Σμαραγδένιος Κύκλος

H λήξη του Μετεωρισμού 2 - ζώντας ως ψυχή

Καλώς ήρθατε, αγαπητοί φίλοι, σε μια ακόμα επικοινωνία, μέσα σε μια νέα ενέργεια, μία ενέργεια που σιγά-σιγά υποστηρίζει την λήξη του μετεωρισμού της ανθρώπινης συνειδητότητας, υποστηρίζει μία σταθεροποίηση και κινητοποιεί ποιότητες των εαυτών σας, την αναζήτηση του σταθερού σας σημείου μέσα στη συνειδητότητα. Αυτή η λήξη του μετεωρισμού είναι μία βαθύτερη συνειδησιακή κατάσταση μέσα σε καθέναν από εσάς. Όλοι σας αναζητάτε μία βεβαιότητα, όλοι σας αναζητάτε μια σταθερότητα, όλοι σας αναζητάτε έναν εσωτερικό τρόπο να κρατηθείτε σταθεροί και βέβαιοι με πίστη και εμπιστοσύνη ότι όλα όσα είναι όμορφα και ευγενή, υγιή και ισορροπημένα, θα εκδηλωθούν μέσα από αφθονία και υγεία. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό σιγά-σιγά, όντως, προχωρά και εξελίσσεται, όχι μόνο μέσα στην ατομική ανατομία σας αλλά και μέσα στην ανατομία της Γαίας, την ενεργειακή ανατομία.

Η περίοδος, ο χρόνος όπου σιγά-σιγά αυτός ο μετεωρισμός πιέζεται για να λήξει γίνεται αισθητός παντού, σε όλη τη Γαία. Γίνεται αισθητός σαν μία εσωτερική πίεση, σαν εσωτερικά αδιέξοδα, σαν κάτι μέσα στους εαυτούς σας που σας οδηγεί είτε να τινάξετε τα πάντα στον αέρα είτε να βρείτε λύσεις. Όλο αυτό, όμως, όλη αυτή η πίεση, όλη αυτή η ασφυξία, όλο αυτό το βιωμένο αδιέξοδο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια βαθιά ανάγκη των εαυτών σας να πάψετε να μετεωρίζεστε, να σταθεροποιηθείτε, να βρείτε τον τρόπο, το σημείο, τη συχνότητα την ποιότητα, πάνω στην οποία μπορείτε να στηρίξετε το ψυχο-συναισθηματικό σας είναι. Μιλάμε για την συνειδητότητα αλλά αυτή για εσάς, μέσα στην ανθρώπινη εμπειρία σας, είναι ένα ψυχο-σωματικό είναι, ψυχο-νοητικό και συναισθηματικό. Αυτός ο βαθύτερος εαυτός -ας τον πούμε έτσι- ζητάει τη σταθεροποίηση. Και όλη η πίεση μέσα στους εαυτούς σας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας άλλος τρόπος, ένας τρόπος των εαυτών σας να βρείτε τον τρόπο να σταθεροποιηθείτε.

Αυτή η σταθεροποίηση δεν έχει να κάνει με το αν θα πηγαίνετε στις δουλειές σας ή με το αν θα κάνετε τις διάφορες δουλειές σας κάθε μέρα. Δεν είναι μία αδρανοποίηση μέσα στην ύλη, είναι μια εσωτερική σταθεροποίηση μέσα στη συνειδητότητα. Βρίσκεστε ξανά και ξανά και ξανά σε περιόδους έντονων δυναμικών οι οποίες συνήθως βιώνονται με δυσφορία γιατί, κάθε φορά που αναπτύσσονται έντονες δυναμικές, αναπτύσσονται με μόνο λόγο και μόνο σκοπό να σας οδηγήσουν ένα βήμα παρακάτω, σε κάποιες αποφάσεις παραπέρα, οι οποίες τελικά θα διευκολύνουν την ίδια σας τη ζωή, τον ίδιο σας τον εαυτό. Είναι σαν η πραγματικότητα της τρίτης διάστασης να είναι ένα συνεχές εκκρεμές: από εδώ ή από εκεί, αυτό ή το άλλο, ναι ή όχι, ορθό ή λάθος. Αυτό το εκκρεμές δεν πρόκειται να πάψει να λειτουργεί μέσα σας παρά μόνο αν εσείς καταλάβετε ότι είσαστε στο εκκρεμές και αποφασίσετε να κάνετε υπέρβαση της κατάστασης του εκκρεμούς. Το εκκρεμές δεν σταματάει από μόνο του, δεν σταματάει γιατί απλά νιώθετε ασφυξία και δε θα σταματήσει γιατί νιώθετε πιεσμένοι από πάρα πολλές καταστάσεις, συνθήκες μέσα σας και γύρω σας. Δεν σταματάει λόγω της δυσφορίας.

Το εκκρεμές σταματάει όταν συνειδητοποιήσετε ότι λειτουργείτε σαν εκκρεμή. Όταν η δυσφορία και η αναγνώριση αυτής της κατάστασης γίνει συνειδητή. Το εκκρεμές σταματάει όταν αποφασίσετε ότι αυτός ο μετεωρισμός, αυτή η συνεχής αβεβαιότητα, ασάφεια και μετακίνηση και αυτή η συνεχής διλημματική κατάσταση, είναι μία κατάσταση μέσα στη συνειδητότητά σας -δεν είναι μια εξωτερική κατάσταση.

Ερχόμαστε σ’ αυτή την επικοινωνία με κύρια ενέργεια την λήξη του μετεωρισμού. Την ανακοινώσαμε ήδη πριν από κάποιες μέρες και θα συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτή τη λήξη γιατί θα γίνει όλο και πιο ζωτικά σημαντική: όλο και πιο ζωτικά σημαντική για να μπορέσετε να ζήσετε και να ζείτε με μία χαλαρή γαλήνη μέσα σας, να μπορέσετε να ζείτε την καθημερινότητά σας με ένα γαλήνιο χαμόγελο μέσα σας, να μπορέσετε να ζήσετε την κάθε μέρα σας με μια ποιότητα που υπερβαίνει το σύνηθες ανθρώπινο, με την ποιότητα αυτού που έχει υπερβεί το εκκρεμές.

Το πρώτο, λοιπόν, που θέλουμε να συνειδητοποιήσετε είναι ότι, αυτό το εκκρεμές μέσα στην καθημερινότητά σας συμβαίνει για κάθε τι: από την ώρα που αποφασίζετε αν θα καθαρίσετε το σπίτι σας ή όχι, την ώρα που αποφασίζετε αν θα δουλέψετε ή αν θα ετοιμαστείτε για την δουλειά σας ή όχι, την ώρα που σκέφτεστε αν θα πάτε σινεμά ή όχι, την ώρα που σκέφτεστε αν σκεφτήκατε και επιλέξατε κάτι ορθά ή όχι -όλα αυτά είναι μέσα στη λειτουργία του εκκρεμούς. Το εκκρεμές θα είναι πάντα μετέωρο -αυτή είναι η δουλειά του.

Το εκκρεμές είναι ο τρόπος που λειτουργεί η διττότητα -αυτή είναι η δουλειά της. Και, άρα, δε μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτή την κατάσταση απλά επειδή πιέζεστε. Απαλλάσσεστε από αυτή την κατάσταση όταν αφήνετε τον εαυτό σας να συνειδητοποιήσει το βάθος με το οποίο συμβαίνει το εκκρεμές μέσα σας και αποφασίζετε να το υπερβείτε. Αυτή η υπέρβαση είναι -ουσιαστικά- μία απάντηση σε ένα ερώτημα, ένα ερώτημα -μπορεί να εκπλήσσεστε αλλά είναι ένα το ερώτημα. Και είναι πολύ απλό το ερώτημα: «Θέλεις να ζήσεις σαν ψυχή ή θέλεις να ζεις σαν σώμα;». Όσο θέλεις να ζεις σαν σώμα, δεν υπάρχει άλλος νόμος παρά ένας: ο νόμος της διττότητας. Και θα ζεις στην κατάσταση του εκκρεμούς, θα ζεις με αγωνία και ανασφάλεια, θα ζεις με αβεβαιότητα και ασάφεια, θα ζεις με φόβο και θολούρα. Δεν υπάρχει άλλος νόμος. Γιατί ο νόμος της διττότητας είναι η δική σου επιλογή να ζεις σαν σώμα. Όμως, μπορεί να επιλέξεις να ζήσεις -και να ζεις- σαν ψυχή: αυτή είναι η άλλη σου επιλογή. Αυτή η επιλογή είναι η επιλογή της παύσης του μετεωρισμού σου, της υπέρβασης της λειτουργίας του εκκρεμούς, η επιλογή με την οποία μετακινείσαι σ’ εκείνο το σημείο από το οποίο το εκκρεμές αιωρείται, μετακινείται δεξιά-αριστερά αλλά εσύ δεν αιωρείσαι, εσύ δεν μετακινείσαι, εσύ δεν νιώθεις μετέωρος. Το εκκρεμές θα κάνει πάντα αυτή τη λειτουργία και όσο σκέφτεσαι ότι είσαι ένα σώμα και θέλεις να ζεις σαν μία υλική υπόσταση θα ζεις τον νόμο του. Εάν λοιπόν, το σκεφτείς, εάν λοιπόν, συνειδητοποιείς αυτό που ακούς, όλη σου η ζωή είναι ένα δίλημμα, είναι μια επιλογή: θα ζήσεις τη σημερινή σου μέρα σαν ψυχή ή θα την ζήσεις σαν σώμα;

Αγαπημένε και αγαπημένη, αναρωτιέσαι πώς ζει κάποιος σαν ψυχή. Κι αυτό είναι αυτό που γνωρίζεις πολύ καλύτερα από όλα τα άλλα. Για να μάθεις να ζεις σαν σώμα πέρασες δεκαετίες εκπαίδευσης και σου είναι πραγματικά άβολο, αφύσικο, δύσκολο, αδιέξοδο και ασφυξιογόνο. Αν σκέφτεσαι ότι πρέπει να είναι πολύ δύσκολος ο τρόπος να ζεις σαν ψυχή -αυτός ο τρόπος που το Πνεύμα λέει ότι είναι πιο φυσικός και εύκολος- θα σου πούμε το εξής: είτε είσαι σ’ αυτό το σώμα είτε είσαι σε οποιοδήποτε άλλο σώμα, το πώς είναι το να ζεις σαν ψυχή το γνωρίζεις απόλυτα. Δεν το έχεις ξεχάσει ούτε μία στιγμή, είναι η πραγματική σου φύση, είναι ο τρόπος που νιώθεις τέλεια με τον δικό σου εαυτό, νιώθεις να είσαι σε μία φυσική κατάσταση ύπαρξης, νιώθεις να είσαι έξω από όλους τους ρόλους, νιώθεις να είσαι αληθινά εσύ.

Πόσο δύσκολο είναι;

Πόσο δύσκολο είναι να αναγνωρίσεις μέσα σε μία στιγμή την ανάγκη σου να ζεις κάθε μέρα σου τιμώντας τις πανανθρώπινες αξίες. Τι είναι οι πανανθρώπινες αξίες; Είναι ο κώδικας τιμής ή ο κώδικας ζωής της ψυχής σου. Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς τις πανανθρώπινες αξίες; Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς την ακεραιότητα; Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς να είσαι απλά εσύ; Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς την ανθρωπιά; Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς την αγάπη; Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς ότι οι ευκαιρίες των ψυχών δίνονται κάθε φορά σε μία ενσάρκωση και όχι έξω από μία ενσάρκωση; Ότι τώρα είναι μια ευκαιρία για την ψυχή, όχι για το σώμα. Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς ότι ο μόνος τρόπος να είσαι μια χαρούμενη υπόσταση είναι αν ζεις σαν ψυχή, αν ζεις μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να είσαι ο κόσμος; Αν ζεις μέσα σ’ αυτή την πραγματικότητα χωρίς να ξεπουλιέσαι σ’ αυτή την πραγματικότητα; Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθείς τα όνειρα, τους πόθους και τα οράματα, τα ιδεώδη σου ως ψυχή; Καθόλου. Στην πραγματικότητα είναι όλα έτοιμα μέσα σου. Είναι όλα ήδη εκεί από την πρώτη σου ανάσα. Είναι αυτά τα οποία ήξερες από τότε που ήσουνα στο δημοτικό, που δεν τα ξέχασες όταν ήσουν στο γυμνάσιο, που ζούσαν μέσα σου στο λύκειο, στα νιάτα σου και, ακόμα και τώρα, που φαίνεσαι σαν να είσαι σε μια πιο ενήλικη κατάσταση, αυτά είναι τα μόνα για τα οποία -στ’ αλήθεια- φλέγεσαι, αυτά είναι τα μόνα για τα οποία -στ’ αλήθεια- μπορεί να έδινες τα πάντα, αυτά είναι τα μόνα για τα οποία -στ’ αλήθεια- θα πυροδοτούσαν μια φλόγα αλήθειας, δύναμης και εντιμότητας απέναντι στον εαυτό σου. Αυτά είναι τα μόνα που θα σε έκαναν να ζήσεις ως ένα ανώτερο ον, ένα ον όχι της ύλης, ένα ον που τιμά την ύλη αλλά δεν είναι της ύλης.

Το δίλημμά σου είναι ένα: θα ζήσεις τη μέρα σου σαν σώμα ή θα ζήσεις σαν ψυχή; Θα κάνεις αυτά που ευχαριστούν την ψυχή ή θα κάνεις αυτά που ικανοποιούν το σώμα; Θα βάλεις προτεραιότητες που έχουν να κάνουν με το σώμα σου ή θα βάλεις προτεραιότητες που έχουν να κάνουν με την ψυχή σου; Και, κοίτα, αγαπητέ φίλε/αγαπητή φίλη το παράδοξο: όσο βάζεις τις προτεραιότητες με βάση το σώμα σου τόσο κυνηγάς την ικανοποίηση, όσο βάζεις τις προτεραιότητες με βάση το σώμα σου τόσο κυνηγάς την αφθονία, όσο βάζεις τις προτεραιότητες με βάση το σώμα σου τόσο κυνηγάς τη λήξη του μετεωρισμού. Μα, η λήξη του μετεωρισμού είναι έξω από το σώμα σου, είναι πέρα από την αναγνώριση του εαυτού σου ως μια βιολογία, είναι πέρα από την κατάσταση των διλημμάτων και της αβεβαιότητας. Και, όσο αποφασίζεις ότι θα ζεις την ημέρα σου σαν σώμα τόσο σε καταδικάζεις σε ένα συνεχές κυνηγητό μιας φευγαλέας βεβαιότητας, μιας φευγαλέας ασφάλειας, μιας φευγαλέας σιγουριάς. Σε καταδικάζεις να θέλεις να πιστέψεις ότι ο Θεός αναπνέει μέσα σου και γύρω σου αλλά δεν το βιώνεις. Σε καταδικάζεις να αναζητάς τον Θεό που είναι παντού, το Πνεύμα που είναι μέσα σε όλα αλλά δεν Το βλέπεις, δεν Το νιώθεις, δεν Το αισθάνεσαι. Σε καταδικάζεις να νιώθεις ότι πάντα Το κυνηγάς και Εκείνο ξεφεύγει μέσα από τα χέρια σου, μέσα από την αναπνοή σου, μέσα από τα βλέφαρά σου. Όσο επιλέγεις να ζεις τη μέρα σου σαν σώμα τόσο σκέφτεσαι σαν εκκρεμές, τόσο πηγαινοέρχεσαι, τόσο αγωνιάς, τόσο αναζητάς, τόσο Αυτός που αναπνέει μέσα σου φαίνεται να φεύγει και να ξεγλιστράει μέσα από τη χούφτα σου. Τόσο η τελειότητα της ύπαρξής σου ξεγλιστράει από εσένα. Τόσο η τελειότητα των λύσεων που έχει για σένα φεύγει από τη θέασή σου. Τόσο η ανάλαφρη γαλήνη γίνεται μακρινή και τόσο -ακόμα περισσότερο- εσύ απελπίζεσαι, θυμώνεις, εξοργίζεσαι και απογοητεύεσαι.

Η διττότητα, το εκκρεμές είναι μια παγίδευση. Είναι ένα παιχνίδι παγίδευσης, ένα παιχνίδι που ξεκίνησε να φαίνεται ακίνδυνο αλλά που σιγά-σιγά άρχισες να αυτοπαγιδεύεσαι, που άρχισες να πιστεύεις ότι είσαι εσύ ο ίδιος το εκκρεμές, που άρχισες να πιστεύεις ότι η φυσική σου κατάσταση είναι η αβεβαιότητα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή κάνεις μια επιλογή: αν θα ζήσεις την επόμενη στιγμή σου σαν ψυχή ή σαν σώμα. Όσους έχεις θεοποιήσει έζησαν τη ζωή τους σαν ψυχή. Όσοι σε εμπνέουν και θέλεις να γίνεις σαν αυτούς, έζησαν τη ζωή τους σαν ψυχές. Δεν το δήλωσαν έτσι όπως το λέμε εμείς σήμερα, αλλά το έκαναν πράξη: σε έκαναν να ονειρεύεσαι και να πιστεύεις ότι μπορείς να είσαι κάτι πολύ πιο αέρινο, ότι μπορείς να εμπιστευτείς τις ικανότητές σου, ότι μπορείς να εμπιστευτείς το δυναμικό σου, ότι μπορείς να εμπιστευτείς ότι ο Θεός είναι με το μέρος σου και όχι ενάντιά σου. Σε έκαναν να πιστέψεις σε ένα δυναμικό που δεν είχες δει ακόμα. Σε έκαναν να πιστέψεις στη δύναμη του καλού που ακόμα σου ήταν ασαφής.

Αυτοί όλοι, όσοι πέρασαν πριν από σένα αλλά και όσοι ζουν παράλληλα με σένα αυτή τη στιγμή στο ίδιο πεδίο συνειδητότητας, είναι αυτοί που σε εμπνέουν, είναι αυτούς στους οποίους ανατρέχεις, κατατρέχεις στις δύσκολες ώρες ή τις στιγμές που θέλεις να εμπνευστείς. Αυτοί, όμως, πήραν τη συνειδητή απόφαση, κατάλαβαν ότι δε μπορεί να υπάρχει λύση όσο μένουν στο λειτουργικό ενός εκκρεμούς, κατάλαβαν ότι δε μπορούν να υπηρετούν, σαν συνειδητότητες, δύο κόσμους. Κατάλαβαν και έκαναν μία επιλογή: κατάλαβαν ότι μακροπρόθεσμα όλο το όφελος για εκείνους θα συσσωρευόταν, το όφελος της άβολης -φαινομενικά- επιλογής, να είναι και να ζήσουν ως αυτό που είναι στ’ αλήθεια, ως ψυχές.

Είναι αφύσικο για σένα να ζεις ως βιολογία. Δεν είναι η φύση σου αυτή. Και δεν μπορείς ποτέ να νιώσεις καλά με σένα, να νιώσεις ανάλαφρος και γαλήνιος, όσο σε κρατάς να ζεις σαν μία βιολογία. Είναι αφύσικο και δε μπορεί να γίνει ποτέ φυσικό. Απ’ την άλλη, είναι τόσο φυσικό να μιλάς τη γλώσσα της χαράς. Είναι τόσο φυσικό να ζεις θυμούμενος τις πανανθρώπινες αξίες. Είναι τόσο φυσικό να είσαι χαρούμενος μέσα στην ψυχή σου και με τη συνείδησή σου. Είναι τόσο φυσικό, τόσο καλό και τόσο ευεργετικό που σε τρομάζει. Σε τρομάζει. Μέσα από αμέτρητες ενσαρκώσεις, μέσα από αμέτρητες εμπειρίες στη διττότητα, σε τρομάζει η ιδέα να είσαι φυσικός. Σε φοβίζει η ιδέα να είσαι αυτό που είσαι. Σε φοβίζει η ιδέα να είσαι η ψυχή. Μα αυτό είσαι! Όσο και αν το μυαλό σου σού λέει ότι είσαι κάτι άλλο, συνειδητοποίησε αυτές τις λίγες στιγμές ότι παλεύεις να σε πείσεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι.

Και αυτό ακριβώς είναι το εκκρεμές: μια συνεχής προσπάθεια μέσα στην οποία προσπαθείς να σε πείσεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι. Προσπαθείς να σκέφτεσαι τόσες πολύπλοκες σκέψεις απλά για να σε πείσεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι. Απ’ την άλλη, η νοημοσύνη μέσα στην καρδιά σου γνωρίζει τόσο καλά την αλήθεια σου: γνωρίζει πόσο αγαπάς την αλήθεια σου και γνωρίζει πόσο υψηλά είναι τα ιδεώδη σου. Γνωρίζει πώς μπορείς να ζήσεις μεγάλος μέσα σε ένα μικρό σώμα. Γνωρίζει πόσο μπορείς να είσαι άπιαστος μέσα σε ένα σώμα που είναι απτό. Γνωρίζει τι σημαίνει να ζεις ως ένα ανώτερο ον μέσα σε ένα μικρό κάτω κόσμο. Γνωρίζει πώς μπορείς να είσαι σε ένα περιορισμένο μικρό σύνολο και να είσαι απεριόριστος και αχανής. Γνωρίζει τι σημαίνει να ζεις μέσα στον ουρανό και ταυτόχρονα να φαίνεται ότι είσαι μέσα σε ένα σώμα. Γνωρίζεις τι σημαίνει αυτό και το γνωρίζεις από την πρώτη σου ανάσα κιόλας. Και θα το γνωρίζεις μέχρι την τελευταία σου ανάσα και θα το αναγνωρίσεις μετά από αυτήν. Όμως, το σημαντικό είναι να το αναγνωρίσεις σήμερα. Να συνειδητοποιήσεις σήμερα την προσπάθεια που καταβάλεις να σε πείσεις ότι είσαι κάτι άλλο. Να συνειδητοποιήσεις σήμερα ότι μία είναι η επιλογή: ή θα συνεχίσεις να ζεις σαν αυτόματο, σαν σώμα ή θα αποφασίσεις ότι θα ζήσεις σαν ψυχή. Και αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσεις να μετεωρίζεσαι. Αυτό σημαίνει ότι θα κάνεις νέες επιλογές. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στη μέρα σου δεν θα σε ξεχάσεις κάπου.

Αυτό σημαίνει ότι θα νοιαστείς να νιώθεις την αλήθεια της ψυχής σου μέσα στην καρδιά σου να ζει μαζί με σένα. Αυτό σημαίνει ότι θα ρωτάς την ψυχή σου, θα ρωτάς το στερέωμά σου, αν είναι καλά η ψυχή σου μ’ αυτό και η ψυχή σου ακαριαία σου απαντάει. Κάθε στιγμή σού απάνταγε και σου απαντάει. Σου μιλάει καθαρά κάθε στιγμή. Μη μας λες ότι δεν ακούς. Σου μίλαγε καθαρά από την πρώτη σου στιγμή και θα σου μιλάει καθαρά μέχρι να φύγεις από το σώμα. Την ακούς πιο καθαρά από ό,τι ακούς τη φωνή τώρα στ’ αυτιά σου. Γιατί είσαι εσύ που μιλάς σε σένα. Είσαι εσύ που δε μπορείς όσα λεφτά και αν βγάζεις, όσες δουλειές και αν έχεις να ξεχάσεις το τι είναι -αλήθεια- σημαντικό. Δεν το μπορείς, το προσπαθείς και πονάς που συνεχίζεις να προσπαθείς. Πονάς και υποφέρεις γιατί συνεχίζεις να προσπαθείς να σε κάνεις να ξεχάσεις αυτό που, στ’ αλήθεια, είναι σημαντικό. Και το εκκρεμές έχει φτάσει σε ασφυξία. Και αυτή η νέα σελήνη -καθώς και η πανσέληνος που ετοιμάζεται σε πολύ λίγο χρόνο- κορυφώνει στο πλήρες αυτό τον μετεωρισμό, κορυφώνει στο πλήρες την ανάγκη σου να λήξεις τον μετεωρισμό, την κραυγή από τα βάθη του εαυτού σου που σου ζητάει να ξαναθυμηθείς την επιλογή, να πάψεις να επιλέγεις ασυνείδητα και αυτόματα έναν τρόπο που σε ασφυκτιά. Σε πιέζει να λήξεις τον μετεωρισμό, να βγεις από το εκκρεμές, να ανέβεις πιο πάνω και να κοιτάξεις λίγο καλύτερα εσένα: γιατί θέλεις να συνεχίσεις να ζεις σαν ένα σώμα με το φόβο ότι το σώμα θα αρρωστήσει, θα πεθάνει, με τον φόβο ότι δεν είσαι αυτό που είσαι.

Τι είναι αυτό που σε σταματάει από το να επιλέξεις να ζεις σαν ψυχή; Τι είναι αυτό που σε σταματάει από το να επιλέξεις να αγαπάς σαν ψυχή; Τι είναι αυτό που σε σταματάει από το να επιλέξεις να νιώθεις το μεγαλείο σου κάθε στιγμή και να το εισπνέεις; Τι είναι αυτό στ’ αλήθεια που σε σταματάει από το να εισπνέεις την παντοδυναμία και την αγάπη της ψυχής σου, την δύναμή της και την απειρότητά της και να ζεις μέσα σε έναν μικρό κόσμο και να είσαι ένα μεγάλο ον; Τι είναι αυτό αλήθεια που σε εμποδίζει να γίνεις η έμπνευση που ονειρεύεσαι; Γιατί σε ξέρουμε καλύτερα από ό,τι εσύ ξέρεις τον εαυτό σου. Σε έχουμε ακούσει και σ’ ακούμε και αυτή τη στιγμή. Διψάς να είσαι μία έμπνευση. Νομίζεις ότι το θέλει το εγώ σου. Στην πραγματικότητα, η ψυχή σου θέλει να σε δει να είσαι μια έμπνευση, γιατί η ψυχή σου είναι η έμπνευσή σου. Ποιον νομίζεις ότι κυνηγάς όταν θέλεις να γίνεις μια έμπνευση; Την ψυχή σου θυμάσαι εκείνη την ώρα. Την ψυχή σου θυμάσαι και φτερουγίζει μέσα σου, εκείνη τη στιγμή ζεις σαν ψυχή. Ξέρεις πώς είναι να είσαι μεγάλος και μεγαλειώδης. Ξέρεις τι είναι αλήθεια σημαντικό για σένα. Κοιτάς την πραγματικότητα αλλά δεν την κοιτάς μέσα από το εκκρεμές: την κοιτάς από πάνω, από το σημείο όπου όλα ξεκινάνε την κίνησή τους. Και την κοιτάς με διαφορετικά μάτια, μ’ ένα άλλο μεγαλείο, με μια άλλη βεβαιότητα. Εκεί δεν αναζητάς τον Θεό γιατί αναπνέεις μαζί Του. Δεν αναζητάς τη βεβαιότητα γιατί είσαι μέσα της. Δεν αναζητάς μια γωνίτσα ασφάλειας γιατί ζεις μέσα σε μια άλλη ασφάλεια, την ασφάλεια του Πνεύματος που ξαφνικά αναγνωρίζεται να λειτουργεί μέσα σου. Γιατί να θέλεις να επιλέξεις για την επόμενη στιγμή να ζήσεις πάλι σαν σώμα; Έχεις ζήσει τόσες δεκαετίες μέσα σ’ αυτό το εκκρεμές και στο αδιέξοδό του. Τι άλλο θα χρειαστεί, αλήθεια; Πόσος μετεωρισμός ακόμα και πόση πίεση ακόμα και πόσο αδιέξοδο ακόμα θα χρειαστεί για να συνειδητοποιήσεις ότι, αυτό που κυνηγάς σε κυνηγάει, αυτό που αναζητείς σε αναζητά, αυτό που ψάχνεις είναι αυτό που σε ψάχνει, είναι αυτό που συμβαίνει κάθε τρεις και λίγο μέσα σου και σου προκαλεί την ασφυξία. Φαίνεται η ασφυξία σου ότι είναι του εκκρεμούς αλλά, η ασφυξία σου προέρχεται από την ψυχή σου η οποία δεν αντέχει το εκκρεμές. Είσαι εσύ που σε ασφυκτιάς λέγοντάς σου και προσπαθώντας να σε κάνεις να θυμηθείς ότι δεν είναι αυτή η φυσική σου κατάσταση. Γιατί να θέλεις να ξεχάσεις ότι έχεις έρθει για να ζήσεις σύμφωνα με τις πανανθρώπινες αξίες, διαχρονικές αξίες, τις αξίες του Πνεύματος; Έχουν ήδη αναγνωριστεί μέσα στο εκκρεμές αλλά λίγοι, μέσα στο εκκρεμές, αποφασίζουν να ζουν σύμφωνα με αυτές. Αυτοί που το κάνουν ανεβαίνουν πάνω από το εκκρεμές. Και ο χρόνος δεν τους πιέζει και η πραγματικότητα δεν τους πιέζει και δεν υπάρχουν διλήμματα: θυμούνται -αυτό που άκουσες κι εσύ πριν από αρκετό καιρό- ότι υπάρχει πάντα το τρίτο σημείο, το θεϊκό τρίλημμα, το τρίτο σημείο για να σταθείς. Το τρίτο σημείο, το σημείο της ψυχής σου.

Έλα, λοιπόν, αυτή τη στιγμή συνειδητά μέσα σε σένα και νιώσε μέσα στο βάθος της νοημοσύνης της καρδιάς σου ότι, στ’ αλήθεια, πίσω από φαινομενικά αμέτρητη ποικιλία επιλογών, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μία συνεχής επιλογή ανάμεσα σε μια ζωή σαν σώμα και σε μία ζωή σαν ψυχή, ανάμεσα σε μία ζωή μικρή μέσα στα μικροσυμφέροντα, την μικρονοημοσύνη ενός σώματος και ανάμεσα σε μια ζωή σαν ψυχή μέσα στη μεγαλοσύνη μιας μεγάλης νοημοσύνης. Αυτή είναι μια συνεχής επιλογή. Φαίνεται να δίνεται με αμέτρητους τρόπους αλλά είναι μία επιλογή. Μέσα σ’ αυτή την ενέργεια της σημερινής μέρας -που είναι μια ενέργεια πολύ κομβική γιατί είναι το σημείο του χωροχρόνου όπου οι δυναμικές της λήξης του μετεωρισμού αναπτύσσονται ραγδαία, εκθετικά και θα κορυφωθούν εκθετικά μέχρι την πανσέληνο- μέσα σ’ αυτή την ποιότητα υπάρχει μια δυνατότητα, ας την πούμε μια ευκαιρία. Σκέψου αυτή την πίεση, αυτή την αίσθηση δυσφορίας και ασφυξίας ως μια ευκαιρία: να σταματήσεις για λίγο τον χρόνο για σένα και να συνειδητοποιήσεις αυτή την επιλογή: θα συνεχίσεις να ζεις σαν σώμα ή θα αποφασίσεις ότι θα ζήσεις σαν ψυχή; Ξέρεις πάρα πολύ καλά να ζεις σαν ψυχή. Το ξέρεις τόσο καλά που, στ’ αλήθεια, δε χρειάζεσαι εγχειρίδιο. Αν απλά σε ρωτάς κάθε στιγμή «σκέφτηκα σαν ψυχή;», το ξέρεις αν σκέφτηκες ή όχι. Λειτούργησα σαν ψυχή; Το ξέρεις, ναι ή όχι. Είναι αυτόματο, είναι δεδομένο, είναι φυσικό σου.

Αξιοποίησε, αγαπημένε και αγαπημένη, αξιοποίησε αυτή τη φόρτιση. Αν εσύ δεν την αξιοποιήσεις κάνοντας το πρώτο σημαντικό σου βήμα, αυτή η φόρτιση θα αξιοποιηθεί με άλλους τρόπους γιατί αυτή η φόρτιση συμβαίνει μέσα στο συλλογικό, δεν συμβαίνει μόνο μέσα στο ατομικό πεδίο -και δε θα μπορούσε, άλλωστε, αυτό να συμβεί. Μέσα στο συλλογικό αναπτύσσεται μία δυνατότητα, μια δυνατότητα για μια μεγάλη μετατόπιση που ουσιαστικά είναι μια μεγάλη σταθεροποίηση στο εσωτερικό πεδίο της συνειδητότητας σου. Από την αρχή αυτής της χρονιάς μιλάμε για μια χρονιά σημαντική για το στερέωμα. Μιλάμε για αλλαγές που είναι εξωτερικές. Μιλάμε και σας ετοιμάζουμε και σας προπονούμε να γίνετε ισχυροί ώστε οι αλλαγές που θα συμβούν να μην σας μετακινήσουν. Από την αρχή αυτής της χρονιάς όλη η ενέργεια δουλεύει γι’ αυτά τα οποία ακούτε, δουλεύει γι’ αυτά τα οποία συνειδητοποιείτε, αλλά δουλεύει για σένα ατομικά. Δουλεύει δίνοντάς σου υψηλότερη δυνατότητα. Δουλεύει βοηθώντας σε να πάρεις αποφάσεις και να κάνεις επιλογές που θα κάνουν την εμπειρία του δικού σου εαυτού πολύ πιο ευχάριστη, πολύ πιο αρμονική, πολύ πιο ευάρεστη για σένα τον ίδιο. Η πραγματικότητα δεν εξελίσσεται για να κάνει τη ζωή σου δυσκολότερη, οι ενέργειες δεν εισρέουν για να σε κάνουν να νιώσεις δυσφορία. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις μια ουσιαστικά πολύ πιο ευάρεστη και θεάρεστη για σένα εμπειρία ζωής. Αξιοποίησε αυτή την εκθετική πρόοδο των ενεργειών. Ξέρετε ότι όταν οι ενέργειες έρχονται σε τέτοιες φορτίσεις, ή απορροφώνται από τους εργάτες του φωτός, από τους ζηλωτές του Πνεύματος ή -αν δεν απορροφηθούν- αξιοποιούνται από άλλους. Οι ενέργειες δεν μένουν ποτέ αδιάθετες μέσα στο δικτύωμα της συνειδητότητας. Αλλά οι ίδιες οι ποιότητες των ενεργειών αυτών δε μπορούν να εξαναγκάσουν τους ζηλωτές του Πνεύματος να τις αφομοιώσουν. Σας παροτρύνουμε με μεγάλη θέρμη, να αφομοιώσετε, να συνειδητοποιήσετε την παγίδα αυτού του εκκρεμούς, να αποφασίσετε να λήξετε -για τον εαυτό σας- τον μετεωρισμό, να μετακινηθείτε προς τα πάνω στη βάση του εκκρεμούς και να πάρετε την απόφαση να ζήσετε τη σημερινή σας μέρα σαν ψυχή. Να ξαναγράψετε την ιστορία του παρελθόντος σας ξεχνώντας όλα αυτά τα οποία αναμασάτε ως προσωπικά δράματα, ξεχνώντας όλα αυτά τα οποία γίνονται δηλητηριώδεις μνήμες που σας κρατάνε στο εκκρεμές. Ξαναγράψτε την ιστορία του παρελθόντος σας μέσα στον νου σας με έναν μονόλογο που σας φέρνει ευεργετικά στο τώρα, ξεχάστε όλα τα άλλα και βγείτε από το εκκρεμές. Κάνε το βήμα και ανέβα στην κορυφή της ενέργειάς σου, στην κορυφή του κεφαλιού σου και ζήσε από εκεί, δεν αρκεί η καρδιά σου. Αν εσύ δεν είσαι στέρεος στην κορυφή σου, η καρδιά σου είναι εκεί αλλά εσύ δε μπορείς να την ακούσεις γιατί έχεις αποφασίσει να ακούσεις το σώμα σου. Κάνε το βήμα και ανέβα στην κορυφή σου και στάσου. Και αποφάσισε να τιμηθεί η βιολογία όλη από κάτω γιατί εσύ αποφασίζεις να ζήσεις ως ψυχή, αποφασίζεις να ζήσεις με φυσικό τρόπο, αποφασίζεις να ζήσεις με έναν τρόπο τέλεια ισορροπημένο έτσι που, κάθε μέρος και κάθε πτυχή της ύπαρξής σου να βρει επιτέλους μια ανάλαφρη γαλήνη. Αποφασίζεις να πάψεις να κατακερματίζεσαι, να θρυμματίζεσαι και να διχάζεσαι. Πάρε αυτή τη μία απόφαση, θα γίνει τόσο μαλακά η μετάβαση γιατί είναι φυσικό. Μέρα με τη μέρα θα σε βλέπεις να αναγνωρίζεις με τέτοια φυσικότητα το πότε λειτουργείς σαν ψυχή -που δε θα υπάρχει τίποτε πιο φυσικό από αυτό, ούτε καν η ανάσα σου. Θα καταλάβεις ότι, η φυσικότητα τού να ζεις σαν ψυχή είναι το ίδιο με την ευκολία της αναπνοής σου, είναι ο φυσικός σου ο τρόπος, είναι ο εύκολός σου τρόπος, είναι ο τρόπος όπου δε συγκρούεσαι εσύ με εσένα. Είναι η λήξη ενός πολέμου που δε θα σταματήσει στο εκκρεμές. Η πραγματικότητα γύρω σου πολεμάει αρκετά. Καιρός εσύ να πάψεις να πολεμάς. Η πραγματικότητα γύρω σου θα έχει κι άλλες συγκρούσεις γιατί καταρρέει. Δε θα καταρρεύσει τόσο γλυκά, θα καταρρεύσει πολεμώντας. Καιρός εσύ να αφήσεις τα όπλα σου στην άκρη. Καιρός να γίνεις η ψυχή που είσαι, καιρός να ζήσεις σαν ψυχή, καιρός να γίνεις υπηρέτης της ψυχής σου, καιρός και ώρα να την ακολουθήσεις, καιρός να αποφασίσεις να αποχωριστείς τον πόνο και τη σύγκρουση, καιρός και ώρα να αποφασίσεις να κάνεις αυτό που εξαρχής ήταν το φυσικό σου. Απλά αποφάσισέ το  και απλά ακολούθησέ το. Θα είναι και ομαλό και ισορροπημένο και όλα όσα κυνηγούσες και κυνηγάς θα είναι εκεί παρόντα. Πάψε να κυνηγάς και έλα στην επιλογή τού να ζήσεις σαν ψυχή και βρες αυτά που κυνηγάς ήδη εκεί εκπληρωμένα.

Και, μέχρι την επόμενη φορά, η ευχή μας για καθέναν από εσάς που το ακούτε αυτό σε οποιαδήποτε στιγμή κι αν συμβαίνει είναι να κάνετε την επιλογή και να ανακαλύψετε πόσο εύκολο είναι να ζεις φυσικά ως αυτό που είσαι και πόσο αφύσικο ήταν αυτό που προσπαθούσατε επί αιώνες να κάνετε. Μέχρι την επόμενη φορά, ελπίζουμε να σας συναντήσουμε έξω από τον μετεωρισμό σας, εκεί που αναπνέετε μαζί με το Πνεύμα, η εμπιστοσύνη είναι δεδομένη, η βεβαιότητα είναι ακλόνητη και η σιγουριά σας είναι ολική.

Και είναι έτσι.