαπημένους τότε μπορεί ο καθένας. Και αν εγώ κατάφερα να υποστηρίξω άλλους και να υποστηριχθώ τότε μπορεί ο καθένας». Και αυτό έδινε μεγάλη δύναμη σε όλους όσους διάβαζαν τις συνεντεύξεις του Κύρου, σε όλους όσους άκουγαν τα λόγια του και σε όλους όσους παρακολουθούσαν στην τηλεόραση τις ομιλίες του και τις συνομιλίες του.

Και πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Κύρος έγινε πάνω από πενήντα ετών. Και σιγά σιγά αισθάνθηκε ότι έπρεπε να μειώσει, το Πνεύμα του έλεγε ότι έπρεπε να γίνει λίγο πιο διακριτικός και να έχει υψηλότερη διάκριση στο πόσο χρόνο αναλώνει γιατί η βιολογία του δεν είχε τις ίδιες δυνάμεις. Αυτό του επέτρεψε αργά και σιγά να βρει λίγο χρόνο και για εκείνον. Του επέτρεψε λίγες ώρες κάθε μέρα  -γιατί, μη νομίζετε ότι έκανε μεγάλα διαλείμματα και μεγάλες διακοπές- να κοιτάξει καλύτερα τον εαυτό του, να δει καλύτερα το τι έγινε με τον ίδιο του τον εαυτό, τι έγινε με την ίδια του τη ζωή. Κι έτσι, καθώς βάδιζε την έκτη δεκαετία της ζωής του, ο Κύρος άρχισε να διακρίνει παρουσίες και δεδομένα τα οποία, λόγω του πάθους του, λόγω του πόθου του και λόγω της ανάγκης και λόγω ακριβώς της στέρησης της όρασης και λόγω της φωτιάς της θέλησής του δεν είχε την πολυτέλεια να διακρίνει όσο έτρεχε τη διαδρομή του σαν αληθινός ολυμπιονίκης, σαν ένας αληθινός ολυμπιονίκης του Πνεύματος. Και λίγο πριν φτάσει στα εξήντα, ο Κύρος κάλεσε τον αδερφό του να συναντηθούν και να φάνε μαζί σε μια πολύ προσωπική συνάντηση την οποία ο Κύρος σκεφτόταν πάρα πολύ καιρό γιατί ήθελε να γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και έτσι, ο Ιοφών και ο Κύρος εκείνο το βράδυ κάθισαν μαζί στο σπίτι τού νεότερου ο οποίος είχε μαγειρέψει και για τους δύο. Και ο Κύρος τότε εξομολογήθηκε στον Ιοφώντα πως όλα αυτά τα χρόνια είχε τόσο έντονη αυτή την ανάγκη να αξιοποιήσει τη ζωή του, τις ικανότητές του και είχε τόσο πάθος και τόσο πόθο να φτάσει αυτό που ζούσε μέσα του να το εκδηλώσει με έναν εξωτερικό τρόπο έξω του για όλους τους άλλους και για τον εαυτό του, που, όλα αυτά τα χρόνια, σε όλες αυτές τις ομιλίες, σε όλες τις συνεντεύξεις, σε όλους τους διαλόγους που είχε κάνει, ποτέ μα ποτέ μα ποτέ -λόγω της κεκτημένης του ταχύτητας- δεν είχε συνειδητοποιήσει πως αυτό που του είχε δώσει τη δύναμη να τα κάνει όλα αυτά ήταν ο Ιοφών. Κοίταξε τον Ιοφώντα στα μάτια και του είπε: «Ήσουνα εσύ που ήσουνα δίπλα μου, εσύ μου περιέγραψες τον κόσμο, εσύ μου έμαθες τη γλώσσα, εσύ μου περιέγραψες τα σχολεία μου, τους καθηγητές μου, τα χόμπι, τα σπορ, μου περιέγραψες όλον αυτόν τον επάνω κόσμο. Κι, όμως, εγώ εσένα ήταν που δε μπορούσα να δω ενώ έβλεπα όλα τα άλλα. Δε μπορούσα να δω αυτόν που μου τα περιγράφει όλα αυτά. Και πέρασαν τόσες δεκαετίες στη ζωή μου και, ενώ εσύ ήσουν το στήριγμά μου, εσύ ήσουν ο οδηγός μου και χάρη σε σένα βρέθηκα να ζω τη ζωή που προοριζόμουνα, είσαι ο τελευταίος που φτάνει να ακούσει από μένα αυτά τα λόγια: Αγαπημένε μου αδελφέ, η παρουσία σου δίπλα μου ήταν τόσο διακριτική πάντα και ήταν συνεχής. Πώς ήταν δυνατόν τόσες δεκαετίες, αυτό που ήταν τόσο κοντά μου να μη μπορώ να το δω; Πώς ήταν δυνατόν τόσες δεκαετίες να μιλάω τόσο πολύ για μένα, για αυτά που κατάφερα, για αυτά που πέτυχα, πώς ήταν δυνατόν τόσες δεκαετίες, αντί να μιλάω για αυτά που εσύ κατάφερες, να μιλάω για αυτά που εγώ κατάφερα; Πώς ήταν δυνατόν να μη βλέπω πού οφείλω τη ζωή μου ολόκληρη και πού αξίζει η αναγνώριση και η τιμή και η ευγνωμοσύνη; Πώς ήταν δυνατόν να είμαι στ’ αλήθεια τόσο τυφλός, όχι στα μάτια, αλλά στην καρδιά και στην ψυχή; Και τι νόημα έχει η αγάπη που έδωσα και όλα αυτά που έκανα για όλους τους άλλους, όταν εγώ δε μπορούσα αυτόν ο οποίος με στήριξε να αναγνωρίσω καν και να δω; Όταν ήμουν τόσο πολύ εστιασμένος σε μένα, σ’ αυτά που εγώ κατάφερα, στις αντιξοότητες που εγώ πέρασα, στις αντιξοότητες που υπερέβη αλλά τόσο εστιασμένος που δε μπορούσα καν να καταλάβω ότι χάρη σε σένα έγιναν όλα αυτά. Ότι πέρασα όλα τα δύσκολα χάρη σε σένα, ότι στάθηκα σε όλες μου τις σπουδές και σε όλη μου τη μαθητεία χάρη σε σένα και ότι αν εσύ δεν ήσουν τίποτε από αυτά δε θα είχε συμβεί και τίποτε από αυτά εγώ δε θα είχα κάνει». Εκείνη η βραδιά ήταν μια μεγάλη βραδιά για αυτές τις δύο ψυχές και για τη συμφωνία τους. Ο Κύρος είχε φτάσει όντως στην εκπλήρωση της ζωής του. Ο Κύρος έβλεπε με καθαρά μάτια πως δεν ήταν εκείνος, στ’ αλήθεια, που έζησε τη ζωή του, ότι εκείνος ήταν που αφέθηκε να ζήσει τη ζωή του, αφέθηκε στη φροντίδα, στη θαλπωρή και στην αγάπη του Ιοφώντος. Στηρίχθηκε σ’ αυτή τη θαλπωρή και την παρουσία και την αγάπη και κατάφερε τα πάντα. Εκείνη η βραδιά ήταν μια πολύ σημαντική βραδιά και για τα δύο αδέλφια και για το μέλλον τους. Γιατί εκείνη η βραδιά άλλαξε τη διδασκαλία του Κύρου και όχι μόνο την ομόνοια των ψυχών δίδαξε αλλά δίδαξε και έμαθε σε άλλους ανθρώπους το πώς να αναγνωρίζουν την άυλη παρουσία, την αόρατη παρουσία στις ζωές τους: όχι τη δική τους δύναμη να εκδηλώσουν το δυναμικό τους αλλά αυτό που τους στηρίζει για να εκδηλώσουν το δυναμικό τους. Και, καθώς οι γονείς είχαν προ πολλού μετακινηθεί στην από δω μεριά του πέπλου, ο Κύρος και ο Ιοφώντας κατάλαβαν εκ των υστέρων πως δεν ήταν τυχαία τα ονόματά τους, κατάλαβαν στ’ αλήθεια αυτό που συμβόλιζαν. Κι αυτό, αγαπητοί φίλοι, που συμβολίζουν είναι ένα μέλλον έτσι όπως ακριβώς περιγράφηκε που θα συμβεί στον ελλαδικό χώρο αλλά είναι ένα μέλλον που θα συμβεί αποσυμβολισμένο. Γιατί η αόρατη παρουσία δίπλα σας που σας έχει δώσει τη δύναμη και το σθένος να μένετε στην πορεία σας θα έρθει κάποια στιγμή να αναγνωριστεί. Και κάποια στιγμή θα αφήσετε το πάθος σας και τις ικανότητες σας να στηριχθούν ακολουθώντας την καρδιά σας και κάποια στιγμή θα αναγνωρίσετε ότι δεν ήσασταν εσείς που είχατε αυτή τη δύναμη, ότι ήσασταν εσείς αυτοί που αφηνόσασταν σ’ αυτή τη δύναμη για να σας οδηγήσει. Αυτή η παρουσία δίπλα σας, ο Υιός του Φωτός δίπλα σας, ο δικός σας Ανώτερος Εαυτός είναι αόρατος κι εσείς είσαστε τυφλοί στην παρουσία του. Πιστεύετε ότι είστε εσείς που τα έχετε καταφέρει. Έχετε καταφέρει να επιτρέψετε -στο βαθμό που το έχετε επιτρέψει- το σθένος του και την αγάπη του και τη θαλπωρή του να ρεύσει σε σας και να εκδηλώσει τη δύναμή του. Έχετε αφεθεί να είσαστε ο αγωγός του. Αυτό έκανε ο Κύρος και αυτό κάνετε κι εσείς. Όμως, αυτή η νέα σελήνη είναι η σελήνη που ο καθένας σας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ένας Ιοφών που συνοδεύει καθέναν σας. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για να γνωρίζετε πως σε όλη σας τη ζωή δεν τα καταφέρνετε εσείς στ’ αλήθεια, τα καταφέρνει η ικανότητά σας να εμπιστεύεστε τον Ιοφώντα δίπλα σας, τα καταφέρνει η ικανότητά σας και η ανάγκη σας να στηριχθείτε στον Ιοφώντα δίπλα σας, γιατί σ’ αυτό τον κόσμο είστε τυφλοί, δε μπορείτε να δείτε στ’ αλήθεια ποια είναι η ανάγκη αυτού του κόσμου, δε μπορείτε να δείτε στ’ αλήθεια ποια είναι η ανάγκη των ψυχών. Αλλά αν αφεθείτε, ως τυφλοί μέσα σε έναν υλικό κόσμο, στο φως του Υιού δίπλα σας, στο φως του Ανώτερου Εαυτού σας δίπλα σας, θα δείτε με τα μάτια της καρδιάς σας την ανάγκη αυτού του κόσμου και την ανάγκη αυτών των ψυχών και θα βρείτε τη ζωτικότητα και τη ζωτική ενέργεια που χρειάζεται για να είσαστε ακούραστοι βοηθοί, ακούραστοι συνδρομείς σ’ αυτόν τον μεγάλο αγώνα και σ’ αυτή τη μεγάλη πορεία. Αυτή την πορεία δεν την κάνετε, όμως, στ’ αλήθεια εσείς. Επιτρέπετε να συμβεί. Και στο βαθμό που επιτρέπετε να συμβεί εσείς είσαστε καλά. Και στο βαθμό που εμποδίζετε να συμβεί εσείς δεν είσαστε καλά.

Αυτή η ιστορία που ακούσατε έχει δύο σκέλη: και το ένα σκέλος είναι τελείως πραγματικό. Θα γεννηθούν πολλοί τέτοιοι Κύροι που με το κύρος τους θα γειώσουν το φως του Υιού του Θεού, το φως δηλαδή του κάθε Ανώτερου Εαυτού. Και θα γεννηθούν πολλοί τέτοιοι Κύροι που με το κύρος τους και την παρουσία τους θα φέρουν την ομόνοια μέσα στο πεδίο της Ελλαΐδας. Θα γεννηθούν -και έχουν γεννηθεί και μεγαλώνουν- πάρα πολλοί τέτοιοι νέοι δάσκαλοι, ψυχές που έχουν έρθει για να ενώσουν την τόσο τραυματισμένη, πληγωμένη και χιλιοκομματιασμένη ελληνική ψυχή. Κι αυτοί είναι τώρα σε γυμνάσια και λύκεια και κάποιοι λίγοι είναι στο Πανεπιστήμιο. Και θα γεννηθούν κι άλλοι. Και οι Ελλαΐδα θα ξαναβρεί τη δόξα της: όχι τη δόξα των επιτευγμάτων της, αλλά τη δόξα της ομόνοιάς της. Γιατί η ομόνοιά της είναι η δόξα της Γαίας και γιατί από την ομόνοια της Ελλαΐδας εξαρτάται η ομόνοια της ανθρώπινης φυλής και άρα το ενιαίο της μίας συνειδητότητας και άρα η συνένωση των Ανώτερων Εαυτών επί γης.

Υπάρχει, λοιπόν, ένα πολύ πραγματικό κομμάτι το οποίο το διηγούμαστε από το μέλλον και υπάρχει και ένα συμβολικό κομμάτι στην ιστορία. Το συμβολικό αφορά κάθε έναν από εσάς και το συμβολικό είναι που χρειάζεται να αφήσετε να εισχωρήσει βαθιά στα φύλλα της καρδιάς σας. Χρειάζεται να αναγνωρίσετε ότι ο δικός σας Ιοφών είναι η δύναμή σας, το στήριγμά σας, καθώς εσείς παλεύετε με την καθημερινότητά σας. Χρειάζεται να αναγνωρίσετε αυτή την παρουσία. Χρειάζεται να αναγνωρίσετε ότι δεν πράττετε εσείς, μεταπράτες είστε. Χρειάζεται να δώσετε στο ανθρώπινο σώμα τον σωστό του ρόλο και χρειάζεται ο νους σας να συνενωθεί με ευγνωμοσύνη, με την μεγάλη παρουσία του δικού σας είναι γιατί εσείς είστε ο Ιοφών, το γνωρίζετε αλλά πώς θα αναγνωριστεί όταν νοιάζεστε τόσο πολύ για να αναγνωρίσετε τον Κύρο; Δεν οφείλετε ευγνωμοσύνη στον Κύρο. Βάλτε την συνειδητότητά σας στο σωστό σημείο ισορροπίας. Το στήριγμά σας, η δύναμή σας, η σοφία μέσα σας από τον δικό σας προσωπικό Ιοφώντα έρχονται. Μείνετε με τον Ιοφώντα σας. Μείνετε με αυτό το φως. Αναγνωρίστε αυτή την παρουσία. Είναι δικιά σας, είστε εσείς. Και χρειάζεται να την αναγνωρίσετε στο ορθό πλήρωμα του χρόνου. Και αυτό είναι τώρα. Γιατί όλα τα καράβια ταξιδεύουν και σε νηνεμίες και σε τρικυμίες. Αλλά είναι αυτά τα καράβια που ταξιδεύουν μαζί με το φως που αντέχουν τα πάντα και στο τέλος φτάνουν στο λιμάνι τους. Χωρίς τον Ιοφώντα δε μπορείτε να φτάσετε στο απάγκιο λιμάνι σας. Και η καρδιά σας θα είναι ανταριασμένη και κάτι θα λείπει μέσα σας. Και χρειάζεστε αυτόν τον λίγο χρόνο να κοιτάξετε καλύτερα ποιος στ’ αλήθεια σας έδωσε το κουράγιο και τη δύναμη και από πού θα τη βρείτε και στο μέλλον.

Έχουμε ξαναπεί ότι η Ελλαΐδα έχει ένα μεγάλο πεπρωμένο και τα μεγάλα πεπρωμένα αντιμετωπίζουν μεγάλες προκλήσεις. Έχουμε πει ξανά και θα το ξαναπούμε ότι η Ελλαΐδα δεν κινδυνεύει. Από το μόνο που κινδυνεύει είναι από τον κατακερματισμό. Δεν είναι η εποχή για να χωρίζετε μεταξύ σας. Είναι η εποχή για να γίνετε μεγαλύτεροι από τους εαυτούς σας, να βρείτε τον Ιοφώντα του δικού σας εαυτού. Ο κάθε Ιοφών είναι ενωμένος με τους υπόλοιπους και όλοι μαζί δημιουργούν ένα τεράστιο δυναμικό για τη συλλογική ψυχή και για όλο αυτό τον χώρο. Ένα τεράστιο δυναμικό προόδου και εξέλιξης. Ένα δυναμικό που δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το αναχαιτίσει. Ενωθείτε με ουσιώδεις τρόπους: όχι με τυπολατρικούς και εξωτερικούς. Αυτό που κάνετε κάντε το με αγάπη για όλους τους άλλους. Πάψτε να διακρίνεστε και ενωθείτε. Αναγνωρίστε πού ήταν η δύναμή σας και στηριχθείτε σ’ αυτήν. Αυτή η δύναμη είναι ενοποιός και θα είναι εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σας.

Με την ευχή ο καθένας σας να μπορέσει να αναγνωρίσει αλήθεια πού οφείλει τις ευγνωμοσύνες του, τη δύναμή του, το σθένος του, το πάθος, τον σκοπό του ακόμα και την εξέλιξη της ζωής του, ευχόμαστε η επόμενη νέα σελήνη -με την οποία θα ολοκληρωθεί μια μεγάλη διαδρομή της Γαίας- να σας βρει εσάς πολύ πιο ενοποιημένους στην πραγματική διάσταση των εαυτών σας -όχι στη σωματική διάσταση των εαυτών σας- να σας βρει πολύ πιο ενοποιημένους με την ψυχή σας, δηλαδή με τον ανώτερό σας εαυτό, να σας βρει στην ορθή σας θέση απέναντι στον ανώτερό σας εαυτό και να σας βρει πολύ πιο εναρμονισμένους με τις αρχέγονες ελληνικές αξίες, έτσι όπως διδάχθηκαν, που είναι ακριβώς οι ίδιες με τις αξίες του Πνεύματος. Και ευχόμαστε, την επόμενη φορά που θα είμαστε σε μία τόσο στενή επαφή μαζί σας, να συναντήσουμε μέσα σας την πρώτη μεγάλη σπίθα αυτής της ομόνοιας.

Και έτσι είναι, αγαπητοί φίλοι.

Απομαγνητοφώνηση: Δήμητρα Τζήμκα

Επικοινωνία: Χαριτίνη Χριστάκου